:: ::

              Χριστιανική απολογητική, η κατασκευή ανεκδότων

Ο χριστιανός δεν έπαψε να λέει ανέκδοτα. Λέμε δυστυχώς λέμε γιατί τα ανέκδοτά του δεν είχανε σκοπό την πρόκληση γέλιου αλλά την προσβολή. Έτσι ενώ ο λόγος του χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της υπερβολής και του παραλόγου, αντί να προξενεί τον γέλωτα, προσβάλλει το κοινό του.

Ο χριστιανός ήταν και παραμένει ένας ανεκδοτοποιός, που όμως αρνείται να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, το λογικό από το παράλογο. Πιστεύει στα ανέκδοτά του και τα θεωρεί αληθινά. Δεν σατυρίζει τον Ελληνικό κόσμο για να τον διορθώσει, δεν διακωμωδεί συμπεριφορές για να επιφέρει αυτογνωσία, όπως οι σατυρικοί συγγραφείς των κλασσικών χρόνων. Δεν επιδιώκει την ψυχική κάθαρση του ακροατηρίου, αλλά την εθνοκάθαρση. Φαντασθείτε απλώς κάποιον να διηγείται σε Ποντίους ανέκδοτα για Ποντίους, και να δηλώνει χωρίς αιδώ ότι είναι αληθινά. 

Οι ιστορικές παραδόσεις των προχριστιανικών εθνών, μας παρουσιάζουν την ίδια ιστορία, το ίδιο μοτίβο της γνωριμίας του λαού τους με τον χριστιανό ανεκδοτοποιό. Από τον παραληρηματικό Σαούλ, μέχρι τον εκπαιδευμένο μεσαιωνικό προσηλυτιστή των βορειο-ευρωπαϊκών εθνών, ο χριστιανός ανεκδοτοποιός λέει την ιστορία του που αντιμετωπίζεται με χλεύη ή αδιαφορία εξαιτίας της ανουσιότητος που την χαρακτηρίζει. Ο χριστιανός ανεκδοτοποιός εκνευρίζεται επειδή το ψέμα του δεν γίνεται πιστευτό αλλά καταγέλαστο, και εξαπολύει κατάρες ή σπάει παρακείμενα Ιερά αντικείμενα ή αγάλματα.

Σύρεται για δίκη με την κατηγορία της ύβρεως κατά των Προγονικών θεσφάτων, όπως η περίπτωση του Σαούλ στον Άρειο Πάγο, και τιμωρείται με άμεση εκδίωξη ή θάνατο. Ακολουθεί η στρατιωτική εισβολή προσήλυτων εθνών και το μέλλον της αποδοχής του ανεκδότου κρίνεται στην έκβαση της μάχης και άλλων κοινωνικών συγκυριών.

Εδώ θα αφήσουμε κατά μέρος τα χιλιομασημένα χριστιανικά ανέκδοτα της ειδωλολατρίας, των ανθρωποθυσιών, της αρχαίας ομοφυλοφιλίας και λοιπών φαιδρών που «μασήσανε» τις σάρκες των ανυποψίαστων εθνών και πρώτιστα του Ελληνικού.

Θα αναφέρουμε σύγχρονες ανεκδοτολογίες, που έχουν πάντα τον ίδιο σκοπό. Την προσβολή, την σπίλωση, με αποκλειστικό σκοπό την χριστιανική ποδηγεσία, τον απόλυτο έλεγχο του χριστιανού πάνω στην ανθρώπινη ψυχή.

Σήμερα ο χριστιανός εξουσιαστής δεν είναι ο αξιοπερίεργος γελωτοποιός, που εισέβαλε με θράσος στις αγορές των Εθνικών για να πει το ποίημα του. Ούτε όμως και ο κραταιός δυνάστης των σκοτεινών χρόνων που επέβαλε με σιδερένια ράβδο την μοναδική αλήθεια, την χρηστή συμπεριφορά, την «ορθή» σκέψη. Χάνοντας με ταχείς ρυθμούς εξουσία, υποχρεώνεται να επιστρέψει στις παλιές τακτικές της κατηγορίας με την μορφή της απολογίας, με πλεονέκτημα τους υψηλούς κοινωνικούς θώκους που κατέλαβε στην διάρκεια της μακρόχρονης κατοχής μας. Έτσι περιβάλλεται τον τίτλο του ιστορικού μίας ιστορίας που συνέγραψε ο ίδιος, ή του θεολόγου με την έννοια που ο ίδιος προσέδωσε στον τίτλο. Η οικονομική του ισχύς από την λεία των λαών που έγδυσε, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ψηφοθηρικές δυνατότητες του ποιμνίου που εμπορεύεται, τού δίνει την πρόσβαση στα μέσα ώστε να απλώνει το ψέμα του μαζικά.

Ο στόχος του παραμένει ο ίδιος. Η καταστροφή της Προγονικής Φυσικής Παράδοσης.

Η διατήρηση του χριστιανού κληρικού στο μονοπώλιο του κριτή, του κληρικού που αποφαίνεται για την ηθική, τις αξίες, το πνευματικό. Και να πληρώνεται ο κληρικός αδρά για τις υπηρεσίες που προσφέρει στον εαυτό του.

Η Φυλή και η Θρησκεία, τα δύο καίρια στοιχεία της Προγονικής Παράδοσης οφείλουν να εξουδετερωθούν, στην ανάγκη να παραμένουν κλινήρη, ασθενή και κατά συνέπεια αβλαβή για την εξουσία του δόγματος της ερήμου. Καταστροφή Φυλής και Θρησκείας. Από κει ξεκινάει και εκεί καταλήγει το μοχθηρό πρόγραμμά του χριστιανού.

