:: ::

                          Η κλασσική τριγωνική σχέση

Στην στρατιωτικο-πολιτική ιστορία όλων των εθνών εμφανίζεται συνεχώς μία τριγωνική σχέση: Η ταυτόχρονη εισβολή δύο κατακτητών σε μία χώρα, οι οποίοι συγχρόνως είναι εχθροί μεταξύ τους. Το ίδιο τρίγωνο εμφανίζεται όταν έχουμε εισβολή ενός κατακτητού σε μία χώρα, ενώ ήδη υπάρχει άλλος κατακτητής σε αυτήν την χώρα.

Στην Ελληνική Ιστορία έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Εισβολή Οθωμανών και Φράγκων κατακτητών στην Ελλάδα, ενώ αυτοί ήταν εχθροί μεταξύ τους. Εδώ το τρίγωνο είναι «Έλληνες-Οθωμανοί-Φράγκοι». Εισβολή Βυζαντινών και Αράβων κατακτητών στην Ελλάδα, ενώ αυτοί ήταν εχθροί μεταξύ τους. Εδώ το τρίγωνο είναι «Έλληνες-Άραβες-Βυζαντινοί». Εισβολή Βυζαντινών και Βησιγότθων του Αλαρίχου στην Ελλάδα, οι οποίοι ταυτοχρόνως ήταν εχθροί μεταξύ τους. Εδώ το τρίγωνο είναι «Έλληνες-Βησιγότθοι-Βυζαντινοί».

Αυτή την εμπλοκή, την ονομάζουμε κλασσική τριγωνική σχέση. Εμφανίζεται συνεχώς με την μορφή διλήμματος σε όλους τους λαούς, και ο έχων το δίλημμα της επιλογής συμμάχου, μπορεί να είναι στην θέση του υποδούλου, ή στην θέση του κυριάρχου(δηλαδή την στιγμή της εισβολής να μην είναι ο λαός υπόδουλος αλλά ελεύθερος) ή και στην θέση ενός των κατακτητών.

Για παράδειγμα οι Άγγλοι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο απευθύνθηκαν στους κατεκτημένους λαούς και τους ζητούσαν συμμαχία εναντίον των Γερμανών. Εδώ το δίλημμα το έχει ο κατακτητής(=Άγγλοι), ο οποίος ψάχνει συμμάχους εναντίον ενός άλλου κατακτητού(=Γερμανοί). Το δίλημμα που αντιμετώπιζε ο Άγγλος κατακτητής είναι αν θα συμμαχούσαν οι κατεκτημένοι λαοί μαζί του, ή αν θα συμμαχούσαν με τον Γερμανό κατακτητή με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Οι Άγγλοι υπέσχοντο ανεξαρτησία στους κατεκτημένους λαούς, μετά την νικηφόρα για τους Άγγλους λήξη του πολέμου. Οι Γερμανοί υπέσχοντο άμεση ελευθερία από την Αγγλική αποικιοκρατία.

Οι Ινδοί ως κατεκτημένος λαός είχαν το δίλημμα με ποιόν να συμμαχήσουν. Τελικώς επέλεξαν να συμμετάσχουν στον πόλεμο στο πλευρό των Άγγλων κατακτητών εναντίον των Γερμανών. Οι Πολωνοί αντιμετώπισαν το δίλημμα ναζιστική ή κομμουνιστική εισβολή. Τελικώς ναζί και κομμουνιστές απήλλαξαν τους Πολωνούς από το δίλημμα, αφού συνεννοήθηκαν μεταξύ τους και διαμέλισαν την Πολωνία.

Η Ελλάς στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου είχε προτάσεις να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Άγγλων ή των Γερμανών. Βενιζέλος και βασιλεύς Κωνσταντίνος έριζαν σε ποιανού το πλευρό θα βγουν στον πόλεμο.

Οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν εναντίον των Σοβιετικών υπεστήριζαν τους Μουσουλμάνους μουτζαχεντίν. Εδώ το δίλημμα το έχουν και οι τρεις εμπλεκόμενοι στο τρίγωνο «Αμερικανοί-Σοβιετικοί-Μουσουλμάνοι».

Αν οι Αμερικανοί συμμαχούσαν με τους Μουσουλμάνους μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών και οι Μουσουλμάνοι μουτζαχεντίν νικούσαν, θα εγκαθίδρυαν ένα αντιαμερικανικό ισλαμικό καθεστώς. Οι Αμερικανοί θα αποσπούσαν μία χώρα από το κομμουνιστικό στρατόπεδο αλλά θα την παρέδιδαν στο ισλαμικό στρατόπεδο. Έτσι και έγινε, οι Μουσουλμάνοι μουτζαχεντίν εγκαθίδρυσαν δικτατορία ισλαμικού τύπου, και ξεκίνησαν πόλεμο κατά των Αμερικανών πρώην συμμάχων τους.

