:: ::

       Βίοι Παράλληλοι: ευρωπαϊκή «ένωση» και βυζάντιο

Οι ηγέται αποδεικνύουν τας ικανότητάς των εφ’ όσον διαθέτουν οξύτητα ενοράσεως και δι’ αυτής καθοδηγούν ασφαλώς το έθνος εν μέσω ομιχλωδών πολιτικών καταστάσεων. Άλλως, αποδεικνύονται επικίνδυνοι για την επιβίωση του έθνους. Άκρως επικίνδυνοι είναι ωρισμένοι ηγέτες των Ελλήνων σήμερα, οίτινες εθελοτυφλούν εμπρός στα διδάγματα της ιστορίας. Αρνούνται να στιγματίσουν την ομοιότητα μεταξύ βυζαντίου και ευρωπαϊκής «ενώσεως» τόσο σε πολιτικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο. Αποχαυνωμένοι από τις Σειρήνες της ευρωπαϊκής «ενώσεως» εκλαμβάνουν κάθε λεκτική υπόσχεση των Βρυξελλών ως Θείο Νόμο γραμμένο πάνω σε ιερό λίθο.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση εις την Ευρώπη προσομοιάζει εις την χρονική περίοδο +300 έως +400(Era Vulgaris), όπου διεπιστώθη σύντηξις μεταξύ της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της αιρέσεως των ναζωραίων.

Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων. Προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση συμμάχησε με ένα αντεθνικό οικουμενικό δόγμα. Στόχος ήτο όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν. Να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ των. Να γίνουν όλοι ειδωλολάτρες του εσταυρωμένου ψευδοθεού των ναζωραίων. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα ησθάνοντο όλοι ναζωραίοι, ουχί Έλληνες, γερμανοί, γαλάται, ισπανοί, σύριοι.     

Ως γνωστόν ηκολούθησαν αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήτο να επιτευχθεί ενότης θεολογικού και πολιτικού δόγματος. Μία αυτοκρατορία, είς αυτοκράτωρ, είς θεός, μία θρησκεία.

Για ένα χρονικό διάστημα το βυζαντινό έκτρωμα κατάφερε να εθνοκτονήσει τους λαούς αλλά στο τέλος κατέρρευσε. Ήτο αδύνατο οι βυζαντινοί ευνούχοι να καθυποτάξουν εκατοντάδες λαούς με διαφορετικές πολιτιστικές καταβολές.

Όμως για να γίνει πραγματικότης το ολοκαύτωμα των λαών, προϋπήρξαν δύο βασικά στοιχεία: α) η πολιτική δομή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήτις δεν ανήχετο την εθνική ανεξαρτησία των υποδούλων λαών, και β) το αντεθνικό οικουμενικό δόγμα της αιρέσεων των ναζωραίων.

Οι αντεθνικές δοξασίες των ναζωραίων συνέφεραν τους βυζαντινούς αυτοκράτορας καθ’ ότι εξυπηρετούσαν απολύτως τους σκοπούς των. Η κατάργησις της πολιτιστικής διαφοράς προϋπέθετε κατάλυσιν της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το τί επηκολούθησε με τα διατάγματα «ες έδαφος φέρειν» είναι γνωστό. Αυτό που φαίνεται να μην είναι γνωστό εις αρκετούς ηγέτας των Ελλήνων είναι ο ιστορικός παραλληλισμός μεταξύ βυζαντινής αυτοκρατορίας και ευρωπαϊκής «ενώσεως».

Η ευρωπαϊκή «ένωση» ακολουθεί τα χνάρια της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Έχει ακριβώς την ίδια ιδεολογία και δομή. Καταργεί κάθε πολιτική διαφορά μεταξύ εθνών-προς το παρόν. Θα επακολουθήσει και η κατάργηση κάθε πολιτιστικής διαφοράς. Ίσως αυτό το σημείο να έχει μπερδέψει ωρισμένους Έλληνες στο θρήσκευμα, γι’ αυτό τάσσονται ανοήτως υπέρ της ευρωπαϊκής «ενώσεως». Αν η ευρωπαϊκή «ένωση» εξ αρχής ωμιλούσε για πολιτιστική ή θρησκευτική ενότητα, τότε όλοι οι Έλληνες στο θρήσκευμα θα εξεγείροντο.

