:: ::

                Η επερχόμενη σύγκρουση στα πολιτιστικά σύνορα της Ελλάδος

Μετά την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος και την διάλυση του κομμουνιστικού στρατοπέδου ο κόσμος δεν διαχωρίζεται πιά με βάση την πολιτική ιδεολογία αλλά με βάση την πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή είναι εν συντομία η θεωρία του Σαμουήλ Χάντιγκτον που αναλύεται στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών». Στην πραγματικότητα ο καθηγητής Χάντιγκτον δεν ανακάλυψε τίποτε καινούριο διότι από τα πανάρχαια χρόνια έχουμε θρησκευτικούς πολέμους και συγκρούσεις πολιτισμών. Απλώς τώρα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, επανεμφανίζονται στο προσκήνιο.

Ας δούμε αν η θεωρία περί συγκρούσεως πολιτισμών έχει εφαρμογή στην Ελλάδα. Ο καθηγητής Χάντιγκτον ισχυρίζεται ότι η Ελλάς ανήκει στον «ορθόδοξο πολιτισμό» και μας κατατάσσει στην Ανατολή μαζί με τους Ρώσους. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει διότι δεν υπάρχει καμμία σχέση μεταξύ Ελληνισμού και «ορθοδοξίας» ούτε φυσικά η Ελλάς ανήκει στην Ανατολή. Όμως, άλλα στοιχεία των απόψεων του Χάντιγκτον υπάρχουν στην Ελλάδα. Ο καθηγητής μίλησε για διχασμένες χώρες, δηλαδή για χώρες που ενώ οι πολίτες ανήκουν στο ίδιο έθνος ταυτοχρόνως ανήκουν σε διαφορετικό πολιτισμό και θρησκεία. Τέτοια χώρα είναι η Ελλάδα που η μισή είναι «ορθόδοξη» και η άλλη μισή ανήκει σε άλλα θρησκεύματα και πολιτισμούς, όπως είναι το Ισλάμ και η Ελληνική Θρησκεία. 

Παρά τις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών κατά των κοινωνικών διακρίσεων όλα δείχνουν ότι αυτές οι αποφάσεις θα παραμείνουν στα χαρτιά. Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 ούτε οι πιο παθιασμένοι αντιρατσιστές δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη και αδελφοποίηση ανάμεσα σε λαούς με διαφορετική θρησκεία και πολιτισμό. Τηρούνται ακόμα τα προσχήματα στο ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων αλλά οι μάσκες έπεσαν στο ζήτημα των θρησκευτικών και πολιτιστικών διακρίσεων.

Αυτή η νέα ομαδοποίηση ανθρώπων έχει τεράστιες συνέπειες για την χώρα μας, διότι τα στρατόπεδα που θα χωρίζονται τώρα οι Έλληνες δεν θα είναι πολιτικά στρατόπεδα αλλά θρησκευτικά στρατόπεδα. Η σύγκρουση των πολιτικών ιδεών που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη έχει εκτοπιστεί ήδη από την θρησκευτική σύγκρουση των πολιτισμών.

Τελείωσαν οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ δεξιών και αριστερών και άρχισαν ανάμεσα σε οπαδούς διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμών. Ενώ οι πολιτικές αψιμαχίες σπρώχνονται στο περιθώριο, οι θρησκευτικές αψιμαχίες ανάμεσα στους Έλληνες έρχονται στο προσκήνιο ολοένα και πιό έντονα. Τα πολιτικά πάθη έχουν κατευνάσει, όμως τα θρησκευτικά πάθη εξεγείρονται. Οι αψιμαχίες τώρα γίνονται ανάμεσα σε ορθοδόξους, καθολικούς, μουσουλμάνους και Έλληνες στο θρήσκευμα.

