:: ::

                    Κοινωνικές παροχές=κρατική ληστεία

Πώς διαπράττεται μία κρατική ληστεία εις βάρος του λαού; Απλούστατο, οι λαϊκιστές πολιτικοί δηλώνουν ότι υπάρχουν πολλοί πτωχοί συνάνθρωποί μας και χρειάζονται στήριξη. Χρησιμοποιούν συναισθηματικούς εκβιασμούς με εικόνες πτωχών που δεν έχουν τροφή και στέγη. Όσοι Έλληνες πέσουν στην παγίδα και συγκινηθούν, σύντομα τους έρχεται ο φουσκωμένος λογαριασμός. Οι «σωτήρες» των αναξιοπαθούντων δηλώνουν ότι χρειάζονται την βοήθειά μας, και προτείνουν να τους δίνουμε επιδόματα. Κάτι που σημαίνει αύξηση των φορολογικών βαρών στο σύνολο του Ελληνικού Λαού. Φυσικά η λαϊκιστική δημαγωγία θριαμβολογεί, «θα τα πάρουμε από τους πλουσίους και θα τα δώσουμε στους πτωχούς», άρα δεν υπάρχει πρόβλημα...

Αν κάποιος πρόσεξε τί συνέβη, θα διαπίστωσε ότι ξεκινήσαμε από το ότι πρέπει να δείξουμε φιλανθρωπία στους πτωχούς, και καταλήξαμε σε επιβολή φορολογίας. Μα η φιλανθρωπία υποτίθεται ότι είναι κάτι εθελοντικό, όμως οι λαϊκιστές την επιβάλλουν δια ποινικών κυρώσεων(όποιος αρνείται να πληρώσει φόρους, τιμωρείται για φοροδιαφυγή).

Η εξήγηση σε αυτήν την φαινομενική αντίφαση, βρίσκεται στο γεγονός ότι η σοσιαλιστική πολιτική εξ αρχής δεν είχε σκοπό να βοηθήσει τους πτωχούς, αλλά να δημιουργήσει ένα σοσιαλιστικό κράτος που θα δίνει εκατοντάδες διαφορετικά επιδόματα βοηθείας(ενοικίου, ανεργίας, διατροφής, συντάξεως, κλπ). Για να διανέμονται αυτά τα επιδόματα χρειάζονται στρατιές δημοσίων υπαλλήλων, που έχουν συμφέρον οι κοινωνικές παροχές να διευρύνωνται συνεχώς, διότι έτσι εξασφαλίζουν εργασία για τον εαυτό τους. Συνεχώς ανακαλύπτουν νέες ομάδες πληθυσμού που δικαιούνται παροχών. Συνεχώς ανακαλύπτουν νέες παροχές που πρέπει να δοθούν για λόγους «κοινωνικής δικαιοσύνης». Την κοινωνική λεηλασία την αποκαλούν «κοινωνική δικαιοσύνη».

Ποτέ δεν εξηγούν στον Ελληνικό Λαό ότι για να δοθούν όλες αυτές οι παροχές πρέπει να επιβληθούν νέοι αυξημένοι φόροι. Άρα ποιό είναι το νόημα της «κοινωνικής δικαιοσύνης»; Να κλέβεις τα χρήματα από ένα μέρος του πληθυσμού για να τα δώσεις σε ένα άλλο; Και μάλιστα μειωμένα κατά το ποσό που αφαιρεί το κράτος για να πληρώσει τους μισθούς των γραφειοκρατών, μείον το ποσό που διασπαθίζεται σε κομματικούς ημετέρους, μείον τα ποσά που παρακρατούν οι κρατικοδίαιτοι προμηθευτές όταν υπερτιμολογούν ένα δημόσιο έργο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι από τις 100 δραχμές φόρου που συλλέγονται για να δοθούν σε κοινωνικές παροχές, μόνον οι 50 φθάνουν στους πτωχούς. Οι άλλες 50 δραχμές πήγαν στις τσέπες των γραφειοκρατών, για αυτό κόπτονται τόσο πολύ για τους πτωχούς...