Μέχρι στιγμής η ευρωπαϊκή «ένωση» ομιλεί για ένα ευρωπαϊκό σύνταγμα, ένα ευρωπαϊκό νόμισμα, έναν ευρωπαϊκό στρατό, μία ευρωπαϊκή αστυνομία, ένα ομοσπονδιακό κράτος, ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, έναν ευρωπαίο πρόεδρο, έναν ευρωπαίο υπουργό εξωτερικών, ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα, έναν ευρωπαϊκό «εθνικό» ύμνο, μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα-τις Βρυξέλλες.

Είναι προφανές ότι ομιλούν ξεκάθαρα για ένα ευρωπαϊκό κράτος. Ομιλούν ξεκάθαρα για την κατάλυση όλων των ανεξαρτήτων κρατών. Αλλά για να αποκοιμίσουν τους αφελείς το πράττουν σταδιακώς κάτω από ευφημισμούς όπως «ένωση», «ολοκλήρωση». Πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβεται η έννοια της καταλύσεως. Κατάλυση της ανεξαρτησίας των Ελλήνων και των άλλων εθνών της Ευρώπης.

Αλλά επειδή η κατάλυση είναι σταδιακή και δια της εξαγοράς συνειδήσεων, αρκετοί Έλληνες στο θρήσκευμα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Νομίζουν ότι η ευρωπαϊκή «ένωση» δεν συνεπάγεται κατάλυση της Ελληνικής ανεξαρτησίας, ούτε κατάργηση της θρησκευτικής αυτονομίας. Εις την ψευδαίσθηση αύτη βοηθά και η δήθεν έγνοια για τα δικαιώματα των μειονοτήτων της ευρωπαϊκής «ενώσεως». Η ευρωπαϊκή «ένωση» με δόλιο τρόπο έχει συστήσει επιτροπές για την ισότητα και την ποικιλομορφία μέσα στα έθνη.

Αλλά οι επιτροπές για την ποικιλομορφία λειτουργούν μόνον σε υπο-εθνικό επίπεδο. Αντιθέτως όλες οι αποφάσεις της ευρωπαϊκής «ενώσεως» τείνουν σε συγκέντρωση εξουσιών σε υπερ-εθνικό επίπεδο. Καταργούνται όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα των πολιτών σε εθνικό επίπεδο και οι εξουσίες περιέρχονται εις τους γραφειοκράτας των Βρυξελλών, είτε πρόκειται για δημοσιονομική πολιτική, είτε για εμπορική πολιτική, είτε ακόμη για την πολιτική σε θέματα συντάξεων και υγείας.

Είναι ανήκουστο ωρισμένοι Έλληνες στο θρήσκευμα να υποστηρίζουν την ποικιλομορφία σε θρησκευτικό επίπεδο, και ταυτοχρόνως να καταδικάζουν την ποικιλομορφία σε νομικό, δημοσιονομικό, κοινοβουλευτικό και πολιτικό επίπεδο, υπό το πρόσχημα της ενότητος. Άλλωστε αυτό το πρόσχημα εχρησιμοποιούσαν και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες. Στα ανθελληνικά τους διατάγματα ωμιλούσαν για ενότητα.

Ένας Έλλην στο θρήσκευμα δεν μπορεί να επικροτεί την ανοχή πολλών θρησκειών στην Ευρώπη, και συγχρόνως την επιβολή ενός ευρωπαϊκού «εθνικού» ύμνου. Δεν μπορεί να επικροτεί την αυτονομία σε πολιτιστικό επίπεδο, αλλά να καταδικάζει την αυτονομία σε πολιτικό επίπεδο. Ένας λαός έχει το ιερό δικαίωμα του εθνικού αυτο-προσδιορισμού σε πολιτιστικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο.

