:: ::

                           Οι Αγίες Τριάδες. Οι Νόμοι των Θεών

«Αθανάτων καλέω και θνητών Αγνό Άνακτα Ουράνιο Νόμον»

Από την Αδράστεια δίδεται Κανών Δικαίου, καθολικής Ισχύος, Μέγας, Αυθεντικός, δεσπόζων σε Θεούς και ανθρώπους. Ο Αρχαίος Κανών Δικαίου ορίζει τις αρμοδιότητες και τις ενέργειες των Θεών, και τα νομοθετήματα των ανθρώπων.

Τα πάντα υπακούν στον ρυθμιστικό κανόνα της σχέσεως των πραγμάτων που ώρισε η Αδράστεια. Κάθε Θεϊκή εξουσία υπόκειται σε Αυτόν. Όλα τα μεγέθη, τα όρια των έργων των Όντων, οι δυνάμεις που τα φρουρούν από κάθε λάθος παρέκκλιση, έλαβαν την υπόστασή τους από την χάρη αυτού του απαράβατου Νόμου.

Οι ίδιοι οι Θεοί με διαύγεια λόγου έδωσαν τεκμήρια της Αληθείας και της Υπάρξεώς Τους και όσων την συνιστούν και την σημαίνουν.

Οι ίδιοι οι Θεοί ονόμασαν Ιδέες τις καθαρές Νοητικές Αρχές και Πηγές και τους Χαρακτήρες του Είδους Τους. Και είπαν ότι ο Κόσμος έλαβε τους Τύπους των Μορφών που τον απαρτίζουν κατά το πρότυπο των Ιδεών. Άπαντα τα μέρη του Κόσμου συνδέονται αρρήκτως κατά την ομοιότητα αυτών των Αρχών προέλευσης του.

Αυτός ο Ιερός Νόμος παραδίδεται στους ευσεβείς Ιερείς που ακολουθούν τους Θεούς με μορφή και νόημα κοινό αλλά ταυτόχρονα είναι δεκτικός στην προσωπική ερμηνεία. Τοιουτοτρόπως δίνεται κοινός σε όλους και σε καθένα ως ιδιαίτερος. Έτσι και οι εγγύτατοι των Θεών άνθρωποι, οι Ιερείς, δύνανται να έχουν τον νου προσηλωμένο στα ίδια πράγμα τα με Αυτούς και όμοια όπως Εκείνοι να κρίνουν. Δι’ αυτό ωσάν να προέρχωνται από το ίδιο γένος παρέδωσαν σε εμάς κοινές Διδασκαλίες, γνώση που ανήκει στο Είδος των Θεών, οι Τριάδες των Γενών τους, απρόσιτες στων ανθρώπων την αίσθηση και διάνοια.

Τρεις είναι οι Τριάδες, τρία τα πλήθη τα Θεϊκά, τρία Βασίλεια που η Ανάγκη, ο Νόμος και ο Ρυθμός του Κόσμου ορίζουν, και είναι ομογενή και οικεία τόσο πολύ τα μέλη τους, ώστε να είναι δυνατή η αναγωγή του καθενός στο πρώτο κοινό γενεσιουργό αίτιό τους.

ΕΝ-ΓΗ-ΥΔΩΡ. Το Άρρητο ΕΝ που μόνο η σιωπή μπορεί να αποδώσει και οι δύο Αρχές, Μεριστή και Συνεχής ουσία που σηματοδοτούν την έναρξη των Θείων γεγονότων.

ΧΡΟΝΟΣ-ΑΙΘΗΡ-ΧΑΟΣ. Η ουσιώδης των Πραγμάτων Αιτία, ο Αγήραος Χρόνος ομοούσιος και σύμφυτος με την Αδράστεια, Πατήρ του νοτερού Αιθέρος και του σκοτεινού Χάους.

ΗΡΙΚΕΠΑΙΟΣ-ΦΑΝΗΣ-ΜΗΤΙΣ. Το Ωον με την τριαδική υπόσταση, το Φως του Φάνητος η νόηση της Μήτιδος, η Ζωή του Ηρικεπαίου.

Η κατάποση του Αγίου Πνεύματος, της Μήτιδος μέσα στο άντρο της Νυκτός από τον Δημιουργό Δία, γεννά τον Συμπαντικό Ρυθμό της Παλλάδος Αθηνάς που επιστατεί στους Νόμους.

Στην πρόοδο της εκφάνσεώς τους μέσω των Αγίων Ιερών Τριάδων οι Νόμοι των Θεών παραμένουν αναλλοίωτοι. Σταθερά και αδιάλειπτα εκφέρονται και εκφράζονται μέχρι το τελευταίο σωμάτιο της ύλης. Οι Νόμοι των Θεών επίστανται στην Πρώτη Άρρητη Τριάδα με τον Λόγο. Στην Δεύτερη Αγία Τριάδα οι Νόμοι των Θεών φρονούν με την Αιδώ. Στην Τρίτη Ιερή Τριάδα οι Νόμοι των Θεών νέμουν με την Δικαιοσύνη. 