Και το κακό δεν σταματά εκεί. Οι κοινωνικές παροχές δίδονται αδιακρίτως στους δικαιούχους. Δεν εξετάζεται το αν είναι Έλληνες ή μη-Έλληνες. Αν έχουν υπηρετήσει την θητεία τους, ή αν είναι άεργοι, ή αν είναι μισέλληνες. Δίδονται ασχέτως εξετάσεως του πώς κάποιος έγινε πτωχός και του πώς κάποιος έγινε πλούσιος. Το ότι παρουσιάζεται εμπρός μας ένας πτωχός και ζητά οικονομική ενίσχυση, αυτό δεν πρέπει να μας συγκινεί καθόλου. Πώς κατέστη πτωχός; Αν παίζει τυχερά παιγνίδια, αν δεν εργάζεται, αν δεν φρόντισε να σπουδάσει ή να μάθει μία τέχνη, αν δεν ανατρέφει παιδιά, αυτό σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για την μοίρα του.

Γιατί ένας σκληρά εργαζόμενος Έλλην θα πρέπει να φορολογηθεί για να συντηρηθεί ένας τέτοιος πτωχός; Αν μάλιστα ένας Έλλην είναι πλούσιος επειδή σπούδασε και εργάζεται σκληρά, είναι πολύ άδικο να τιμωρηθεί για να τρέφεται κάποιος που είναι αμόρφωτος και άεργος.

Διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση η φορολογία είναι τιμωρία. Τιμωρείται αυτός που εργάζεται και επιβραβεύεται ο άεργος. Πού είναι η κοινωνική δικαιοσύνη; Ας πεθάνει από την πείνα ο ανεύθυνος, ο αστράτευτος, ο άεργος, ο άτεκνος. Αυτό είναι κοινωνική δικαιοσύνη.

Αν ένα κράτος θέλει να βοηθήσει τους πτωχούς να σταματήσει να εισάγει εκατομμύρια λαθρομεταναστών. Να μειώσει το έγκλημα που μαστίζει τις πτωχές γειτονιές και αποτελεί οικονομική αφαίμαξη των πτωχών με τις συνεχείς κλοπές. Να μειώσει τις αρρώστιες που ταλανίζουν τους πολίτες πχ καρκίνο, καρδιακά νοσήματα.

Όποιο σοβαρό κράτος θέλει να βοηθήσει τους πτωχούς, δεν τους δίνει επίδομα θερμάνσεως, αλλά μειώνει τις τιμές του πετρελαίου αυξάνοντας την προσφορά καυσίμων. Είτε επιτρέπει την εξόρυξη πετρελαίου σε Ελληνικά εδάφη, είτε προωθεί ανανεώσιμες και εναλλακτικές πηγές ενεργείας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνον θα μειωθούν οι τιμές αλλά και θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Αλλιώς το να κλέβει χρήματα το κράτος από κάποιους πολίτες δια της φορολογίας για να τα δίνει σε άλλους πολίτες μέσω επιδόματος θερμάνσεως αποτελεί κρατική ληστεία και όχι κοινωνική παροχή.

Είναι το άκρον άωτον της αναλγησίας το κράτος να αρνείται να κάνει εξόρυξη Ελληνικών πετρελαίων αλλά ευχαρίστως να κλέβει τους πολίτες. Περιττό να υπογραμμιστεί ότι το κράτος δεν κλέβει μόνον τους ευκατάστατους πολίτες δια της φορολογίας, κλέβει και τους πτωχούς. Δηλαδή στην ουσία τους επιστρέφει μέρος των κλεμμένων, και αυτό το ονομάζει «κοινωνική παροχή», ή «επίδομα».

Ένα σοβαρό κράτος που ενδιαφέρεται για τους πτωχούς μειώνει την φορολογία, μειώνει την ανεργία, μειώνει τις άσκοπες δαπάνες και την διαφθορά, άρα την γραφειοκρατία. Έτσι βοηθούνται όλοι οι πολίτες και κυρίως οι πτωχοί. Οι φορολογικοί συντελεστές πρέπει να είναι 2,4,6,8% ο μέγιστος, και όχι 30% και 40% όπως είναι τώρα.

