:: ::

           Η χριστιανική ανηθικότητα στο πεδίο της οικονομίας

Το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ένας Έλλην στο πεδίο της οικονομίας είναι να ενστερνιστεί την χριστιανική ηθική, η οποία είναι άκρως υποκριτική. Χαρακτηριστικό σημείο είναι οι ρήσεις του ψευδοθεού Τζεσουά, ότι δήθεν «η βασιλεία των ουρανών ανήκει στους πτωχούς» και ότι «οι πλούσιοι δεν θα εισέλθουν ποτέ στον χριστιανικό παράδεισο».  

Αν προστεθεί και η κομμουνιστική αντίληψη περί της ενδεδειγμένης οικονομικής συμπεριφοράς, η Ελληνική Ψυχή προσπαθεί να διέλθει αλώβητη από μία διπλή παγίδα. Αρκετοί Έλληνες έχουν αποκτήσει μία ψυχολογία επαίτου, που παρακαλά το χριστιανικό κράτος να αναλάβει για λογαριασμό του τις δικές του ευθύνες. Όνειρο αρκετών Ελλήνων αποτελεί το να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και όχι επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι. Αλλά έτσι προδίδουν την Θρησκεία και το Πνεύμα των Προγόνων που επιτάσσει να είμεθα αυτάρκεις και αυτοδύναμοι, και να μην εξαρτώμεθα από τους εχθρούς μας.  

Η χριστιανική ηθική στην οικονομία προσπαθεί να δημιουργήσει μία ψυχολογία πτωχών θυμάτων που κλαυθμυρίζουν συνεχώς, και διδάσκει ότι οι έμποροι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες είναι λύκοι που δήθεν πίνουν το αίμα των πτωχών. Αυτό καταλήγει σε μία ψυχολογία διαρκούς εξαρτήσεως από το μισελληνικό χριστιανικό κράτος, σε ό,τι αφορά τα προς το ζήν.

Με αστικούς και ποινικούς νόμους, με την αγορανομία, και άλλες υπηρεσίες το χριστιανικό κράτος διώκει τους Έλληνες εμπόρους, τους κεφαλαιούχους, τους εφοπλιστές, τους επιχειρηματίες με διάφορα προσχήματα όπως «αισχροκέρδεια», «τοκογλυφία», «χρηστά ήθη», «ενοικιοστάσιο». Αυτές οι διατάξεις είναι εντελώς αφηρημένες και αυθαίρετες και έχουν άκρως αντιλαϊκό χαρακτήρα. Υποτίθεται ότι θεσπίστηκαν για να προστατεύουν τους πτωχούς από τους πλουσίους, και τελικώς είχαν ως αποτέλεσμα να καταστρέψουν πολλούς Έλληνες, κυρίως τους πτωχούς.

Όταν ξεκινά μία προπαγανδιστική εκστρατεία δήθεν υπέρ των πτωχών και κατά των πλουσίων από τους χριστιανούς δημαγωγούς, συνήθως έχει ως στόχο να επιβληθεί μία ανωτάτη τιμή σε ένα προϊόν ή σε μία παροχή υπηρεσίας. Όλοι σήμερα γνωρίζουν τα τραγικά αποτελέσματα της χριστιανικής κρατικής παρεμβάσεως στην Ελληνική Οικονομία. Για παράδειγμα κατεστράφη η Ελληνική φαρμακοβιομηχανία επειδή δεν μπορούσε να πωλήσει το προϊόν της πάνω από την εξαιρετικώς χαμηλή τιμή που είχαν καθορίσει οι χριστιανοί γραφειοκράτες. Συγχρόνως οι ίδιοι χριστιανοί γραφειοκράτες επέτρεπαν με ειδικές ρυθμίσεις σε ξένες εταιρίες να πωλούν το δικό τους προϊόν στις τιμές που ήθελαν. Ενώ οι πρώτες ύλες, οι φόροι και οι μισθοί αύξαναν, οι Έλληνες φαρμακοβιομήχανοι δεν μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή του φαρμάκου που καθηλώθηκε για πολλά χρόνια. Έτσι έκλεισαν πολλές Ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες.

Οι Έλληνες αγρότες είναι άλλη μία κατηγορία που υποφέρει από την χριστιανική παρέμβαση στις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Εδώ και μία δεκαετία οι χριστιανοί γραφειοκράτες έχουν καθηλώσει τις τιμές των Ελληνικών αγροτικών προϊόντων με αποτέλεσμα να είναι ζημιογόνο για τους Έλληνες αγρότες να καλλιεργούν την γη τους. Ενώ αν τους άφηναν να πωλούν το προϊόν του μόχθου τους στις τιμές που θέλουν αυτοί, ούτε επιδοτήσεις θα χρειαζόντουσαν ούτε θα είχαν εγκαταλείψει την αγροτική δραστηριότητα τόσοι νέοι Έλληνες.

Η ελεύθερη διαπραγμάτευση τιμών και μισθών αποτελεί βασικό κανόνα της Ελληνικής οικονομικής ηθικής. Έκαστος δικαιούται να καθορίζει την τιμή που θα πωλήσει το προϊόν του, είτε πρόκειται για πράγμα(κινητό ή ακίνητο), είτε πρόκειται για κεφάλαιο, είτε πρόκειται για πνευματική ιδιοκτησία, είτε πρόκειται για την σωματική του εργασία.

Αντ’ αυτού ο συνδυασμός χριστιανικής και κομμουνιστικής ιδεολογίας απαιτεί τον καθορισμό των τιμών και των μισθών από τους γραφειοκράτες. Οι υπουργοί του χριστιανικού κράτους καθορίζουν τους μισθούς των Ελλήνων εργαζομένων όχι μόνον στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, δήθεν για την προστασία των εργαζομένων από «κακούς» εργοδότες. Τα αποτελέσματα αυτής της μισελληνικής πρακτικής είναι γνωστά: επιβάλλονται αυξήσεις μισθών κάτω από τον πληθωρισμό, με αποτέλεσμα να μειώνεται κατ’ έτος η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων εργαζομένων. Και αυτό στο όνομα της ...προστασίας της εργατικής τάξεως!

Άλλο ένα παράδειγμα για το πώς λειτουργεί η χριστιανική υποκρισία είναι το περίφημο ενοικιοστάσιο που επικρατούσε για δεκαετίες. Το πρόσχημα ήταν να προστατευθούν οι μισθωτές από την «απληστία» των ιδιοκτητών. Έτσι καθηλώθηκαν τα ενοίκια χωρίς όμως να επιβληθεί αντίστοιχη στάση τιμών σε άλλα προϊόντα πχ κρέας, ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα, ενδύματα κλπ. Και συγχρόνως το χριστιανικό κράτος επιβάρυνε την κατασκευή και την ιδιοκτησία ακινήτου με πάρα πολλούς φόρους, κάτι που ισοδυναμούσε με σταδιακή απαλλοτρίωση της περιουσίας του ιδιοκτήτου ακινήτου. Αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα η επένδυση σε ακίνητα να καταστεί μη ελκυστική. Άρα κτιζόντουσαν λιγώτερα ακίνητα, άρα λιγώτερα διαθέσιμα ακίνητα προς ενοικίαση. Έτσι οι μισθωτές βρισκόντουσαν μονίμως σε δύσκολη θέση διότι δεν έβρισκαν εύκολα ακίνητο της αρεσκείας τους. Ως συνήθως τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα από τις δήθεν καλές προθέσεις των χριστιανών γραφειοκρατών.  

Μόλις απελευθερώθηκαν οι τιμές των μισθωμάτων και απελευθερώθηκε η αγορά χρήματος, παρά τους υψηλούς φόρους επί της ακινήτου περιουσίας, αμέσως πολλοί Έλληνες έσπευσαν να επενδύσουν σε ακίνητα, είτε ως πρώτη κατοικία είτε προς ενοικίαση. Άρα σε τίποτε δεν βοήθησε η χριστιανική ηθική και η κρατική παρέμβαση στις τιμές της αγοράς.

Αρκετές φιλελεύθερες δεξαμενές σκέψεως στην Δύση αναπαράγουν Ελληνικές αντιλήψεις περί την οικονομία και κτυπούν ανελέητα την χριστιανική κρατική αντίληψη. Αν και οι όροι «ελεύθερη αγορά», «ελεύθερος ανταγωνισμός» ερμηνεύονται διαφορετικώς από διαφορετικούς ανθρώπους, ιδρύματα όπως το ινστιτούτο Von Mises που αποτελεί βασική δεξαμενή σκέψεως για την ελεύθερη αγορά, αντανακλούν αρκετές Ελληνικές ιδέες, έστω και μερικώς παραμορφωμένες.

Η ελεύθερη διαμόρφωση τιμών, μισθών και επιτοκίων εμποδίζεται από την χριστιανική υποκρισία. Αρκετοί Έλληνες έχουν πέσει στην παγίδα να αναπαράγουν χριστιανικές αντιλήψεις περί την οικονομία. Για παράδειγμα αρκετοί Έλληνες μιλάνε με οργή κατά της «αισχροκέρδειας» και της «τοκογλυφίας», χωρίς καν να ξέρουν ποιός και γιατί εφηύρε αυτούς τους όρους, ούτε ποιός και γιατί επιβάλλει τέτοιες ποινικές διατάξεις.