Το επόμενο λογικό ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν όσοι Έλληνες στο θρήσκευμα υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή «ένωση» είναι τί θέση θα λάβουν στο ζήτημα της γλώσσης. Όταν στις Βρυξέλλες ομιλούν για έναν ευρωπαϊκό στρατό, ένα ευρωπαϊκό νόμισμα, έναν ευρωπαίο πρόεδρο, ένα ευρωπαϊκό κράτος, λογικό είναι σε κάποια χρόνια να τεθεί και το ζήτημα μίας κοινής ευρωπαϊκής γλώσσης. Σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος δεν είναι δυνατόν να ομιλούνται 27 διαφορετικές γλώσσες. Ήτοι, βαθμιαίως θα τεθεί το ζήτημα της πολιτιστικής ενοποιήσεως. Όπως ακριβώς ετέθη και στο βυζάντιο.

Ασχέτως αν τώρα οι βυζαντινοί ευνούχοι των Βρυξελλών αποσιωπούν αυτό το καίριο ζήτημα διότι θέλουν να αποκοιμίσουν τις φυλετικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές μειονότητες. Εις το μέλλον αυτό το ζήτημα θα τεθεί επί τάπητος. Οι ευνούχοι των Βρυξελλών θα θέλουν και αυτοί ομοιογένεια μέσα στην ενιαία ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, όπως οι προκάτοχοί τους ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι για αιώνες η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε μεν επιβάλλει την πολιτική ενοποίηση δια της καταλύσεως της ανεξαρτησίας των λαών, αλλά ανήχετο και εσέβετο τας διαφορετικάς θρησκείας, γλώσσας και πολιτισμούς. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Επήλθε η σύντηξις αυτοκρατορίας και αιρέσεως των ναζωραίων. Και απηγορεύθη κάθε πολιτιστική διαφορά.

Το μέγα ερώτημα για τους Έλληνας στο θρήσκευμα απαιτεί απάντησιν: Σήμερον, υπάρχει αίρεσις εις την Ευρώπη, ήτις θα εδύνατο να συμμαχήσει με την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία προκειμένου να επιβάλλει την πολιτιστική και θρησκευτική ομογενοποίηση δια σφαγών; Υπάρχει και λέγεται αίρεσις των μωαμεθανών.

Η συγκεκριμένη αίρεσις έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αιρέσεως των ναζωραίων της περιόδου +400(Era Vulgaris). Όσοι Έλληνες στο θρήσκευμα πιστεύουν τας ανοησίας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανοχής αίτινες εκστομίζουν οι ευνούχοι των Βρυξελλών, είναι τουλάχιστον αφελείς.

Η ανοχή των νεοβυζαντινών ευνούχων περιορίζεται εις το να ανέχωνται τα έθνη της Ευρώπης τας εσωτερικάς των μειονότητας. Δεν επιτρέπουν καμμία ανοχή εις ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας.

Όταν τεθεί το ζήτημα μίας «επισήμου»(=κοινής) γλώσσης εις το υπό σύστασιν ευρωπαϊκό κράτος, τί θα απαντήσουν όσοι Έλληνες υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή «ένωση»; Ελπίζουμε να μην τρέφουν την αυταπάτην ότι η Ελληνική θα επιλεγεί ως κοινή γλώσσα. Θα μας ζητηθεί να καταργήσουμε και την Ελληνική γλώσσα. Για ένα χρονικό διάστημα θα μας επιβληθεί η εκμάθηση της «επισήμου»-κοινής γλώσσης παραλλήλως με την Ελληνική. Αλλά μετά θα εγκαταλειφθεί η Ελληνική γλώσσα, τουλάχιστον εις τα νομικά, εμπορικά και πολιτικά έγγραφα.

Και μία στιγμή, όταν η σήψις θα έχει προχωρήσει εις τον μυελό των οστών των Εθνών, οι νεοβυζαντινοί ευνούχοι των Βρυξελλών θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν την μία, ενιαία, κοινή θρησκεία. Την αίρεσις των μωαμεθανών. Η συγκεκριμένη αίρεσις εξυπηρετεί πλήρως τα πολιτικά τους συμφέροντα. Δεν έχει ηθικάς αναστολάς εμπρός εις σφαγάς αμάχων, μήτε ερυθριά από την διάπραξη γενοκτονιών και εθνοκτονιών.