Οι Έλληνες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το κράτος δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει φόρο μισθωτών υπηρεσιών. Ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών αποτελεί ευφημισμό για την δουλοπαροικία. Οι δουλοπάροικοι έδιναν υποχρεωτικώς μέρος της παραγωγής στους αφέντες οι οποίοι δεν τους άφηναν να καρπωθούν το προϊόν της εργασίας τους. Ουδείς Έλλην επιτρέπεται να στερείται τους καρπούς του ιδρώτα του. Δεν επιτρέπεται κάποιος να τιμωρείται επειδή εργάστηκε, ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών είναι ληστεία που διαπράττεται από το κράτος. Η θέση των πτωχών βελτιώνεται όταν το κράτος σταματά να κλέβει τους πτωχούς, όχι όταν το κράτος αρχίσει να κλέβει τον Α πολίτη μέσω φόρων για να δώσει στον Β πολίτη μέσω παροχών.

Ένα σοβαρό κράτος που απεχθάνεται τον λαϊκισμό και θέλει να βοηθήσει τους πτωχούς, επιβάλλει στους πλούσιους Έλληνες να κάνουν περισσότερες επενδύσεις, τους δίνει κίνητρα για περισσότερη εργασία, δεν τους επιτρέπει να προσλαμβάνουν αλλοδαπούς, τους δίνει κίνητρα για να κρατούν τα εργοστάσιά τους επί Ελληνικού εδάφους, και δημιουργεί αντικίνητρα για την μεταφορά Ελληνικών εργοστασίων στο εξωτερικό.

Ένα τέτοιο κράτος θα καταπολεμήσει την ένδεια και την επαιτεία. Όχι όμως ένα κράτος που αρπάζει χρήματα από πλουσίους Έλληνες δια της βίας και τα δίνει στους πτωχούς. Και αυτό διότι έτσι διδάσκει στους πτωχούς ότι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε για να βελτιώσουν την θέση τους. Συγχρόνως το κράτος δημιουργεί αντικίνητρα στους ευκατάστατους Έλληνες πολίτες να συσσωρεύσουν περισσότερο πλούτο διότι ξέρουν ότι θα τους κατασχεθεί από το κράτος. Γιατί θα πρέπει να επιβραβεύεται κάποιος πτωχός, ο οποίος δεν άνοιξε βιβλίο στην ζωή του, στο να αρπάξει χρήματα από έναν χειρουργό; Γιατί να επιβραβεύεται η ακηδία;

Η καλύτερη βοήθεια προς τους πτωχούς είναι να διδαχθούν πώς να αλιεύουν μόνοι τους και όχι να περιμένουν με το στόμα ανοικτό πότε το κράτος θα αρπάξει μέρος της παραγωγής από επιτυχημένους αλιείς για να την δώσει σε αποτυχημένους. Ένα σοβαρό κράτος που θέλει να βοηθήσει τους πτωχούς άρει τα αίτια ή τα αντικίνητρα που καθιστούν κάποιον πτωχό, και επιβραβεύει τα αίτια ή τα κίνητρα που καθιστούν κάποιον πλούσιο.

Αν κάποιος έγινε πλούσιος εξαπατώντας την κοινωνία, τότε σίγουρα πρέπει να του κατασχεθεί η περιουσία. Αλλά αν υπήρξε νομοταγής τότε δεν έχουν το δικαίωμα οι ψευτοσοσιαλιστές να του αρπάξουν την περιουσία. Με τέτοια ανήθικα μέτρα πτωχαίνει όλη η κοινωνία. Έτσι διδάσκονται οι πτωχοί να παραμένουν πτωχοί, ενώ οι ευκατάστατοι αποθαρρύνονται από το να αυξήσουν τον πλούτο τους.