Οι Μουσουλμάνοι μουτζαχεντίν από την πλευρά τους αντιμετώπιζαν το δίλημμα ότι υποστηρίζονται από μία δυτική δύναμη με την οποία δεν είχαν καμμία πολιτιστική ή πολιτική συνάφεια. Ήταν εχθροί προς τις ΗΠΑ και τις καπιταλιστικές ιδέες της όσο και με την ΕΣΣΔ και τις κομμουνιστικές ιδέες της. Αργά ή γρήγορα θα συγκρούοντο και με τις ΗΠΑ.

Και οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν ανάλογο δίλημμα. Να συμμαχήσουν με τις ΗΠΑ κατά των μουτζαχεντίν, ή να συμμαχήσουν με τους μουτζαχεντίν κατά των ΗΠΑ; Δεν συμμάχησαν με κανέναν, και έχασαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.

Ενίοτε στην Ελληνική Ιστορία διαπιστώνουμε εισβολή τριών ή και περισσοτέρων κατακτητών, που ταυτοχρόνως είναι εχθροί μεταξύ τους. Τέτοια περίπτωση έχουμε προς το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας όπου αντιμετωπίζουμε Φράγκους, Βυζαντινούς και Οθωμανούς κατακτητές, που ταυτοχρόνως ήταν εχθροί μεταξύ τους.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ανακύπτουν διλήμματα όχι μόνον για τους υποδούλους Έλληνες αλλά και για τους κατακτητές. Τα αμείλικτα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι «με ποιούς να συμμαχήσουμε εναντίον ποίου;», «τί θα γίνει αν ο σύμμαχός μας ηττηθεί; σε αυτή την περίπτωση πώς θα μας συμπεριφερθεί ο νικητής;», «αν νικήσουμε ο σύμμαχός μας μήπως μας εξοντώσει αφού τότε πιά δεν θα μας έχει ανάγκη;».

Έχει σημασία να δούμε τί έπραξαν οι Βυζαντινοί κατακτητές στην περίπτωση της εισβολής των Βησιγότθων του Αλαρίχου στην Ελλάδα, όταν τότε οι Βυζαντινοί κατακτητές αντιμετώπισαν την δική τους τριγωνική σχέση: «Βυζαντινοί-Βησιγότθοι-Έλληνες».

Οι Βυζαντινοί κατακτητές όχι μόνον δεν αντιστάθηκαν στον Βησιγότθο εισβολέα, αλλά αντιθέτως θεώρησαν ως μεγαλύτερο εχθρό τους Έλληνες. Οι Βυζαντινοί συμμάχησαν με τους Βησιγότθους για να σφάξουν τους Έλληνες και να καταστρέψουν τα Ιερά τους. Δεν τους ένοιαξε που ο Βησιγότθος εισβολεύς έσπερνε τον τρόμο ακόμη και στις χριστιανικές μάζες. Τους ενδιέφερε περισσότερο η σφαγή των Ελλήνων. Ήταν ευκαιρία που δεν μπορούσαν να χάσουν για να εξολοθρεύσουν τον Ελληνισμό.

Στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας, όταν ακόμη η Ρώμη ήταν πολυθεϊστική, εμφανίστηκε για πολλοστή φορά η κλασσική τριγωνική σχέση: Οι Έλληνες υπόδουλοι αντιμετώπιζαν ταυτοχρόνως δύο εχθρούς, Ρωμαίους και χριστιανούς. Οι Ρωμαίοι πολυθεϊστές κατακτητές μας αφήρεσαν την πολιτική μας ελευθερία, οι χριστιανοί μονοθεϊστές κατακτητές την θρησκευτική μας ελευθερία.

Από την αρχαιότητα το πρόβλημα της κλασσικής τριγωνικής σχέσεως αντιμετωπιζόταν λανθασμένα από τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες. Η τριγωνική σχέση εμφανίζεται και όταν έχουμε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις του ιδίου έθνους, και ένας ξένος κατακτητής συμμαχεί με έναν από τους δύο αντιμαχομένους.

Για παράδειγμα στην αρχαιότητα, Αθήνα και Σπάρτη συγκρούονται συνεχώς, ενώ ο Πέρσης εισβολεύς καραδοκεί. Εδώ η τριγωνική σχέση εμπεριέχει δύο Ελληνικές πόλεις και έναν αλλόφυλο εισβολέα, «Αθηναίοι-Σπαρτιάτες-Πέρσες». Δυστυχώς οι αποφάσεις των Ελλήνων πολιτικών στην τριγωνική σχέση, ήταν πάντα αντίθετες με τις προσταγές των Μαντείων και των Ελλήνων Ιεροφαντών. Πότε η Αθήνα συμμαχούσε με τους Πέρσες εναντίον της Σπάρτης και πότε η Σπάρτη συμμαχούσε με τους Πέρσες εναντίον της Αθήνας. Τα καταστροφικά αποτελέσματα είναι γνωστά.

Αυτό που είχαν προστάξει οι Έλληνες Ιεροφάντες ήταν το αντίστροφο. Να διασπούν οι Έλληνες τους Πέρσες. Να ζητούν οι Πέρσες την βοήθεια των Ελλήνων για να επιλύσουν τις εσωτερικές τους έριδες. Οι Έλληνες να αναμειγνύωνται στα εσωτερικά των Περσών και όχι το αντίστροφο.  

