:: ::

               Νέα Ρώμη, 6-7 Σεπτεμβρίου «1955». Ανάλυση γεγονότων

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών έχουν συμβεί πολλάκις στην ιστορία του Ελληνισμού από τότε που υποδουλωθήκαμε στον χριστιανισμό. Όμως έχει σημασία να αναλύσουμε τα γεγονότα σύμφωνα με την Ελληνική οπτική γωνία και όχι σύμφωνα με την χριστιανική.

Όποτε έρχεται η επέτειος αυτής της αποφράδος ημέρας οι χριστιανοί μας πουλάνε το γνωστό παραμύθι: Οι «κακοί» Τούρκοι έσφαξαν τους Έλληνες και τους άρπαξαν τις περιουσίες.

Με αυτού του είδους την κατηγοριοποίηση(Έλληνες-Τούρκοι), οι χριστιανοί αποκρύπτουν τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα κατά του Ελληνισμού, και φυσικά επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στους Τούρκους.

Κατ’ αρχήν όταν οι χριστιανοί χρησιμοποιούν την κατηγορία Έλληνες-Τούρκοι με βάση την εθνικότητα, αποκρύπτουν ότι πάντα υπονοούν τον διαχωρισμό χριστιανοί κατά μουσουλμάνων. Αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά την ιστορία του Ελληνισμού θα ανακαλύψει ότι σε όλες τις μάχες κατά των Τούρκων οι Έλληνες είναι θύματα δύο ή και τριών κατακτητών.

Για παράδειγμα κατά την διάρκεια των τουρκοφραγκικών πολέμων, Τούρκοι και Φράγκοι χρησιμοποιούν τους σκλαβωμένους Έλληνες ως στρατιώτες και ναύτες. Με αποτέλεσμα στις φραγκοτουρκικές συρράξεις Έλληνες της μίας πλευράς να σκοτώνουν, άθελά τους, Έλληνες της άλλης πλευράς.

Με το να ταυτίζουν οι χριστιανοί τους βυζαντινούς με τους Έλληνες, ή τους χριστιανούς με τους Έλληνες, αποσιωπούν την αλήθεια. Κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του «1821» στην Κρήτη διεξήχθησαν αιματηρές μάχες. Οι ελληνόφωνοι χριστιανοί γράφουν στα σχολικά και επίσημα ιστορικά εγχειρίδια ότι Έλληνες πολέμησαν κατά Τούρκων. Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο ψεύδος. Στην μάχη της Κρήτης πολέμησαν χριστιανοί κατά μουσουλμάνων. Και οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ήσαν Ελληνικής καταγωγής. Εξισλαμισμένοι Κρήτες έσφαζαν εκχριστιανισμένους Κρήτες.

Η μάχη της Κρήτης του «1821», από εθνοφυλετικής απόψεως, ήταν εμφύλιος πόλεμος. Φυσικά παρουσιάζεται ως πόλεμος κατά των Τούρκων διότι οι χριστιανοί ταυτίζουν τον όρο μουσουλμάνος με τους Τούρκους, και τον όρο χριστιανός με τους Έλληνες. Θεωρούν ότι η αλλαγή θρησκεύματος από χριστιανός σε μουσουλμάνος, αλλάζει εθνικότητα στον Έλληνα και τον κάνει Τούρκο, ενώ το χριστιανικό θρήσκευμα τους κάνει αυτόχρημα Έλληνες. Έτσι διαστρεβλώνουν την ιστορική πραγματικότητα οι χριστιανοί.

Το αποτέλεσμα είναι να βαπτίζουν Έλληνες τους εκχριστιανισμένους Τούρκους, και Τούρκους τους εξισλαμισμένους Έλληνες.     

