:: ::

                    Κυπριακό ζήτημα-Σταθμοί και χαμένες ευκαιρίες

9 Σεπτεμβρίου 1571: Ο σουλτάνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας Σελίμ, υποκινούμενος από τον ευνοούμενό του Ιωσήφ Ναζί-ιουδαίο τραπεζίτη εξ Ισπανίας, τον οποίο και είχε χρίσει μπεή, βασιλικό ακόλουθο (μουτεφερίκη) καθώς και «Βασιλέα της Νάξου και των Δωδεκανήσων»-στέλνει στόλο και στρατό και κατέλαβε την Κύπρο. Η λεηλασία διαρκεί οκτώ ημέρες, είκοσι χιλιάδες Έλληνες σφάζονται και δύο χιλιάδες νέοι εξανδραποδίζονται, ενώ η Αμμόχωστος παραδίδεται στις φλόγες.

1870: Μετά από 300 χρόνια ματαίων προσπαθειών των Τούρκων να εποικίσουν την Κύπρο, με την Συνθήκη του αγίου Στεφάνου και την συνθήκη του Βερολίνου η Τουρκία ουσιαστικώς πωλεί την Κύπρο στην Μεγάλη Βρετανία με ειδική συμφωνία.

1914: Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε και η οθωμανική αυτοκρατορία γίνεται αντίπαλος της Μ. Βρετανίας, οι Άγγλοι μονομερώς προσαρτούν την Κύπρο και την κάνουν αποικία τους, αφήνοντας να εννοηθή με αόριστες υποσχέσεις ότι όταν τελειώσει ο πόλεμος και εφ’ όσον είναι νικητές, θα ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα. Οι Έλληνες της Κύπρου πανηγυρίζουν διότι άπαξ δια παντός απηλλάγησαν από τους Τούρκους. Δέκα χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εντάσσονται εθελοντικώς στα βρετανικά στρατεύματα, ώστε να συμπράξουν στην όσο το δυνατόν ταχύτερη απελευθέρωσή τους και ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Οκτώβριος 1915: Οι σύμμαχοι ευρίσκονται σε δύσκολη θέση και οι Άγγλοι μάς υπόσχονται την άμεσο ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάς θα τηρήσει εμπράκτως την πολεμική συνθήκη με την τότε Σερβία. Δυστυχώς, η τότε κυβέρνηση, διαφωνώντας με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δεν απεδέχθη την πρόταση της Μ. Βρετανίας.

Τέλος Α’ Π.Π.-Τέλος Β’ Π.Π.: Ο Α’ Π.Π. τελειώνει, αλλά  οι Άγγλοι δεν έκαναν παρά μόνον μερικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Παρήλθε ο χρόνος μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως ενώ η λήξη του μας βρήκε νικητές και τα μέγιστα να έχουμε συμβάλλει στον συμμαχικό αγώνα, το θέμα της Κύπρος παραμένει άλυτο.

Kαι όμως ο αρχιστράτηγος των βρετανικών δυνάμεων της Αφρικής Γουέβελ παραδέχθηκε ότι αν δεν καθυστερούσε η Ελλάδα την γερμανική εκστρατεία κατά της Ρωσσίας κατά δύο μήνες ώστε να επέλθη ο χειμώνας και να κολλήσουν οι γερμανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες καθ’ οδόν για το Μπακού (όπου βρίσκονταν τα πετρέλαια της Ε.Σ.Σ.Δ.), οι Γερμανοί θα είχαν νικήσει τους Ρώσσους και μάλλον θα ήταν και οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλες τις κολακευτικές κουβέντες του Τσώρτσιλ ότι πλέον «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και όχι οι Έλληνες σαν ήρωες», πάλι και μετά την λήξη, οι Άγγλοι ουδέν έπραξαν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ιανουάριος 1950: Οι ξεσηκωμοί των Ελληνοκυπρίων οδηγούν στο δημοψήφισμα που διενήργησε ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Μακάριος ο Β’ (όχι ο γνωστός Μακάριος, δηλ. ο Γ΄). Όλοι οι Ελληνοκύπριοι και αρκετοί μουσουλμάνοι σπεύδουν να υπογράψουν στις εκκλησίες και το αποτέλεσμα είναι 95,7% υπέρ της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην Βουλή των Ελλήνων αργότερα έγινε πανηγυρική συνεδρίαση, αλλά ο πρωθυπουργός Πλαστήρας ήταν τότε της γνώμης ότι δεν μπορούσαμε βιαίως να επιβάλουμε την βούλησή μας στην Μεγάλη Βρετανία και ότι θα έπρεπε αργότερα να επανέλθουμε επί του θέματος, διότι τότε ακόμη λειτουργούσαν τα έκτακτα στρατοδικεία και γίνονταν εκτελέσεις. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κοινοποιήθηκε στον ΟΗΕ χωρίς καμία περαιτέρω εξέλιξη. 