Όσο περνά ο καιρός θα υπάρχει συνεχής διαφοροποίηση στην Ελληνική κοινωνία σε θέματα θρησκείας. Θα δημιουργούνται συνεχώς στρατόπεδα που θα λένε «εμείς είμαστε διαφορετικοί από εσάς, δεν γίνεται να ζούμε μαζί».Το χάσμα αυξάνει συνεχώς και αυτό γιατί οι Έλληνες έχουν διαφορετικά επίπεδα ταυτίσεως. Παραφράζοντας τον Χάντιγκτον θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας κάτοικος της Αθήνας μπορεί να ορίζει τον εαυτό του με διαφορετικούς βαθμούς εντάσεως ως Αθηναίο, Έλληνα, ορθόδοξο, χριστιανό, Ευρωπαίο, Δυτικό. Αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργούνται εχθροί και σύμμαχοι βάσει του επιπέδου ταυτίσεως του κάθε ατόμου.

Ισλαμισμός και χριστιανισμός μιλούν για έθνος του χριστιανισμού και έθνος του Ισλάμ. Θεωρούν ότι μέσα σε κάθε έθνος υπάρχουν πιστοί και άπιστοι και αυτοί βρίσκονται σε αμείλικτο πόλεμο μεταξύ τους. Οι άνθρωποι για τον χριστιανισμό και το Ισλάμ δεν ομαδοποιούνται κάθετα κατά έθνη, αλλά παράλληλα κατά θρησκείες. Δεν υπάρχουν Έλληνες, Ίταλοί και Τούρκοι, αλλά ορθόδοξοι, καθολικοί και μουσουλμάνοι. Οι οποίοι με την σειρά τους θεωρούν συμμάχους τους ομοθρήσκους των ασχέτως εθνικότητος. Για την «ορθοδοξία» οι Έλληνες ορθόδοξοι δεν έχουν  συμμάχους τους Έλληνες μουσουλμάνους, αλλά τους Σέρβους ορθοδόξους.  Έτσι γινόταν και επί κομμουνισμού. Ο Έλληνας αστός δεν θεωρούσε σύμμαχό του τον Έλληνα κομμουνιστή αλλά τον Γάλλο αστό. Και ο Έλληνας κομμουνιστής δεν θεωρούσε  σύμμαχό του τον Έλληνα αστό αλλά τον Βούλγαρο κομμουνιστή. Ο διαχωρισμός «δεξιός-αριστερός» έχει υποκατασταθεί από τον διαχωρισμό «πιστός-άπιστος». Τίποτε δεν άλλαξε λοιπόν στην Ελλάδα από τα χρόνια του σιδηρού παραπετάσματος εκτός από την αλλαγή στην ονομασία των αντιπάλων στρατοπέδων.

 Σύμφωνα με τις απόψεις των διεθνιστικών θρησκειών τύπου χριστιανισμός, οι λαοί πρέπει να απαρνηθούν την φυσική τους πατρίδα για χάρη μιας «θρησκευτικής πατρίδας». Στην πραγματικότητα ζούμε σε μία ανατέλλουσα φάση ψυχρού πολέμου μεταξύ πιστών και απίστων.  

Στον 20^ο αιώνα η ταξική θέση ενός ατόμου και κατ’ επέκταση το οικονομικό ζήτημα ήταν το κατεξοχήν κίνητρο για μαζική κινητοποίηση και σύγκρουση των ανθρώπων. Στον 21^ο αιώνα, η θρησκεία είναι η κεντρική δύναμη που προσφέρει κίνητρα και κινητοποιεί τους ανθρώπους. Μία θρησκεία μπορεί να λειτουργεί ως στήριγμα της καθεστηκυΐας τάξεως, δηλαδή ως προληπτικός μηχανισμός εξουδετερώσεως επαναστατικών ιδεών. Αλλά ταυτοχρόνως μπορεί, η ίδια θρησκεία, να λειτουργήσει ως φορέας επαναστατικών ιδεών και εξεγέρσεως του λαού. Στην πρώτη περίπτωση η θρησκεία δρα ως «όπιο του λαού», στην δεύτερη ως διεγερτικό μέσο.

Στο ζήτημα της διαδόσεως θρησκευτικών ιδεών, οι θρησκείες έχουν ως αρωγό την ηθική κατάπτωση και οικονομική κατάρρευση της Ελληνικής κοινωνίας. Οι θρησκείες προσφέρουν αξιοπρεπή ταυτότητα στις εξαθλιωμένες μάζες των πόλεων. Οργανώνουν με επιτυχία τις μάζες και έχουν μεγάλη απήχηση στους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Δημιουργούνται ιδεολογικά κενά που συνήθως καλύπτονται από θρησκευτικές και φονταμελιστικές ομάδες. Στην Ελλάδα αυξάνεται συνεχώς η δύναμις των φονταμενταλιστών όλων των θρησκευτικών οργανώσεων παρά τις κραυγές για μετριοπάθεια και ανοχή.