Πολλάκις έχει ακουστεί με περισσή υποκρισία από αρκετούς χριστιανούς ότι ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Γιουτπράδα και η χριστιανική εκκλησία ποινικοποίησαν τον δανεισμό με τόκο, δήθεν για να κτυπήσουν την «τοκογλυφία». Κάποιοι Έλληνες που δεν μελετούν ιστορία και πιστεύουν τις μισές αλήθειες και τα ολόκληρα ψεύδη των χριστιανών δημαγωγών, δοξάζουν τον Γιουτπράδα που τσάκισε την «τοκογλυφία». Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι μετά την ποινικοποίηση των χρηματοπιστωτικών εργασιών και την δίωξη των Ελλήνων κεφαλαιούχων, η χριστιανική εκκλησία απέκτησε το μονοπώλιο του δανεισμού χρημάτων. Όποιος Έλλην επιχειρηματίας ήθελε δάνειο(δεν υπάρχει οικονομική δραστηριότητα χωρίς πίστωση) έπρεπε να καταφύγει στους βυζαντινούς παπάδες για να δανειστεί, και μάλιστα με υπέρογκα επιτόκια.

Γιατί η χριστιανική εκκλησία δεν δάνειζε ατόκως; Γιατί δεν έκανε φιλανθρωπίες σε εμπόρους και επιχειρηματίες ώστε να μην χρειάζωνται δάνεια; Πρόκειται για χριστιανική υποκρισία που κόστισε τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων εμπόρων, τραπεζιτών και επιχειρηματιών που κάηκαν στην πυρά με κατηγορίες περί «τοκογλυφίας», ενώ τα πραγματικά ελατήρια ήταν η κλοπή, το να θέσουν οι βυζαντινοί εκτός νόμου τους Έλληνες από τις χρηματοπιστωτικές εργασίες, και να αποκτήσουν το μονοπώλιο οι βυζαντινοί.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των δήθεν αντιτοκογλυφικών νόμων του Γιουτπράδα, που τον διαφημίζουν περιχαρείς οι χριστιανοί δημαγωγοί. Να αποκτήσει η χριστιανική εκκλησία το τραπεζικό μονοπώλιο. Αυτή είναι η χριστιανική υποκρισία, που όσοι Έλληνες έχουν πέσει στον ιστό της πρέπει να την εκβάλλουν. Οι Έλληνες ήταν πάντοτε καλοί έμποροι, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, και δεν επιτρέπεται να πτοούνται από χριστιανικές διατάξεις περί «τοκογλυφίας», «αισχροκερδείας» κλπ.

Αυτό που απαγορεύεται αυστηρώς στην Ελληνική Ηθική επί των συναλλαγών είναι να δημιουργούνται ολιγοπώλια που εκβιάζουν τους καταναλωτές και που εμποδίζουν άλλους επιχειρηματίες να εισέλθουν στην αγορά, αλλά σε καμμία περίπτωση η Ελληνική Ηθική δεν επιτρέπει χριστιανική-κρατική παρέμβαση στην τιμή που θα διαθέσει ο Έλλην το κεφάλαιό του ή την εργασία του.

Ας δούμε πιο αναλυτικά αυτές τις δύο ποινικές διατάξεις, περί «αισχροκερδείας» και «τοκογλυφίας», με τις οποίες κατεστράφησαν αρκετοί Έλληνες επιχειρηματίες.

Η ελευθερία των συναλλαγών και η ελευθερία εκδηλώσεως της βουλήσεως είναι ιερές έννοιες για τον Ελληνισμό. Όταν δύο ελεύθεροι άνθρωποι, χωρίς άσκηση βίας, χωρίς ο ένας να εξαπατά τον άλλο, συμφωνούν σε μία συναλλαγή, τότε το χριστιανικό (ψευδο)κράτος δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στην συναλλαγή. Παρέμβαση από δημόσια αρχή πρέπει να υπάρχει όταν κάποιος εκ των δύο συναλλασσομένων δεν εκπληρώνει την παροχή του προς τον άλλο ή αλλάζει μονομερώς τους όρους της συμβάσεως. Τότε υπάρχει αδικοπραξία.

Αν λοιπόν δύο άνθρωποι συμφωνήσουν σε μία αγοραπωλησία, πχ ενός διαμερίσματος, δεν επιτρέπεται να παρέμβει η χριστιανική κρατική μηχανή και να πει ότι το τίμημα ήταν υψηλό, άρα υπήρξε «αισχροκέρδεια». Το ίδιο ισχύει και για τους μισθούς, αν δύο άνθρωποι συμφωνήσουν για το είδος της εργασίας και την αμοιβή, δεν επιτρέπεται η χριστιανική εξουσία να παρεμβαίνει υπέρ ή κατά ενός εκ των δύο συναλλασσομένων. Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, η χριστιανική εξουσία παρεμβαίνει και επιβάλλει με νομοθετικές διατάξεις ανώτατες τιμές χωρίς να ρωτά κανέναν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ωρισμένοι ιδιοκτήτες καφετεριών αντιμετωπίζονται ως «αισχροκερδείς» επειδή πωλούν σε υψηλή τιμή τον καφέ. Και τα χριστιανικά ΜΜΕ κάνουν ρεπορτάζ για την «αισχροκέρδεια», και καλούν το χριστιανικό κράτος να πατάξει τους «κερδοσκόπους». Αλλά τα ρεπορτάζ αποκρύπτουν τα έξοδα που επιβάλλονται στον ιδιοκτήτη της καφετέριας: φόροι, δημοτικά τέλη, ενοίκια, ασφαλιστικές εισφορές, καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων για την μουσική που παίζει στην καφετέριά του, κλπ. Το χριστιανικό κράτος αδιαφορεί για τα έξοδα του καταστηματάρχου και προσπαθεί να του επιβάλλει συγκεκριμένη τιμή πωλήσεως των προϊόντων του. Δεν το ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος έμπορος έχει εμπορικά χρέη ή οικογενειακές υποχρεώσεις και ο μοναδικός τρόπος για την κάλυψη των εξόδων του είναι από την τιμή του καφέ.

Η χριστιανική ηθική(=ανηθικότητα), δήθεν υπέρ των πτωχών, δημιουργεί απατεώνες και κλέπτες. Όπως ακριβώς η χριστιανική «άφεση αμαρτιών» οδηγεί σε δημιουργία εγκληματιών έτσι και οι νόμοι περί «αισχροκερδείας» και «τοκογλυφίας» υποθάλπουν την δημιουργία απατεώνων. Στο εμπόριο οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, οφειλέτες και πιστωτές. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ταυτοχρόνως και τις δύο ιδιότητες, χρωστούν και τους χρωστάνε. Αν θεωρήσουμε ότι ως οφειλέτες δεν χρειάζεται να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας προς τους πιστωτές μας, ούτε και αυτοί που μας χρωστούν θα μας πληρώσουν.

Η χριστιανική ηθική έχει οδηγήσει σήμερα στο σημείο ένας απατεώνας να εκδίδει μία επιταγή, να την αφήνει ακάλυπτη, και μετά να κατηγορεί για «αισχροκέρδεια» ή για «τοκογλυφία» τον πιστοδότη του, ώστε να αποφύγει την πληρωμή των χρεών του. Η αγορά έχει πλημμυρίσει από ακάλυπτες επιταγές και όλοι αυτοί οι κακόπιστοι οφειλέτες αφ’ ενός κατάφεραν να αποποινικοποιηθεί η ακάλυπτη επιταγή, αφ’ ετέρου προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τους πιστωτές για «αισχροκέρδεια» και «τοκογλυφία» ώστε να μην πληρώσουν τα χρέη τους.

Αν η Ελληνική κοινωνία υποταχθεί στην χριστιανική υποκρισία επί των συναλλαγών, θα ανατιναχθεί η αγορά στον αέρα από σωρεία απατών. Αν πραγματικά το πρόβλημα είναι το ύψος των επιτοκίων τότε πρέπει να αποποινικοποιηθεί ο δανεισμός και οι δανειακές συμβάσεις ώστε να εισέλθουν στην αγορά πολλοί ανταγωνιστές. Το κρατικό μονοπώλιο χρήματος είναι αυτό που αυξάνει τα επιτόκια και όχι οι Έλληνες που ασχολούνται με εμπορικές και χρηματοπιστωτικές εργασίες.  

Η καταδίκη της χριστιανικής ηθικολογίας-υποκρισίας πρέπει να είναι αμείλικτη. Η υπεράσπιση των χρηματοπιστωτικών εργασιών από χριστιανικές επιθέσεις έχει τεραστία σημασία για το μέλλον του Ελληνισμού.

Δεν υφίσταται αδίκημα «αισχροκερδείας», ή «τοκογλυφίας». Είναι ανύπαρκτο. Υπάρχει μόνο στο μυαλό των χριστιανών δημαγωγών. Στο εμπόριο δεν υπάρχει μία αντικειμενική τιμή, υπάρχει μόνον υποκειμενική τιμή. Για κάποιον μορφωμένο ένα παλαιό βιβλίο μπορεί να αξίζει εκατομμύρια, για κάποιον αμόρφωτο μπορεί οι σελίδες του ιδίου παλαιού βιβλίου να αξίζουν μόνο για να τυλίγει σουβλάκια. Είναι καθαρώς υποκειμενική η αξία ενός βιβλίου. Δεν μπορείς να επιβάλλεις ανωτάτη τιμή.   

Από τα χρόνια του βυζαντίου ο Ελληνισμός δέχτηκε φοβερό πλήγμα από τους χριστιανικούς νόμους περί «αισχροκερδείας» και «τοκογλυφίας» διότι δεν επιτρεπόταν στους Έλληνες να εμπορεύονται και να πιστοδοτούν. Με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν οι βυζαντινοί επί των Ελλήνων.