Προσφάτως αλιεύσαμε, σύγχρονα χριστιανικά ανέκδοτα, που αναμέναμε από καιρό. Γνωρίζοντας το μέγεθος του φόβου που δημιουργείται από την αυθεντική παρουσία της Ελληνικής Θρησκείας και του αυστηρού προτύπου ανθρώπου που καλλιεργεί, ενός λογικού και συνάμα πιστού, δυσανεκτικού στον οικουμενισμό, ανήλεου στην ύβρη, τιμωρού κάθε αδίκου, φίλου μίας αρετής που στέφει μόνο το  ανδρείο, το σώφρον, το εγκρατές, αναμέναμε την κατασκευή του σύγχρονου ψεύδους.

Με την γνωστή μέθοδο της κατασκευής νέων εννοιών από τις ίδιες λέξεις, με λαφυραγωγία της δικής μας Ιεράς Παραδόσεως, με το στοιχείο της αλόγου υπερβολής, ακρίτων γενικεύσεων και την διαβεβαίωση από το κύρος της αυθεντίας που οι ίδιοι απονείμανε στους εαυτούς τους, οι χριστιανοί εισβολείς παρουσιάσανε την νέα συλλογή τους με ξεχωριστό ένθετο σε έντυπο ειδικού ενδιαφέροντος.  Τιτλοφορείται «ο χαρακτήρας αναβίωσης της Αρχαίας Θρησκείας» με αρθρογράφο τον κύριο Μπακούρο, ένα σύγχρονο απολογητή του χριστιανισμού σε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης με τίτλο «Τρίτο Μάτι».

Στην συλλογή ανεκδότων, οι χριστιανοί παρουσιάσανε 4 καινούρια ανέκδοτα που θα τα θέσουμε κατά την ίδια σειρά που βρίσκονται στο άρθρο.

Πρώτο ανέκδοτο: Η Ελληνική Θρησκεία δεν ήταν εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων!

Δεύτερο ανέκδοτο: Οι Έλληνες δεν είχαν βιολογική ενότητα!

Τρίτο ανέκδοτο: Οι Έλληνες δεν υπέστησαν διωγμούς για να τους επιβληθεί ο χριστιανισμός!

Τέταρτο ανέκδοτο: Οι χριστιανοί μεταφέρανε την Ελληνική Φιλοσοφία στους βαρβάρους!

Ασφαλώς όλα αυτά προξενούν το γέλιο, όμως αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκει ο σύγχρονος ανεκδοτοποιός. Την άφεση ως ανάξια λόγου, την ανοχή λόγω περιφρόνησης ώστε να μπορεί να διαδίδει την «αλήθεια» του. Παράλληλα αποσκοπεί στον αντίλογο ώστε να γνωρίσει τα επιχειρήματα του αντιπάλου και να εξασκηθεί, να αποδείξει το αναπόδεικτο, έχοντας πάνω του την προσοχή του κοινού που η διαφωνία συνήθως επισύρει. Με αυτόν τον τρόπο, διεξάγει εκπαιδευτικές αερομαχίες, πάντοτε στο έδαφος του εχθρού, διεκδικώντας το για δική του ερμηνεία και χρήση. Με μία λέξη δεν επιτρέπει την χρήση και ερμηνεία της σωσμένης Ελληνικής Γραμματείας από Έλληνες για Έλληνες, παρά μόνο από χριστιανούς.

Πώς τιτλοφορεί ο χριστιανός απολογητής, τις κοινές παραδοχές της Ελληνικής Παράδοσης; Μυθεύματα!

Είναι μύθευμα για τον χριστιανό ανεκδοτοποιό ότι Πατρώα Θρησκεία είναι η  Ελληνική Θρησκεία. Ισχυρίζεται ότι δεν έχει την λαϊκή επικύρωση μετά την επανάσταση του «1821», που αποτυπώνεται στα συνταγματικά κείμενα. Έτσι λοιπόν την προδομένη επανάσταση πού έγινε για αυτές τις Αρχαίες Πέτρες, την επανάσταση που ταύτιζε τους τούρκους με βυζάντιο, ο χριστιανός την κλέβει για να νομιμοποιήσει το δόγμα του. Ενώ την επιβολή του ξένου δόγματος στο σύνταγμα, την βαπτίζει λαϊκή προσταγή.

Το πράττει γιατί το αγνοεί; Δεν έχει την παραμικρή σημασία. Και αν  σηκώνονταν οι νεκροί από τους τάφους να τον αποκαλέσουν ψεύτη, θα τους έβγαζε τρελούς.

Την επιβολή του χριστιανικού δόγματος στον υπόδουλο Ελληνισμό ονομάζει  πολιτιστική συνέχεια. Η κλοπή έγινε κληρονομιά, η κατοχή ενότητα, άρα κάθε αξίωσή μας πλήττει τα συμφέροντά του.

Δεν είναι όμως ικανοποιημένος ακόμα. Ομολογώντας τον φόβο του η Θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων να είναι αυτονόητα η Εθνική Θρησκεία, λέει «μην την απαιτείτε, δεν ήταν ποτέ Ελληνική»! «Ούτε οι πρόγονοί σας είχαν Ελληνική Θρησκεία! Ήταν εισαγωγής εξ Ανατολής»! Τί θα κάνει τώρα ο χριστιανός απολογητής για να μην γελάσουν και οι πέτρες; Μα θα ανατρέξει στην Ελληνική Γραμματεία για πιστοποίηση του ψεύδους του.