Για όσους έχουν παρατηρητικότητα και μελετούν την ιστορία όλα δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα αρχίσουν στην Ελλάδα οι θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις. Τα συνθήματα κατά του ρατσισμού θα πεταχθούν στο κάλαθο των αχρήστων μαζί με τις θεωρίες περί ανοχής και αδελφοποιήσεως των λαών.

Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα, ωρισμένοι διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι οι ανοικτές κοινωνίες της Ευρώπης οφείλουν να προωθούν την επαφή ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς, ώστε να δημιουργηθεί άμιλλα. Θεωρούν ότι έτσι θα απαλειφθούν οι ρατσιστικές τάσεις. Αυτοί οι διανοούμενοι δυστυχώς θα απογοητευθούν από την ιστορία, την οποία φαίνεται ότι δεν έχουν μελετήσει καλά. Η επαφή ανθρώπων από διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς όχι μόνον δεν μειώνει την τριβή, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά αντιθέτως ανυψώνει την πολιτιστική τους συνείδηση.

Το ίδιο υποστηρίζει και ο καθηγητής Χάντιγκτον, ότι δηλαδή η επαφή με την σειρά της οδηγεί στην ενδυνάμωση της εχθρότητος μεταξύ των ανθρώπων που θέλουν να εκκαθαρίσουν ανοικτούς λογαριασμούς που ανάγονται στο μακρινό ιστορικό παρελθόν.

Στην Ελλάδα, έχουμε δύο τάσεις διανοουμένων: αυτοί που υποστηρίζουν ότι με την παγκοσμιοποίηση θα χάσουμε την Εθνική μας συνείδηση και την Πολιτιστική μας ταυτότητα και αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν κινδυνεύουμε καθόλου από την ανοικτή κοινωνία και τον πολυπολιτισμό διότι θα υπάρξει συναδέλφωση των λαών. Και οι δύο έχουν λάθος.

Οι πρώτοι αποδεικνύεται ότι έχουν λάθος διότι μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, όπου άρχισε να διαδίδεται η φιλολογία περί παγκοσμιοποιήσεως, στην Ελλάδα έχουν γίνει τόσες πολλές συζητήσεις για την Εθνική και Πολιτιστική μας ταυτότητα όσες δεν είχαν γίνει μέσα σε 70 χρόνια. Η αγορά είναι γεμάτη από περιοδικά για τον πολιτισμό και την θρησκεία. Η τηλεόραση έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα Ελληνισμός-χριστιανισμός που αποτελεί και το κύριο ζήτημα συγκρούσεως μεταξύ διανοουμένων. 

Λάθος όμως έχουν και δεύτεροι, διότι όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξει καμμία συμφιλίωση λαών αλλά αντιθέτως θα γίνουν σφοδρές συγκρούσεις. Σύντομα, όσοι φώναζαν υπέρ της εντάξεως των Αλβανών μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία θα αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την ζωή τους από τον ένοπλο αγώνα του Ισλάμ στην Ελλάδα που θα έχει ως κύριο φορέα τους Αλβανούς μουσουλμάνους.

Συμβαίνει λοιπόν το εντελώς αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν οι  πολέμιοι της παγκοσμιοποιήσεως, ότι δηλαδή με τις ανοικτές κοινωνίες τάχα χάνουμε την εθνική μας συνείδηση. Αντιθέτως οι Έλληνες εξ αιτίας της παγκοσμιοποιήσεως άρχισαν να ενδιαφέρονται σφόδρα για την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα. Αλλά συγχρόνως συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποιήσεως ότι τάχα θα έχουμε αδελφοποίηση λαών. Τουναντίον, θα υπάρξουν αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ θρησκευτικών και πολιτιστικών ομάδων.

