:: ::

     Θεολογική Ερμηνεία των Δογμάτων της Ελληνικής Θρησκείας

1. Γιατί υπάρχουν Θεοί

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το υπαρκτό με τα αισθητήρια όργανα που κατέχει. Με την αφή το απτό, με την όραση το ορατό, και με την σκέψη το νοητό. Τα όρια των αισθήσεών του είναι και τα όρια της πραγματικότητας που αποδέχεται. Όπως με την αφή και την όραση δεν άπτεται και δεν ορά την σκέψη, έτσι και με την σκέψη δεν βιώνει το Θείο αλλά το διαισθάνεται. Οι Θεοί δεν ενοικούν στα αισθητά και δεν εμφανίζονται αν δεν το θελήσουν. Η διανοητική και ψυχική εξύψωση του ανθρώπου πέρα απο τα αισθητά και πεπερασμένα του χαρίζουν την θέαση που στερείται.

2. Γιατί οι Θεοί είναι Παντοδύναμοι

Οι Θεοί δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δυνατότερο από Αυτούς όχι γιατί είναι αδύναμοι ή γιατί το δημιούργημα θα τους στερούσε την Παντοδυναμία. Οι Θεοί είναι Παντοδύναμοι διότι κατέχουν το σύνολο των δυνάμεων και δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις πέραν αυτών που κατέχουν. Ούτως τίποτε άλλο θα μπορούσε να δημιουργηθεί διότι δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις πέραν αυτών των ήδη δημιουργηθέντων. Οι Θεοί κάνουν αυτό που θέλουν και δεν κάνουν αυτό που δεν θέλουν διότι είναι φύσει και θέσει ελεύθεροι. Το Συμβούλιο των Θεών δηλοί την σύμφωνη εκπόρευση της βουλήσεώς Των και ταυτοχρόνως την ύπαρξη του συνόλου των συμβαλλόμενων Θεών.

3. Γιατί οι Θεοί είναι Αιώνιοι

Οι Θεοί δεν έχουν αρχή και τέλος διότι έτσι θα είχαν όρια, ενώ το Θείο είναι άπειρο εξ ορισμού. Αφού η απειρότης του Θείου δίδει ύπαρξη στον Κόσμο και ο Κόσμος είναι Αιώνιος· είναι Αιώνιο και το Θείο που του δίνει ύπαρξη.

4. Γιατί οι Θεοί είναι κοινοί για όλους

Όπως η Γή και ο Ουρανός είναι κοινός τόπος για όλα τα πλάσματα, είναι κοινοί και οι Θεοί αφού αυτοί τον εποπτεύουν.

Όπως τα στοιχεία που τον απαρτίζουν είναι τα ίδια παντού, σε διαφορετική σύσταση προσδίδοντας πολυμορφία, έτσι και οι δυνάμεις που τα εποπτεύουν είναι ίδιες παντού, με διαφορετικά ονόματα ανάλογα με την αντίληψη των λαών που τις ερευνούν.

5. Η θέση του Όντος στον Κόσμο

Το Όν δεν είναι εσωκοσμικό, δηλαδή δεν βρίσκεται εντός του Σύμπαντος, διότι έτσι θα υπέκειτο στις ανάγκες και τις συνθήκες του, άρα θα στερείτο ελευθερίας. Το Όν δεν είναι εξωκοσμικό δηλαδή δεν κείτεται εκτός των ορίων του Σύμπαντος διότι το Σύμπαν είναι άπειρο, άρα δεν έχει όρια. Αλλά και διότι το Σύμπαν θα στερείτο θειότητος αφού το Όν αρνείται να μετέχει εντός αυτού. Το Όν είναι ταυτοκοσμικό αφού η απειρότητα και η θειότητα του Σύμπαντος είναι απειρότητα και θειότητα των Θεών και συστατικά τους μέρη, όπως το φώς για την θερμότητα και η ακτίνα για τον ήλιο.