Τρία Βασίλεια Θεών. Το Νοητό, το Νοερό και το Αισθητό. Στο βασίλειο του Νοητού Σύμπαντος κυβερνά το άρρητο ΕΝ. Στο βασίλειο του νοερού Σύμπαντος κυβερνά ο Ηρικεπαίος. Στο βασίλειο του αισθητού Σύμπαντος κυβερνά ο Δημιουργός Ζευς.

Αυτοί λοιπόν οι Βασιλείς των Νόμων που τον Κόσμο ορίζουν, κατάγονται από τις υψηλότατες Τάξεις, που τις πληρούν οι πρώτοι Θεοί, οι απρόσιτοι για τις αισθήσεις των θνητών και για τον λογισμό τους, φάσματα της Αληθείας μόλις ψηλαφητά. Αλλά εκπτυσσόμενοι στα μεσαία πεδία του Είναι του Θεϊκού, φτάνουν Αυτοί και προβαίνουν στον Κόσμο, αυτόν που κατοικούμε εμείς, τον Αισθητό. Και τούτο ήταν ανάγκη να γίνει για να ρυθμίζουν και σε αυτόν τον τόπο του απείρου το Ωραίο και να το συντηρούν.

Κάθε είδος, κάθε μορφή, κάθε αίσθημα και διάθεση φέρνει την γενετική σφραγίδα των Θεϊκών Νόμων. Τα στίγματα της γονιδιακής ταυτότητος των μερών που απαρτίζουν τον Κόσμο εγχαράσσονται στον χαρακτήρα τους. Μια εκδήλωση ως γέννηση και μια εξαφάνιση ως θάνατος φέρουν την γονιδιακή σφραγίδα των Θεϊκών Νόμων. Όπως το φως του αισθητού Ηλίου κάνει τα σώματα φανερά στον αισθητό κόσμο έτσι και το φως του Νοητού Φάνητα κάνει τα Θεία Όντα ορατά στον Νοερό Κόσμο των Θεών. 

«Μαία Υπάτη των Θεών, Νύκτα Αθάνατη, πώς πες μου τα τούτα, εξήγησέ μου, πώς πρέπει εγώ να στερεώσω με τα έργα μου των Θεών την ακατάβλητη στην βούλησή της εξουσία»;

«Με ρωτάς Ζεύ, πώς θα γίνει να είναι τα πάντα Ένα και κάθε τι αυτόβουλο και ιδιαίτερο, διάφορο από τ’ άλλα; Λάβε λοιπόν όσα υπάρχουν γύρω από τον αιθέρα τον άφατο, στην μέση τους βάλε τον ουρανό και την ασύνορη γη και εκεί στην θάλασσα και ανάμεσά τους σπείρε, ρίξε όσα θαύματα, τα άστρα όλα που κάποτε τα `χε ο Ουρανός μονάκριβο στεφάνι του. Για να είναι τα πάντα ένα και κάθε τι ξεχωριστό, δεσμό πανίσχυρο γύρω απ’ όλα να τυλίξεις, σφικτό τέλεια τανυσμένο που θα έχει πάνω του την χρυσή σειρά όσων θα έχεις συνάξει από του αιθέρος της πλευρές».

Σειρά χρυσή των Θεϊκών Τάξεων που τα εγκόσμια ενοικούν και κυβερνούν. Τούτος ο κραταιός Δεσμός που τον κρατά η χρυσή σειρά των Νοερών στοιχείων ως ήλους στερεώσεως, είναι τέλεια τανυσμένος, σφικτός, άρρηκτος και αδιάπτωτος.

Οι Τάξεις των Θεών είναι διατεταγμένες κατά την ομορρυθμία των έργων που διατελούν. Άλλες εφορεύουν στην απαρτίωση των όντων, άλλες στην ευρυθμία των Κοσμικών Νόμων, άλλες την Θεία Τάξη και Ευνομία.

Εκείνοι που φέρνουν τον Κόσμο σε ύπαρξη είναι ο Ζευς, ο Ποσειδών και ο Ήφαιστος. Εκείνοι που τον εμψυχώνουν είναι η Δήμητρα, η Ήρα και η Άρτεμις. Εκείνοι που τον εναρμονίζουν είναι ο Απόλλων, η Αφροδίτη και ο Ερμής. Εκείνοι που διατηρούν την Τάξη είναι η Εστία ως συγκέντρωση των Δυνάμεων στον εμπράγματο Κόσμο, ο Άρης και η Αθηνά ως ακροτάτη της χρυσής σειράς.