Σε αυτήν ακριβώς την λανθασμένη αντιμετώπιση της τριγωνικής σχέσεως από πλευράς Ελλήνων, στηρίχθηκαν οι Ρωμαίοι για να καθυποτάξουν την Ελλάδα(στην ουσία οι Ρωμαίοι αντέγραψαν τους Πέρσες, οι οποίοι συμμαχούσαν πότε με την μία και πότε με την άλλη Ελληνική πόλη).

Οι Ρωμαίοι είχαν ως μόνιμη τακτική να συμμαχούν με τους πιό αδυνάμους Έλληνες εναντίον του πιό δυνατού, π.χ. Ρωμαίοι συν Αθηναίοι εναντίον Μακεδόνων. Μόλις οι Ρωμαίοι νικούσαν τον πιό δυνατό, συμμαχούσαν μαζί του εναντίον οιασδήποτε συμπολιτείας εμφανιζόταν στην Ελλάδα για να πολεμήσει τους Ρωμαίους. Σε χρόνο μηδέν, οι Ρωμαίοι εστρέφοντο εναντίον των πρώην Ελλήνων συμμάχων τους και τους κατέσφαζαν.  

Όταν κάποτε οι Έλληνες συνειδητοποίησαν ότι αμέσως μετά την ήττα του πιο ισχυρού Ελληνικού παράγοντος(στην περίπτωσή μας ήταν οι Μακεδόνες), οι Ρωμαίοι δεν θα είχαν ανάγκη την συμμαχία των πιο ασθενών Ελλήνων συμμάχων, και θα τους μετέτρεπαν σε δούλους, ήταν ήδη αργά.

Οι Σπαρτιάτες και η Αχαϊκή Συμπολιτεία αφού είχαν συμμαχήσει πολλάκις με τους Ρωμαίους εναντίον των Μακεδόνων, την τελευταία στιγμή κατάλαβαν το λάθος τους και στράφηκαν κατά των Ρωμαίων. Τότε οι Ρωμαίοι αντέδρασαν συμμαχώντας με τους Σπαρτιάτες εναντίον της Αχαϊκής Συμπολιτείας.

Όταν αρχίσει η κατρακύλα, δεν σταματά εύκολα: Αθηναίοι, Σπαρτιάτες και Αιτωλοί συμμάχησαν με Ρωμαίους κατά των Μακεδόνων. Ύστερα Μακεδόνες συμμάχησαν με Ρωμαίους κατά Σπαρτιατών. Ύστερα Αθηναίοι και Σπαρτιάτες συμμάχησαν με Ρωμαίους κατά της Αχαϊκής συμπολιτείας.

Τα λάθη ήταν απανωτά. Οι Μακεδόνες ξεκίνησαν την ηγεμονία τους με το σύνθημα «ένωση» και κατέληξαν να διεξάγουν πόλεμο για να κατακτήσουν τις άλλες Ελληνικές πόλεις. Οι Μακεδόνες έπρεπε να προβλέψουν ότι αυτές θα ζητούσαν ρωμαϊκή βοήθεια, και έπρεπε να σταματήσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον Ελληνικών πόλεων.

Οι Ελληνικές πόλεις-κράτη δημιούργησαν την παράδοση να μην θέλουν να επεκταθούν εναντίον Ρωμαίων ή Περσών-μία παράδοση που έσπασαν ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Πύρρος, κατά Περσών και Ρωμαίων αντιστοίχως. Ούτε προσπαθούσαν να επεκταθούν πολιτιστικώς εις βάρος των βαρβάρων. Αντιθέτως ήθελαν να επεκταθούν εις βάρος άλλων Ελληνικών πόλεων. Αυτό οδηγούσε σε συμμαχία της μίας Ελληνικής πόλεως με άλλες εναντίον της επιτιθεμένης πόλεως, ή σε συμμαχία με Ρωμαίους και Πέρσες, και άρα στην δημιουργία της κλασσικής τριγωνικής σχέσεως.

Το να διασπάς τον αλλόφυλο και αλλόθρησκο εχθρό σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες, το να συμμαχείς προσωρινώς με μία παράταξη του εχθρού και μετά να την εγκαταλείπεις, αποτελεί δόγμα για την Ελληνική Θρησκεία. Αλλά αρκετοί Έλληνες πολιτικοί ηγέτες παράκουσαν τις βουλές των Πατρώων Θεών που τους μετέφεραν οι Ιεροφάντες, και ξέχασαν πώς να πολεμούν πολλούς εχθρούς μαζί.

Όταν είμαστε κυρίαρχοι και όχι υπόδουλοι, και έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο ή περισσοτέρους εισβολείς, εκτός από την στρατιωτική αντιμετώπιση της τριγωνικής σχέσεως, έχουμε και το όπλο των διπλωματικών ελιγμών.