Παίρνει μια αναφορά για την λατρεία της Αφροδίτης σε άλλους λαούς, την συγκρίνει με την παλαιότητα του έπους του Γκιλγκαμές, άρα φως φανάρι-από εκεί ήρθε ή Ελληνική Θρησκεία, ισχυρίζεται ο χριστιανός απολογητής! Αγνοεί ότι το έπος του Γκιλγκαμές σε σφηνοειδή γραφή συντέθηκε από παλαιότερες προφορικές παραδόσεις για πρώτη φορά τον -7^ο αιώνα από τον Ασσύριο φιλομαθή Ασσουρμπανιπάλ, σύγχρονο του Ησιόδου, αφήνοντας ελάχιστα χρονικά περιθώρια για αντιγραφή ή εισαγωγή.

«Ο Ησίοδος», λέει ο χριστιανός, «αντέγραψε την Χετταιϊκή γραμματεία και να μην μακρηγορούμε για θέματα επιστημονικώς νηπιώδη»! Αγνοεί ότι όταν οι Έλληνες γεωγράφοι και περιηγητές «πήγαν να αντιγράψουν την Χετταιϊκή σοφία», η  αυτοκρατορία των Χετταίων έχει καταστραφεί, οι Χετταίοι έχουν εξαφανιστεί από την ιστορία εδώ και 600 χρόνια. 

Τώρα αν ο δίσκος της Φαιστού και οι Χετταιϊκές επιγραφές είναι γραμμένες στην ίδια γραφή, για τον χριστιανό αρθρογράφο ο Κρητικός πολιτισμός θα είναι προφανώς Χετταιϊός και ο Μίνωας σίγουρα Χετταίος. Οι Ετεοτρούσκοι, οι Ετεοκρήτες του Ομήρου, οι Κισσοέτιοι στον Ησύχιο Κνώσιοι, παραμερίζονται, ώστε να στηριχθεί ο δανεισμός ξένων θεοτήτων. Αν οι Χετταίοι λένε γούλου το Κρητικώ γλάζω, ίρκουμου το ερκάζω, κάτιλη την κωτίλη, τάνου το τάμνω, ίντου το ήδομαι, νούν το νύν, ούλνου το έλαιον κλπ τότε και η Κρητική παλαιότερη γραφή, θα είναι εισαγωγής άρα και οι Θεοί. Το αυτό και με κύρια ονόματα όπως Μίνοθας ο Μίνως, Μίτα ο Μίδας, Τούταμου ο Τέύταμις. Το αυτό και με τους γραμματικούς τύπους που είναι κοινοί.

Ο Τουνταλίγιας στα Χετταιϊκά Αρχεία δεξιώνεται τον βασιλιά των Αχαιών-Αχιγιάβα, ανταλλάσσουν δώρα και όταν ο Χετταίος βασιλιάς αρρωσταίνει οι φιλικοί Θεοί των Αχαιών εισακούουν τους βαρυστένακτους λυγμούς και αφήνοντας την πατρίδα σπεύδουν στο προσκεφάλι του.

Η αρχιτεκτονική τέχνη στην πρωτεύουσα Χατούσα μιλά Ελληνικά αλλά ο χριστιανός σπιλωτής, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει. «Εισαγωγής», κραυγάζει! Κανένα πρόβλημα για τον χριστιανό απολογητή η εθνολογία, αρκεί να υπηρετεί την σπίλωση του.

Πόσο παλαιότερη είναι η λατρεία των Θεών μας στην Ελλάδα, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη;

Παραθέτουμε  γραμμικές επιγραφές της Πραισού της -3^ης χιλιετηρίδος:

«Ο Αρπακοκλής ανέθεσε στην Θεά Αναίτιδα την Παρθένο, την εικόνα της φίλης του Αρχίας, διότι η θέα την θεράπευσε». Η Θεά Αναίτιδα είναι η Θεά Άρτεμη στην Κρήτη, αν και ο Ηρόδοτος την παραβάλει με την Αφροδίτη. Σε ενεπίγραφη πλάκα με ύμνο των Κουρήτων προς τον Δικταίο Δία, αποκαλείται Κούρος και καλείται να κατέβει για γονιμοποίηση της Γης.

Τι άλλο χρειάζεται να παραθέσουμε, για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες;

Άλλο μύθευμα για τον σύγχρονο ανεκδοτοποιό, είναι η βιολογική ενότητα των Ελλήνων Προγόνων. Από την θρησκεία στην φυλή. Εδώ διαπιστώνουμε την σειρά σπουδαιότητας, την ιεράρχηση του φόβου του. Τί μας λέει εδώ; «Δεν υπήρχε καθαρό Ελληνικό αίμα στους Αρχαίους Έλληνες». Γιατί αν μας πείσει με αυτό το ψεύδος, θα πρέπει να δεχτούμε χωρίς γκρίνιες τους λαθρομετανάστες που οι χριστιανοί εισάγουν συνεχώς, πασχίζοντας να αφελληνίσουν τους γηγενείς Έλληνες.

«Για πια καθαρότητα μιλάτε Έλληνες αφού και οι αρχαίοι ήταν φυλετικά αναμεμειγμένοι με βαρβάρους;», λέει ο χριστιανός απολογητής. Θα μας το αποδείξει και αυτό με την ίδια πρακτική που του έμαθαν στο κατηχητικό. Πιστοποίηση του ανεκδότου μέσα από τους έγκυρους Έλληνες συγγραφείς που τον συμφέρουν, και πάντα με μεροληπτική ερμηνεία που αποδεικνύει την σπίλωση.

Ας τον απολαύσουμε: «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέει ότι την Πελοπόννησο την κατοίκησαν βάρβαροι πριν τους Έλληνες. Όλη η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων. Ο Πέλοπας έφερε τους Φρύγες, ο Δαναός τους Δρύοπες, τους Πελασγούς, τους Λέλεγες κλπ».