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι Έλληνες πολέμησαν ως θύματα υπό ξένους κατακτητές, χριστιανούς ή μουσουλμάνους, και σφάχτηκαν μεταξύ τους. Το σημαντικότερο σημείο είναι ότι την αποκλειστική ευθύνη για τις σφαγές την έχουν οι χριστιανοί και όχι οι Τούρκοι. Όταν επί 400 χρόνια οι χριστιανοί κάνουν ότι είναι δυνατόν να κρατήσουν τους Έλληνες υπό τουρκική κατοχή, δεν επιτρέπεται να κατηγορούμε τους Τούρκους για τα εγκλήματα των χριστιανών. Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε ότι οι χριστιανοί συμμάχησαν με τον σουλτάνο το «1821» για να σφάξουν από κοινού τους Έλληνες.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους Τούρκους αλλά στην ηγεσία των Ελλήνων. Όσο οι Έλληνες έχουν ως ηγέτες χριστιανούς θα υφίστανται σφαγές, όχι μόνον από Τούρκους αλλά από οποιοδήποτε εχθρό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χριστιανοί θεωρούν ως αδελφούς τούς Σλάβους χριστιανούς, αν και έχουν κατασφάξει πολλάκις Ελληνικούς πληθυσμούς. Αν οι Τούρκοι ήταν χριστιανοί, τότε οι ελληνόφωνοι χριστιανοί θα τους αποκαλούσαν αδελφούς.

Ας δούμε τώρα τα γεγονότα της 6^ης και 7^ης Σεπτεμβρίου «1955». Είναι γνωστόν ότι ήταν προσχεδιασμένα. Κατασκευάστηκε μία αφορμή, δήθεν ότι βεβηλώθηκε το σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, και με αυτό το πρόσχημα άρχισαν οι σφαγές στην Νέα Ρώμη. Αυτά τα παραδέχονται και οι ελληνόφωνοι χριστιανοί.

Αλλά υπάρχουν δύο ζητήματα που δεν αναφέρονται από τους χριστιανούς. Πρώτον ο ρόλος της Αγγλίας και δεύτερον ο ρόλος των χριστιανών. Πριν λίγους μήνες είχε ξεκινήσει οι εθνικοαπελευθερωτικός αγών της ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Η αγγλική ηγεσία, κατά την πάγια τακτική της, επιστράτευσε την Τουρκία ως αντιπερισπασμό στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Η Αγγλία φέρεται να έδωσε το πράσινο φως για τα έκτροπα. Ο δεύτερος παράγων είναι οι χριστιανοί. Οι χριστιανοί έδωσαν το σύνθημα της αδρανείας μπροστά στις σφαγές Ελληνικών πληθυσμών.

Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Έλληνες ιστορικοί αναλυτές έχουν εκφράσει πολλές διαφωνίες ως προς το ζήτημα των σφαγών των Ελληνικών πληθυσμών.

Έλληνες ιστορικοί αποδεικνύουν με ατράνταχτα στοιχεία ότι στην διάρκεια των εκτρόπων σφαγιάστηκαν χριστιανοί, οπότε δεν τίθεται ζήτημα σφαγής Ελληνικών πληθυσμών. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι πολλοί από αυτούς που οι χριστιανοί ιστορικοί βαπτίζουν ως «Τούρκους», ήταν Έλληνες, ή εξισλαμισμένοι Έλληνες. Δηλαδή Έλληνες στην καταγωγή(αλλά Τούρκοι πολίτες), στράφηκαν κατά των χριστιανών. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για «τουρκική θηριωδία». Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν Ελληνική αγανάκτηση κατά των χριστιανών.

Όπως υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Ότι πράγματι έγιναν διώξεις και σφαγές κατά Ελλήνων στην Νέα Ρώμη τον Σεπτέμβριο του «1955», όχι όμως από φυλετικώς Τούρκους, αλλά από τουρκόφωνους χριστιανούς. Έχουν υπάρξει μαρτυρίες ότι πολλοί Τούρκοι στην καταγωγή βοήθησαν τους Έλληνες να σωθούν από τα χέρια των τουρκόφωνων χριστιανών.

