:: ::

         Φυσικά φάρμακα της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής Θεραπευτικής

Στο παρόν άρθρο εκτίθενται μερικά από τα πιο πολύχρηστα φυσικά φάρμακα της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής Θεραπευτικής:

1. Κινάμωμο cinnamomum zeylanicum Nees κοινώς κανέλλα: Χρησιμοποιούνταν για λοιμώδη νοσήματα, βήχα, νεφρίτιδες δυσουρίες, δερματοπάθειες, ως υποβοηθητικό εμμηνορρυσίας, ως εκτρωτικό.

2. Αρκευθος Juniperus oxycedrus I : Χρησιμοποιούνταν σε παθήσεις στομάχου, σε βήχα, σε φούσκωμα, κολικούς, σε δαγκώματα φιδιών, σε μυϊκές και νευρικές παθήσεις.

3. Δάφνη, Laurus nobilis I και Laurus nobilis angustifollia: Χρησιμοποιούνταν οι καρποί της, δαφνίδες, αναμιγμένοι με μέλι για την αντιμετώπιση του άσθματος, της φθίσης και ρευματικών νοσημάτων, επί δερματικών παθήσεων. Ατμόλουτρα με φύλλα δάφνης σε παθήσεις κύστης και πόνους περιόδου και ως εκτρωτικό.

4. Ιτέα Salix sp. I : Τα φύλλα της σε περιπτώσεις ειλεού και για την πρόκληση στείρωσης. Σε βραστό νερό για λουτρά ποδιών σε ποδάγρα.

5. Τα ξερά σύκα Ficus carica I : Για την καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας, για άσθμα, επιληψία, νεφρικές παθήσεις, παθήσεις αρτηριών, δερματικές παθήσεις. Σε παθήσεις πνευμόνων χρησιμοποιούσαν αφεψήματα ξηρών σύκων.

6. Αττικό μέλι : Ως αντιβηχικό σε ζεστά αφεψήματα.

7. Αρνόγλωσσο Plantago major I και P. Lagopus I κοινώς πεντάνευρo: Βραστή η πόα αυτή σε κοιλιακά προβλήματα, σε άσθμα, σε επιληψία, σε πόνους της μήτρας, επί δερματικών παθήσεων.

8. Σκόρδο Allium sativum I : Σε χρόνιο βήχα, ως καθαριστικό των αρτηριών, ως υποβοηθητικό της ούρησης, επί δερματικών παθήσεων.

9. Δρακόντιο Arum dracunculus I ή Dracunculus vulgaris Schott, κοινώς δρακοντιά : Ο καρπός χρησιμοποιούνταν ως εκτρωτικό των εμβρύων. Η ωμή ρίζα ή βρασμένη χρησιμοποιούνταν σε άσθμα, σε βήχα, σε λοιμώξεις του αναπνευστικού, σε κατάγματα, ως διουρητικό.

10. Mέγα χελιδόνιο Chelidonium maius I κοινώς χελιδόνι : Η ρίζα του χρησιμοποιούνταν για την θεραπεία ηπατοπαθειών.

11. Αριστολοχία Aristolochia rotunda I, A. Longa I, A. Clematitis I : Χρησιμοποιούνταν κυρίως για την αποβολή των υπολειμμάτων του τοκετού από την μήτρα μετά τον τοκετό και κατά την λοχεία.

12. Γλυκύρριζα Glycyrrhiza Echinata l κοινώς γλυκόρριζα: Χρησιμοποιούνταν το αφέψημα πρόσφατων ριζών, για παθήσεις αρτηριών, για παθήσεις ήπατος και νεφρών, σε παλινδρόμηση γαστρικού υγρού.

13. Αβρότονο ή Ηράκλειο Αrtemisia abrotοnum I: Ο καρπός βρασμένος με νερό δίνονταν σε άσθμα, σε δυσουρία, σε οστεοπόρωση, σε εμμηνόπαυση.