1952: Στην πρωθυπουργία τον Πλαστήρα διαδέχεται ο Παπάγος, στέλλεται ο Γρίβας στην Κύπρο και άρχιζει ο αγώνας της ΕΟΚΑ.

1956: Πεθαίνει ο Παπάγος και πρωθυπουργός γίνεται ο Κ. Καραμανλής. Στην Κύπρο εν τω μεταξύ έχει πεθάνει και ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Β’ τον οποίον διεδέχθη ο Μακάριος ο Γ’. Την δε εξωτερική πολιτική της Ελλάδος ασκούσε ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας και εδώ αρχίζει η περιπέτεια του Κυπριακού. Κατά τις διαπραγματεύσεις με τους Άγγλους, ενώ η συζήτηση έπρεπε να είναι μία και μόνη, το αίτημα δηλαδή του Κυπριακού λαού για ένωση, που είναι και ο πρώτος Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή η αυτοδιάθεση των λαών, οι Καραμανλής, Αβέρωφ και Μακάριος, χωρίς να έχουν δικαίωμα, διότι η εντολή του λαού ήταν ΕΝΩΣΙΣ, άρχισαν να διαπραγματεύονται ανεξάρτητο κράτος!

Δεν φτάνει ότι παρά την βούληση του λαού το έπραξαν και χωρίς να το θέσουν στην κρίση του Ελληνικού λαού για να αποφανθή με δημοψήφισμα (την εποχή εκείνη είχαμε απανωτές διαδηλώσεις στην Αθήνα και αλλού με αίτημα την ένωση) αλλά επιπλέον δέχθηκαν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων και ους Τούρκους.

Οι Τούρκοι όμως όπως είδαμε, βιαίως κατέλαβαν την νήσο το 1570 και εν συνεχεία την πούλησαν το 1870. Άρα κανένα δικαίωμα δεν είχαν πλέον επί της Κύπρου. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά τον ίδιο τρόπο δεν έχουν δικαίωμα οι Ρώσοι επί της Αλάσκας, διότι την επώλησαν το 1863 στους Αμερικανούς έναντι ευτελούς ποσού, διότι δεν μπορούσαν ουσιαστικά να την κρατήσουν, καθώς επίσης και οι Γάλλοι επώλησαν την Λουιζιάνα για τον ίδιο λόγο.

Ας σημειωθή επίσης ότι καμία μειονότης, έστω και εθνική, δεν δημιουργεί δίκαιον αποσπάσεως μέρους μιας χώρας προς δημιουργίαν άλλου κράτους, όπως συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο (όπου οι Έλληνες πολιτικοί έδωσαν το δικαίωμα στους Τούρκους να το ισχυρίζονται). Εμείς ως Έλληνες αποτελούμε εθνική μειονότητα στην Αυστραλία της τάξεως του 6% (1.000.000), αυτό όμως δεν μας δίδει το δικαίωμα να αποσπάσουμε ένα μέρος της Αυστραλίας και να το κάνουμε αυτόνομο κράτος όπως το ψευδοκράτος των τουρκοκυπρίων στην Κύπρο.