6. Οι Θεοί δεν είναι φυσικές και κοσμικές δυνάμεις

Όπως η φωτιά δεν είναι ο κεραυνός, αλλά προέρχεται από αυτόν με την κρούση του στην γή, έτσι και η φυσική δύναμη κεραυνός δεν ταυτίζεται με την κοσμική δύναμη της θερμότητας, αλλά προέρχεται από αυτήν. Η θερμότητα δεν ταυτίζεται με το Αείζωο Πύρ που δημιουργεί και καταστρέφει τα άστρα. Όπως η κοσμική δύναμη δέν είναι ο Θεός που τις εποπτεύει αφού η ιδιότητα ενός ανθρώπου δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ούτε οι θεότητες ταυτίζονται με το θείο αλλά αποτελούν συστατικά του μέρη και εκφορές του χωρίς το θείο να χάνει την αυτονομία του.

7. Γιατί οι Θεοί δεν είναι Ιδέες και Αρχέτυπα

Αν οι Θεοί αποτελούσαν ιδέες και αρχέτυπα των ανθρωπίνων αντιλήψεων, θα ήταν τόσοι, όσες και οι ιδέες και οι αρχετυπικές εικόνες των ανθρωπίνων νοών, και θα υπέκειντο στην συνεχή αλλαγή, τόση όση και η αστάθεια και μεταβλητότητα αυτών των αντιλήψεων. Εφόσον οι Θεοί είναι δημιουργοί, έφοροι και επόπτες του κόσμου, τότε οι άνθρωποι θα ζούσαν σε τόσους κόσμους, όσες και οι ιδέες που εκάστοτε έχουν για τους Θεούς και όχι σε έναν κοινό καθ’ αυτό. Αλλά επειδή τα στοιχεία που απαρτίζουν τον Κόσμο και οι δυνάμεις που τα εποπτεύουν και επικουρούν, είναι αυτές καθ’ αυτές για όλα, είναι ανεξάρτητες και απο τις εφήμερες ιδέες που έχουν οι άνθρωποι για αυτές.

8. Γιατί το Θείο δεν είναι Ιδέα και Αρχέτυπο

Αφού το Θείο μετέχει  της δημιουργίας αλλά δεν ταυτίζεται, η ιδέα του αρχετυπικού  κώδικα της δημιουργίας δεν είναι το Θείο αλλά η έκφανσή του στην δημιουργία που αντιλαμβάνονται οι Μύστες και οι Ιερείς. Αυτό ίσταται πέραν αυτών ως Νοητό Φάος εν Μακαριότητι.

9. Η φύσις του Θείου

Η φύση του Θείου είναι ανώτερη των εκφάνσεών του και μετέχει σε αυτές εν πληρότητα χωρίς να ταυτίζεται. Αφού οι ανώτερες ψυχικά και πνευματικά υπάρξεις, περιφρονούν την ζωή προς χάριν του Αγαθού και θυσιάζονται για την Αρετή τότε η φύση του Θείου είναι η Αγαθότητα.

10. Γιατί οι Θεοί είναι πολλοί

Η πολλαπλότητα των Θεών δεν αποτελεί ένα αριθμό αλλά την πολυμορφία του Θείου σε όλα τα πεδία της δημιουργίας. Όπως δεν είναι μία η δύναμις που απαρτίζει το Σύμπαν αλλά σύνθεσις πολλών, έτσι δεν υπάρχει και ένας θεός να το διοικεί.

Όπως το Σύμπαν αποτελείται από διαφορετικά επίπεδα πυκνότητας, έτσι υπάρχει ιεραρχία αρμοδιοτήτων και εξουσιών σε πολλούς Θεούς. Αλλά όπως είναι μία και η δύναμις που συνέχει τις άλλες, ένας είναι ο Ζεύς. 

11. Οι Θεοί δεν έχουν πάθη

Επειδή οι Θεοί είναι ασώματοι, γιατί ασώματες είναι και οι δυνάμεις μέσα στα σώματα, οι Θεοί γεννούν-διατηρούν και καταστρέφουν, αλληλοσυγκρουόμενοι και αλληλοσυμπληρούμενοι. Όπως οι άνθρωποι αδιαλλείπτως μονιάζουν ή ερίζουν και οι Θεοί διαρκώς αλληλοσυμπληρούμενοι-ερωτοτροπούν και αλληλοσυγκρουόμενοι- πολεμούν. Επειδή το έργο των Θεών δύναται να διδαχτεί μόνο με τον Μύθο, που να προσιδιάζει στα ανθρώπινα μέτρα ώστε να γίνει κατανοητό, οι Θεοί ενδύονται ανθρώπινα πάθη και χαρακτήρες.