Δεν υπάρχει τίποτε ανήθικο στην πίστωση εμπορευμάτων με υψηλή τιμή ή στην χορήγηση κεφαλαίων με υψηλή απόδοση. Αντιθέτως ανήθικο είναι το επιβεβλημένο από το χριστιανικό κράτος μηδενικό ή και αρνητικό επιτόκιο των Ελλήνων μικροκαταθετών. Όταν ένας πολίτης καταθέτει τα χρήματά του σε μία τράπεζα, στην ουσία την δανείζει εντόκως, δηλαδή γίνεται δανειστής της τραπέζης, και στις μέρες μας λαμβάνει ονομαστικό τόκο περίπου 2% για τα χρήματά του. Εξαιτίας της χριστιανικής οικονομικής πολιτικής, με ετήσιο επίσημο πληθωρισμό 4% (ανεπίσημο στο 14%) ο δανειστής-μικροκαταθέτης της τραπέζης στην πραγματικότητα λαμβάνει 2% - 4% = -2%, αρνητικό επιτόκιο. Δηλαδή ο καταθέτης-δανειστής χάνει και 2% των χρημάτων του, αν τα δανείζει με τόσο χαμηλό επιτόκιο στην τράπεζα.

Αν τώρα υποθέσουμε ότι αυτός ο καταθέτης-δανειστής συνειδητοποιήσει την ανοησία που διαπράττει και αποσύρει τις καταθέσεις του από την τράπεζα διότι του δίνει 2% και τις τοποθετήσει στην εγχώρια ή διεθνή κεφαλαιαγορά σε ομόλογα ή άλλες επενδύσεις με 15% επιτόκιο, αυτό πρέπει να θεωρηθεί τοκογλυφική πράξη; Δεν έχει το δικαίωμα να επενδύσει τα χρήματά του με μεγαλύτερη απόδοση; Ποιός το απαγορεύει; Η άθλια χριστιανική ηθική; (η αγορά ομολόγων αποτελεί δανειοδότηση, άρα δεν τίθεται ζήτημα ότι ο αγοραστής ομολόγου δεν δανείζει χρήματα).

Αν το «νόμιμο» ετήσιο επιτόκιο στην εγχώρια κεφαλαιαγορά είναι 10% και στην διεθνή κεφαλαιαγορά πωληθεί ένα ομολογιακό δάνειο με 15% ετήσια απόδοση, τί θα πει το ρωμέϊκο κράτος; ότι δεν επενδύει τα αποθεματικά του σε αυτή την επενδυτική ευκαιρία διότι είναι τοκογλυφική επένδυση; Ότι μόνο μέχρι 10% επιτόκιο επιτρέπεται να λαμβάνουν οι Έλληνες επενδυτές;

Ενώ οι μουσουλμάνοι λένε ότι το ισλάμ δεν επιτρέπει τον έντοκο δανεισμό χρημάτων, φαίνεται ότι ο Αλλάχ επιτρέπει τον δεκαπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου από τους Άραβες πετρελαιοπαραγωγούς...Η «αισχροκέρδεια» δεν πειράζει τους μουσουλμάνους, μόνο η «τοκογλυφία» τους πειράζει. Στην ουσία το ισλάμ νομιμοποιεί την τοκογλυφία του οφειλέτου εις βάρος του πιστωτού, διότι ο οφειλέτης πιστώνεται με άτοκο χρήμα που όταν το επιστρέψει θα αξίζει πολύ λιγώτερο από όταν το έλαβε εξ αιτίας του πληθωρισμού. 

Αν ο υπουργός οικονομικών του ρωμέϊκου κράτους πρότεινε σε όλους τους υποκριτές-οφειλέτες που κλαυθμυρίζουν κατά της «τοκογλυφίας», την αγορά εντόκων γραμματίων του δημοσίου με 18% ετήσιο επιτόκιο, θα τα αγόραζαν; ναι ή όχι; φυσικά ναι. Δεν θα εδιαμαρτύροντο για «τοκογλυφία». Άρα είναι υποκριτές. Αν είχαν την ευκαιρία να πάρουν μεγαλύτερο επιτόκιο για τα χρήματά τους, θα το έκαναν. Αυτό απεδείχθη από την χρηματιστηριακή συμπεριφορά τους το «1999». Δανείστηκαν από τράπεζες με υψηλά επιτόκια, πώλησαν κινητά και ακίνητα για να παίξουν στο χρηματιστήριο με σκοπό την υψηλότερη απόδοση. Γιατί δεν παρουσιάστηκε τότε το χριστιανικό κράτος και να δηλώσει ότι απαγορεύεται πάνω από 10% ετήσιο κέρδος στο χρηματιστήριο;

Αν ένας δικηγόρος για μία εύκολη υπόθεση ζητήσει 5.000 ευρώ αμοιβή ενώ άλλοι δικηγόροι ζητούν 1000 ευρώ, αυτός είναι αισχροκερδής; «Τόσο πωλώ τις υπηρεσίες μου», θα μας απαντήσει, «αν θέλουν οι πελάτες ας πάνε αλλού, σε πιό φθηνούς δικηγόρους». Μπορεί κάποιος να καθορίσει σε ένα δικηγόρο το πόσο αποτιμά τις υπηρεσίες του;  

Αν ένας εργαζόμενος είχε την ευκαιρία να πωλήσει την εργατική του δύναμη και να πάρει ημερομίσθιο κατά 50% υψηλότερο από ό,τι έπαιρνε στον προηγούμενο εργοδότη, αυτός ο εργάτης θα ήταν αισχροκερδής; Όχι φυσικά. Αντιθέτως θα ήταν ανήθικος αν δεν επεδίωκε τον μισθό που αξίζει.

Αν ένας άνθρωπος ήθελε να πωλήσει το αυτοκίνητό του σε τιμή κατά 50% υψηλότερη απ’ ό,τι θα έπιανε στην αγορά ένα αντίστοιχο αυτοκίνητο ιδίων κυβικών, ιδίου έτους κατασκευής, και παρομοίας φθοράς, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν αισχροκερδής; Όχι βέβαια. Είναι κακό να προσπαθεί ο πωλητής να πάρει την υψηλότερη δυνατή τιμή; Μα αυτό αντιστοίχως και αντιστρόφως προσπαθεί να κάνει ο αγοραστής, να αγοράσει στην χαμηλότερη δυνατή τιμή. Αυτό είναι το εμπόριο.

Αν όμως ακολουθήσουμε την χριστιανική ηθική θα καταλήξουμε στο ανόητο συμπέρασμα ότι ο επιτηδευματίας που πωλεί το εμπόρευμά του σε εξευτελιστική τιμή είναι καλός χριστιανός διότι δεν είναι «αισχροκερδής»! Σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες δεν υπάρχει μία σταθερή τιμή, ούτε αντικειμενική τιμή. Τα δύο μέρη προσπαθούν να πάρουν την καλύτερη δυνατή τιμή για τον εαυτό τους.

Οι χριστιανικοί νόμοι για «τοκογλυφία» και «αισχροκέρδεια» είναι εκφάνσεις της χριστιανικής ανηθικότητος. Στην Ελληνική Ηθική δεν τίθενται τέτοια ζητήματα. Το χριστιανικό κράτος επιβάλλει ανήθικες και ανθελληνικές διατάξεις ως πρόσχημα για να δημιουργεί κρατικά μονοπώλια στον τομέα των χρηματοπιστωτικών εργασιών και στην παροχή υπηρεσιών, ώστε να μην έχουν το δικαίωμα οι Έλληνες επιχειρηματίες να σπάσουν το χριστιανικό-κρατικό μονοπώλιο.

Εν τούτοις πρέπει να αναλυθεί το πού οφείλεται το υψηλό κόστος χρήματος, το οποίο εμφανίζεται με την μορφή υψηλών επιτοκίων, ώστε να σταματήσουν οι χριστιανικές ανοησίες περί «τοκογλυφίας». Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για το υψηλό κόστος και οι περισσότεροι έχουν να κάνουν με το χριστιανικό κράτος. Όταν η ποσότητα κυκλοφορούντος χρήματος είναι χαμηλή και η ζήτηση υπερβαίνει την προσφορά χρήματος, είναι λογικό να αυξάνεται η τιμή του χρήματος. Επίσης το κόστος δανεισμού αυξάνεται υπέρμετρα εξ αιτίας των υψηλών δικαστών εξόδων που απαιτούνται για την είσπραξη των ληξιπροθέσμων χρηματικών απαιτήσεων των πιστωτών. Το κόστος δανεισμού αυξάνεται λόγω των μεγάλων φορολογικών βαρών που επιβάλλει το χριστιανικό κράτος-είναι κανών ότι αυτοί οι φόροι θα μετακυλιθούν σε όλες τις χρηματοπιστωτικές εργασίες. Ακόμη το κόστος δανεισμού αυξάνεται όταν υπάρχουν λίγοι πιστωτές στην αγορά με αποτέλεσμα να δημιουργείται ολιγοπώλιο χρήματος. Αύξηση του κόστους δανεισμού προκαλεί η αποποινικοποίηση της δολίας συμπεριφοράς οφειλετών, διότι η μη πληρωμή των χρεών τους έχει ως συνέπεια να αυξάνεται το κόστος δανεισμού στους νέους δανειολήπτες για να καλυφθούν οι ζημίες από τους κακούς οφειλέτες.

Αλλά ο βασικός λόγος που αυξάνεται για κάποιον οφειλέτη το κόστος δανεισμού, είναι ο πιστωτικός κίνδυνος που καλείται να αναλάβει ο πιστωτής. Αν ένας οφειλέτης έχει κακό ιστορικό αποπληρωμής χρεών, δεν παρέχει εμπράγματες ασφάλειες, και συγχρόνως ζητά τα χρήματα για να τα διαθέσει σε υψηλού ρίσκου δραστηριότητες, είναι λογικό ο πιστωτής να αυξήσει το επιτόκιο σε αναλογία με τον πιστωτικό κίνδυνο που εγκυμονεί μία τέτοια συναλλαγή. Αν θέλει ο πιστωτής να παραμείνει στην αγορά για αρκετό καιρό, πρέπει να είναι κερδοφόρες τέτοιες συναλλαγές, άρα πρέπει να αυξήσει σημαντικά το επιτόκιο.