Αυτοί είναι οι βάρβαροι που ξετρύπωσε ο χριστιανός αρθρογράφος. Προσθέτει και την διάκριση που κάνει ο Πλάτων στον «Μενέξενο» μεταξύ γηγενών Αθηναίων και Πελόπων, Δαναών και Καδμίων, για να καταλήξει ότι οι Έλληνες πολιτογραφούσαν μη φυλετικά Έλληνες όταν συγκροτούσαν πόλεις-κράτη, λόγω ολιγανθρωπίας! Σας θυμίζει κάτι αυτό σήμερα; Μα είναι η έγκριση της πολιτικής των χριστιανών για την αθρόα εισαγωγή και νομιμοποίηση λαθρομεταναστών. Και ο χριστιανός προσπαθεί να μας πείσει ότι την επέβαλαν οι ίδιοι Πρόγονοί μας!

Μπορεί να μας δώσει και αυστηρές συστάσεις να μην δίνουμε πολιτική ταυτότητα με βάση τα γονίδια αλλά μόνον με βάση την συνείδηση, ωσάν αυτό το τελευταίο να μην αποκλείει άμεσα τους χριστιανούς που είναι συνειδητά ανθέλληνες.

Όμως η λέξη κλειδί στην όλη ανεκδοτολογία, είναι η λέξη βάρβαρος. Στα χρόνια των συγγραφέων που αναφέρεται ο χριστιανός, ο όρος βάρβαρος έχει εθνολογική σημασία, σημαίνοντας τον αλλοδαπό, τον τραχύ, τον αγροίκο ενώ μέχρι τότε είχε την θέση του έχοντος τραχεία, βαριά φωνή.

Οι Έλληνες παρότι χωρισμένοι σε πολλά φύλα και κατά ανάγκη πολυποίκιλη εξέλιξη, είχαν συναίσθηση ότι αποτελούσαν ένα λαό, ένα έθνος και αυτό εκδηλώθηκε στους Μηδικούς πολέμους, στις κοινές θρησκευτικές Τελετές, στους Αγώνες, παρότι δεν υπήρχε ενιαίο κράτος. Ονόμαζαν βαρβάρους και άλλα Ελληνικά φύλα, που είχαν μικρότερη πολιτιστική εξέλιξη, έχοντας συναίσθηση της πνευματικής υπεροχής τους.

Οι εκλεπτυσμένοι Ίωνες έλεγαν βάρβαρους τους ομοεθνείς και ομόγλωσσους Ηλείους, τους Βοιωτούς, τους Μακεδόνες, ακόμα και τους Λεσβίους. Ο Πλάτων στους Νόμους τονίζει ότι τα Ελληνικά φύλα προήλθαν από το Πελασγικό έθνος, ενώ ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς ταυτίζει τους Πελασγούς με τους Έλληνες, «γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου». Όταν ο Ηρόδοτος δέχεται ότι το Αττικό έθνος είναι Πελασγικό, το καλεί βαρβαρόφωνο, συμπληρώνοντας αμέσως ότι δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Γράφει ότι κάνει μια εικασία, ότι μιλούν γλώσσα βαρβαρική, λέγοντας παρακάτω ότι και οι Κρηστωνιάται και οι Πλακιώται διατηρούν το γλωσσικό ιδίωμα ανάμεσα σε άλλα φύλα παρότι απομακρυσμένοι μεταξύ τους.

Αυτοί οι ίδιοι κονταρομάχοι Πελασγοί που οδηγούσε ο Ιππόθοος, σύμμαχοι των Τρώων, παρουσιάζονται ως «αλλόφυλοι» από τον χριστιανό ανεκδοτοποιό. Αλλά και οι Φρύγες-Βρύγες, το Δωρικό Πελασγικό φύλο που μετακινήθηκε από την Βέροια της Πιερίας στην Μικρά Ασία, είναι οι «αλλοδαποί που έφερε ο Πέλοπας», και επειδή ο Εκαταίος τους ονομάζει βαρβάρους λόγω φωνής και πολιτισμικής υπεροχής, για τον χριστιανό έγιναν «αλλόφυλοι- αλλοδαποί» μονομιάς. Εξαιρετικό σόφισμα. Αλλά και οι Κάρες-Λέλεγες έγιναν «αλλοδαποί και αλλόφυλοι» από τον χριστιανό αρθρογράφο.

  Όταν ο Μαρδόνιος έστειλε τον Κάρα Μυν από τον Ευρωπό της Καρίας να πάρει χρησμό, ενώ στρατοπέδευε στην Θεσσαλία, στον Ναό του Πτώου Απόλλωνος στην λίμνη Κωπαίδα, ο Προμάντις Ιερέας αμέσως χρησμοδότησε στην Καρική. Για τον  ανεκδοτοποιό μας ο Ιερέας του Απόλλωνος προφανώς θα ήταν κάποιος αλλοδαπός που είχε πάρει άδεια παραμονής, επειδή οι Έλληνες «λόγω ολιγανδρίας, πολιτογραφούσαν ξένους».

Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι οι Κάρες-Λέλεγες δεν πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην Κρήτη, ενώ οι τάφοι τους ευρέθησαν στην Δήλο όταν την κατέσκαψαν οι Αθηναίοι κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Προφανώς, για τον χριστιανό απολογητή, η Δήλος ήταν κατοικία «αλλόφυλων βαρβάρων». Λέλεγες ήταν και οι κάτοικοι της Λοκρίδας, Ακαρνανίας και Λευκάδας, εκ του πρώτου βασιλέα της στην Λακεδαίμονα. Το Καρικό κώς είναι το Ομηρικό κώα, λάβρυς το Ομηρικό λάβρυ, θόκο αντί θώκος κλπ. στις Καρικές επιγραφές. Η  Ομηρική διάλεκτος θα πρέπει να είναι λοιπόν βαρβαρική φωνή, και θα ομιλείτο από βαρβάρους, αφού με την αφοπλιστική λογική του χριστιανού αρθρογράφου, βαρβαρόφωνος ίσον βάρβαρος, βάρβαρος ίσον αλλόφυλος, άρα Έλληνες ίσον αλλοδαποί.

Αλλοδαποί ήταν και οι Καύκωνες σύμμαχοι των Τρώων που η Θεά Αθηνά στην Οδύσσεια δηλώνει με την μορφή του Μέντορα στον Νέστορα ότι θα ταξιδέψει με ένα καράβι ανάμεσα στους μεγάθυμους Καύκωνες; Όλοι αλλοδαποί;

Κάθε λαός που τότε δεν μιλούσε την Ιωνική, εύκολα χαρακτηριζόταν βάρβαρος λόγω φωνής, αλλά με την ακλόνητη «λογική» του χριστιανού σεναριογράφου αυτό σήμαινε βάρβαρος με την έννοια του αλλοδαπού. Δεν μας έμεινε πια ούτε ένας Έλληνας αφού και οι γηγενείς Αθηναίοι του Πλάτωνος διατρανώνουν ότι είναι Πελασγοί, σύμφωνα με τον Εκαταίο βάρβαροι, και σύμφωνα με τον χριστιανό αρθρογράφο αλλόφυλοι. Κάλλιστα η παλαιά Πελασγία θα μπορούσε να μετονομαστεί σε Βαρβαρία. Μιλάμε πια για φυλετική ενότητα και καθαρότητα βαρβάρων!

Πάμε στο τρίτο ανέκδοτο του αρθρογράφου μας. Έχει ως τώρα μια μπασταρδεμένη φυλή, με εισαγόμενους Θεούς, και θέλει να αποδείξει ότι δεν επεβλήθη δια σφαγών ο χριστιανισμός του. Μας λέει ότι αφού το όνομα ορθόδοξη εκκλησία το πήρανε μετά το σχίσμα του 1054, κάθε χριστιανικό έγκλημα των προηγούμενων 10 αιώνων δεν τους βαρύνει. Δεν απολογείται, λέει, η ορθόδοξη εκκλησία για τον Ιουστινιανό και τα αυτοκρατορικά διατάγματα των διωγμών. Δεν ευθύνεται για τις σφαγές, τα βασανιστήρια, τις κλοπές που της δώσανε την απόλυτη εξουσία και τον αμύθητο πλούτο. Οι αυτοκράτορες κάνανε του κεφαλιού τους, η εκκλησία απλώς ήτανε τυχερή(!), λέει ο χριστιανός απολογητής. Και συνεχίζει με την εξίσωση των χριστιανικών διωγμών με τους ρωμαϊκούς, οπότε μία σας και μία μας!

Τώρα γιατί οι δήθεν ρωμαϊκοί διωγμοί από φοβερούς και τρομερούς αυτοκράτορες κατά ολιγαρίθμων αόπλων χριστιανών δεν απέδωσε καρπούς, μάλλον ήταν στομωμένα τα μαχαίρια, γεμάτες οι φυλακές, ή δεν τους εύρισκαν στις κατακόμβες...

Όποιος έχει έστω και μία αμυδρή ιδέα της διοικητικής δομής και οργάνωσης της Ρώμης, την δύναμη του ρωμαϊκού στρατού, και την ισχύ των αυτοκρατόρων, θα καταλάβαινε πώς αν αποφάσιζαν να εξαλείψουν με διωγμό τους χριστιανούς, δεν θα έμενε ούτε η ανάμνησή τους. Αντιθέτως, οι χριστιανοί αυτοκράτορες επέτυχαν με την φωτιά και το τσεκούρι την εθνοκτονία και την γενοκτονία των Ελλήνων. Αν δεν μας διώκανε οι χριστιανοί, σήμερα θα ήμασταν απειράριθμοι, θα είχαμε Ιερατική συνέχεια και οι Ναοί και οι Βωμοί μας θα έστεκαν όρθιοι. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ποιος έκανε διωγμούς και ποιος δεν έκανε.

Τέλος ο ανεκδοτοποιός ισχυρίζεται ότι ο χριστιανισμός μετέφερε τον Ελληνικό λόγο στους βαρβάρους! Πώς το κατορθώνει; Ανακατεύει τις ανατολικές λατρευτικές πρακτικές με τις Ελληνικές για να αποδώσει μομφή στον στόχο του.

«Οι Έλληνες είχαν αναλωθεί από τις ανατολικές δοξασίες. Οι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν ανήλικα αγόρια μας λέει. Οι πατέρες της εκκλησίας συνάντησαν ανηθικότητα».

Δεν μας λέει όμως ότι οι πατέρες της εκκλησίας του, ούτε είδαν, ούτε άκουσαν αυτές τις θυσίες, αφού η Καρχηδόνα έπαψε να υπάρχει με το τέλος του δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου από την Δημοκρατία της Ρώμης, αιώνες πριν οι πατέρες της εκκλησίας του εμφανιστούν. Όμως αυτός ο αναχρονισμός τον συμφέρει.