Ουδείς λόγος δικαιολογεί την ύπαρξη της λεγομένης «δημόσιας και δωρεάν παιδείας». Ούτε δημόσια, ούτε δωρεάν είναι. Πρόκειται για κρατικό μονοπώλιο στην παιδεία το οποίο διδάσκει μισελληνικές απόψεις στα Ελληνόπουλα. Το κρατικό μονοπώλιο στην παιδεία βαπτίζεται «δημόσια παιδεία» ώστε να συγκαλύψει το γεγονός ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές υποχρεούνται να διδάσκουν την επίσημη ανθελληνική γραμμή του ρωμέϊκου υπουργείου παιδείας. Και συγχρόνως καθίστανται όμηροι ενός μονοπωλίου στην αγορά εργασίας. Δωρεάν δεν είναι διότι ως γνωστόν πληρώνουμε δισεκατομμύρια δια των φόρων μας για να συντηρούμε αυτό το μονοπώλιο. Είναι σαν να μας λέει κάποιος ότι η ΔΕΗ είναι δημόσια και ...δωρεάν υπηρεσία. Είναι κρατικό μονοπώλιο και πανάκριβο στις υπηρεσίες που προσφέρει.

Όσοι Έλληνες έμαθαν μία ξένη γλώσσα, ή έμαθαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ή έμαθαν να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, ή έμαθαν χορό, ζωγραφική, και ένα σωρό τέχνες, μήπως πήγαν σε κάποιο κρατικό ίδρυμα; Το 99% των Ελλήνων έμαθε ξένες γλώσσες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ζωγραφική, χορό, μουσικά όργανα κ.α. από ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Τα καλύτερα σχολεία στον κόσμο ιδρύθηκαν από ιδιώτες και λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια. Γιατί στην Ελλάδα θα πρέπει να ανεχόμαστε κομμουνιστικές μονοπωλιακές απόψεις για την παιδεία; Επειδή οι λαϊκιστές προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον λαό λέγοντας ότι οι ιδιώτες θα σταματήσουν την «δωρεάν παιδεία»; Τις «κοινωνικές παροχές» στην παιδεία;

Πρώτα απ’ όλα έχει αποδειχτεί ότι αν επιτραπεί ο ανταγωνισμός στην παροχή παιδείας, οι Έλληνες γονείς όχι μόνον θα έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τον δάσκαλο και το σχολείο που θέλουν για τα παιδιά τους, αλλά θα μπορούν να έχουν και λόγο για το τί διδάσκουν τα παιδιά τους οι δάσκαλοι. Κάτι που τώρα απαγορεύεται στην «δημόσια και δωρεάν παιδεία». Σε όποια ξένη χώρα έχει επιτραπεί ο ανταγωνισμός η ιδιωτική παιδεία κοστίζει λιγώτερο από την κρατική. Και μάλιστα στις ΗΠΑ πολλοί πτωχοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, διότι είναι και πιο φθηνά και πιό ασφαλή από τα κρατικά σχολεία. Στην Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνουμε πόσο είναι το κόστος ανά μαθητή δημοσίου σχολείου, ώστε να συγκριθεί με το κόστος ανά μαθητή ιδιωτικού σχολείου.

Αν ένας Έλλην θέλει να δώσει ελεημοσύνη σε συνανθρώπους του, θα το κάνει αυτοβούλως, χωρίς κρατική επέμβαση. Επιπλέον οι Έλληνες που θέλουν να δώσουν ελεημοσύνη πρέπει να είναι επιλεκτικοί και να ζητούν κάποια ανταλλάγματα απ’ όσους δέχονται την ελεημοσύνη. Δεν επιτρέπεται να δίδεται ελεημοσύνη χωρίς αντάλλαγμα. Κάτι τέτοιο είναι ανήθικο. Τα προγράμματα κοινωνικών παροχών του ρωμέϊκου κράτους που δίδονται χωρίς επιλογή και χωρίς αντάλλαγμα προάγουν τον εκφυλισμό, την ακηδία, την νωθρότητα, τον παρασιτισμό. Όλα αυτά τα προγράμματα εξαλείφουν τα κίνητρα και στα δύο άκρα. Και στο άτομο από το οποίο του αρπάζουν τον πλούτο, και στο άτομο που δίδεται ο πλούτος. Ο πρώτος δεν έχει κίνητρο να προσφέρει άλλο, ο δεύτερος δεν έχει κίνητρο να εργαστεί.