14. Ύσσωπος Hyssopus officinalis και Satureia graeca I: Χρησιμοποιούνταν βρασμένη με σύκα για την αντιμετώπιση του άσθματος, του βήχα, της καρδιακής ανεπάρκειας, της καταρροής και ως αφέψημα για την αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας και της παχυσαρκίας.

15. Φασκόμηλο Salvia officinalis: Χρησιμοποιούνταν σε λοιμώξεις του αναπνευστικού και ως εκτρωτικό.

16. Πήγανο Ruta graveolens I και R Montana I κοινώς απήγανος:  Το ήμερο πήγανο βραστό με ξερό άνηθο χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση του ευερέθιστου εντέρου, των ρευματισμών, της δύσπνοιας, του βήχα, για φούσκωμα κατά την εμμηνορρυσία, επί δερματικών παθήσεων.

17. Κύμινον ήμερο Cuminum cyminum I κοινώς κύμινο: Χρησιμοποιούνταν σε κολικόπονους, σε αιμορραγίες και σε άσθμα.

18. Μελάνθιο Νigella sativa I κοινώς μαύρο κύμινο: Χρησιμοποιούνταν σε κεφαλαλγίες με την μορφή καταπλασμάτων για το μέτωπο, επί δερματικών παθήσεων, επί δύσπνοιας, ως εμμηναγωγό.

19. Χαμαίμιλον Matricaria chamomilla κοινώς χαμομήλι: Χρησιμοποιούνταν ως βοηθητικό της εμμηνορρυσίας, σε παχυσαρκία, ως εκτρωτικό, σε ίκτερο, σε φούσκωμα, σε λιθιάσεις, σε ειλεό.

20. Υπερικόν Ηypericum crispum I κοινώς γουθούρα, ουδέρι, σουμάκι: Χρησιμοποιούνταν ως διουρητικό και υποβοηθητικό της εμμηνορρυσίας και σε τεταρταίους πυρετούς.

21. Κληματίς Vinca minor I κοινώς αγριολίτσα: Δίνονταν σε επώδυνες εμμηνορρυσίες, διάρροιες, δυσεντερία.

22. Καρπός βάτου Rubus fruticosus I: Χρησιμοποιούσαν τον χυλό ώριμου βάτου για στομαχικές παθήσεις.

23. Ξυρίδα ή άγρια ίριδα Iris foetidissima l: Η ρίζα χρησιμοποιούνταν για γρήγορη επούλωση καταγμάτων.

24. Μανδραγόρας Μandragora sp: Χρησιμοποιούνταν (η ρίζα) ως υπναγωγό. Χρησιμοποιούνταν με προσοχή διότι υπερβολική ποσότητα είχε τοξική επίδραση. Παρασκεύαζαν και κρασί από μανδραγόρα που είχε υπνωτική και ηρεμιστική δράση.

25. Ακαλήφη ή κνίδη Urtica urens κοινώς τσουκνίδα: Ο σπόρος χρησιμοποιούνταν ως αφροδισιακό, σε άσθμα, σε πνευμονικές παθήσεις, σε δερματοπάθειες, ενώ το αφέψημα των φύλλων ως υποβοηθητικό εμμηνορρυσίας.

26. Ελλέβορος ο μέλας ή πολύρριζο Helleborus niger I: Χρησιμοποιούνταν σε επιληψία, μελαγχολία, μανία, αρθριτικά, παράλυση, δερματικές παθήσεις, ως εμβρυοτοξικό.

27. Επίθυμον Cuscuta epithymum l κοινώς υφανίστρα: Χρησιμοποιούνταν σε φουσκώματα και μελαγχολία.

28. Bάλσαμο Commiphora opobalsamum l: Χρησιμοποιούνταν ως σπασμολυτικό, αντιβηχικό, αντιεπιληπτικό, διουρητικό, εκτρωτικό, σε δερματοπάθειες.

29. Φύλλα ελιάς Οlea europea I var sativa: Χρησιμοποιούνταν ως αντιφλεγμονώδη, αντιρευματικά, σε δερματοπάθειες.