«Οι Αιγύπτιοι εκπόρνευαν κορίτσια προς τιμήν του Δία, μας λέει, στις αιγυπτιακές Θήβες». Από πότε οι Αιγύπτιοι έγιναν Έλληνες; δεν μας λέει ο χριστιανός. Αλλά πώς αλλιώς θα αποδώσει την μομφή του;

Οι Έλληνες δεν είχαν καμία σχέση με τις πόρνες του βυζαντίου, την σωματεμπορία, και τα οικονομικά οφέλη για ατομικό πλουτισμό. Οι κόρες του Λώτ δεν διέπραξαν αιμομιξία με τον πατέρα τους; Δεν υποχρέωσε η Σάρα την δούλα της Άγαρ να τεκνοποιήσει με τον Αβραάμ, και στην συνέχεια την βασάνιζε σε κατάσταση εγκυμοσύνης με την επικύρωση του θεού της; Δεν υποχρέωσε σε μοιχεία ο Ιούδας την νύφη του Θάμαρ από τον πρωτότοκο Ήρ, με τον αδερφό του Αυνάν; Η Θάμαρ μασκαρεμένη πόρνη δεν πήγε με τον πεθερό της για να γεννήσει του Φαρές και Ζαρά, τους προπάτορες του Τζεσουά; Τί επαγγελόταν η Θεοδώρα προτού ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο;

Μετά ο χριστιανός απολογητής λέει πώς κυριαρχούσε τότε ο γνωστικισμός. Κακό πράγμα! Ξέχασε να μας πει ότι οι γνωστικοί ήταν χριστιανοί. Οι Ευχίτες αναφέρονται ως ζητιάνοι και τεμπέληδες από τον χριστιανό επίσκοπο Τιμόθεο. Οι Φιβιωνίτες, συνουσιάζονταν με 365 γυναίκες. Οι χριστιανοί βαρβηλο-γνωστικοί, κάνανε σπονδές με σπέρμα, ενώ τρώγανε εκτρωθέν έμβρυο μετά από ολονύκτια τελετουργικά όργια όπως ομολογεί ο χριστιανός Επιφάνιος. Όσο για τους χριστιανούς που ζούσαν στις κατακόμβες κάνανε τις γνωστές «αγάπες» και την κοινοκτημοσύνη γυναικών.

Και ο αρθρογράφος συνεχίζει για τους ηθικούς χριστιανούς που ενώ καταδιώκανε τις δικές τους αιρέσεις, τώρα εμφανίζονται να ανακόπτουν την παρακμή των Ελλήνων!

Ο «μέγας» Βασίλειος αρνούμενος να λατρέψει τον αυτοκράτορα ως θεό εμφανίζεται δημοκράτης και κορυφαίο δείγμα δημοκρατικού ήθους. Μάλιστα! Επειδή προτιμούσε να λατρεύει άλλο άνθρωπο για θεό, τώρα διαφημίζεται και ως αντιστασιακός!

Η περιβόητη θεοποίηση του αυτοκράτορα δεν αποτελούσε τρέλα ή κάποιο καπρίτσιο που εξαγρίωνε τους αναρχικούς της εποχής-χριστιανούς. Η θεοποίηση ενός ανθρώπινου όντος δεν ήταν κάτι άγνωστο στην Ρώμη. Την αποδεχότανε η κοινή γνώμη της εποχής με την συγγένεια της ανθρώπινης ψυχής με το θείο και την κατάκτηση του θείου δια του ενάρετου και ένδοξου βίου. Η θεϊκότητα του αυτοκράτορα που εμψυχωνόταν από μια αποτελεσματική εκπολιτιστική δύναμη με έργο θετικό για την πατρίδα του, είχε κάνει το αυτοκρατορικό λειτούργημα αδιαχώριστο από την ιερότητα.

Όμως παρά την χριστιανική ψευδολογία, ο αυτοκράτορας όσο ζούσε δεν θεωρείτο ακόμα θεός. Είναι φορέας της θεϊκότητας, της υπερβατικής οντότητας που λέγεται ρωμαϊκό κράτος. Μόνο μετά θάνατο, αν αποδειχτεί αντάξιός της με την αποθέωση από τον ρωμαϊκό λαό και την επικύρωση της Συγκλήτου, θα γίνει μέρος του Πανθέου. Ούτε ο Τιβέριος ούτε ο Καλιγούλας θα γίνουν δεκτοί στο Πάνθεο.

Ποια ήταν αυτή η δύναμη άραγε; Το Imperium, ήταν μια δημιουργική και οργανωτική δύναμη που εκπορεύεται από τον Καπιτώλιο Δία, και επιδρά στον κόσμο όπως ο γεωργός ξεχερσώνει και καλλιεργεί την γη. Δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά μέσο εκπολιτισμού που ενέχει και τον εξαναγκασμό, χωρίς να χάνει τον δημιουργικό του χαρακτήρα. Ισχύει μέσα στο pomerium το θρησκευτικό σύνορο και εγγυάται τα δικαιώματα, του νόμους, την ιδιοκτησία των quirites-πολιτών. Ο Ιερός χαρακτήρας του imperium έλκει την καταγωγή του από την ανακήρυξη, από το νικηφόρο στράτευμα του αρχηγού τους με τον τίτλο που κατείχε ο Δίας, και σήμαινε πώς η νίκη εξομοίωνε τον θνητό με το αθάνατο. Τον τίτλο που κερδίζεται με την ένδοξη στρατιωτική νίκη, ομόφωνα από τα στόματα όλων των στρατιωτών μια εμπνευσμένη από τον Δία κοινή βούληση.