Πρέπει να εξετάζουμε όχι μόνον αν αυτός που λαμβάνει παροχή αξίζει να την λάβει, αλλά πού και πώς θα την ξοδέψει αν την λάβει. Αν για παράδειγμα παρουσιαστεί εμπρός μας ένας Έλλην και αποδείξει ότι είναι πτωχός αυτό δεν αρκεί για να του δώσουμε ελεημοσύνη. Πρέπει να εξασφαλίζουμε ότι αν του δώσουμε χρήματα δεν θα τα σπαταλήσει σε αλκοόλ, σε τυχερά παιχνίδια, σε ναρκωτικά. Και ότι θα τα δώσει στην σύζυγο και τα παιδιά του για να τα θρέψει. Και το σωστό σε αυτή την περίπτωση είναι η ελεημοσύνη μας να μην είναι σε χρήμα αλλά σε είδος. Πχ τρόφιμα, ενδύματα.

Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό από ηθικής απόψεως. Μέχρι στιγμής έχουμε αιτιολογήσει ότι πρέπει να εξετάζουμε αν το άτομο που ζητά ελεημοσύνη είναι Έλλην, αν είναι όντως πτωχός, αν είναι άνεργος και όχι άεργος, και να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα σπαταλήσει τα χρήματά μας σε έκφυλες δραστηριότητες. Επιπλέον απαιτείται να του ζητήσουμε κάποιο αντάλλαγμα. Όχι για τον εαυτό μας, αλλά για την Κοινότητά μας, για το Έθνος μας. Για παράδειγμα μπορεί να του ζητήσουμε να κτίσει έναν βωμό προς τιμήν των Πατρώων Θεών, ή να διαδηλώσει μαζί μας υπέρ της απελευθερώσεως της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, ή να κάνει τα ψώνια σε έναν άρρωστο ηλικιωμένο Έλληνα, ή να μοιράσει διαφημιστικά φυλλάδια που να προάγουν την αγορά Ελληνικών προϊόντων έναντι των ξένων. Και το κυριώτερο, να ορκιστεί ότι όταν ξεφύγει από την δυστυχία του, υποχρεούται να βοηθήσει άλλους Έλληνες που έχουν ανάγκη, ώστε να ξεπληρώσει το καλό που του έγινε.

Μόνον έτσι δίνουμε κίνητρα για δράση και τιμωρούμε όσους δεν εργάζονται σκληρά. Σε αντίθετη περίπτωση(αν δίδουμε αδιακρίτως κοινωνικές παροχές), αφαιρούμε τα κίνητρα για δράση και συγχρόνως λέμε στον κόσμο να μπει και αυτός στην ουρά για «δωρεάν» παροχές. Πάντα εις βάρος των εργαζομένων Ελλήνων.

Η συνεχής εξάρτηση από «δωρεάν» παροχές προκαλεί τον πνευματικό και ηθικό εκφυλισμό, καταστρέφει το Ελληνικό Έθνος. Όχι μόνον δεν έχει κίνητρο να αλλάξει συμπεριφορά αυτός που δέχεται τις παροχές αλλά δεν έχει κίνητρο και αυτός που αναγκάζεται να πληρώνει συνεχώς, αφού βλέπει ότι είναι πιό κερδοφόρο να μην εργάζεται σκληρά. Το σόφισμα ότι και αυτός μία μέρα μπορεί να έχει ανάγκη είναι σαν να λέμε ότι μία ημέρα μπορεί να γίνω και εγώ επαίτης οπότε ας εξασφαλίσω από τώρα συνεχή ροή φιλανθρώπων. Πρόκειται για υποκουλτούρα ανευθυνότητος και παρασιτισμού.

Αν πρόκειται να δώσω ελεημοσύνη σε κάποιον θα του ζητήσω κάτι σε αντάλλαγμα: εργασία, δραστηριότητα υπέρ του Έθνους και των Θεών, ή να δώσει και αυτός κάτι σε κάποιον Έλληνα που έχει ανάγκη. Η Θρησκεία μας απαγορεύει να επιβραβεύουμε την αεργία και την επαιτεία. Οι παροχές πρέπει να δίδωνται για αυστηρώς περιωρισμένο χρονικό διάστημα, μέχρις ότου το άτομο επανέλθει σε κατάσταση να αναλάβει τις ευθύνες του.