Αντιθέτως η χριστιανική υποκριτική ηθική ζητά να επιβληθεί ανώτατο επιτόκιο στις συναλλαγές, ασχέτως πιστωτικού κινδύνου. Ζητά να επιβληθεί ισότητα μεταξύ ανίσων. Αυτό αποτελεί έγκλημα κατά των οφειλετών με καλό ιστορικό πληρωμών. Διότι αν ο πιστωτής δανείζει με το ίδιο επιτόκιο τον οφειλέτη που πληρώνει κανονικώς τα χρέη του με τον οφειλέτη που δεν τα πληρώνει ή καθυστερεί στην πληρωμή, τότε αδικεί τον πρώτον. Ο πρώτος τιμωρείται για την καλή του οικονομική συμπεριφορά ενώ επιβραβεύεται ο δεύτερος για την κακή του οικονομική συμπεριφορά. Αυτό πράττει η χριστιανική ανηθικότητα, επιβραβεύει τον κακό οφειλέτη δανείζοντάς τον με το ίδιο επιτόκιο που παίρνει ο καλός οφειλέτης.

Αν ένας έμπορος υποδημάτων έχει αγοράσει εμπόρευμα από εννιά βιοτέχνες και δεν τους έχει πληρώσει, και πάει σε ένα δέκατο βιοτέχνη  και αυτός του δώσει εμπόρευμα στην τριπλάσια τιμή από ό,τι πωλεί σε άλλους εμπόρους με καλό ιστορικό πληρωμών, αυτός ο βιοτέχνης δεν μπορεί να κατηγορηθεί για «αισχροκέρδεια», παρά μόνο από χριστιανούς υποκριτές.

Αυτός ο βιοτέχνης αναλαμβάνει ένα υψηλό πιστωτικό κίνδυνο και πρέπει να υπάρχει η ανάλογη αμοιβή, το ανάλογο κίνητρο. Ο συγκεκριμένος έμπορος που του ζητά εμπόρευμα έχει κακό ιστορικό πληρωμής χρεών, και αυτό σημαίνει κίνδυνο να μην πληρωθεί ο συγκεκριμένος βιοτέχνης για το εμπόρευμά του. Έτσι αν ο βιοτέχνης πωλήσει τα υποδήματά του στην ίδια τιμή που δίνει στους άλλους εμπόρους, τότε αυτοί θα το μάθουν και ή θα του παραπονεθούν και θα ζητήσουν καλύτερη τιμή(διότι δεν καθυστερούν τις πληρωμές τους), ή θα αρχίσουν και αυτοί να τον καθυστερούν στις πληρωμές τους. Δεν θα έχουν κίνητρο να πληρώσουν τον βιοτέχνη στην καθορισμένη ημερομηνία αφού ο κακοπληρωτής έμπορος παίρνει την ίδια τιμή με αυτούς. Όσοι χριστιανοί οφειλέτες μιλάνε κατά των «αισχροκερδών» έχουν ως πραγματικό στόχο να πλήξουν τους καλούς οφειλέτες.

Ο πιστοδότης λοιπόν πρέπει να απολαμβάνει δίκαιη αποζημίωση για τον πιστωτικό κίνδυνο που αναλαμβάνει από κακοπληρωτές. Ο πιστωτής είναι πρώτα από όλα οφειλέτης ο ίδιος, άρα δεν είναι επιτρεπτόν να στιγματίζεται ο πιστωτής από την αλητεία των χριστιανών κακοπληρωτών που κάνει απάτες στην αγορά.

Παρανομία από την πλευρά των πιστωτών θα υπήρχε μόνο σε τρεις περιπτώσεις. Αν ο πιστωτής εξαναγκάσει δια της βίας τον οφειλέτη να συμμετάσχει στην συναλλαγή, αν υπάρξει κρυφή συμφωνία μεταξύ πιστωτών να δανείζουν σε μία συγκεκριμένη τιμή, και αν ο πιστωτής αλλάξει μονομερώς την δανειακή σύμβαση και ζητά επιπλέον χρήματα από τα συμφωνηθέντα. Από την στιγμή που δύο άνθρωποι συναλλάσσονται οικεία βουλήσει, και αποκλείονται οι τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις, δεν υπάρχει παρανομία, ούτε «αισχροκέρδεια», ούτε «τοκογλυφία». Αν κάποιος κερδίσει στο χρηματιστήριο 150% μέσα σε ένα έτος, είναι «αισχροκερδής»; Όχι φυσικά. Εφ’ όσον δεν εξηπάτησε κάποιον, έχει το δικαίωμα να απολαύσει την αμοιβή για τον επενδυτικό κίνδυνο που ανέλαβε.

Αν παρ’ όλα αυτά η χριστιανική ηθική(=υποκρισία) επιμένει ότι είναι παράνομος ο τοκισμός χρημάτων πάνω από ένα ποσοστό και θέλει να καταδιώξει τους πιστωτές, πρέπει συγχρόνως να καταδιώκει και τους οφειλέτες διότι γίνονται αποδέκτες προϊόντος εγκλήματος. Αλλιώς η χριστιανική υποκρισία υποθάλπει την ανασφάλεια των συναλλαγών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απατεώνες μισθωτές. Δεν πληρώνουν το μίσθωμα, εξαφανίζονται και πάνε παρακάτω και ενοικιάζουν άλλο σπίτι από νέο ιδιοκτήτη. Κάθονται λίγους μήνες, δεν πληρώνουν και ξαναμετακομίζουν.

Αν λοιπόν κάποιοι χριστιανοί επιμένουν να ποινικοποιήσουν την υψηλή απόδοση στις χρηματοπιστωτικές εργασίες, δεν θα υπήρχε αντίρρηση από την πλευρά των πιστωτών αν υπάρξουν αντίστοιχες ποινικές κυρώσεις σε όσους δεν πληρώνουν τα χρέη τους. Όπως οι οφειλέτες λένε ότι είναι απάνθρωπο και εξευτελιστικό να φυλακίζωνται άνθρωποι για χρέη, έτσι ακριβώς είναι απάνθρωπο και ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα να φυλακίζωνται άνθρωποι για τις πιστώσεις που παρέχουν.

Αν πρέπει να τιμωρείται ο εκτοκισμός χρημάτων να τιμωρείται και ο δανειολήπτης όπως ακριβώς γίνεται με την δωροδοκία όπου τιμωρείται και ο δωροδοκών και ο δωροδοκούμενος. Όχι μόνο ο δανειστής αλλά και ο δανειολήπτης. Αν πραγματικά το χριστιανικό κράτος ενδιαφέρεται να πατάξει κάθε «τοκογλυφική» χρηματοπιστωτική πράξη, ας τιμωρεί όσους ζητούν δάνεια με τόκο πάνω από τον «νόμιμο».

Διότι αλλιώς ωφελείται αποκλειστικώς ο κακόπιστος οφειλέτης ο οποίος παίρνει δάνειο και δεν το αποπληρώνει βρίσκοντας πρόσχημα την κατηγορία περί «τοκογλυφίας». Το σωστό και το δίκαιο είναι όποιος οφειλέτης μετά την σύναψη δανείου δεν πληρώνει το χρέος του διότι κατηγορεί τους πιστωτές του για «τοκογλυφία», να διώκεται και αυτός διότι πήρε μέρος σε παράνομη συναλλαγή. Αν ήθελε να κατηγορήσει κάποιον πιστωτή για τοκογλυφία, ας το έπραττε πριν πάρει το δάνειο, όχι αφού το πήρε. Διότι τότε είναι φανερό ότι το κίνητρό του είναι να αποφύγει την πληρωμή του δανείου.

Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες Έλληνες αγρότες βρίσκονται σε απόγνωση διότι κάποιοι απατεώνες έμποροι τους πληρώνουν με ακάλυπτες επιταγές, και οι αγρότες αναγκάζονται να τρέχουν σε δικηγόρους και δικαστήρια για να εισπράξουν τα χρήματά τους. Και αντί το άθλιο ρωμέϊκο κράτος να καταδιώξει τους απατεώνες εμπόρους, αποποινικοποιεί την ακάλυπτη επιταγή και συγχρόνως υποκινεί τους απατεώνες οφειλέτες εμπόρους να αποθρασυνθούν και να κατηγορήσουν τους δυστυχείς Έλληνες αγρότες για «αισχροκέρδεια» και «τοκογλυφία».  

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος έχει στην κυριότητά του δύο καταστήματα επιφανείας 200 τ.μ. έκαστο, το ένα βρίσκεται σε μία πτωχική συνοικία, και το άλλο στην οδό Ερμού στο κέντρο της Αθήνας. Είναι λογικό αυτός ο άνθρωπος να νοικιάσει τα δύο καταστήματα με το ίδιο ενοίκιο μόνο και μόνο επειδή έχουν την ίδια επιφάνεια; Προφανώς όχι. Η τιμή του ενοικίου μπορεί να διαφέρει τουλάχιστον κατά 5 φορές. Αυτός ο άνθρωπος σύμφωνα με την χριστιανική ηθική είναι «αισχροκερδής». Σύμφωνα με την Ελληνική Ηθική αυτός ο άνθρωπος ενοικιάζει τα ακίνητά του αναλόγως της εμπορικότητος του δρόμου. Το ίδιο ισχύει και στις χορηγήσεις δανείων, το επιτόκιο εξαρτάται από την φερεγγυότητα του οφειλέτου.