Η διπλωματική αντιμετώπιση της κλασσικής τριγωνικής σχέσεως, όταν κατέχουμε την πολιτική εξουσία, γίνεται με τους εξής τρόπους:

Με μυστικές συμφωνίες, δηλαδή συμμαχούμε μυστικώς με έναν από τους δύο αντιπάλους, διότι δεν θέλουμε να το μάθει ο άλλος αντίπαλος. Με χρηματοδότηση και φαινομενική συνεργασία και με τους δύο αντιπάλους, δηλαδή χωρίς να το ξέρουν οι δύο αντίπαλοι, δηλώνουμε πίστη στον καθένα ξεχωριστά. Εννοείται ότι θα προδώσουμε και τους δύο. Με μή τήρηση των συμφωνιών εφευρίσκοντες διάφορα προσχήματα προς τούτο, δηλαδή άλλα συμφωνούμε στα διπλωματικά έγγραφα και άλλα πράττουμε, ώστε να κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο παραπλανώντας τους εχθρούς μας. Με ευμενή ουδετερότητα, δηλαδή δημοσίως δηλώνουμε ουδέτεροι, αλλά κλίνουμε σαφώς προς τον έναν αντίπαλο μέχρι του σημείου να μην προκαλέσουμε την εχθρότητα του άλλου.

Αλλά αυτά είναι πολύ επιφανειακά διπλωματικά τεχνάσματα που ισχύουν εφ’ όσον κατέχουμε την πολιτική εξουσία, και είναι τακτικής και όχι στρατηγικής φύσεως.

Η κλασσική τριγωνική σχέση γίνεται πολύπλοκη και εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα, όταν είμαστε υπόδουλοι. Όταν ήδη είμαστε υπό κατοχή και εμφανίζεται επιπροσθέτως νέος κατακτητής. Και μάλιστα όταν αυτός ο νέος κατακτητής δεν κατακτά γεωγραφικά εδάφη με στρατιωτικές μάχες, αλλά κατακτά ψυχές με θρησκευτική προπαγάνδα. Εκεί απαιτείται ανάλυση στρατηγικής, και όχι μόνον τακτικής.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τί έπρεπε να πράξουν οι Έλληνες στην περίοδο της ρωμαϊκής πολυθεϊστικής κατοχής, για παράδειγμα από το +100 έως το +350, όταν από την μία οι Έλληνες αντιμετώπιζαν τους Ρωμαίους πολυθεϊστές κατακτητές, και από την άλλη τους χριστιανούς μονοθεϊστές να εισβάλλουν πολιτιστικώς. Πώς αντιμετωπίζουμε μία τέτοια κατάσταση;

Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε τις βασικές αρχές του εμπολέμου Ελληνισμού:

1. Μεταφορά του πολέμου στα εδάφη των επιδόξων εισβολέων. Δεκαετίες πριν γίνει η στρατιωτική εισβολή των εχθρών, έχουμε φροντίσει να τους κηρύξουμε σιωπηλώς τον πόλεμο. Έτσι όταν έρθει η ώρα να μας κηρύξουν στρατιωτικό πόλεμο, να είναι εξασθενημένοι και να τους αντιμετωπίσουν ευκολότερα οι δικές μας στρατιωτικές δυνάμεις.

Αυτό γίνεται με αλλαγή πολεμικού πεδίου. Δηλαδή μετατροπή του στρατιωτικού πολέμου σε κοινωνικό, θρησκευτικό, δημογραφικό, οικονομικό και πολιτικό πόλεμο. Εισβάλλουμε ως μετανάστες στα εδάφη των εχθρών και φροντίζουμε να τον καταβάλλουμε στο κοινωνικό, θρησκευτικό, οικονομικό, πολιτικό και δημογραφικό πεδίο.

2. Ό,τι και να γίνει, είμαστε εχθροί και των δύο κατακτητών. Δεν υπάρχουν καλοί Ρωμαίοι πολυθεϊστές και κακοί χριστιανοί μονοθεϊστές. Και οι δύο έπρεπε να εξοντωθούν. Η πολιτική μας ελευθερία είναι το ίδιο σημαντική όσο και η θρησκευτική μας ελευθερία. Άρα ασχέτως τακτικών ελιγμών και προσωρινών συμμαχιών, στρατηγικός μας σκοπός είναι να τσακίσουμε και τους δύο.    

3. Ανά πάσα στιγμή, χωρίς ηθικές αναστολές, εγκαταλείπουμε τον μέχρι χθες σύμμαχό μας για να συμμαχήσουμε με τον εχθρό του, εφ’ όσον πρόκειται για το συμφέρον του Ελληνικού Έθνους. Αρκεί να μην γίνεται συχνά ή με τέτοιο τρόπο ώστε να το θυμούνται οι εχθροί. Αν το θυμούνται, φροντίζουμε να αλλάξουμε τα βιβλία ιστορίας τους και να το διαγράψουμε από την μνήμη τους, ώστε να σωθούν και επόμενες γενεές Ελλήνων, αφού θα χρειαστεί να επαναλάβουν την ίδια στρατηγική. Δεν υπάρχει απόλυτη και οικουμενική ηθική. Υπάρχει σχετική και υποκειμενική ηθική. Στην περίπτωσή μας ηθικό είναι ό,τι συμφέρει το Ελληνικό Έθνος.

4. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την περίπτωση να συμμαχήσουν οι δύο κατακτητές εναντίον μας. Σε αυτή την περίπτωση φροντίζουμε εκ των προτέρων να συμμαχήσουν όλοι οι εχθροί τους εναντίον τους, και συγχρόνως διασπούμε την ανθελληνική συμμαχία με δολιοφθορά και προκλητικές ενέργειες.

5. Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε την ομαδοποίηση αντιπάλων δυνάμεων. Αν για παράδειγμα ο πόλεμος έχει στοιχειοθετηθεί ως Ρωμαίοι κατά Ελλήνων, φροντίζουμε να αλλάξουμε την ομαδοποίηση του πολέμου σε πληβείοι εναντίον πατρικίων, μεταφέροντες τον πόλεμο στο κοινωνικό πεδίο στο έδαφος του εχθρού.

Επειδή η ομαδοποίηση κατά έθνη, μας έφερε σε μειονεκτική θέση στην περίπτωση της ρωμαιοκρατίας, στόχος μας είναι να διασπάσουμε την ρωμαϊκή κοινωνία με υποκίνηση επαναστάσεων με βάση την ομαδοποίηση φτωχοί Ρωμαίοι κατά πλουσίων Ρωμαίων. Αυτό μπορεί να γίνει και στο θρησκευτικό πεδίο, με υποκίνηση συγκρούσεων μεταξύ χριστιανών Ρωμαίων και πολυθεϊστών Ρωμαίων. Αυτά αποτελούν προληπτικές τεχνικές διασπάσεως του εχθρού.

6. Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για μετανάστευση. Η μετανάστευση είναι όπλο επιβιώσεως του Ελληνισμού. Αν και οι Εθνομάρτυρές μας αποτελούν το μεγαλείο του Ελληνισμού, δεν θα καθίσουμε να μας αφανίσει ο κατακτητής.

Όταν διαπιστώσουμε ότι η στρατιωτική ήττα και η γενοκτονία είναι αναπόφευκτη, και κάθε αντίσταση μάταιη, εγκαταλείπουμε τα Πατρώα Εδάφη και προσπαθούμε να σώσουμε τα βιολογικά και πολιτιστικά μας γονίδια. Εγκαθιστάμεθα σε μία ξένη χώρα, η οποία μας επιτρέπει θρησκευτική και φυλετική αυτονομία, και ετοιμαζόμεθα για ανακατάληψη των Ιερών μας Τόπων.

Αν δεν αλλοιωθεί η Ελληνική Ψυχή και το Ελληνικό Αίμα, μία ημέρα θα ξαναπάρουμε τα εδάφη μας. Αλλιώς, αν παραμείνουμε υπό ξένη κατοχή και αναμειχθούμε πολιτιστικώς και βιολογικώς με τους κατακτητές, είτε ξαναπάρουμε τα εδάφη μας είτε όχι, θα έχουμε απωλέσει την Ελληνική μας ταυτότητα. Θα είμαστε ξένοι πάνω στα δικά μας εδάφη.

7. Όσο τελούμε υπό ξένους κατακτητάς συνεχώς δολιοφθείρουμε την κουλτούρα τους. Η προώθηση ερίδων, επαναστάσεων, απληστίας, φυλετικών αναμείξεων, εκτρώσεων, πορνείας, κιναιδισμού, αθεΐας, ναρκωτικών, τοκογλυφίας, καταπτώσεως ηθικών αξιών, και θεοποιήσεως του ατομισμού, στο στρατόπεδο των κατακτητών, αποτελεί δόγμα επιβιώσεως του Ελληνισμού.

8. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε σενάρια όπου η συμμαχία με τον έναν κατακτητή οδηγεί σε στρατιωτική, πολιτική, θρησκευτική, οικονομική, ή πολιτιστική μας ήττα. Έχουμε έτοιμα εναλλακτικά σχέδια.

Η στρατηγική λέει τί πράττουμε γενικώς. Η τακτική λέει τί πράττουμε σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Άλλη τακτική ακολουθούμε πριν μας κατακτήσουν οι Ρωμαίοι, άλλη όταν μας κατακτήσουν και έχουμε μόνον αυτούς πάνω από το κεφάλι μας, και άλλη τακτική όταν έχουμε και τους χριστιανούς κατακτητές.

Άλλη τακτική ακολουθούμε όταν γίνει μία αποφασιστική μάχη μεταξύ Ρωμαίων πολυθεϊστών και Ρωμαίων χριστιανών, πριν την επικράτηση των χριστιανών, και άλλη τακτική μετά την επικράτηση των χριστιανών.

Για παράδειγμα το +394 όταν στην Δύση ο Ρωμαίος ύπατος και πολυθεϊστής Φλαβιανός ετοιμάζεται να συγκρουστεί με τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο στην Ανατολή, η στάση των Ελλήνων δεν μπορεί να είναι άλλη από πλήρη, ολόψυχη συμμαχία με τους Ρωμαίους πολυθεϊστές κατά των χριστιανών. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα ίσχυε το +150 όπου οι χριστιανοί δεν ήταν αρκετά ισχυροί. Τότε, εξ αιτίας άλλων ιστορικών συνθηκών, θα υποκινούσαμε θρησκευτικές επαναστάσεις και θα συμμαχούσαμε προσωρινώς με όλες τις θρησκευτικές αιρέσεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (συμπεριλαμβανομένων και των χριστιανών) για να αποτινάξουμε τον ρωμαϊκό ζυγό.   