Η κοινωνική παροχή θα δίδεται με την μορφή δανείου, ατόκου ή χαμηλοτόκου, αλλά με σημαντικές ρήτρες αποπληρωμής. Όταν ο δικαιούχος σταθεί στα πόδια του θα πρέπει να βοηθήσει άλλους, και όχι να ξαναζητά βοήθεια. Οι όροι της παροχής-δανείου θα είναι ο δικαιούχος να προσεύχεται στους Θεούς, να μην κάνει φυλετική επιμειξία, να πολεμά τους εχθρούς του Έθνους, να μην κάνει χρήση ναρκωτικών, να κάνει Ελληνική οικογένεια με πολλά υγιή παιδιά.

Όταν ένα κράτος μας ανακοινώνει ότι θα ξοδέψει τόσα χρήματα για τον τάδε κοινωνικό σκοπό, πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί να μας αφαιρέσει χρήματα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς για κοινωνικούς σκοπούς; Οι Ελληνικές οργανώσεις, οι Έλληνες ιδιώτες, τα Ελληνικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, οι Ελληνικές Κοινότητες έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν καλύτερα από κάθε κράτος στην αλληλεγγύη.

Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στο οποιοδήποτε κράτος να παριστάνει τον φιλάνθρωπο με τα δικά μας χρήματα. Σκοπός του κάθε κράτους δεν είναι να επιδείξει φιλανθρωπία, αλλά να βρει ένα πρόσχημα να μας ληστέψει.

Από το «1960» οι γραφειοκράτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ ζητούσαν να δοθεί από το κράτος ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τους πάντες, ασχέτως αν ο δικαιούχος εργαζόταν ή όχι! Πώς να μην έχουν απήχηση τέτοια προγράμματα, αφού στηρίζονται στην υπόθαλψη της απληστίας των μαζών και στην ενίσχυση των γραφειοκρατών που υποστηρίζουν τέτοιες άθλιες απόψεις. Το πρόσχημά τους είναι ότι με αυτόν τον τρόπο καταπολεμούν την φτώχεια, αλλά σε μακροχρόνια βάση επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Επιδεινώνουν την φτώχεια του λαού.

Όταν ανακοινώνονται νέες κοινωνικές παροχές από αυτούς τους λαϊκιστές γραφειοκράτες, ξεκινά ένας φαύλος κύκλος. Υπόσχονται επιδόματα σε διάφορες αναξιοπαθούσες μειονότητες και ομάδες πιέσεως. Αυτό σημαίνει αύξηση των κρατικών δαπανών. Ύστερα εμφανίζεται έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό. Δύο βασικοί τρόποι υπάρχουν για να καλυφθούν τα ελλείμματα που έχουν προκληθεί από τις αυξημένες κοινωνικές παροχές, επιβολή νέων φόρων ή τύπωμα νέου χαρτονομίσματος. Η πρώτη λύση είναι δυσάρεστη, ακολουθείται η δεύτερη. Η αυξημένη ποσότητα χαρτονομίσματος αφού δεν αντιστοιχεί σε πραγματική αύξηση της παραγωγής, προκαλεί αύξηση τιμών. Αυτό σημαίνει αυξημένο πληθωρισμό. Πληθωρισμός σημαίνει λαϊκή δυσαρέσκεια διότι ο κόσμος βλέπει όλα τα προϊόντα να ακριβαίνουν και την αξία του χαρτονομίσματος να υποτιμάται. Το κράτος τότε κάνει νέα ανόητη παρέμβαση. Για να συγκρατήσει τον πληθωρισμό επιβάλλει έλεγχο τιμών και εισοδημάτων, κατηγορώντας τους επιχειρηματίες και τα συνδικάτα για απληστία, αναλγησία, αισχροκέρδεια.

Αλλά η επιβολή ελέγχου τιμών και εισοδημάτων προκαλεί νέες στρεβλώσεις στην αγορά. Δημιουργούνται ελλείψεις προϊόντων, κλείνουν επιχειρήσεις, απολύονται εργαζόμενοι. Για να αντιμετωπίσει το νέο πρόβλημα το κράτος ανακοινώνει νέες κοινωνικές παροχές για τους νέους πτωχούς που δημιουργήθηκαν λόγω της πολιτικής του. Είτε επιβάλλονται νέοι φόροι είτε το κράτος τυπώνει νέο χαρτονόμισμα(ή δανείζεται χαρτονόμισμα από το εξωτερικό) και ο φαύλος κύκλος ξεκινά από την αρχή.