Αν ένα δάνειο δίδεται για εμπορικούς λόγους είναι αδιανόητο ο οφειλέτης να καταγγείλει «τοκογλυφία», διότι εξ ορισμού δανείζεται για να κερδίσει. Αυτός ο οφειλέτης δεν θα ήθελε να του καθορίσει κάποιος νόμος την ανωτάτη τιμή στην οποία θα πωλήσει το δικό του προϊόν, το οποίο παρήγαγε με τα χρήματα του δανείου. Έχει δικαίωμα να κερδίσει 50% και 100%, αν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν ο οφειλέτης να μπορεί να βγάλει όσο κέρδος θέλει, ενώ ο πιστωτής μέχρι ενός προκαθορισμένου ορίου.

Η καταναλωτική πίστη δεν μπορεί να εμπίπτει στις διατάξεις περί ανωτάτου επιτοκίου, διότι στις πιστωτικές κάρτες είναι φυσικό το επιτόκιο να είναι υψηλό καθώς είναι πολύ υψηλά τα λειτουργικά έξοδα, δεν υπάρχει εμπράγματη ασφάλεια του δανείου, και το κόστος ελέγχου συναλλαγών και εισπράξεως των χρημάτων είναι πολύ υψηλότερο από ένα πχ στεγαστικό δάνειο. Αν παρ’ όλα αυτά οι χριστιανοί υποκριτές θέλουν να ποινικοποιήσουν το υπερβολικό κέρδος από τα καταναλωτικά δάνεια, τότε να ποινικοποιήσουν συγχρόνως και την υπερβολική καθυστέρηση στην εξόφληση των καταναλωτικών δανείων.

Αν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος έχει ένα οικόπεδο στην Κηφισιά και εφ’ όσον υπάρχει σπανιότης οικοπέδων στην περιοχή, το πωλεί πολύ ακριβά. Αυτό σημαίνει ότι είναι «αισχροκερδής»; Όχι. Γιατί να καρπωθεί το όφελος της χαμηλής τιμής οικοπέδου ο κατασκευαστής μίας πολυκατοικίας; Ποιός μας εξασφαλίζει ότι ο κατασκευαστής δεν θα πωλήσει ακριβά στον αγοραστή του διαμερίσματος; Και αν ακόμη ο κατασκευαστής πολυκατοικίας πωλήσει φθηνά το διαμέρισμα, ποιός μας εξασφαλίζει ότι ο αγοραστής του διαμερίσματος δεν θα το μεταπωλήσει ακριβά; Η χριστιανική υποκρισία υποκινεί την κοινή γνώμη να κατηγορήσει τον οικοπεδούχο για «αισχροκέρδεια», ενώ το σωστό είναι η ανάπτυξη νέων οικοδομήσιμων περιοχών ώστε να πέσουν οι τιμές δια της αυξήσεως της ζητήσεως σε άλλα μέρη.

Το όλο σκεπτικό για την ποινικοποίηση του κέρδους από τον δανεισμό κεφαλαίων είναι σαθρό. Αν κάποιος μετατρέψει το κεφάλαιό του σε εμπόρευμα, το πωλήσει με κέρδος 100% και το ξαναμετατρέψει σε χρήμα, έτσι κερδίζει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το «νόμιμο» επιτόκιο. Άλλωστε αυτό κάνουν οι μουσουλμάνοι για να παρακάμψουν τις ισλαμικές διατάξεις κατά του εκτοκισμού, παρεμβάλουν στον δανεισμό μία εικονική εμπορική συναλλαγή. Ποιός μας διασφαλίζει ότι αυτός που θα δανειστεί με 30% επιτόκιο δεν θα κάνει μία εμπορική πράξη όπου θα κερδίσει 100%;

Η ιστορική απαξίωση των δανειστών με την κατηγορία της απληστίας είναι εντελώς ανυπόστατη. Αντιθέτως η απαίτηση ωρισμένων οφειλετών να μην χρεώνωνται τόκο επί του δανεισθέντος κεφαλαίου, προέρχεται από ανεξέλεγκτη απληστία διότι θέλουν να έχουν στην κατοχή τους χρήμα που δεν το έχουν δουλέψει, χρήμα που δεν τους ανήκει, για να κερδίζουν τα προς το ζην εις βάρος των δανειστών τους.

Αν ο πιστωτής δεν χρεώνει τόκο, τουλάχιστον ισόποσο με τον ετήσιο πληθωρισμό, τότε χάνει μέρος της αξίας των κεφαλαίων του, την οποία καρπώνεται ο οφειλέτης του δανείου. Με το να μην παίρνει τόκο ο πιστωτής, είναι σαν να κερδίζει τόκο ο οφειλέτης διότι εκμεταλλεύεται το άτοκο κεφάλαιο, το οποίο αφενός φθείρεται λόγω πληθωρισμού, αφετέρου ο οφειλέτης το χρησιμοποιεί για κερδοσκοπικούς λόγους. Δηλαδή ο οφειλέτης κερδίζει τόκο(λόγω πληθωρισμού) αν δανείστηκε ατόκως. Οι χριστιανικές διώξεις κατά των δανειστών έχουν σκοπό να προστατεύσουν την κερδοσκοπία των κακόπιστων οφειλετών.

Ιστορικώς οι χριστιανικές κατηγορίες κατά Ελλήνων για «αισχροκέρδεια» και «τοκογλυφία» έχουν συνδεθεί με τον ρατσισμό και τον μισελληνισμό. Πρόκειται για χριστιανική εκστρατεία κατασχέσεως της περιουσίας των Ελλήνων εμπόρων, ιδιοκτητών ακινήτων και πιστωτών. Οι βυζαντινοί ανθελληνικοί νόμοι κατά του εκτοκισμού υποκίνησαν και υποκινούν μίσος κατά αθώων πολιτών που βοηθούν στην εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Πρόκειται για ρατσιστικούς και ανθελληνικούς νόμους, εν τέλει εις βάρος ολοκλήρου της κοινωνίας.

Ουδείς από τους «ανθρωπιστές» χριστιανούς δημαγωγούς που διώκουν τον εκτοκισμό, δεν απαντά στο εξής ερώτημα: Αν απαγορευτεί ο έντοκος δανεισμός χρημάτων από πού θα βρει κεφάλαια ο οφειλέτης; Ο δανειστής δεν θα μπορεί πιά να του δανείσει διότι δεν θα έχει κίνητρο, και τότε ο δανειολήπτης για να εξοφλήσει τα χρέη του θα αναγκαστεί να εκποιήσει την περιουσία του σε εξευτελιστική τιμή, ή να κλέψει ή να κάνει άλλη παράνομη πράξη. Εκεί οδηγεί ο «ανθρωπισμός» των χριστιανών δημαγωγών.

Ο χριστιανός σχολαστικός Άνσελμ καθώρισε ότι ο τοκισμός χρημάτων είναι ισοδύναμος με την κλοπή, ότι δηλαδή ο πιστωτής κλέβει τον οφειλέτη. Η Ελληνική απάντηση στην χριστιανική δημαγωγία έχει δοθεί εδώ και πολλούς αιώνες: το να μην χρεώνεται τόκος ισοδυναμεί με κλοπή της περιουσίας του πιστωτού από τον οφειλέτη, διότι αυτός κερδοσκοπεί από το άτοκο κεφάλαιο που δανείστηκε.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό που συνέβαινε επί δεκαετίες με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Οι χριστιανικές κυβερνήσεις υποχρέωναν τα ασφαλιστικά ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους ατόκως στις κρατικές τράπεζες και έτσι οι κρατικές τράπεζες μπορούσαν να δανείζουν με κέρδος εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία εκτός της απωλείας κερδών από τόκους υφίσταντο και την φθορά των κεφαλαίων τους λόγω πληθωρισμού. Αν τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν εισπράξει τους τόκους που έχασαν επί τόσες δεκαετίες, σήμερα δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα στο να ανταποκριθούν στις ιατροφαρμακευτικές ανάγκες των ασφαλισμένων.

Στον χριστιανισμό το τί είναι «τοκογλυφία» το καθορίζει είτε ο κακόπιστος οφειλέτης είτε η χριστιανική εξουσία που θέλει να εκμεταλλεύεται ατόκως τα χρήματα του Ελληνικού Λαού.

Η κακοπιστία του χριστιανικού κράτους αποδεικνύεται από το ότι όταν τιμωρεί κάποιον πιστωτή για «τοκογλυφία» δεν ζητά από τον οφειλέτη να πληρώσει το κεφάλαιο συν τον νόμιμο τόκο, αλλά απαγορεύουν κάθε πληρωμή προς τον πιστωτή και έτσι οικειοποιείται όλα τα χρήματα ο οφειλέτης. Το χριστιανικό κράτος δεν νομιμοποιεί απλώς τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του κακόπιστου οφειλέτου, αλλά και την απάτη και την ληστεία εις βάρος πιστωτών με ηθικό αυτουργό το ίδιο το χριστιανικό κράτος.

Το βασικό επιχείρημα των διατάξεων περί «τοκογλυφίας» είναι ότι ο πιστωτής εκμεταλλεύεται την ανάγκη ή την ψυχική έξαψη του οφειλέτου και λαμβάνει υπέρμετρη αμοιβή. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αν κάποιος οφειλέτης πιστεύει ότι η τιμή που του λέει ο πιστωτής είναι υψηλή, ας ψάξει αλλού να βρει φθηνότερη. Ή να μην εισέλθει στην διαδικασία της συναλλαγής. Διότι αν αρχικώς υπογράψει την σύμβαση και μετά αθετήσει την συμφωνία με κατηγορίες περί «τοκογλυφίας», τότε κλέβει, δεν δανείζεται. Τότε είναι κλέπτης και απατεών, και δεν έχει κανένα δικαίωμα να παριστάνει το αθώο θύμα που δήθεν το εκμεταλλεύθηκε ο πιστωτής.