12. Γιατί οι Θεοί ενσαρκώνονται

Όπως οι άνθρωποι αποτελούνται από ψυχή, πνεύμα και σώμα έτσι και οι Θεοί αποτελούνται απο Θεία ψυχή και Θείο πνεύμα. Η ενσάρκωση των Θεών είναι η εκπομπή της Θείας ψυχής σε μια ατομική, της ίδιας ακτίνας εκπομπής, για το έργο της θεότητας σε υλικό επίπεδο χωρίς όμως την απώλειά της στο Θεϊκό. Όταν ο Θεός Διόνυσος ενσαρκώνεται δεν εκπίπτει ο Θεός αλλά μιά ακτίνα του, όπως δεν ενσαρκώνεται η Θεία ψυχή του αλλά μιά εκπομπή της. Έτσι μπορεί να ενσαρκωθεί ταυτόχρονα σε πολλά έθνη, σε πολλούς κόσμους αν πρέπει, χωρίς να εγκαταλείψει ούτε στιγμή την Θειότητα του και την θέση του στο Νοερό επίπεδο.

13. Το κακό στον κόσμο

Ο άνθρωπος αποστρεφόμενος τον δρόμο της αρετής και το δώρο της αγαθότητος, βρίσκεται αναγκαστικά στην κακία αφού η έλλειψη της αρετής είναι αναγκαστικά και στέρησή της. Όπως η έλλειψη του φωτός φέρνει αναγκαστικά το σκότος έτσι και η κακία είναι η τιμωρία της επιλογής του.

14. Ελεύθερη βούληση και επιλογές

Ο άνθρωπος με την δυνατότητα της διάνοιας που κατέχει, δύναται να αξιοποιήσει την ελεύθερη βούληση του ή όχι ανάλογα με τις ικανότητές του. Η ικανότητα αξιοποίησης της διανοίας είτε με τη εμπειρία που συσσωρεύει κατά την διάρκεια του βίου, είτε με την διδαχή των Νόμων που οι Θεοί προσφέρουν στους ανθρώπους μέσω επιφανειών ή χρησμών ή την μύηση μέσω εκλεκτών προσώπων, οδηγεί στο φώς της εναρέτου και ευτυχούς ζωής. Η άρνηση ή η ανικανότητα αξιοποίησης της διάνοιας τιμωρείται με το σκότος της κακίας και των δεινών που επιφέρει.

Πέραν της αξιοποίησης της ικανότητας της βούλησης ο άνθρωπος δεν έχει καμμία άλλη δυνατότητα επιλογής πέραν των ορίων που οι ικανότητες και δυνάμεις θέτουν γι’ αυτόν. Η αίσθηση των επιλογών είναι πλάνη της αναξιοποίητης βούλησης, ένα παιχνίδι του σκοτισμένου του νου για να τον εμποδίσει να δει την αδυναμία που έχει περιπέσει. Το μέγεθος του φωτός και του σκότους, της αρετής και των παθών, είναι ευθέως ανάλογο με την αξιοποίηση της ελεύθερης βούλησής του.

15. Ελεύθερη βούληση και ειμαρμένη

Το πεπρωμένο είναι αποτέλεσμα των δυνατοτήτων ή αδυναμιών που κάθε άτομο νέμεται κατά την γέννησή του από τις Μοίρες, σε συνάρτηση με την αξιοποίηση της ελεύθερης βούλησης κατά την διάρκεια του βίου. Η ελεύθερη βούληση δεν μπορεί να υπερβεί ανά πάσα στιγμή την δύναμη του πεπρωμένου που δικαιούται. Το πεπρωμένο δεν μπορεί να δράσει μέσα στα όρια που η ελεύθερη βούληση θέτει ανα πάσα στιγμή για τον εαυτό της.

Γι’ αυτό, διαφορετικό πεπρωμένο αλλά και ελεύθερη βούληση έχουν οι άνθρωποι από τους ήρωες και οι ήρωες από τους δαίμονες και τους Θεούς. Εξαιρετικές ατομικότητες, με την χρήση της ελεύθερης βουλήσεως μέσα από την μύηση κατά την διάρκεια επάλληλων ενσαρκώσεων, μεταπηδούν σε ανώτερη βαθμίδα υπάρξεως.

Μεγιστίας