Ο μόνος που κερδίζει από τον φαύλο κύκλο είναι το κράτος διότι ο αυξημένος πληθωρισμός ισοδυναμεί με την επιβολή φόρου. Αν το επιπλέον κυκλοφορούν χαρτονόμισμα έχει αυξήσει τις τιμές κατά 5% τότε οι πολίτες έχουν πληρώσει 5% επιπλέον φόρους, για να δοθεί η τάδε ή η δείνα «κοινωνική» παροχή.

Ο αυξημένος πληθωρισμός φέρνει κέρδος στο κράτος διότι αυξάνει τα φορολογικά του έσοδα, αφού τα εισοδήματα των πολιτών ανεβαίνουν φορολογικό συντελεστή. Ο φόρος δεν υπολογίζεται σε αποπληθωρισμένες τιμές και έσοδα. Επίσης ο πληθωρισμός δίνει εισόδημα στο κράτος διότι αποσβήνει μέρος του κρατικού χρέους προ τους πιστωτές του. Διότι το χαρτονόμισμα με το οποίο ξεπληρώνει τους δανειστές του αξίζει λιγώτερο από το χαρτονόμισμα με το οποίο δανείστηκε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά όταν έρθει η στιγμή οι δανειστές να εξαργυρώσουν τα κρατικά ομόλογα, πληρώνουν και φόρο εισοδήματος.

Αν θέλει ένα κράτος να μας επιβάλλει την φιλανθρωπία ως υποχρέωση, ας την επιβάλλει με ένα λογικό όριο, για παράδειγμα 10% του εισοδήματός μας να πηγαίνει σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αλλά το πώς και σε ποιούς θα δίνουμε αυτά τα χρήματα, θα το καθορίζουμε εμείς. Είναι ιερό μας δικαίωμα. Δεν θα αρπάζει το κράτος το εισόδημά μας ώστε να ταΐζει τους γραφειοκράτες και να τα δίνει σε άτομα που δεν έχουμε επιλέξει. Τότε μιλάμε για κρατική ληστεία.

Οι Έλληνες έχουν ανάγκη από ένα σύστημα ιδεών και αξιών που θα διδάσκει στον πτωχό πώς να πλουτίσει, όχι πώς να παραμένει πτωχός και να κλέβει τους συμπολίτες του.

Πρέπει να απελευθερωθούμε από την ιδέα ότι το ρωμέϊκο κράτος είναι καλύτερο από εμάς στο να δίνει παροχές. Έτσι προσβάλλουμε τους εαυτούς μας, αποποιούμεθα το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής στην διάθεση των χρημάτων μας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το ρωμέϊκο κράτος δεν δίνει χρήματα στους Έλληνες στρατιώτες που τραυματίστηκαν στην Κύπρο το «1974», ούτε στις Ελληνικές οικογένειες που έχασαν κάποιον δικό τους στον πόλεμο. Και όμως, αυτό το μισελληνικό κράτος δίνει τεράστια ποσά με την μορφή κοινωνικών παροχών σε αλβανούς, αφρικανούς, πακιστανούς εισβολείς. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Έλληνες ιδιώτες δεν πρέπει να εμπιστεύωνται το ρωμέϊκο ψευδοκράτος στην αναδιανομή του πλούτου.  

Θέλουμε να επιλέγουμε μόνοι μας πού, πότε και σε ποιούς θα κάνουμε φιλανθρωπία. Θέλουμε να δίνουμε βοήθεια σε Έλληνες, σε έξυπνους, σε δραστήριους, σε Έλληνες αναπήρους πολέμου, όχι σε μισέλληνες, σε ξένους, σε άεργους, σε άτεκνους, σε αστράτευτους.

Όποιος υποστηρίζει τις «κοινωνικές παροχές» υποστηρίζει την κρατική ληστεία. Βάζει μία ταμπέλα στον λαιμό του που γράφει, «είμαι ανίκανος να διαχειριστώ την περιουσία μου».

Κρίνις ο Μύσιος