Ωρισμένοι ισλαμιστές διανοούμενοι θεωρούν ότι ο δανεισμός χρημάτων είναι μία συμφωνία που είναι αδύνατον να εκπληρωθεί στην λήξη της, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει εγγύηση ότι μία επιχείρηση θα πληρώσει τα δάνειά της σε καθορισμένο χρόνο αφού πάντα κινδυνεύει να κλείσει. Αυτό το επιχείρημα είναι παραλογισμός, διότι τότε όλες οι ανταλλαγές προϊόντων δεν θα έπρεπε να γίνωνται. Ούτε οι προμηθευτές να ζητούν τις απαιτήσεις τους διότι ο οφειλέτης πιθανόν να πτωχεύσει, ούτε οι εργαζόμενοι τα δεδουλευμένα διότι ο εργοδότης πιθανόν να χρεωκοπήσει.

Και τίθεται το εξής ερώτημα για τους χριστιανούς και ισλαμιστές διανοουμένους που κατηγορούν τον εκτοκισμό. Πού θα βρουν τα κεφάλαια οι επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν; Εκτός και αν όλη αυτή η χριστιανική και ισλαμική ηθικολογία έχει στόχο να δανείζωνται οι οφειλέτες ατόκως. Δηλαδή η χριστιανική και ισλαμική ηθικολογία περί «τοκογλυφίας» έχει καθαρώς κερδοσκοπικά ελατήρια, την κερδοσκοπία των δανειοληπτών. Αν ο τόκος είναι ζήτημα ηθικής τάξεως, τότε ας μην υπάρχουν δανειολήπτες. Είναι σαν να λέει κάποιος ότι είναι κακό να υπάρχουν έμποροι ενός προϊόντος από την στιγμή που υπάρχουν πελάτες που το ζητούν. Αν πάλι το πρόβλημα είναι η τιμή, ας αφήσουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό να λειτουργήσει.

Δεν έχουν νόημα οι υποκριτικές φωνασκίες για τα υψηλά επιτόκια, το πρόβλημα είναι τα χαμηλά επιτόκια(καταθέσεων). Κανονικώς θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος που δεν θα επέτρεπε να πέσουν τα επιτόκια κάτω από ένα όριο, και όχι να επιβάλλει ανώτατα επιτόκια.

Το κωμικοτραγικό της υποθέσεως είναι ότι το ανώτατο επιτόκιο δανεισμού δεν είναι σταθερό, αλλάζει ανά έτος από τις κεντρικές τράπεζες. Κάτι πού σημαίνει ότι το ποιά εμπορική πράξη εμπίπτει στους νόμους περί «τοκογλυφίας» εξαρτάται από την χρονική στιγμή! Δηλαδή αν μετά δύο μήνες έχουν ανέβει τα επιτόκια της κεντρικής τραπέζης τότε υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί «τοκογλυφία» κάτι που δεν ήταν πριν, ή να μην θεωρηθεί «τοκογλυφία» κάτι που είναι τώρα. Αναλόγως αν ανέβουν ή πέσουν τα επιτόκια. Στην Γαλλία η κεντρική τράπεζα έχει παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να καθορίσει τί είναι «τοκογλυφία» παρά μόνον μετά την υπογραφή της πιστωτικής συμβάσεως(!). Από αυτή την στάση διαφαίνεται ξεκάθαρα ο δόλος. Έπρεπε να έχουν ένα νόμο όπου ο οφειλέτης πριν πάρει το δάνειο(όχι μετά), θα μπορούσε να καταγγείλει τον πιστωτή του για τοκογλυφία. Όχι όταν δεν θέλει ή δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος του. Να λέει εκ των προτέρων ότι οι όροι του δανείου του φαίνονται τοκογλυφικοί. Όχι αφού πάρει τα χρήματα. Διότι τότε εξαπατά τον δανειστή.

Πριν αρκετά χρόνια, ωρισμένες εταιρείες στην Νέα Υόρκη κατάφεραν να διαγραφούν τα χρέη τους με το αιτιολογικό ότι ήταν χρέη από τοκογλυφικά δάνεια. Κάποια αμερικανικά δικαστήρια ευτυχώς διέκριναν ποιό ήταν το κίνητρο αυτών των εταιριών και απαγόρευσαν τέτοιες ενστάσεις. Αυτός είναι ο κρυφός σκοπός των δήθεν αντιτοκογλυφικών νόμων. Να πλουτίζουν οι κακόπιστοι οφειλέτες εις βάρος των πιστωτών. Η προστασία της κλοπής, της απάτης και η ναρκοθέτηση της ασφαλείας των συναλλαγών. Σκοπός των χριστιανικών νόμων είναι να γκρεμιστεί η ασφάλεια των συναλλαγών, η διάλυση της αγοράς με ακάλυπτες επιταγές, και η μετακύλιση των χρεών των απατεώνων οφειλετών στις πλάτες των πιστωτών. Πρόκειται για αναδιανομή εισοδήματος με παράνομο τρόπο. Το χριστιανικό κράτος διαπράττει κλοπή εις βάρος των πιστωτών.

Το χριστιανικό κράτος έχει αυξήσει το κόστος δανεισμού δια της καταργήσεως όλων των ασφαλειών στις συναλλαγές. Από την στιγμή που κατήργησε τις ποινικές κυρώσεις στους απατεώνες οφειλέτες που δεν πληρώνουν τα χρέη τους, οι πιστωτές δεν έχουν άλλο τρόπο να καλύψουν τους πιστωτικούς κινδύνους από την υψηλή χρέωση σε κάθε συναλλαγή. Ουδείς σώφρων πιστωτής πιστώνει με χαμηλό επιτόκιο σε κάποιον όταν ξέρει ότι εκδίδει ακάλυπτες επιταγές χωρίς ποινικές κυρώσεις. Το χριστιανικό κράτος θέτει τα συμφέροντα των απατεώνων πάνω από την γενική ασφάλεια των συναλλαγών.

Το τραγικό αποτέλεσμα της χριστιανικής υποκρισίας επί των συναλλαγών είναι εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν μεγάλο εισόδημα και ακίνητα, να τίθενται εκτός δανεισμού διότι απλούστατα δεν είναι δυνατόν τα πιστωτικά ιδρύματα να τους δανείσουν με τόσο χαμηλό επιτόκιο, διότι δεν καλύπτονται οι επισφάλειες. 

Η σωστή οδός είναι το επιτόκιο δανεισμού να το καθορίζει η αγορά, ο ελεύθερος ανταγωνισμός μεταξύ πιστωτών, και η ελεύθερη συναλλαγή μεταξύ οφειλετών και πιστωτών, και όχι το χριστιανικό κράτος με ανθελληνικούς νόμους. Το πρόβλημα στα δάνεια είναι το χριστιανικό μονοπώλιο χρήματος στην έκδοση, διακίνηση και πίστωση χρήματος και όχι τα Ελληνικά ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα που προσπαθούν να σπάσουν αυτό το μονοπώλιο.

Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι όπου υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός τα επιτόκια δανεισμού μειώνονται, ενώ όπου εφαρμόζονται νόμοι κατά της «τοκογλυφίας» τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται κατακορύφως. Η «τοκογλυφία» ανθεί όταν υπάρχει μονοπώλιο στην αγορά χρήματος, όχι όταν υπάρχουν πολλοί ιδιώτες πιστωτές. Με τις διώξεις εναντίον των πιστωτών το χριστιανικό κράτος δεν πατάσσει αλλά προστατεύει την δική του τοκογλυφία.

Ας υποθέσουμε για μία στιγμή ότι όντως το χριστιανικό κράτος ενδιαφέρεται για τους πτωχούς και τους αδυνάμους και θέλει να τους προστατεύσει από την απληστία των δανειστών τους, και για αυτό θέτει ανώτατα όρια επιτοκίων. Το ζήτημα είναι γιατί δεν κάνει το ίδιο και με τους φόρους που επιβάλλει στον Ελληνικό Λαό; Γιατί για παράδειγμα να υπάρχουν φορολογικοί συντελεστές της τάξεως του 35%; Γιατί το χριστιανικό κράτος διπλασίασε προσφάτως τα τέλη στα διόδια; Αύξηση 100%!! Και αυτό συμβαίνει παντού σε όλα τα κρατικά προϊόντα και υπηρεσίες. Το χριστιανικό κράτος χρεώνει πανάκριβα τους Έλληνες πολίτες σε φόρους, τιμολόγια ΔΕΚΟ, ασφαλιστικές εισφορές, δημοτικά τέλη, κλπ. Αν το χριστιανικό κράτος ήταν όντως ηθικό, θα έπρεπε να επιβάλλει ανώτατο όριο φορολογίας 10% κατ’ έτος, όπως ισχύει για τα επιτόκια. Αλλά δεν το κάνει. Αντιθέτως αυξάνει συνεχώς τους φόρους που επιβάλλει.

