:: ::

                      Η φαινομενολογία του αθεϊσμού

Είναι γνωστόν ότι οι άθεοι έχουν την τάση να μετατρέπουν τα Θεϊκά όντα σε πράγματα προκειμένου να τα αποσυνδέσουν από την ύπαρξή τους. Το αυτό πράττουν οι σχιζοειδείς χαρακτήρες όταν φοβούνται μήπως τους απορροφήσει μία άλλη προσωπικότητα. Ως αμυντικό μηχανισμό ενεργοποιούν την αποπροσωποποίηση των άλλων ανθρώπων. Τους βλέπουν ως πράγματα, ποτέ ως πρόσωπα. 

Για να έχει αποδεικτική ισχύ η στάση των αθέων, προσπαθούν να ταυτίσουν τον όρο προσωπικός με τον όρο υποκειμενικός. Αλλά η προσωπική αντίληψη δεν ταυτίζεται με την υποκειμενική.

Επειδή τους λείπει η εσωτερική ενόραση(η ικανότητα ενός ατόμου να αντιλαμβάνεται, να παρατηρεί και να κρίνει τον εσωτερικό του κόσμο), αδυνατούν να διαχωρίσουν την έννοια της αντιλήψεως από την έννοια της πραγματικότητος. 

Ο άθεος τελεί σε μία σχιζοφρενική κατάσταση. Έχει χάσει κάθε ελπίδα. Θεωρεί ότι ως άνθρωπος, δεν αγαπάται από τους Θεούς. Για να κατευνάσει τον ψυχικό πόνο, θεωρεί ότι είναι θεός ή ότι ευρίσκεται στον Άδη, αποξενωμένος από τους Θεούς.

Ο άθεος είναι περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός. Αβέβαιος και διαχωρισμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, η ταυτότητα και η αυτονομία του αυτο-αμφισβητείται διαρκώς.

Στερείται την εμπειρία της χρονικής συνέχειας. Δεν κατέχει σταθερή αίσθηση προσωπικής συνέπειας και συνοχής. Ανίκανος να βεβαιωθεί αν το υλικό από το οποίο αποτελείται είναι γνήσιο, καλό και με αξία. Αισθάνεται τον εαυτό του αποχωρισμένο από το Ελληνικό Έθνος.

Δεν ζει σε ασφαλή κόσμο, ούτε αισθάνεται ασφαλής.

Αφού δεν μπορεί να αποδεχτεί την πραγματικότητα των Θεών, επινοεί τρόπους για να μετατρέψει τον εαυτό του σε θεό. Ένα τέτοιο άτομο που τα στοιχεία του κόσμου παίρνουν ή πήραν διαφορετική νοηματική ιεράρχηση από εκείνη των φυσιολογικών ατόμων, αρχίζει να ζει σε έναν δικό του κόσμο.

Ο άθεος φαίνεται ότι διαφωνεί με την ύπαρξη των Θεών μόνο για να ικανοποιήσει το εγώ του, να νοιώσει ότι θριάμβευσε εις βάρος Τους. Αλλά στην ουσία διαφωνεί για να διατηρήσει την δική του ύπαρξη. Φοβάται ότι αν υπάρχουν οι Θεοί, δεν υπάρχει αυτός.

Για να συνδεθεί ένας Έλλην με τους Θεούς, απαιτείται να έχει σταθερή αίσθηση της αυτόνομης ταυτότητός του. Διαφορετικά η οποιαδήποτε σχέση με τους Θεούς, απειλεί να του στερήσει την ταυτότητά του. Ο άθεος φοβάται τον οποιοδήποτε δεσμό, ακόμη και με τον εαυτό του. Φοβάται μήπως η σχέση του με τους Θεούς, του στερήσει την ταυτότητα και την αυτονομία του.

Στην σημερινή εποχή ο αναθεωρητισμός της Ελληνικής Θρησκείας από τους αθέους «ελληνοκεντρικούς», αποσκοπεί στον ευνουχισμό του Ελληνισμού από την πολεμική του ιδιότητα. Σκοπός του αθεϊσμού είναι να προβάλλει τον δικό του ευνουχισμένο τρόπο σκέψεως στην Ελληνική κοσμοθέαση, πάντα με πρόσχημα την «επιστημονική» αμφισβήτηση όλων των δογμάτων.

Ο καιροσκοπισμός του «ελληνοκεντρικού» αθεϊσμού εκδηλώνεται ως άρνηση και απόρριψη της επαναστατικής φύσεως του Ελληνισμού. Οι άθεοι κρατούν την εξωτερική φύση του Ελληνισμού για να περισώσουν το εγώ τους(να μην αποκληθούν χριστιανοί), αλλά αφαιρούν όλο το επαναστατικό και συγκρουσιακό περιεχόμενο του Ελληνισμού.

Οι «ελληνοκεντρικοί» άθεοι με επιχειρήματα περί ανεξιθρησκείας και αθεΐας, εμποδίζουν τον Ελληνικό Λαό να καταστεί αποφασιστικός και ανεξάρτητος. Ταυτίζουν την άθεη, ανθελληνική, δυτική «ανθρωπιστική» ιδεολογία με τον Ελληνισμό. Στην ουσία με καθαρώς ελληνική φρασεολογία εισάγουν τον αναθεωρητισμό και τον χριστιανισμό στην Ελληνική Ψυχή.

Η ιδεολογική τους πενία αποδεικνύεται από την αέναη προσπάθειά τους να προσαρμόσουν τις ιδέες τους στην ανάγκη της πολιτικής μόδας. Τουτέστιν, το πολιτικώς ορθόν. Ισχυρίζονται ότι έκαστος έχει το δικαίωμα στην επιλογή θρησκεύματος, ενώ ξέρουν καλώς ότι το συγκεκριμένο σόφισμα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα αξιώματα του Ελληνισμού, επειδή ως γνήσιοι κόλακες και ως γλοιώδεις οσφυοκάμπτες αναπαράγουν την προπαγανδιστική φρασεολογία των αθέων δυτικών διεθνιστών, αδιαφορώντας για τα πλήγματα που προκαλούν στην ενότητα του Ελληνικού Έθνους.

Στην προσπάθειά τους να ενσταλάξουν ενοχή στους Έλληνες επειδή θέλουν να επιτύχουν το ομόθρησκον, οι άθεοι ευτελίζουν τα θεία. Ισχυρίζονται ότι η Αθηνά είναι η σοφία(μετάπτωση του Θείου Όντος σε πράγμα), ο Άρης είναι η ρώμη, η Αφροδίτη είναι ο έρως, και ό,τι άλλο μπορεί να εφεύρει το σχιζοειδές μυαλό τους.

Με πρόσχημα την ανεξιθρησκεία, που στην ουσία αποτελεί το δόγμα του πολυπολιτισμού με άλλο όνομα, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να συγκεράσουν τους πάντες με τα πάντα. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αφοπλίσουν ιδεολογικώς αρκετούς Έλληνες. Προσάρμοσαν όλες τις ιδέες τους στην βάση της δυτικής εκδόσεως του αντεθνικού «ανθρωπισμού».

 Η συμπεριφορά τους αποδεικνύει ότι δεν έχουν καταφέρει να απενοχοποιήσουν τα πιστεύω και τις αξίες τους. Δεν αντέχουν να σταθούν εμπρός σε κοινό και να δηλώσουν Έλληνες με την θρησκευτική σημασία της λέξεως. Ο άθεος, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, είναι φιλέλλην, ποτέ Έλλην.

Αυτόλυκος

4η Ισταμένου μηνός Βοηδρομιώνος, έτους 2786 μετά πρώτην Ολυμπιάδα