Άρα το χριστιανικό σόφισμα «οι Τούρκοι κατεδίωξαν τους Έλληνες» δεν ισχύει αβασάνιστα. Σίγουρα οι Τούρκοι ως φυλή έχουν κατασφάξει πολλούς Έλληνες, αλλά το έπραξαν με την εντολή και την βοήθεια των χριστιανών. Τις περισσότερες φορές τα σουλτανικά διατάγματα διέταζαν ότι εφαρμόζεται το τάδε ή το δείνα μέτρο κατά των χριστιανών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και όχι μέτρο κατά των Ελλήνων. Το ότι οι χριστιανοί δημαγωγοί αυτό το μέτρο το μετατρέπουν σε διάταγμα κατά Ελλήνων(για να ταυτίσουν δολίως τους Έλληνες με τους χριστιανούς), μάς αποκαλύπτει ποιοί βρίσκονται πίσω από τις σφαγές κατά Ελλήνων. Οι χριστιανοί εξηρέθιζαν τα τουρκικά πνεύματα και μετά παρέδιδαν τους Έλληνες βορά στο στόμα των Τούρκων.

Η ιστορική έρευνα έχει αποφανθεί οριστικώς ότι χριστιανοί και Τούρκοι συμμάχησαν κατά των Ελλήνων. Άρα δεν επιτρέπεται να παγιδευόμαστε από την χριστιανική προπαγάνδα, η οποία προσπαθεί να ταυτίσει τους χριστιανούς της Νέας Ρώμης με τους Έλληνες.  

Αντί οι Έλληνες να εξοργίζωνται κατά των Τούρκων, πρέπει να μισούν τους χριστιανούς κατακτητές. Οι Έλληνες πρέπει να απελευθερωθούν από τους χριστιανούς κατακτητές. Δεν θα θέλαμε να δεχτούμε την άποψη ωρισμένων ακραίων ότι «αφού αυτοί που σφαγιάστηκαν το 1955 ήταν χριστιανοί, τότε καλώς σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους. Οι Τούρκοι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες». Αυτή είναι μία ακραία άποψη. Όμως υπάρχει και άλλη εκδοχή, ότι οι χριστιανοί συμφώνησαν είτε δια απραξίας, είτε δια συμμαχίας με τους Τούρκους, να σφαγιαστούν οι Ελληνικοί πληθυσμοί.

Όταν γίνονται επανειλημμένες σφαγές κατά Ελλήνων και η χριστιανική ηγεσία αδρανεί, δεν φταίνε οι Τούρκοι, αλλά η χριστιανική ηγεσία.

Άρα το ζήτημα των διώξεων του «1955» στην Νέα Ρώμη, πρέπει να εξεταστεί από πολλές πλευρές. Αυτοί που έκαναν τις διώξεις ήταν Τούρκοι στην καταγωγή; μήπως ήταν τουρκόφωνοι χριστιανοί; ή μήπως ήταν τουρκόφωνοι Έλληνες; Και τα θύματα των διώξεων ήταν Έλληνες ή χριστιανοί;

Αλλιώς δεν μπορούμε να καταδικάζουμε αβρόχοις ποσί τους Τούρκους. Διότι αν τους καταδικάσουμε, τότε καταργούμε την διάκριση Έλληνος και χριστιανού, κάτι που σημαίνει ότι θα χρεωθούν οι Έλληνες τα εγκλήματα που διέπραξαν οι χριστιανοί γενικά και οι βυζαντινοί ειδικά, κατά των ευρωπαϊκών λαών.

Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Έλληνες είχαν ως πάγια στρατηγική κατά των βυζαντινών την συμμαχία με τους εχθρούς του βυζαντίου. Είναι γνωστόν ότι οι Έλληνες συμμάχησαν με Άραβες, Πέρσες, Εβραίους και Τούρκους κατά των βυζαντινών, σε πάρα πολλές μάχες.