30. Φύλλα αγριελαίας Olea europea I var sylvestris: Χρησιμοποιούνταν ως αιμοστατικά, κατά της διάρροιας, ως επουλωτικά, ως σπασμολυτικά, ως αντιφλεγμονώδη.

31. Πράσο κεφαλωτό Allium porrum I: Χρησιμοποιούνταν ως υπακτικό, διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό, ως αφροδισιακό.

32. Ορίγανος ηρακλεωτική κοινώς ρίγανη Origanum vulgare l και Οriganum heracleoticum Rchb: Χρησιμοποιούνταν ως υπακτικό, αντιβηχικό, εμμηναγωγό, επί δερματοπαθειών.

33. Θύμος Thyma capitatus I κοινώς θυμάρι: Χρησιμοποιούνταν ως αποχρεμπτικό, επί πνευμονοπαθειών, ως αντιρρευματικό, ως εμμηναγωγό.

34. Ηδύοσμο Mentha viridis I, M silvestris I κοινώς δυόσμο: Χρησιμοποιούνταν ως στυπτικό, ανθελμινθικό, αντιπυρετικό, αφροδισιακό, αντιφλεγμονώδες.

35. Σέλινο το κηπαίο Apium graveolens I, κοινώς σέλινο: Χρησιμοποιούνταν ως διουρητικό, εμετικό, αναλγητικό, αντιφλεγμονώδες, αντιβηχικό.

36. Κύπερος Cyperus rotundus I ή C. esculentus I: Χρησιμοποιούνταν επί λιθιάσεων, ως εμμηναγωγό και σε έλκη στόματος.

37. Καρδάμωμο Elettaria cardamomum White και Maton: Χρησιμοποιούνταν σε παράλυση, στον βήχα, σε δυσουρία και ως εκτρωτικό.

38. Κουκουνάρια: Χρησιμοποιούνταν ως ευστόμαχα, τονωτικά, σε περιπτώσεις βήχα.

39. Μαστίχα Χίου: Χρησιμοποιούνταν σε παθήσεις στομάχου, στον βήχα.

40. Κυπαρίσσι Cupressus sempervirens I: Τα φύλλα χρησιμοποιούνταν σε δυσουρία, σε βήχα, σε δύσπνοια, κατά της διάρροιας, ενώ τα χλωρά κυπαρισσόμηλα σε δύσπνοια και άσθμα.

41. Άγνος Vitex agnus castus ή λυγαριά: Χρησιμοποιούνταν ως υπναγωγό εμμηναγωγό.

42. To λινόσπερμο Linum utilissimum κοινώς λιναρόσπορος: Χρησιμοποιούνταν ως αφροδισιακό και σε λοιμώξεις.

43. Λάπαθο Rumex graecus R patientia κοινώς λάπαθο: Χρησιμοποιούνταν ως εμμηναγωγό, μαλακτικό της κοιλιάς, για τον ίκτερο, για τις πέτρες του ουροποιητικού.

44. Σινάπι Sinapis alba L κοινώς πικρίδι και λαψάνα: Χρησιμοποιούνταν επί λοιμώξεων αναπνευστικού.

45. Άλιμον Atriplex halimus : Η ρίζα χρησιμοποιούνταν για παθήσεις νεύρων και μυών, για τους κολικούς και στον θηλασμό.

46. Πικραμύγδαλα Αmygdalus communis amara, Pronus amygdalus amara : Χρησιμοποιούνταν ως παυσίπονα, υπνωτικά, μαλακτικά της κοιλιάς, επί αιμοπτύσεων, νεφρίτιδων, δυσουρίας, λιθιάσεων, σε βήχα, φούσκωμα, παθήσεις ήπατος.

47. Μελισσόφυλον, Melissa officinalis κοινώς μελισσόχορτο: Χρησιμοποιούνταν σε κολικούς, σε άσθμα, σε λοιμώξεις. Κομβικό ρόλο στην θεραπεία κατείχαν τα θεραπευτικά κρασιά που περιείχαν δραστικές φυτικές ουσίες.