Αυτή η δύναμη που καθόριζε την πολιτική ζωή της πόλης, γεννιέται από τον λόγο Τιμής και Πίστης του Ορκίου Διός προστάτη της Καλής Πίστης, μια δέσμευση καλής γειτονίας και σχέσεων που εγγυάται την ειρήνη αποκηρύσσοντας την βία. Ο Ναός του dius fidius, του Διός των Όρκων, βρίσκεται δίπλα στο Καπιτώλιο που εδρεύει μια άλλη θεότητα παλαιότερη στον χώρο αυτό. Αυτή η θεότητα είναι ο Θεός Terminus, που αναπαριστάται με μία στήλη. Αυτός ο Θεός εγγυάται την σταθερότητα και τα όρια δικαιοδοσίας, ανάμεσα στους πολίτες, ανάμεσα στις πόλεις, και ανάμεσα στο κοσμικό και στο Ιερό. Αυτήν την Τάξη ο Δίας επικυρώνει και επιθυμεί να είναι αιώνια, από την ανθρώπινη αυθαιρεσία. Αυτή μίσησαν οι χριστιανοί της εποχής και αυτή αποκαλούν μέχρι σήμερα παρακμή. Ενώ η θεοποίηση του αγνώστου στην ιστορία ραβίνου Τζεσουά από μια μειονότητα ιουδαιοχριστιανών επυλίδων, για τους σημερινούς χριστιανούς απολογητές είναι ηθική και ορθή.

Και καταλήγει ο αρθρογράφος: «Σε τέτοια κατάπτωση είχε περιέλθει ο παγανισμός, ώστε δίπλα στον Δία να λατρεύεται ένας ζωντανός άνθρωπος. Έτσι οι πατέρες της εκκλησίας προάσπισαν με τον Ελληνικό λόγο τους Έλληνες από τον ανορθολογισμό και την δεισιδαιμονία της ανατολής που τους απειλούσε και είχε μετατρέψει τον παγανισμό σε ιστορικό πτώμα»!

Για τον χριστιανό, από την μια ο Δίας είναι ανήθικος και από την άλλη χρησιμοποιείται ως μέτρο σύγκρισης της ηθικής καταπτώσεως της εποχής. Να υποθέσουμε ότι καλώς οι χριστιανοί δεν θεοποίησαν τον Τζεσουά εν ζωή, αλλιώς θα είχανε περιέλθει σε κατάπτωση!

Να λοιπόν τί σκαρφίστηκε ο ανεκδοτοποιός ώστε να φύγει από το εδώλιο του διώκτη του Ελληνισμού: «Δεν είμαι διώκτης αλλά προστάτης σας. Ήρθα με την θρησκεία της Ιουδαίας και δίδαξα Ελληνικό λόγο στους διεφθαρμένους από τον ανατολίτικο τρόπο ζωής Έλληνες». Υπάρχει κάτι πέρα από το παράλογο; Μα ο χριστιανός! Μια καλαμιά στον κάμπο που μανιάζει, ανάμεσα σε πάμπολλες σκονισμένες μεσαιωνικές εκδόσεις ερμηνειών του ενός πάντα βιβλίου του. Ιστορικός και θεολόγος, με καταπληκτικό χιούμορ που όμως χάνεται επειδή θεωρεί τα ανέκδοτά του πραγματικά και επιμένει να γίνουν πιστευτά. Έτσι δεν είναι πια αστείος αλλά επικίνδυνος.

Ποια λοιπόν η δέουσα Ελληνική στάση στο χριστιανικό κατηγορητήριο; Ο χριστιανός δεν παίρνει από λόγια. Δεν κάνει διάλογο, αφού ακούει μόνο τις πεποιθήσεις του. Από τον απέναντί του δέχεται μόνο παράδοση άνευ όρων. Έχει πάρει διαζύγιο από την αλήθεια. Ο χριστιανός όμως έχει καλό αισθητήριο στον απόλυτο τρόμο. Στην τιμωρία. Τρέμει την ζωή μετά θάνατον. Τους δαίμονες που σφυρηλατούν με πυρωμένο σίδερο τις ασεβείς ψυχές των υβριστών.

Τρέμει την κατάρρευση της κατασκευασμένης θρησκείας της συγχώρεσης, με τους φανταστικούς της ήρωες, το ναρκωτικό που πιπιλάει για να αντιμετωπίσει τον τρόμο που νιώθει από την τιμωρία της ασέβειάς του προς στους Θεούς.

Η δειλή ψυχή του επανενσαρκώνεται, και καθώς είναι ανίκανη να προσαρμοστεί στους Φυσικούς Νόμους υιοθετεί μια μυωπική συμφέρουσα αντίληψη, στην οποία καταστρέφεται ο Κόσμος, άρα τελειώνει και η αέναος τιμωρία, οι Ύβρεις συγχωρούνται από έναν θνητό που όμως είναι θεός κλπ. Στην φανταστική ιστορία του οι εγκληματίες και οι ηλίθιοι έχουν τα πρωτεία, και για να τα διατηρήσουν πρέπει πάση αιματηρή θυσία όλοι να την πιστέψουν. Από εκεί ξεκινάει ο προσηλυτισμός, από την αγωνία του να αλλάξει τους όρους του Θείου Σχεδίου.

Φέρεται να πιστεύει ότι αν όλη η ανθρωπότητα σύσσωμη πίστευε στο κήρυγμα της διεστραμμένης χριστιανικής πραγματικότητας, οι Ηλιακές Σφαίρες δεν θα συνέχιζαν την αιώνια κυκλοτερή πορεία τους στο Δρόμο των Άστρων.