Οι Έλληνες στο θρήσκευμα δεν πρέπει να ακούν τούς λόγους των ευνούχων των Βρυξελλών. Πρέπει να δίδουν προσοχή εις τας πράξεις των. Η ευρωπαϊκή «ένωση» εις τους λόγους της ισχυρίζεται ότι είναι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εις την πράξιν είναι υπέρ της καταλύσεως κάθε πολιτικής διαφοράς και κάθε κυριαρχικού δικαιώματος των πολιτών. Εις τους λόγους ισχυρίζεται ότι είναι υπέρ της ποικιλομορφίας. Εις την πράξιν είναι υπέρ της ομογενοποιήσεως και ομοιομορφίας. Εις τους λόγους ισχυρίζεται ότι σέβεται κάθε θρησκεία και την διαφορετικότητα των πολιτών. Εις την πράξιν συμμαχεί με κάθε εξισωτική ιδεολογία ήτις αποδομεί τις εθνικές διαφορές.

Οι Έλληνες στο θρήσκευμα δεν έχουν την πολυτέλεια να διαπράξουν τα λάθη του παρελθόντος. Έζησαν το βυζαντινό ολοκαύτωμα. Συνεπώς έχουν παραστάσεις, έχουν εμπειρίες, έχουν γνώση. Οι Έλληνες στο θρήσκευμα πρέπει να απομονώσουν ωρισμένους κοντόφθαλμους αρχηγίσκους, οι οποίοι ανακράζουν ύμνους προς τις Βρυξέλλες.

Η ευρωπαϊκή «ένωση» είναι δομημένη κατά τρόπον που ωθεί σε συνεχή ομογενοποίηση. Αλλά επειδή η ομογενοποίησις γίνεται πρώτα σε πολιτικό επίπεδο και μετά σε πολιτιστικό, οι κοντόφθαλμοι αρχηγίσκοι το παραβλέπουν. Ούτως διεπράχθη το έγκλημα και επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πρώτα έγινε η υποδούλωση των Ελλήνων σε πολιτικό επίπεδο και μετά σε θρησκευτικό.

Οι κοντόφθαλμοι και ανιστόρητοι αρχηγίσκοι πιστεύουν αφελώς ότι η υποδούλωση των Ελλήνων από την ευρωπαϊκή «ένωση» θα περιοριστεί στο πολιτικό επίπεδο, και ότι δεν θα επεκταθεί σε πολιτιστικό επίπεδο.

Εξαπατούν τους εαυτούς των και όσους τους ακολουθούν. Δεν νοείται πολιτική ενοποίηση κρατών και εθνών, χωρίς πολιτιστική ενοποίηση. Οι νεοβυζαντινοί ευνούχοι των Βρυξελλών θα απαιτήσουν από τους Έλληνες, για λόγους «ενότητος» να εγκαταλείψουν την Ελληνική Γλώσσα, την Ελληνική Θρησκεία, τον Ελληνικό Πολιτισμό. Και για όσους Έλληνες αρνηθούν, θα επικρέμεται η ποινή του θανάτου από την σαρία και τους μουλάδες.

Μία ισλαμική ευρωπαϊκή «ένωση» για τους ευνούχους των Βρυξελλών δεν αποτελεί πρόβλημα. Αποτελεί λύση στο πρόβλημα της ευρωπαϊκής ανομοιογενείας.

 Για τους Έλληνες η κατάλυσις της ευρωπαϊκής «ενώσεως» είναι μονόδρομος. Πριν η ευρωπαϊκή «ένωση» συντηχθεί με την αίρεση των μωαμεθανών.

Το βασικό κίνητρο της συντήξεως ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αιρέσεως των ναζωραίων ήτο η ομογενοποίηση των λαών και η κατάργηση κάθε πολιτιστικής διαφοράς. Το αυτό κίνητρο υπάρχει σήμερα εις τους αφέντας των Βρυξελλών. Δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι απ’ όλες τις αιρέσεις εις την Ευρώπη, η αίρεση των μωαμεθανών εξυπηρετεί τα όνειρά τους για ομογενοποιημένη Ευρώπη.

Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα το καταλάβουν οι Έλληνες στο θρήσκευμα. Πόσο γρήγορα θα κατανοήσουν ότι η ιστορία κινείται από συμφέροντα, και όχι από λεκτικές υποσχέσεις περί «ανοχής στην διαφορετικότητα».

Ολυμπιόδωρος

6η Ισταμένου μηνός Μουνυχιώνος, έτους 2786 μετά πρώτην Ολυμπιάδα