Αυτό αποδεικνύεται από την παλινόρθωση της Ελληνικής Θρησκείας. Η Ελληνική Θρησκεία είναι ένα ευρύ πνευματικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό κίνημα. Αγκαλιάζει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Μέσα σε μία δεκαετία απέκτησε πολλούς οπαδούς καί ήδη πολλοί μιλούν για διαχωρισμό Ελλήνων και χριστιανών. Οι αντεγκλήσεις μεταξύ πιστών αυξάνουν και γίνονται σε όλο και πιό υψηλό τόνο.

Επιπλέον τα κόμματα δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να σταματήσουν αυτήν την σύγκρουση. Δεν μπορούν να θέσουν εύκολα μία θρησκεία εκτός νόμου. Μία θρησκεία είναι ανώτερη δύναμη από την πολιτική εξουσία. Λειτουργεί ως ένα είδος αντιπολιτεύσεως που η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να καταδιώξει. Η θρησκευτική αντιπολίτευση λειτουργεί μέσα από ένα δίκτυο οργανώσεων προνοίας, εκκλησιών, πανεπιστημίων που μία κυβέρνηση δεν μπορεί να καταπνίξει όπως κάνει με ένα αντίπαλο πολιτικό κόμμα. Π.χ. κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει δικό του πανεπιστήμιο όπως έχει το Ισλάμ, ο Καθολικισμός και οι άλλες θρησκείες.

Επιπλέον μία θρησκεία μπορεί να επεκτείνει τα σύνορα της με πάρα πολλούς τρόπους. Το Ισλάμ για παράδειγμα, προωθεί την μετανάστευση για να επεκτείνει τα ιδεολογικά και πολιτιστικά του σύνορα μέσα στον Δυτικό κόσμο. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι πολιτιστικοί συνασπισμοί αντικαθιστούν τους ψυχροπολεμικούς συνασπισμούς, τα σύνορα μεταξύ των πολιτισμών γίνονται το επίκεντρο των συγκρούσεων στην διεθνή πολιτική. Στην Ελλάδα σύντομα θα έρθουν σε σύγκρουση οι πολιτιστικές συνοριακές γραμμές της «ορθοδοξίας», του Ισλάμ και του Ελληνισμού.

Και αυτό γιατί στον νέο κόσμο η πολιτιστική ταυτότητα είναι ο κεντρικός παράγοντας για την διαμόρφωση των συνεργασιών και των ανταγωνισμών μίας χώρας. Η απάντηση που δίνει κάθε κράτος στο ερώτημα «ποιός είσαι;» προσδιορίζει την θέση του στην παγκόσμια πολιτική. Καθορίζει τους εχθρούς και τους φίλους του. Το είδαμε στα Βαλκάνια τα οποία έχουν χωριστεί κατά μήκος των θρησκευτικών συνόρων: η Δύση υποστηρίζει τους ρωμαιοκαθολικούς, η Ρωσία τους ορθοδόξους και η Τουρκία και οι ισλαμικές χώρες τους μουσουλμάνους.

Οι αιτίες των συγκρούσεων μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων είναι ο έλεγχος ανθρώπων, εδαφών, πλούτου και πηγών ενεργείας. Καθώς και η τάση για επιβολή αξιών, θεσμών, ηθών και εθίμων στην άλλη ομάδα. Κάθε άνθρωπος έχει πολλαπλές ταυτότητες, οι οποίες μπορεί να ανταγωνίζονται ή να ενισχύουν η μία την άλλη: συγγενικές, επαγγελματικές, πολιτιστικές, θεσμικές, εδαφικές, κομματικές και ιδεολογικές. Η ταύτιση με μία μόνο διάσταση της ταυτότητος μπορεί να προκαλέσει συγκρούσεις με όσους ταυτίζονται με άλλη διάσταση. Οι άνθρωποι για να αυτοπροσδιοριστούν και να κινητοποιηθούν χρειάζονται εχθρούς, ανταγωνιστές στην δουλειά, αντίζηλους στην επιτυχία, αντιπάλους στην πολιτική.