Αυτό δεν είναι καινούριο. Το ίδιο έκανε και ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Γιουτπράδα. Ενώ οι χριστιανοί λένε ότι κατήργησε τον δανεισμό με τόκο(για να αποκτήσει η χριστιανική εκκλησία το μονοπώλιο δανεισμού χρημάτων), συγχρόνως επέβαλε αβάστακτους φόρους στους Έλληνες και συγχρόνως άρπαξε όλη την περιουσία των Ελληνικών Ναών. Ό,τι ακριβώς κάνει σήμερα το χριστιανικό κράτος. Έχει επιβάλλει 35(!) φόρους πάνω στην ακίνητη περιουσία των Ελλήνων κάτι που ισοδυναμεί με σταδιακή απαλλοτρίωση της περιουσίας των, και συγχρόνως οι υποκριτές χριστιανοί αξιωματούχοι παριστάνουν τους υπερασπιστές των πτωχών και των αδυνάμων.

Δύο πράγματα θέλει πάση θυσία να αποκρύψει το χριστιανικό κατεστημένο στο ζήτημα των δανείων. Το πρώτο είναι ότι το επιτόκιο είναι ανάλογο του πιστωτικού κινδύνου. Αυτό φαίνεται στις ασφαλιστικές εταιρίες. Αν τους ζητηθεί να ασφαλίσουν ένα ορειβάτη ή ένα δύτη, η τιμή του ασφαλιστικού συμβολαίου θα είναι κατά πολύ υψηλότερη της κανονικής. Το ίδιο και αν χρειαστεί να ασφαλίσουν από σύγκρουση ένα ακριβό αμάξι. Επειδή τα ανταλλακτικά του είναι πανάκριβα το ασφαλιστικό κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο  από ένα κανονικό αμάξι. Αν μάλιστα κάποιος τρακάρει το αυτοκίνητό του, τότε το ασφάλιστρο για την επομένη χρονιά θα είναι προσαυξημένο. Και αν κάποιος το κάνει συστηματικά το ασφάλιστρό του θα ανεβαίνει συνεχώς. Θα ήταν ανοησία κάποιος που δεν τρακάρει να πληρώνει το ίδιο ασφάλιστρο με αυτόν που τρακάρει συνεχώς.

Άρα είναι θεμιτό το υψηλό ασφάλιστρο όπου αυτό αντανακλά υψηλούς ασφαλιστικούς κινδύνους. Το ίδιο ισχύει και για τα υψηλά επιτόκια, αντανακλούν υψηλούς πιστωτικούς κινδύνους.

Το δεύτερο πράγμα που θέλει να αποκρύψει το χριστιανικό κράτος όταν παριστάνει τον προστάτη των πτωχών, και ότι δήθεν αυτό τοκίζει με το νόμιμο-χαμηλό επιτόκιο, είναι ότι τα κρατικά πιστωτικά ιδρύματα δέχονται καταθέσεις κάτι που απαγορεύεται για τους ιδιώτες. Επιπλέον το χριστιανικό κράτος έχει το δικαίωμα να επιβάλλει φόρους και έτσι συλλέγει κεφάλαια τα οποία μετέπειτα μπορεί να δανείσει. Και μέχρι προσφάτως είχε το δικαίωμα εκτυπώσεως χαρτονομίσματος, δηλαδή με μηδενικό κόστος τύπωνε χρήμα και το δάνειζε. Όλες αυτές οι δυνατότητες δεν ισχύουν για τους ιδιώτες πιστωτές. Οι ιδιώτες πιστωτές διακινδυνεύουν τα δικά τους κεφάλαια, άρα δεν έχουν το ίδιο κόστος χρήματος με το χριστιανικό κράτος. Τα κρατικά πιστωτικά ιδρύματα εμφανίζονται να παρέχουν «φθηνό» χρήμα διότι απλούστατα κερδοσκοπούν εις βάρος των καταθετών τους. Δανείζουν ξένα χρήματα, όχι τα δικά τους.

Άρα το να παρουσιάζεται ένας ανόητος Έλλην και να λέει ότι οι κρατικές τράπεζες δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο από τους ιδιώτες είναι ανοησία διότι οι κρατικές τράπεζες παίρνουν τυπωμένο χρήμα με σχεδόν μηδενικό κόστος. Αν επιπλέον κάποιοι Έλληνες καταθέτες δανείζουν τις κρατικές τράπεζες με τόσο χαμηλό επιτόκιο, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλοι δανειστές που ψάχνουν για υψηλότερη απόδοση των κεφαλαίων τους είναι «τοκογλύφοι». Σημαίνει ότι κάποιοι καταθέτες είναι ανεύθυνοι και ανόητοι.

Τέλος τα κρατικά πιστωτικά ιδρύματα δεν αναλαμβάνουν κανένα πιστωτικό κίνδυνο διότι απλούστατα το χριστιανικό κράτος τους παρέχει εγγυήσεις ότι θα καλύψει τα όποια ελλείμματα εμφανίσουν στον ισολογισμό τους. Άρα όσα ελλείμματα και αν παρουσιάσει μία κρατική τράπεζα θα τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι μέσω του χριστιανικού κρατικού προϋπολογισμού. Αντιθέτως οι ιδιώτες αναλαμβάνουν τεραστίους πιστωτικούς κινδύνους, χωρίς την εγγύηση του κρατικού προϋπολογισμού. Και από την στιγμή που το χριστιανικό κράτος δεν επιβάλλει ανώτατο όριο στον πιστωτικό κίνδυνο που αναλαμβάνει ο πιστωτής, με ποιό δικαίωμα θα επιβάλλει ανώτατο όριο στα επιτόκια;

Οι οφειλέτες που δανείζονται με υψηλό επιτόκιο, πρώτον έχουν κάκιστο ιστορικό συναλλαγών(δηλαδή συνήθως δεν πληρώνουν τις οφειλές τους), δεύτερον δεν έχουν εγγυήσεις(τις περισσότερες φορές δεν δίνουν ούτε ενέχυρο ούτε υποθήκη), τρίτον ζητάνε τα χρήματα για ενέργειες υψηλού ρίσκου(πχ χρηματιστήριο, τυχερά παιχνίδια, ή για να κάνουν κάποια δουλειά που θα τους αποφέρει πολλά χρήματα, κλπ). Υπό αυτές τις συνθήκες δικαιολογείται πλήρως το κέρδος των πιστωτών.

Δυστυχώς οι αντιπιστωτικοί νόμοι στην Ελλάδα αποκλείουν την πρόσβαση στις πιστώσεις σε οφειλέτες υψηλού ρίσκου, σε καταναλωτές με κακό πιστωτικό ιστορικό, σε άτομα που δεν θα τους έδιναν χρήματα οι κρατικές τράπεζες. Σε ξένες χώρες όπου έχει απελευθερωθεί η τραπεζική αγορά η κερδοφορία τέτοιων δανείων επιτρέπει στους πιστωτές να δίνουν νέες χορηγήσεις που τις χρειάζονται νέοι δανειολήπτες, που και αυτοί με την σειρά τους δεν θα είχαν από πού να δανειστούν. Άρα οι αντιπιστωτικοί νόμοι είναι εναντίον των οφειλετών και όχι υπέρ τους. Τους οδηγούν στην επαιτεία και στην εκποίηση της περιουσίας των σε εξευτελιστικές τιμές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της χριστιανικής υποκρισίας είναι το έργο του Τσαρλς Ντίκενς, Σκρουτζ. Ο Ντίκενς θέλει να ενσταλάξει ενοχές στους πιστωτές ζωγραφίζοντας ένα άσπλαχνο και άκαρδο χαρακτήρα, που μόνο ένας αρρωστημένος εγκέφαλος θα μπορούσε να συλλάβει. Στο έργο ένας οφειλέτης θεωρεί τον Σκρουτζ κακό άνθρωπο επειδή του ζητά να εξοφλήσει το χρέος του, ενώ ο υιός του οφειλέτου είναι άρρωστος. Έτσι η χριστιανική υποκρισία παρουσιάζει τις ημέρες των χριστουγέννων ένα στυγνό δανειστή-τον Σκρουτζ, ο οποίος είναι εκτός του υποκριτικού «πνεύματος των χριστουγέννων».

Τίθεται το εξής ερώτημα: Αν υπάρχει κάποιος άλλος συμπολίτης του Σκρουτζ ο οποίος έχει και αυτός άρρωστο παιδί και περιμένει να δανειστεί χρήματα από τον Σκρουτζ για να κάνει καλά το παιδί του, αλλά δεν μπορεί να του δώσει ο Σκρουτζ διότι οι χριστιανοί οφειλέτες του δεν τον πληρώνουν λόγω χριστουγέννων, και άρα ο Σκρουτζ δεν έχει διαθέσιμα κεφάλαια για να τον δανείσει, αυτό είναι ανθρωπισμός από την πλευρά των οφειλετών; Γιατί η ζωή ενός παιδιού να αξίζει περισσότερο από την ζωή ενός άλλου παιδιού; Σίγουρα ο Σκρουτζ δεν κινείται από φιλανθρωπία, όμως ό,τι κάνει έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Αλλά οπωσδήποτε οι οφειλέτες του Σκρουτζ δεν κινούνται από φιλανθρωπία. Η υποκριτική συμπεριφορά τους έχει καθαρά κερδοσκοπικά κριτήρια, έχει στόχο να μην πληρώσουν τα χρέη τους, και συγχρόνως δια της εξοντώσεως του Σκρουτζ να πλήξουν άλλους ανθρώπους που πιθανόν να είχαν ανάγκη πιστώσεων.

Στο έργο του Ντίκενς ζωγραφίζεται ανάγλυφα η χριστιανική ανηθικότητα επί των συναλλαγών. Αντί να διδάξει τον οφειλέτη: Εργάσου σκληρότερα για να πληρώσεις τα χρέη σου, μην είσαι άσωτος, μην ζεις με δανεικά αφού δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις, αντί να τον συνετίσει, του λέει: Δανείσου και ύστερα κατηγόρησε τον Σκρουτζ για αναλγησία, μην πληρώνεις τα χρέη σου, άρχισε να κλαυθμυρίζεις και να παριστάνεις το αθώο θύμα, δημιούργησε και άλλα χρέη και μετά βρες νέους πιστωτές για να τους εκβιάσεις. Μην ανησυχείς, εμείς οι χριστιανοί σου παρέχουμε το νομικό οπλοστάσιο με ποινές κατά των πιστωτών, για να κλέβεις άνετα και ατιμώρητα τους πιστωτές σου.