Ο Καραολής, ο Δημητρίου και ο Αυξέντιος, παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους, 20 ετών, έχασαν την ζωή τους στις αγγλικές αγχόνες για την Ένωση, και ΟΧΙ για αυτόνομο Κυπριακό κράτος. Αυτό το τεράστιο ηθικό θέμα δυστυχώς οι Καραμανλής, Αβέρωφ και Μακάριος όχι μόνον δεν το χρησιμοποίησαν όπως θα έπρεπε ποικιλλοτρόπως και παγκοσμίως, αλλά το αγνόησαν  τελείως.

1956 (σχέδιο Χάρντινγκ): Πιθανώς σπουδαιότερη από πρακτικής πλευράς είναι η πρόταση των Άγγλων το 1956, έτος όπου γίνεται πρωθυπουργός ο Καραμανλής, να σταματήσουμε το θέμα ως έχει και σε 10 χρόνια ελευθέρως να επιτραπεί από πλευράς Μεγάλης Βρετανίας η αυτοδιάθεση, που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγούσε σε ένωση με την Ελλάδα, αφού αυτή ήταν και η βούληση ολόκληρου σχεδόν του Ελληνοκυπριακου λαού.

Η πρόταση δυστυχώς της Μεγάλης Βρετανίας δεν έγινε αποδεκτή. Γιατί άραγε;  Υπενθυμίζουμε ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1960 στην Βουλή των Ελλήνων ομιλώντας για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα επί λέξει έλεγε ότι «δεν πρέπει να γίνει και με την Βόρειο Ήπειρο αυτό που έγινε με την Κύπρο, δια το οποίον εγράφη η απάρνηση της ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος».

Σήμερα όταν κάποιος τολμήσει να αναφερθή στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ακούει το ψευδές επιχείρημα «μα κανείς Κύπριος δεν θέλει την ένωση». Η αλήθεια είναι ότι:

1) Μόνον δια δημοψηφίσματος θα μπορούσε κάποιος να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, εφ’ όσον αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

2) Δυστυχώς η πολιτική Καραμανλή, Μακαρίου Γ’ και Αβέρωφ και των λοιπών Ελληνικών κυβερνήσεων και όλων σχεδόν των Ελλαδικών και Κυπριακών κυβερνήσεων από το 1956 και εντεύθεν έκανε πλύση εγκεφάλου στους Ελληνοκυπρίους, και επί 50 σχεδόν χρόνια τα Κυπριωτόπουλα από γεννήσεώς τους ακούνε ότι είναι Κύπριοι και όχι Έλληνες και ότι όλα τα δεινά της Κύπρου οφείλονται στις προδοσίες των Ελλήνων και τις πράξεις τους εις βάρος της Κύπρου.

Εξ ου και το βιβλίο του Μακαρίου Γ’ «Το Κυπριακόν Έθνος» (αν είναι δυνατόν!), λες και υπάρχει Κρητικόν Έθνος, Πελοποννησιακόν Έθνος, Ιονικόν Έθνος (βλέπε αγώνες των Επτανησίων για ένωση των Ιονίων Νήσων με την μητέρα Ελλάδα), Θεσσαλικόν Έθνος, κ.ο.κ.

Γι’ αυτό και ήταν ολέθριος για την Κύπρο ο λόγος που εξεφώνησε ο Μακάριος στον ΟΗΕ όταν οι Άγγλοι τον πήραν από την Κύπρο για να μην γίνει η ένωση το 1974 και τον πήγαν στην Μάλτα, διότι αυτός ο λόγος ουσιαστικά έδωσε το ηθικό και νομικό επιχείρημα στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο διότι είχαμε συμφωνήσει να είναι εγγυήτρια δύναμη! Δεν έπρεπε ποτέ ο Κ. Καραμανλής να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Άγγλους και να επιτρέψει και στους Τούρκους να παρευρίσκωνται, και ας υπάρχει και το σαθρό επιχείρημα ότι το ζητούσε η Αγγλία.