Νομίζει ότι αποκτώντας τον πλήρη έλεγχο, και καταστρέφοντας αυτόν τον πλανήτη με εσχατολογικά σενάρια που πρέπει να εκπληρωθούν για να αποδειχτεί η δύναμη του θεού του, θα σταματήσει και η ανθρώπινη ζωή. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που αρνείται να δεχτεί ζωή σε απειράριθμους άλλους πλανήτες, γιατί τότε όλος του ο κόπος θα είναι μάταιος, αλλά και ο στόχος του να μην ξαναγεννηθεί ατυχής. Θα καταλάβει ότι αδειάζει την θάλασσα με κουταλάκι του γλυκού. Όσο για τον τρόμο του Επέκεινα σε κάθε χριστιανική του ενσάρκωση τον απαλύνει με την ψευδή ιδεολογία του, που τον αυτοσυγχωρεί, αφήνοντας ατιμώρητα τα πάθη του να βασανίζουν αυτόν, και τους γύρω απ’ αυτόν αθώους.

Έτσι μόνον κατανοούμε εύκολα το υλικό υπόστρωμα του χριστιανικού φαντασιακού. Μία προσωπικότητα παραδομένη στα πάθη της, χωρίς θέληση και δύναμη να τα αντιμετωπίσει. Μια πονεμένη ύπαρξη από την σκληρή πραγματικότητα της Ζωής που ωριμάζει, καλλιεργεί, απαλλάσσει και συνάμα δίνει νέες ευκαιρίες για επιλογή και επιτυχία.

Όσο για την σύντομη και παροδική εξουσία της παράλογης ιδεολογίας του χριστιανού που του επιτρέπει να δίνει άφεση στα πάθη του, να συγχωρεί την αδικία του, είναι μέρος του Νόμου της Επιλογής που οι Θεράποντες Δαίμονες επέτρεψαν περιμένοντας υπομονετικά τις παραβατικές χριστιανικές ψυχές για να προσφέρουν την Καθαρτική αγωγή του Πυρός.

Κατανοώντας τα βαθύτερα αίτια και τα κίνητρα της χριστιανικής ψυχής  μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την μέθοδο κατασκευής των επιχειρημάτων λάσπης.

Είδαμε τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος απολογητής, την ψυχοσύνθεση και το μίσος που τον διακατέχει κατά της Ελληνικής Θρησκείας και Φυλής. Είδαμε ότι δεν έχει καμία εσωτερική αναστολή, καμία συστολή όταν καταφέρεται εναντίον τους. Η παγερή αδιαφορία τον αποθρασύνει, η αντιμετώπιση του δίνει αξία.

Ξέρουμε ότι ούτε η αδιαφορία μας, ούτε ο διάλογος τον βάζει στην θέση του. Καταλήγουμε πώς μόνο η εξορία του θεοκράτη γελωτοποιού, η απομόνωση του επικίνδυνου φωνακλά εκτός των συνόρων της ανθρώπινης κοινωνίας μπορεί να γκρεμίσει τον ζυγό του.

Να στείλουμε κάθε χριστιανό πίσω στην έρημο που αγαπάει.

Μεγιστίας-Δωδωναίος Κήρυξ

2α Ισταμένου μηνός Ποσειδεώνος, έτους 2782 μετά πρώτην Ολυμπιάδα

Εκ της συντάξεως:

Οι χριστιανοί δημαγωγοί προσπαθούν να πείσουν τους σημερινούς Έλληνες ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν την Ελληνική Θρησκεία ως εθνική ταυτότητα, ότι η Ελληνική Θρησκεία είναι ανατολικής προελεύσεως, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι απέρριψαν την Ελληνική Θρησκεία, και ότι ήταν προ χριστού χριστιανοί.

Επειδή το είδωλο του ραββίνου που προσκυνούν οι χριστιανοί δεν αποδίδει πια καρπούς, οι χριστιανοί δημαγωγοί προσπαθούν να επιπλεύσουν με συκοφαντίες. Μόνον με διαστρέβλωση της αληθείας μπορούν οι δούλοι του ραββίνου Τζεσουά να συγκρατήσουν τα πρόβατα στο μαντρί.

Αλλά η Αλήθεια είναι γνωστή στους πάντες.

Πρώτον, οι Έλληνες Φιλόσοφοι απέρριψαν την αίρεση των ναζωραίων και έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου στην Ελληνική Θρησκεία. Δεύτερον, η Ελληνική Θρησκεία ήταν, είναι και θα είναι ο θεμελιωτής της εθνικής ταυτότητος των Ελλήνων. Τρίτον, η Ελληνική Θρησκεία έκανε εξαγωγή θεολογικών ιδεών και την αντέγραψαν οι ανατολικοί λαοί. Η Ελληνική Θρησκεία ουδέποτε αντέγραψε κάτι από τους ανατολικούς βαρβάρους λαούς. Οι ρατσιστικές και μισελληνικές συκοφαντίες των χριστιανών δημαγωγών δεν εμπεριέχουν ούτε ένα ψήγμα αληθείας.

Τέλος σε ό,τι αφορά το σόφισμα των χριστιανών δημαγωγών ότι δήθεν οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι ήταν προ χριστού χριστιανοί, η Αλήθεια είναι ότι όλοι οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι ήταν προ χριστού αντιχριστιανοί.

Οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι μισούσαν οτιδήποτε είχε την δομή σκέψεως μιάς αιμοσταγούς αιρέσεως κανιβάλων όπως η μισελληνική αίρεση των ναζωραίων. Για αυτό μισούσαν κάθε μισέλληνα τσαρλατάνο που παρίστανε τον θεό, πολύ πριν εμφανιστεί η ρατσιστική, μισελληνική και αιμοσταγής αίρεση των ναζωραίων.

Οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι ήταν προ χριστού αντιχριστιανοί. Αυτή είναι η μόνη Αλήθεια που θα καυτηριάζει αιωνίως τα ψεύδη των μισελλήνων δημαγωγών.