Η προσωρινή συμμαχία των Ελλήνων με τους εχθρούς των χριστιανών, πριν προλάβουν να συμμαχήσουν οι χριστιανοί με τους εχθρούς των Ελλήνων, έσωσε πάρα πολλές φορές τον Ελληνισμό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να υπάρχει δουλεία πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Πνευματικός και σωματικός πειθαναγκασμός. Οι χριστιανοί μας επέβαλαν την πνευματική δουλεία με συμμάχους τους Τούρκους, οι οποίοι άσκησαν την σωματική δουλεία. Αν δεν αποτινάξουμε την πνευματική δουλεία, θα είμαστε διαρκώς σωματικώς δούλοι.

Αυτό το υπογραμμίζουμε διότι οι χριστιανοί εμφανίζουν στο προσκήνιο δημαγωγούς που κλαψουρίζουν για τα δεινά του Ελληνισμού, για το πόσο καλός είναι ο χριστιανισμός, και το πόσο κακοί είναι οι Τούρκοι. Αλλά όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό εχθρό κάνουν ότι είναι δυνατόν για να περάσει ο εχθρός.

Επιπλέον οι χριστιανοί όταν λένε «οι Τούρκοι μας σκότωσαν» αποσιωπούν ότι πολλές φορές το κάνουν Έλληνες, υπό τις διαταγές των Τούρκων. Επίσης όταν οι ελληνόφωνοι χριστιανοί λένε ότι «σκοτώσαμε Τούρκους» στην πραγματικότητα πολλές φορές σκότωσαν Έλληνες.

Σκοπός των χριστιανών δημαγωγών είναι να παραχαράξουν την ιστορία ώστε να παρουσιάσουν τους ανθελληνικούς θρησκευτικούς τους πολέμους ως εθνικούς πολέμους κατά των Τούρκων.

Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο χριστιανισμός ως ιμπεριαλιστικό δόγμα δεν προσπάθησε να εκχριστιανίσει μόνον τους Έλληνες. Προσπάθησε να εκχριστιανίσει βιαίως πολλούς λαούς, όπως τους Ιάπωνες και τους οι Ινδούς. Το ίδιο ήθελαν να κάνουν οι χριστιανοί και στους Τούρκους, για αυτό ο Κεμάλ κατεδίωξε τους χριστιανούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι Τούρκοι δεν κατεδίωκαν τους Έλληνες αλλά τους χριστιανούς. Οι χριστιανοί έφταιγαν επειδή ήθελαν να εγκαταστήσουν χριστιανικό καθεστώς, και οι Τούρκοι ήθελαν να αποφύγουν τον εκχριστιανισμό τους. Οι Τούρκοι δεν ήθελαν να πάθουν ότι έπαθαν οι Έλληνες από τον χριστιανισμό. Και για αυτό πολλές φορές κήρυτταν τζιχάντ(ιερό πόλεμο) κατά των χριστιανών. 

Η νέα γενιά Ελλήνων και Τούρκων ιστορικών ρίχνει φως στις χριστιανικές θηριωδίες κατά των Τούρκων και διαχωρίζει πλήρως τις σφαγές που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά χριστιανών, οι οποίες είχαν καθαρά αμυντικό χαρακτήρα, από τις σφαγές που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά Ελλήνων, οι οποίες είχαν χαρακτήρα γενοκτονίας και ολοκαυτώματος.

Οι Τούρκοι είχαν και έχουν κάθε δικαίωμα να αμυνθούν στην εισβολή της χριστιανικής λαίλαπος. Σε κανέναν λαό δεν μπορούμε να αρνηθούμε την άμυνα κατά του χριστιανισμού, ακόμα και στον χειρότερο εχθρό μας.