1963 (Σχέδιο Άτσεσον): Οι ολέθριοι και μειοδοτικοί χειρισμοί στο Κυπριακό συνεχίσθηκαν και το 1963-64, όταν προτείνεται από τους Αμερικανούς το σχέδιο Άτσεσον, το οποίο προβλέπει ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάς θα ενοικίαζε μία στρατιωτική βάση στους Τούρκους επί 50 χρόνια.

Όταν ερωτήθη ο Γεώργιος Παπανδρέου γιατί αποδέχεται το σχέδιο Άτσεσον, είπε το γνωστό: «Μα μου χαρίζουν μία πολυκατοικία και μου ζητάνε να τους ενοικιάσω την σοφίτα και θα είμαι ηλίθιος να μην το αποδεχθώ». Απέστειλε μάλιστα και για τον σκοπό αυτό και τον διευθυντή του ιδιαίτερού του γραφείου τον Νικόλαο Δεληπέτρο στην Κύπρο για να ρυθμίσει τις λεπτομέρειες της Ενώσεως.

Όμως στο ευνοϊκό όσο και δίκαιο για τους Έλληνες σχέδιο Άτσεσον αντέδρασε σφόδρα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Κ. Καραμανλής από το Παρίσι δεν έκανε καμμία δήλωση για να υποστηρίξει το σχέδιο Άτσεσον, η τότε Ε.Ρ.Ε αδράνησε τελείως, αλλά ιδιαιτέρως αντετάχθησαν οι κομμουνιστές και δη οι κομμουνιστές της Ελλάδος και της Κύπρου, και πρωτίστως ο Μακάριος Γ’ είπε στο επιτελείο του: «Μ’ αυτόν τον καλαμαρά (δηλ. τον Δεληπέτρο) που μας στείλανε θα πάθομεν ένωσιν». Τα σχόλια περιττεύουν.

Σήμερα η μόνη οριστική λύση του Κυπριακού είναι η ενημέρωση του κυπριακού λαού λεπτομερώς και η διενέργεια δημοψηφίσματος δια του οποίου οι Ελληνοκύπριοι θα αποφασίσουν τί θέλουν. Το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος αυτού θα πρέπει να είναι δεσμευτικό και για την μουσουλμανική μειονότητα (εννοείται των Τουρκοκυπρίων, όχι των Τούρκων εποίκων) σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί αυτοδιαθέσεως των λαών. 

Συνοψίζουμε ότι η ελλαδική και η κυπριακή πολιτική ηγεσία από κοινού: 

1. Παρά τη βούληση του λαού της Κύπρου για Ένωση διαπραγματεύτηκαν ανεξάρτητο κράτος και συνεχίζουν να το πράττουν.

2. Δέχθηκαν ότι οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα επί της Κύπρου, ενώ δεν έχουν, διότι βεβαίως βιαίως κατέλαβαν το νησί το 1570 και 1870 ουσιαστικώς την επώλησαν.

3. Απεμπόλησαν το τεραστίας ηθικής σημασίας θέμα του απαγχονισμού των Κυπρίων μαρτύρων Καραολή, Δημητρίου και Αυξεντίου.

4. Δεν απεδέχθησαν το σχέδιο Χάρντιγκ (αρμοστού της Μ. Βρετανίας) που ουσιαστικώς θα οδηγούσε σε Ένωση το 1966.

5. Με εξαίρεση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Άτσεσον που και αυτό προέβλεπε ένωση με την Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε ότι ο Κων/νος Μητσοτάκης προ ετών στη Βουλή των Ελλήνων κατά την διάρκεια συζητήσεως σε επίπεδο αρχηγών για το Κυπριακό εγνωστοποίησε ότι οι Τούρκοι είχαν αποδεχθή το αίτημα της Ενώσεως επί κυβερνήσεως Στεφανόπουλου και μάλιστα είχαν προσυπογράψει και σχέδιο στο Παρίσι. 

Θάλεια