Όταν λοιπόν σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που την χωρίζουν πολιτιστικές συνοριακές γραμμές οι μεγάλες ομάδες διαφορετικών πολιτισμών πούν σε κάποια στιγμή: «Εμείς είμαστε διαφορετικοί λαοί και ανήκουμε σε διαφορετικές πλευρές», τότε θα αρχίσει η βίαια σύγκρουση. Οι δυνάμεις της απωθήσεως θα απομακρύνουν την κάθε ομάδα και θα την κατευθύνουν προς πολιτιστικούς μαγνήτες άλλων κοινωνιών. Για παράδειγμα ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός οδηγήθηκαν αμέτρητες φορές σε αιματηρό ανταγωνισμό για εξουσία, εδάφη και ανθρώπινες ψυχές. Οι θρησκευτικές διαφορές είναι οι πιό έντονες που υπάρχουν και οδηγούν σε πόλεμο. Ως αιτίες πολέμου είναι ισχυρότερες από τις οικονομικές διαφορές. Οι πόλεμοι θρησκευτικής ταυτότητος αποτελούν την πλειοψηφία των σημερινών πολεμικών συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο.

Επειδή το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με μή ισλαμικά συστήματα, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη, ούτε συνύπαρξη μεταξύ της ισλαμικής θρησκείας και των μή ισλαμικών κοινωνιών. Σέρβοι, Κροάτες και Βόσνιοι μουσουλμάνοι, συγκρουόμενοι μεταξύ τους, μετέτρεψαν τους εθνικούς σε θρησκευτικούς πολέμους μεταξύ «ορθοδοξίας», Καθολικισμού και Ισλάμ αντίστοιχα. Αυτά τα τρία πολιτιστικά-θρησκευτικά σύνορα συναντήθηκαν στην Βοσνία και συγκρούσθηκαν. Το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα μεταξύ των τριών κυριωτέρων θρησκειών: «ορθοδοξίας», Ισλάμ και Ελληνικής Θρησκείας.

Όσο περνά ο καιρός στην Ελλάδα γίνεται έντονος διαχωρισμός της εθνικής από την θρησκευτική ταυτότητα. Έλλην δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην χριστιανός. Το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» σήμερα αποτελεί αποκρουστική φράση. Επιπλέον ο προσδιορισμός της Ελλάδος ως «ορθόδοξη» χώρα προκαλεί τρείς δυσάρεστες συνέπειες:

α) Μας αποκόπτει από την Δύση, η οποία διάκειται εχθρικά πρός την «ορθοδοξία»,

β) Δημιουργεί ιδεολογικό προγεφύρωμα/έρεισμα για τετρακόσια εκατομμύρια Σλαύους που θέλουν να βγούν στο Αιγαίο, με συνθήματα του τύπου «Σέρβοι, Ρώσοι αδελφοί μας»,

 γ) Προσδιορίζει έναν πιθανό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας όχι ως πόλεμο μεταξύ κρατών αλλά μεταξύ χριστιανισμού-Ισλαμισμού, οπότε θα έχουμε παγκόσμια κλιμάκωση.

Ας δούμε τα δύο τελευταία ζητήματα αναλυτικώτερα. Όσον αφορά το δεύτερο ζήτημα. Αρκετοί χριστιανοί θεωρούν ότι από το 1945 μέχρι και το 1990 η Ελλάδα κινδύνευε από τους Σλαύους κομμουνιστές. Αλλά τώρα, θεωρούν ότι όχι μόνον δεν κινδυνεύει από τους Σλαύους χριστιανούς αλλά ότι γίναμε και αδέλφια με τους «ορθοδόξους» Σλαύους! Αυτοί οι Έλληνες δεν κατανοούν ότι η κάθοδος των Σλαύων στο Αιγαίο δεν έχει σχέση με το αν οι Σλαύοι είναι χριστιανοί ή άθεοι κομμουνιστές. Το θέμα δεν είναι θρησκευτικό αλλά γεωπολιτικό. Λαοί που δεν έχουν διέξοδο στην θάλασσα θα πολεμήσουν για να βγούν σε λιμάνι, αυτά λένε οι νόμοι της γεωπολιτικής επιστήμης. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν ωρισμένοι Έλληνες «ορθόδοξοι» να μιλούν για αδελφούς Σέρβους και Ρώσους «ορθοδόξους». Διότι είναι σαν να λένε ότι οι Σέρβοι κομμουνιστές ήθελαν να πάρουν την Θεσσαλονίκη και το λιμάνι της αλλά οι «ορθόδοξοι» Σέρβοι δεν θέλουν την Θεσσαλονίκη και το λιμάνι, επειδή «είμαστε ορθόδοξοι αδελφοί».