Όταν έχουμε γεγονότα όπως αυτά της Νέας Ρώμης του «1955», πρέπει να σκεπτόμαστε σφαιρικώς. Θέλουμε την σωτηρία Ελληνικών Κοινοτήτων μέσα στην Τουρκία ή επέκταση των χριστιανικών συνόρων και αναβίωση του βυζαντίου; Διότι περί αυτού πρόκειται όταν οι χριστιανοί κλαψουρίζουν για τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου «1955». Και χρησιμοποιούν το όνομα των Ελλήνων για να σκοτωθούμε εμείς για την αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας τους.

Το πόσο υποκριτές είναι οι χριστιανοί αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όταν αναφέρονται στην Ιωνία και σε «αλησμόνητες πατρίδες» πάντοτε εστιάζουν στην «αγιά σοφιά», στο «πατριαρχείο κωνσταντινουπόλεως», και στην «θεολογική σχολή της χάλκης». Αυτό είναι πατρίδα για τους χριστιανούς. Η αγιά σοφιά, η χάλκη και ο βαρθολομαίος.

Ποτέ μα ποτέ οι χριστιανοί δεν έχουν αναφερθεί στο Αρτεμίσιο της Εφέσου ως σύμβολο του Ελληνισμού, που ήταν ένα από τα επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Ποτέ δεν έχουν αναφερθεί στους Έλληνες της κατεχομένης Ιωνίας, ποτέ δεν αναφέρονται στις Αρχαίες Ελληνικές πόλεις και στα Αρχαία Μνημεία των Ιώνων αδελφών μας.

Να γιατί οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ καμμία σχέση με τους χριστιανούς. Οι χριστιανοί ονειρεύονται μία ημέρα να δουν την αγιά σοφιά ελεύθερη να βρωμίζει και πάλι την ανθρωπότητα. Οι Έλληνες ονειρεύονται μία ημέρα να δουν το Αρτεμίσιο της Εφέσου αναστυλωμένο να φωτίζει και πάλι την ανθρωπότητα.

Για τους Έλληνες, χριστιανοί και Τούρκοι είναι εχθροί του Ελληνισμού. Πολλές συγκρούσεις έλαβαν χώρα μεταξύ αυτών των δύο εχθρών. Αλλά δεν ήταν πόλεμοι μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Ήταν πόλεμοι μεταξύ δύο καταπιεστών. Τούρκοι καταπιεστές εναντίον χριστιανών καταπιεστών. Και οι δύο καταπίεζαν τους Έλληνες. Οι Έλληνες δεν κάνουν επιλογές μεταξύ καταπιεστών. Δεν είναι καλοί καταπιεστές οι χριστιανοί και κακοί καταπιεστές οι Τούρκοι.

Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι τον Σεπτέμβριο του «1955» Τούρκοι έσφαξαν Έλληνες, τα ίδια και χειρότερα εγκλήματα έχουν ξανακάνει οι χριστιανοί κατά Ελλήνων χιλιάδες φορές στο παρελθόν, με εκατομμύρια Ελληνικά θύματα.

Γι’ αυτό οποιαδήποτε σύμπραξη με τους ελληνόφωνους χριστιανούς ακυρώνει τον Ελληνισμό. Τον ταυτίζει με την καταπίεση και το έγκλημα. Δεν επιτρέπεται οι Έλληνες να πέφτουν στην αγκαλιά των χριστιανών φονιάδων του Ελληνισμού, προκειμένου να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για τα τουρκικά εγκλήματα.

Ας μάθουμε επιτέλους να παρακάμπτουμε τις κατηγοριοποιήσεις των χριστιανών δημαγωγών(Τούρκοι κατά Ελλήνων), την στιγμή που με τον όρο Έλληνες, οι χριστιανοί φονιάδες υπονοούν τον εαυτό τους.

Μ. Βηλαράς

6η Μεσούντος μηνός Βοηδρομιώνος, έτους 2781 μετά πρώτην Ολυμπιάδα