:: ::

                      Χριστιανισμός και Σατανισμός. Μια σχέση αγάπης

Ο Εωσφόρος, ο Σατανάς, ο εκπεσών Άγγελος. Ένα παραμύθι για πνευματικά καθυστερημένους. Μια εικόνα που βασανίζει τα αγκυλωμένα μυαλά των σύγχρονων ανθρώπων που βλέπουν στο πρόσωπό του το φόβητρο της αμαρτίας. Σύγχρονα φαινόμενα σαν τον σατανισμό, με όλα  τα άρρωστα επακόλουθα που αυτό προκαλεί, βρίσκει αντιμέτωπο την θρησκευτική ευαισθησία των χριστιανών.

Όμως, η πνευματικώς υπόδουλη κοινωνία στην αίρεση των ναζωραίων, δεν γνωρίζει ότι πατέρας της αντίπαλης για αυτούς μορφής είναι η ίδια τους η θρησκεία. Με μια πρόχειρη ματιά στα ιερά τους βιβλία παρατηρούμε ότι εκεί που στην Παλαιά Διαθήκη, το όνομα του διαβόλου δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου, στην Καινή Διαθήκη, κατέχει εξέχουσα θέση. Συγκεκριμένα στην Παλαιά Διαθήκη, συναντούμε ένα Γιαχβέ που είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν στην γη, κρατώντας την σε «ισορροπία» μέσω του νόμου που παρέδωσε ο ίδιος στον Μωυσή.

Στον Ησαία: «Εγώ είμαι ο ανυπέρβλητος Γιαχβέ. Εγώ δημιουργώ το φώς και το σκοτάδι, εγώ κάνω την καλοτυχία και εγώ δημιουργώ την καταστροφή». Οι τρομερές όμως τιμωρίες που επέβαλε μετά από πράξεις οργής, ήταν υπερβολικές σε σχέση με τις ανθρώπινες αδυναμίες που τις προκάλεσαν.

Για να ανταπεξέλθουν σε αυτούς τους προβληματισμούς, οι Ιουδαίοι  προσπάθησαν να συμβιβάσουν τον Γιαχβέ με την ύπαρξη του Κακού στον κόσμο, δημιουργώντας ένα «δίδυμο». Αναζητήθηκε ένας τρόπος για να γίνει ο διαχωρισμός ανάμεσα στην αγαθή πλευρά του Γιαχβέ και την ικανότητα να προκαλέσει κακό. Δημιουργήθηκαν έτσι μια σειρά από αγγελιοφόρους και υπηρέτες της ουράνιας αυλής, που δεν ήταν άλλο παρά ο διάβολος στην βρεφική του μορφή.

Όμως η γνωστή μορφή του, θα πραγματωθεί αργότερα. Η αίρεση των ναζωραίων δημιούργησε, με το πρόσωπο του έκπτωτου Αγγέλου, το ουσιώδες εκείνο στοιχείο  που θα διέσωζε την αίρεσή  τους, και  θα την έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα στις τόσες μεσσιανικές δοξασίες της εποχής. Ο διάβολος ήταν ο αντίπαλος εκείνος που είχε την απαράμιλλη δυνατότητα να συσπειρώνει τις μάζες. Αμόρφωτοι και φανατισμένοι οι  χριστιανοί μπορούσαν εύκολα να κατευθυνθούν από τις θρησκευτικές τους ελίτ, υποδεικνύοντας ως δαιμονισμένο όποιον πήγαινε ενάντια στα συμφέροντα της εκκλησίας τους.

Αλλά και λίγο αργότερα, όταν οι «πατέρες» της εκκλησίας των ναζωραίων ήρθαν αντιμέτωποι με μια διαιρεμένη εκκλησία, από την οποία έλλειπε κάθε σκέψη κεντρικής εξουσίας, δεν άργησαν να καταλάβουν ότι ο διάβολος θα ήταν ένας χρήσιμος σύμμαχος στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν την χριστιανική εκκλησία σε ένα ομοιόμορφο σώμα, με ιεραρχική δομή και καθορισμένο ιδεολογικό υπόβαθρο.

Ο υποτιθέμενος, ο ανύπαρκτος Σατανάς, έγινε το καλύτερο όπλο στα χέρια της θρησκείας του γιου του Γιαχβέ. Αντικρίζοντας  το πρόσωπο του σε καθετί που ήταν ενάντια σε αυτά που έλεγαν οι γραφές τους, οι χριστιανικές λαίλαπες θα κατευθυνθούν, όπως είναι γνωστό, στην καταστροφή των Ιερών μας, στην εκθεμελίωση των καλλιτεχνικών αριστουργημάτων μας και στο κάψιμο των βιβλιοθηκών μας.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι μέχρι τον  +6^ο αιώνα ο εκπεσών Άγγελος δεν είχε αποτυπωθεί καλλιτεχνικά. Δεν είχε μορφή. Οι  χριστιανοί  από τον +6^ο αιώνα και έπειτα, επηρεασμένοι από τον Αυγουστίνο, και έχοντας ταυτίσει την σεξουαλική πράξη με τον Σατανά, θα δώσουνε σε αυτόν την γνωστή μορφή του Θεού Πανός, η οποία φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

Η δεισιδαιμονία και γελοιότητα των χριστιανών, σε τεράστιες διαστάσεις, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας αφού θεωρούν ότι κάθε νεογέννητο έχει μέσα του το «σπέρμα» της αμαρτίας, και βρίσκεται στα χέρια του Σατανά.

Χρειάζονται και μίνι-εξορκισμούς (βαπτίσεις) για να τον διώξουν. Με την ακατάπαυστη παρουσία του 20 αιώνες τώρα, στα πνευματικώς άρρωστα και  απαίδευτα μυαλά των χριστιανών, καταφέρνει να τους τοποθετεί σε ένα κόσμο καλού-κακού, άσπρου-μαύρου, ναρκωμένους σε ένα διαρκώς υποτελές, άβουλο προσκύνημα στην δολοφόνο εξουσία του Γιαχβέ.

Διηνέκης