Οι Έλληνες πρέπει κατανοήσουν ότι κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από τους Σλαύους χριστιανούς παρά από τους Τούρκους μουσουλμάνους. Και αυτό γιατί από στρατιωτικής απόψεως οι Τούρκοι για να καταλάβουν την Ελλάδα πρέπει να αποβιβαστούν σε όλα τα νησιά του Αιγαίου και να περάσουν από την στενή λωρίδα του Έβρου, ένα πολύ δύσκολο στρατιωτικό εγχείρημα. Επιπλέον από ιδεολογικής απόψεως οι Τούρκοι δεν έχουν ισχυρό ιδεολογικό προγεφύρωμα μεταξύ των Έλλήνων, έχουν συμπάθειες μόνον ανάμεσα στους μουσουλμάνους μετανάστες.

Αντιθέτως οι Σλαύοι χριστιανοί από στρατιωτικής απόψεως έχουν πιό πολλές πιθανότητες επιτυχίας διότι το βόρειο στρατιωτικό μας μέτωπο έχει πολύ μεγαλύτερο άνοιγμα απ’ ότι η στενή λουρίδα του Έβρου. Επιπλέον στο ιδεολογικό πεδίο τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για τους Σλαύους χριστιανούς διότι έχουν ένα τεράστιο ιδεολογικό προγεφύρωμα ανάμεσα στους Έλληνες, την «ορθοδοξία». Η οποία δουλεύει για λογαριασμό τους, αποκοιμίζοντας τους Έλληνες.

Όσον αφορά το τρίτο ζήτημα. Δυστυχώς κάποιοι Έλληνες ταυτίζουν τον Ελληνισμό με τον χριστιανισμό. Ακόμη χειρότερα, τον ταυτίζουν με το βυζάντιο. Το ερώτημα είναι τί θα γίνει αν η Τουρκία με την σειρά της ταυτιστεί με την Οθωμανική αυτοκρατορία και το Ισλάμ. Εάν κάποιοι Έλληνες χριστιανοί δηλώνουν ότι πρέπει να πολεμήσουμε για την «ορθοδοξία» και να αναβιώσουμε την βυζαντινή αυτοκρατορία, γιατί να μήν δηλώνουν οι Τούρκοι ότι πολεμούν για το Ισλάμ και για την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας;

Μία σύγκρουση με τους Τούρκους στην Κύπρο ή στην Θράκη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όχι ως πόλεμος κρατών αλλά ως πόλεμος θρησκειών, χριστιανισμού-Ισλάμ. Σε αυτή την περίπτωση θα κλιμακωθεί ο πόλεμος και θα πολλαπλασιαστούν οι εμπλεκόμενοι. Εάν χαρακτηριστεί η σύρραξη ως πόλεμος χριστιανισμού-Ισλάμ τότε πιθανόν η Ελλάς να λάβει βοήθεια από τους Δυτικούς. Αν όμως χαρακτηριστεί ως πόλεμος μεταξύ «ορθοδοξίας»-Ισλάμ, τότε θα μας κτυπήσουν συγχρόνως οι Δυτικοί χριστιανοί και οι Ισλαμιστές.

Εάν ένας απελευθερωτικός πόλεμος στην Κύπρο προσδιοριστεί ως αυτοκρατορικός,

δηλαδή «να αναβιώσουμε το βυζάντιο» και ως θρησκευτικός «να απευθερώσουμε τους ορθοδόξους Κυπρίους αδελφούς μας», τότε θα γίνει ότι έγινε με τους Σλαύους στην Βοσνία. Θα συναντηθούν στην Κύπρο τα θρησκευτικά σύνορα της Δύσεως, Ανατολής, Ισλάμ.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και όχι φανταστικός διότι δεν χρειάζεται η Ελληνική πλευρά να χαρακτηρίσει την σύγκρουση ως πόλεμο χριστιανισμού-Ισλάμ. Μπορεί να τον χαρακτηρίσει έτσι η Τουρκική πλευρά. Μία επέμβαση των Ελλήνων στην Κύπρο θα μπορούσε έξυπνα να χαρακτηριστεί από το Τουρκικό κράτος ως εισβολή της «ορθοδοξίας» στο Ισλάμ. Και με αυτό τον τρόπο να μετατραπεί ο εθνικός πόλεμος σε διεθνή θρησκευτικό πόλεμο.