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε υπόδουλοι στους Ρωμαίους πολυθεϊστές σε ιστορική στιγμή όπου πλειοψηφούν, και οι χριστιανοί μειοψηφούν. Θα συμμαχήσουμε προσωρινώς με χριστιανούς κατά Ρωμαίων πολυθεϊστών; Ναι θα το πράξουμε, χωρίς ούτε μία στιγμή να μην θανατώνουμε με λύσσα όσους Έλληνες προσηλυτίζονται στην μισελληνική αίρεση των χριστιανών. Η προσωρινή συμμαχία γίνεται για να διαλύσουμε ηθικώς τις ρωμαίες λεγεώνες με γελοιότητες περί αγάπης και «γύρνα το άλλο μάγουλο να σε ραπίσουν». Φυσικά η προσωρινή συμμαχία σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει προώθηση της αιρέσεως των χριστιανών διότι αν αποκτήσει πιστούς μέσα στην ρωμαϊκή γερουσία θα τους βρούμε απέναντί μας σε θέματα πολιτισμού και θρησκείας.

Προσωρινή συμμαχία με τους χριστιανούς εναντίον των Ρωμαίων πολυθεϊστών σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει διακοπή της αντιχριστιανικής μας προπαγάνδας. Αντιθέτως σημαίνει ενδυνάμωση στο χιλιαπλάσιο της αντιχριστιανικής μας προπαγάνδας.

Αν υποτεθεί ότι με αυτή την προσωρινή συμμαχία νικάμε στρατιωτικο-πολιτικώς τους Ρωμαίους πολυθεϊστές, τότε σε χρόνο μηδέν παίρνουμε στροφή 180^ο μοιρών και σφάζουμε ανηλεώς τους χριστιανούς κατακτητές, πρώην συμμάχους μας, πριν προλάβουν να μας σφάξουν εκείνοι.

Προσωρινή συμμαχία με τους Ρωμαίους πολυθεϊστές εναντίον των χριστιανών σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει διακοπή της αντιρωμαϊκής μας προπαγάνδας. Αντιθέτως σημαίνει ενδυνάμωση στο χιλιαπλάσιο της αντιρωμαϊκής μας προπαγάνδας.    

Αν υποτεθεί ότι συμμαχώντας με τους Ρωμαίους πολυθεϊστές κατά των χριστιανών νικήσουμε τους χριστιανούς, τότε σε χρόνο μηδέν στρεφόμαστε κατά των Ρωμαίων πολυθεϊστών κατακτητών και τους εξολοθρεύουμε. Πριν στραφούν οι Ρωμαίοι πολυθεϊστές εναντίον μας.

Στόχος μας είναι να διασπάσουμε την όποια ενότητα των Ρωμαίων, στρατιωτική, πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική. Στόχος μας είναι να διασπάσουμε την όποια ενότητα των χριστιανών, θρησκευτική, πολιτική, εθνική, κοινωνική.

Η διάσπαση της θρησκευτικής ενότητος των χριστιανών γίνεται με την ίδρυση και προώθηση χριστιανικών αιρέσεων. Αρειανιστές κατά ορθοδόξων. Να χυθεί άφθονο χριστιανικό αίμα. Συγχρόνως ισχυροποιούμε μέσα στον χριστιανικό κόσμο τις ομαδοποιήσεις κατά έθνη, κατά φυλές, κατά οικονομικές τάξεις. Στρέφουμε Πέρσες χριστιανούς εναντίον Αρμενίων χριστιανών. Στρέφουμε πτωχούς χριστιανούς εναντίον πλουσίων χριστιανών. Στρέφουμε λευκούς χριστιανούς εναντίον μαύρων χριστιανών.

Η διάλυση της χριστιανικής συνέχειας γίνεται με την διάδοση στις τάξεις των χριστιανών του ασκητισμού και του μίσους κατά της τεκνογονίας ως δήθεν απαράβατη εντολή του Θεού, ώστε να τους αποτρέψουμε από την δημιουργία οικογενείας. Το ότι οι ευσεβείς χριστιανοί θεωρούν την σεξουαλική επαφή ως αμαρτία, είναι καλό για τον αφανισμό τους.

Το πιό σημαντικό στον πόλεμο κατά του χριστιανισμού είναι να αποφύγουμε την σύγκρουση με σχηματισμό στρατοπέδων «Έλληνες εναντίον χριστιανών». Διότι αντιπαραβάλλεται μία εθνική με μία διεθνιστική ιδεολογία. Είναι προφανές ότι σε τέτοια διάταξη δυνάμεων, οι χριστιανοί έχουν πλεονέκτημα διότι θεωρητικώς στρατολογούν άτομα από όλα τα έθνη εναντίον των Ελλήνων.