Οι χριστιανικοί νόμοι που υποκινούν το μίσος κατά των πιστωτών και τους απεικονίζουν με στερεότυπα όπως του Σκρουτζ, προκαλούν διαφθορά στην κοινωνία και στους οφειλέτες διότι υποθάλπουν το ψεύδος και την ασυδοσία, και κυρίως την αχαριστία. Η αχαριστία είναι βαρύτατο αδίκημα στην Ελληνική Ηθική.

Οι Έλληνες οφείλουν να απαλλαγούν από τους χριστιανικούς αντιπιστωτικούς και αντιεμπορικούς νόμους που με διάφορα λαϊκίστικα προσχήματα προσπαθούν να διαμορφώσουν την Ελληνική Ψυχή μέσα στο χριστιανικό καλούπι. Άλλες είναι οι Ελληνικές ηθικές αρχές επί των οικονομικών συναλλαγών και άλλες οι χριστιανικές. Η Ελληνική Θρησκεία ήταν πάντα υπέρ του εμπορίου και των πιστώσεων, ουδέποτε κατεδίωξε εμπόρους και τραπεζίτες.   

Η προστασία των απόρων, των πτωχών, των ορφανών στην Ελληνική Θρησκεία δεν γίνεται δια της εξοντώσεως των εμπόρων και των επιχειρηματιών, αλλά δια της επιβεβλημένης κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι πιό ισχυροί και πλούσιοι Έλληνες υποχρεούνται να προστατεύουν και να ενισχύουν τους αδυνάμους Έλληνες, αλλά σε καμμία περίπτωση η Ελληνική Θρησκεία δεν στρέφει τους πτωχούς Έλληνες εναντίον των πλουσίων Ελλήνων, ούτε φυσικά υποστηρίζει τους πλουσίους Έλληνες στο να καταπιέζουν τους πτωχούς Έλληνες.

Ο πλούσιος Έλλην δεν επιτρέπεται να απαξιώνει τους πτωχούς Έλληνες, αντιθέτως πρέπει να τους βοηθά στις δύσκολες στιγμές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποκτήσει την ιδεολογία και την συμπεριφορά των πτωχών. Ούτε ο μορφωμένος Έλλην επιτρέπεται να απαξιώνει τους αμορφώτους Έλληνες, αντιθέτως πρέπει να τους μορφώσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατεβεί στο επίπεδο των αμορφώτων Ελλήνων.

Αν συνεχίσει η χριστιανική υποκριτική ηθική να καταδυναστεύει την Ελληνική αγορά, θα τινάξει την ασφάλεια των συναλλαγών στον αέρα. Όσο μεγαλύτερη ανασφάλεια υπάρχει στην αγορά για το αν θα πληρωθούν οι επιταγές των οφειλετών, τόσο θα παγώνει η αγορά ή θα αυξάνουν υπέρμετρα οι τιμές και τα επιτόκια πιστώσεων. Και όσο παγώνει η αγορά, αρκετοί τίμιοι πιστωτές βλέποντας ότι οι απατεώνες οφειλέτες κερδίζουν εις βάρος τους, θα περάσουν στο στρατόπεδο των απατεώνων οφειλετών, όπως έπραξαν με την σεισάχθεια οι φίλοι του Σόλωνος. Κάποιοι φίλοι του Σόλωνος, όταν έμαθαν ότι επίκειται γενική διαγραφή χρεών(σεισάχθεια), δανείστηκαν μεγάλα ποσά από ανύποπτους πιστωτές και μετά δεν τα πλήρωσαν.

Αυτό ακριβώς πράττει το χριστιανικό κράτος σήμερα, αλλά οι πράξεις του στρέφονται εναντίον του. Σύντομα οι οφειλέτες δεν θα πληρώνουν τα χρέη τους προς το δημόσιο, οι εργοδότες δεν θα πληρώνουν μισθούς, προμηθευτές και ασφαλιστικές εισφορές, ούτε οι μισθωτές το μίσθωμα. Ακολούθως ούτε το χριστιανικό κράτος θα έχει χρήματα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Αν μάλιστα γίνει γνωστό στην διεθνή κεφαλαιαγορά ότι το χριστιανικό κράτος αφ’ ενός έχει αποποινικοποιήσει τους οφειλέτες και έχει ποινικοποιήσει τους πιστωτές, θα σταματήσουν οι ξένοι πιστωτές τα δάνεια προς το ρωμέϊκο κράτος διότι θα ανησυχήσουν για την αποπληρωμή των πιστώσεων, και τότε θα υπάρξει γενική κατάρρευση της εσωτερικής αγοράς.

Οι Έλληνες δεν επιτρέπεται να παγιδεύωνται μέσα στο χριστιανικό συνειρμικό πλαίσιο: ο πτωχός οφειλέτης και ο κακός πιστωτής. Το σωστό πλαίσιο είναι, ο απατεώνας οφειλέτης και ο ανθρωπιστής πιστωτής που απαιτεί τα χρήματά του για να συνεχίσει το κοινωνικώς ωφέλιμο έργο του. Πιστωτές δεν είναι μόνο οι πλούσιοι, πιστωτής είναι και ένας πτωχός εργάτης που πιστώνει την εργασία του στον εργοδότη του, και δικαίως περιμένει να πληρωθεί στην ώρα του. Αν ο εργοδότης έχει ενστερνιστεί την χριστιανική ανηθικότητα θα αρχίσει να κλαυθμυρίζει στον πτωχό εργάτη, ότι δήθεν οι δουλειές δεν πάνε καλά, και ότι πρέπει να κάνει υπομονή, και ας πάρει τώρα μία προκαταβολή και για τα υπόλοιπα βλέπουμε, κλπ. Αντιθέτως η Ελληνική Ηθική επιτάσσει να πληρωθεί αμέσως ο πτωχός εργάτης και χωρίς καθυστερήσεις. Αν υπάρξουν καθυστερήσεις, να πληρωθεί τον μισθό του με τόκο. Δεν υφίσταται λοιπόν το πλαίσιο ο πτωχός οφειλέτης και ο πλούσιος πιστωτής. Πιστωτές είναι και οι πτωχοί Έλληνες, οι οποίοι πιστώνουν τους εργοδότες με την εργασία τους, και οι εργοδότες είναι οφειλέτες. Άρα τα όσα εγράφησαν ισχύουν και για πτωχούς και για πλουσίους οφειλέτες ή πιστωτές.   

Εδώ και αιώνες ο χριστιανισμός έχει αποδείξει ότι δεν ενδιαφέρεται για τους πτωχούς. Ενδιαφέρεται για την υπόθαλψη απατεώνων που εκδίδουν ακάλυπτες επιταγές, για την υπόθαλψη εγκληματιών που πλουτίζουν εις βάρος εργαζομένων και προμηθευτών διότι δεν πληρώνουν τα χρέη τους.

Η κρατική δίωξη των ιδιωτών πιστωτών δεν γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά για να προστατευτεί το μονοπώλιο του χριστιανικού κράτους να δανείζει με τόκο, για να έχει όλο το χρήμα και κατ’ επέκταση την πολιτική εξουσία δική του. Οι Έλληνες πρέπει να απελευθερωθούν από τις ενοχές που τους ενσταλάζει η χριστιανική προπαγάνδα στο οικονομικό πεδίο. Πρέπει να πάρουν την τραπεζική αγορά στα χέρια τους και να εξαλείψουν την χρηματοοικονομική εξουσία του χριστιανικού κράτους. Δεν επιτρέπεται οι τιμές, οι μισθοί και τα επιτόκια να καθορίζωνται από το χριστιανικό κράτος. Αυτό είναι αδιανόητο για την Ελληνική Ηθική.

Το ελευθέρως επιχειρείν είναι απαραβίαστο στην Ελληνική Ηθική, δεν επιτρέπονται τα κλειστά επαγγέλματα. Έκαστος δικαιούται να κάνει όποιο επάγγελμα θέλει. Ειδικά ο εκδημοκρατισμός των πιστώσεων θα επιτρέψει σε Έλληνες πιστωτές και οφειλέτες να απαγκιστρωθούν από την εκμετάλλευση του χριστιανικού τραπεζικού μονοπωλίου.

Μόνον η Ελληνική Αλληλεγγύη λύνει το πρόβλημα των πτωχών Ελλήνων, δεν χρειάζεται έξωθεν παρέμβαση από χριστιανούς γραφειοκράτες. Το χριστιανικό κράτος χρησιμοποιεί μία χριστιανική ψευτο-ηθικολογία και την επιβάλλει στην Ελληνική αγορά, ενώ η θεολογική του θέση πηγάζει από καθαρώς μονοπωλιακά ελατήρια. Αυτό το ηθικο-ιδεολογικό χριστιανικό οικοδόμημα πρέπει να κονιορτοποιηθεί.

Οι Έλληνες έχουν ψυχολογία λύκων και όχι προβάτων. Οι Έλληνες έχουν δυναμικά πρότυπα που τους καθιστούν αυτάρκεις και αυτονόμους, και όχι πρότυπα επαιτών. Όσο τρεφόμαστε με την χριστιανική ανηθικότητα στις συναλλαγές μας, τόσο θα γινόμαστε επαίτες και πρόβατα.