Δεν επιτρέπεται λοιπόν να χρησιμοποιείται η εξίσωση Ελληνισμός = «ορθοδοξία» = βυζάντιο. Οι χριστιανοί βυζαντινολάτρες δεν πλήττουν μόνο την πολιτιστική ταυτότητα της Ελλάδος με το εθνοπροδοτικό σύνθημα «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» αλλά ακόμη χειρότερα, πλήττουν και την Εθνική μας ταυτότητα με το σύνθημα βυζάντιο-ρωμιοσύνη-ρωμιός.

Η Ελλάς διασχίζεται από τρεις βαθείς πολιτιστικές-θρησκευτικές γραμμές οι οποίες αλληλοτέμνονται σε όλους τους νομούς της: «ορθοδοξία», Ισλάμ, Ελληνική Θρησκεία κυρίως, αλλά και άλλες μικρότερες θρησκευτικές ομάδες. Οι οποίες θα συγκρουστούν για τον έλεγχο της θρησκευτικής και πολιτιστικής μας ζωής. 

Η μάχη των ευσεβών της Ελληνικής Θρησκείας για πολιτιστική ανεξαρτησία της Ελλάδος από την αίρεση των ναζωραίων εντείνεται όλο και περισσότερο και λαμβάνει ολοένα και πιό εχθρική στάση απέναντί της. Οι Έλληνες στο θρήσκευμα θεωρούν ότι με την επιβολή των ναζωραίων χάσαμε τα πολιτιστικά διακριτικά μας στοιχεία που μας ξεχώριζαν από τους άλλους λαούς. Χάσαμε την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα και ζητούν να αποβληθεί η αίρεση των ναζωραίων από την Ελληνική κοινωνία. Διαδίδουν την ιδέα ότι αυτή η αίρεση επικράτησε όχι με τις ιδέες και τις αξίες της, που είναι ανύπαρκτες και στις οποίες ελάχιστα μέλη άλλων πολιτισμών προσηλυτίσθηκαν εκουσίως, αλλά με την χρήση ωμής βίας. Οι Έλληνες ετοιμάζονται να χαράξουν βαθειά διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ελλήνων και ναζωραίων.

Η μάχη του Ισλάμ για επικράτησή του στην Ελλάδα θα ενταθεί ύστερα από την ενίσχυσή του από μουσουλμάνους μετανάστες. Ο στρατός των Αλβανών σύντομα θα αρχίσει επιχειρήσεις και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία επ’ αυτού. Οι μουσουλμάνοι έχοντες ένα ασυμβίβαστο με την Ευρώπη φιλοσοφικό, οικονομικό και θρησκευτικό δόγμα, επιχειρούν να κατακτήσουν την Ευρώπη δημογραφικώς.

Το ασυμβίβαστο του Ελληνισμού με την αίρεση των ναζωραίων γρήγορα θα οδηγήσει σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και ναζωραίων. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε συνύπαρξη μεταξύ αυτών των δύο άκρως αντιθέτων κοσμοαντιλήψεων.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διεξάγουν στρατιωτικούς κατακτητικούς πολέμους στον μουσουλμανικό κόσμο αλλά ταυτοχρόνως το Ισλάμ διεξάγει κατακτητικό δημογραφικό και θρησκευτικό πόλεμο σε Ευρώπη και Αμερική. Με αυτά τα δεδομένα ο πολιτιστικός και θρησκευτικός πόλεμος στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης είναι κάτι παραπάνω από σίγουρος. Το ζήτημα είναι πότε θα αρχίσει η μετατροπή του σε καθαρά στρατιωτικό πόλεμο.

Ιφικράτης

3η Μεσούντος μηνός Ελαφηβολιώνος, έτους 2778 μετά πρώτην Ολυμπιάδα