Η Ελληνική απάντηση είναι ο σχηματισμός μίας δικής μας διεθνιστικής θρησκευτικής αιρέσεως τύπου Ισλάμ, για να αντιταχθεί στους χριστιανούς σε θρησκευτικό επίπεδο. Ακόμη καλύτερα, να σχηματίσουμε μία διεθνιστική ομαδοποίηση τύπου κομμουνισμός, ο οποίος προβάλλει την οικονομική ταξική ταυτότητα ως πρωταρχικής σημασίας. Αυτή η διεθνιστική ομαδοποίηση, «προλετάριοι εναντίον αστών», διασπά την ομαδοποίηση «χριστιανοί εναντίον Ελλήνων». Έτσι προτάσσεται ο αθεϊσμός και κατασιγάζει η θρησκευτική μανία των χριστιανών.

Στους Ρωμαίους πολυθεϊστές κατακτητές, τα αδύνατα σημεία είναι η υποκίνηση αξιωματούχων να καταλάβουν την αυτοκρατορική ηγεσία με εμφυλίους πολέμους. Ένα άλλο αδύνατο σημείο είναι ο ορισμός του Ρωμαίου πολίτου. Με τόσες κατακτημένους λαούς, μετά από κάποια έτη σφαγών, πρέπει να τους δώσουν κάποια πολιτικά δικαιώματα αν θέλουν να διατηρήσουν την Ρωμαϊκή ειρήνη. Σε αυτό το σημείο επεμβαίνουμε εμείς. Με πρόσχημα την ειρήνη και την ισότητα, αποσυνδέουμε τον Ρωμαίο πολίτη από την ρωμαϊκή καταγωγή και μετατρέπουμε τον Ρωμαίο πολίτη σε διεθνιστικό όρο. Έτσι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι παίρνουν τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτου, αναρριχώνται στα ρωμαϊκά αξιώματα και μολύνουν την Ρωμαϊκή ψυχή. Έτσι οι Έλληνες μπορούν να ανέλθουν στην εξουσία.

Σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται οι Έλληνες να έλθουν σε κατά μέτωπον σύγκρουση με τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Η καταστροφή των ρωμαϊκών ηθών(ειδικώς της πολεμικής τους αρετής), η καταστροφή της ρωμαϊκής εθνικής ομοψυχίας και της φυλετικής συνοχής, η καταστροφή της ρωμαϊκής οικονομίας, έχουν πιό καταστρεπτικά και πιό μόνιμα αποτελέσματα από την όποια πολεμική σύγκρουση Ελλήνων με ρωμαϊκές λεγεώνες, όπου τα νικηφόρα αποτελέσματα είναι εφήμερα.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι όποια επιλογή και να κάνουμε, σίγουρα ο προσωρινός σύμμαχος θα στραφεί εναντίον μας. Ασχέτως χρονικής στιγμής, ασχέτως αν έχουμε συμμαχία με Ρωμαίους ή χριστιανούς, η προπαγάνδα μας πρέπει να έχει σκοπό να τους διαλύσει. Συμμαχούμε με τον έναν εναντίον του άλλου, και τανάπαλιν. Στρέφουμε τον έναν εναντίον του άλλου με σκοπό να χυθεί αίμα και να αποδυναμωθούν τα δύο στρατόπεδα.

Η κλασσική τριγωνική σχέση μας προκαλεί τεράστια προβλήματα όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνον δύο εχθρούς και οι Έλληνες ζουν σε μία χώρα. Τί γίνεται όμως όταν έχουμε περισσότερους κατακτητές που επικαλύπτονται μεταξύ τους, και συγχρόνως οι Έλληνες ζουν ανάμεσα σε διαφορετικά έθνη;

Για παράδειγμα τί γίνεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε χριστιανισμό και Ισλάμ μαζί; Και συγχρόνως Τούρκους, Άραβες, Ρώσσους και Φράγκους κατακτητές; Τότε έχουμε πολλές επικαλύψεις μεταξύ ιδεολογικών και στρατιωτικών κατακτητών.

Το ζήτημα περιπλέκεται περισσότερο όταν οι Έλληνες ζουν σε διαφορετικές περιοχές. Για παράδειγμα οι Έλληνες ζώντας στην οθωμανική αυτοκρατορία συμμαχούν με την Ρωσσία εναντίον των Οθωμανών, αλλά αυτό δεν συμφέρει τους Έλληνες που ζουν στην Ρωσσία διότι υφίστανται διώξεις από τους Ρώσσους χριστιανούς και προσπαθούν να συμμαχήσουν με τους Γάλλους ή τους Γερμανούς κατά των Ρώσσων. Δηλαδή αυτό που θα συμφέρει τους Έλληνες της Τουρκίας, μπορεί να μην συμφέρει τους Έλληνες της Ρωσσίας, ή της Γαλλίας ή της Περσίας.

Τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για τριγωνική σχέση, διότι οι Έλληνες δεν ζουν σε ένα μέρος, ούτε έχουν να αντιμετωπίσουν δύο κατακτητές. Τότε μιλάμε για μαθηματική εξίσωση πολλαπλών μεταβλητών με άπειρες λύσεις.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα όταν υφιστάμεθα πολιτιστική και ιδεολογική εισβολή, διότι αυτοί οι κατακτητές δημιουργούν ιδεολογικά προγεφυρώματα και μετατρέπουν τμήματα του Ελληνικού Λαού σε δολοφόνους του υπολοίπου πληθυσμού.

Στην σύγχρονη Ελλάδα αντιμετωπίζουμε χριστιανούς ορθοδόξους, καθολικούς, μάρτυρες του Ιεχωβά, μουσουλμάνους, κομμουνιστές, νεοφιλελεύθερους, σοσιαλιστές, αναρχικούς, νεοναζί, κλπ. Όλοι αυτοί είναι εχθροί μεταξύ τους, αλλά έχουν έναν κοινό εχθρό: Τους Έλληνες ως θρησκεία, ως φυλή, ως έθνος.

Δεν υπάρχει μαγική λύση, δεν υπάρχει μία τακτική για τα πολύπλοκα προβλήματα που αναφέραμε. Απαιτείται ανάλυση περιπτώσεων, δηλαδή σε τί κατάσταση βρίσκονται οι Ρωμαίοι κατακτητές, σε τί κατάσταση οι Έλληνες, σε τί κατάσταση οι χριστιανοί; Οι χριστιανοί είναι πολυάριθμοι; Οι Ρωμαίοι ηγέτες είναι πολυθεϊστές; Μήπως έχουν εκχριστιανιστεί;

Αναλύουμε το πού βρίσκεται η δύναμη του εχθρού. Στηρίζεται στην στρατιωτική πειθαρχία; Του την διαλύουμε. Μήπως στηρίζεται στην φυλετική και εθνική ενότητα; Του την διασπάμε. Μήπως στηρίζεται στην θρησκευτική ενότητα; Τον διαιρούμε με δημιουργία θρησκευτικών αιρέσεων. Μήπως στηρίζεται στην δημογραφική υπεροχή; Του την μειώνουμε με προώθηση αμβλώσεων, ομοφυλοφιλίας και φυλετικών αναμείξεων με άλλους λαούς. 

Αναλύουμε τα ψυχολογικά, ιστορικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά αίτια που έδωσαν δύναμη στον εχθρό. Γιατί να αποκτήσουν δύναμη οι χριστιανοί; Σε ποιά ένστικτα και σε ποιές ψυχολογικές ροπές έκαναν έκκληση; Τί μεθόδους οργανώσεως χρησιμοποίησαν; Πώς διαδίδουν την ιδεολογία τους; Σε τί κοινωνικά στρώματα απευθύνονται; Εφ’ όσον τα βιβλία τους εμπεριέχουν ύβρεις κατά των Αθανάτων Πατρώων Θεών, κάηκαν στην πυρά; Εφ’ όσον τα βιβλία τους εμπεριέχουν ύβρεις κατά των Ελλήνων, πλαστογραφήθηκαν ώστε να παρουσιάζουν τους Έλληνες και την Θρησκεία τους με θετικούς όρους;

Αυτό που είναι σωστό σε μία χρονική στιγμή, υπό δεδομένες κοινωνικές συνθήκες, και με δεδομένη κατανομή πολιτικής δυνάμεως, δεν είναι σωστό σε διαφορετική χρονική στιγμή, υπό διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και διαφορετική κατανομή πολιτικής δυνάμεως. Η επεξεργασία στρατηγικών για το πώς αντιμετωπίζουμε ταυτοχρόνως πολλούς κατακτητές, και μάλιστα όταν οι Έλληνες είναι διάσπαρτοι σε πολλές περιοχές ανά τον κόσμο, είναι ολόκληρη επιστήμη, είναι ολόκληρη παράδοση, είναι η πεμπτουσία του Ελληνισμού, και όχι ζήτημα ενός άρθρου.

Οι Έλληνες όταν αγκαλιάσουν την Ελληνική Θρησκεία ολοκληρωτικώς, τότε θα βρουν απαντήσεις σε όλα τα πολύπλοκα προβλήματα επιβιώσεως του Ελληνικού Έθνους. Το μυαλό και η ψυχή τους θα καθοδηγείται από τους Αθανάτους Θεούς και όχι από μιαρούς απίστους.

Οι Έλληνες θα επιβιώσουν όσοι κατακτητές και αν έρθουν, όσοι κατακτητές και αν εισβάλλουν, εφ’ όσον δεν εγκαταλείπουν τους Αθανάτους Πατρώους Θεούς και τις Αθάνατες Μητρώες Θεές.

Αν εγκαταλείψουμε τους Θεούς μας, τότε μας περιμένει γενοκτονία και ολοκαύτωμα στα χέρια των μιαρών απίστων, όπως τόσες φορές μας δίδαξε η Ιστορία επιβεβαιώσασα τους χρησμούς των Μάντεων και τις τιμωρίες των Αθανάτων Θεών.

Δορυκλεύς Ευάνθου

3η Ισταμένου μηνός Μεταγειτνιώνος, έτους 2782 μετά πρώτην Ολυμπιάδα