 Τόσο πλήρεις είναι οι δεσμοί των Θεών κάθε Τάξεως στο Έργο και την Λειτουργία ώστε και ως Μονάς είναι δυνατόν να νοείται κάθε πλήθος αυτών. Όμως και ο θεόπνευστος Ορφεύς δεν αποδίδει σε όλες τις νοερές τάξεις την ιδιότητα του Αμερίστου. Δεν υπάρχει κάποιο Όν το οποίο συγκεντρώνει πολλαπλές δυνάμεις και ποικίλες ιδιότητες τόσο, ώστε να φαίνεται το Πάν ως Μονάδα. Αλλά κάποιες δυνάμεις και ιδιότητες και Όντα υπερβαίνουν ως προς την Ισχύ και την πολλαπλότητα των χαρακτήρων τους και τούτη ακόμα την ιδιότητα του Αμερίστου Όντος, όπως ακριβώς άλλες ιδιαιτερότητες υπερβαίνουν άλλα Όντα. Το όνομα Βασιλεύς δεν είναι πραγματικό για όλες τις Τάξεις.

Κάθε παρεκτροπή του Νόμου της Αδράστειας επισείει την Ποινή, την Δίκη και την Ερινύα. Η μείωση του προστατευτικού όζοντος φέρει την ηλιακή ποινή. Η καύση των πρασίνων πνευμόνων της γαίας, την πλημμύρα του ύδατος. Η συσσώρευση πλούτου, την εξέγερση των λαών. Η οντολογική άγνοια, τον αθεϊσμό. Η ασέβεια, τον υλισμό.

Όταν δύο γυναίκες σχετίζονται ερωτικά μεταξύ τους, η μία εκ των δύο εμφανίζει στην μορφή της και την συμπεριφορά της αντρικά χαρακτηριστικά υποδυόμενη τον ανδρικό ρόλο που απαρνήθηκε. Όταν δύο άνδρες σχετίζονται ερωτικά μεταξύ τους ο ένας εκ των δύο εμφανίζει στην μορφή και την συμπεριφορά θηλυκά χαρακτηριστικά υποδυόμενος τον θηλυκό ρόλο που απαρνήθηκε. Η άρνηση της φυσικής σχέσης φέρνει μία πλαστή.

Αυτή είναι η εκδήλωση του δικαιώματος της Φύσης στην αρμονία των Νόμων. Όταν εμφανίζεται άρνηση στον ανθρώπινο έρωτα οι Νόμοι επεμβαίνουν με μεταμόρφωση της φύσης. Οι Θεοί αναλαμβάνουν τα φυσικά δικαιώματά Τους.

Όταν μια κοινωνία χάνει την πολιτική της αυτοτέλεια μια άλλη χώρα αναλαμβάνει τον ρόλο της πολιτικής διοικήσεώς της. Όταν εμφανίζεται άρνηση στην αυτοδιοίκηση οι Νόμοι επεμβαίνουν με μεταμόρφωση της αυτοτέλειας σε υποτέλεια. Η άρνηση της εθνικής εξουσίας φέρνει μία ξένη εξουσία.

Όταν μια κοινωνία κατρακυλά στον συγκρητισμό και την αθεΐα μια ξένη δοξασία έρχεται να υποδυθεί τον ρόλο του ιερατείου. Όταν εμφανίζεται άρνηση στον Θείο Έρωτα οι Νόμοι επεμβαίνουν με μεταμόρφωση της Θρησκείας σε δοξασία. Η άρνηση της Εθνικής Θρησκείας φέρνει μία αλλότρια.

 Όταν μια κοινωνία χαρακτηρίζεται από ατομικισμό, την ανθρώπινη κοινωνικότητα αντικαθιστά μια πλαστή. Όταν εμφανίζεται άρνηση στην ανθρώπινη κοινωνία οι Νόμοι επεμβαίνουν με μεταμόρφωσή της σε μηχανική επικοινωνία. Η άρνηση της ανθρωπίνης σχέσεως φέρνει την μηχανική εξάρτηση.

Οι Νόμοι που διέπουν τον Κόσμο είναι καθολικοί και αδιάλειπτοι. Αποτελούν τα δικαιώματα των Θεών στην φύση της δημιουργίας. Δεν υφίσταται γωνία του Απείρου που δεν επιδρούν οι Νόμοι των Θεών. Δεν υπήρξε στιγμή της αιωνιότητος που απουσίασε η δράση τους.

Πέραν αυτών των πραγμάτων ουδέν άλλο υπάρχει ουδέ τόπος υπάρξεως του Διός, ούτε έρεισμα ουδενός όντος, ουδενός στοιχείου.

«Για τους αργούς ανθρώπους υπάρχουν γρήγοροι Θεοί».

Μεγιστίας-Δωδωναίος Κήρυξ

3η Μεσούντος μηνός Θαργηλιώνος, έτους 2781 μετά πρώτην Ολυμπιάδα