:: ::

                                        Έγκλημα και Τιμωρία

 Το Ιερατικό Γένος των Ευμολπιδών άλλοτε κληρονομικό και επαγγελματικό, τελεί σήμερα υπό ανασύσταση επί της βάσεως αγώνων πνεύματος. Καλούμεθα να μορφώσουμε τους θρησκευτικούς Νόμους της Ελληνικής Θρησκείας σύμφωνα με τους Αρχαίους Προγονικούς. Παρατηρήσαμε ότι η όψιμη αρχαιολατρεία που βαίνει κυρίαρχη στις μέρες της αφυπνίσεως εκ του χριστιανικού ληθάργου παραμένει επιλεκτική.

Οργανώσεις που τιμούν τους Θεούς αρνούνται το Ελληνικό Ιερατείο, το χρισμένο από Αυτούς. Οργανώσεις που αγωνίζονται για τις καταλυμένες δημοκρατίες, αφαιρούν την ζωοποιό Θρησκεία από αυτές. Ούτως οργανώσεις μορφώνουν ανθρώπινες συνειδήσεις με εικόνες τελείως διαφορετικές του αυθεντικού Κόσμου μας. Σχίζουν τον Αρχαίο Ελεύθερο Κόσμο ως σεντόνι ώστε να μπαλώσουν με αυτό τα δικά τους τρύπια ενδύματα. Αντί να παρουσιάσουν στα μάτια της άνυδρης πνευματικά ανθρωπότητος το Ελληνικό φόρεμα στην ολότητά του, το χρησιμοποιούν ως ύφασμα πάσης χρήσεως.

Νομίζουν ότι με το Ελληνικό μπάλωμα ομορφαίνουν την εμφάνισή τους εντυπωσιάζοντας. Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνισή τους ομοιάζει με αυτήν του γελωτοποιού, και τα ρούχα τους άλλο δεν είναι, παρά κουρέλια.

Γνωστοποιούμε τους αρχαίους Ελληνικούς Θρησκευτικούς Νόμους για να ξέρουν οι νέες γενεές πόσο σεβασμό είχαν οι αρχαίοι Πρόγονοι στην Ελληνική Θρησκεία.

Οι Νόμοι περί Ασεβείας:

Α. Ασεβής είναι όποιος με λόγια ή πράξεις περιφρονεί τους Θεούς, την Ελληνική Θρησκεία και τους Ιερουργούς αυτής, επαγγελματίες και αιρετούς.

Διαπράττει το αδίκημα της ασεβείας όποιος αρνείται δημόσια την ύπαρξη των Θεών.

Διαπράττει το αδίκημα της ασεβείας όποιος διακηρύσσει την αθεΐα.

Διαπράττει το αδίκημα της ασεβείας όποιος ευαγγελίζεται νέους θεούς.

Διαπράττει το αδίκημα της ασεβείας όποιος περιφρονεί φανερά τις δημόσιες τελούμενες θρησκευτικές τελετές.

Διαπράττει το αδίκημα της ασεβείας όποιος καταστρέφει με οποιονδήποτε τρόπο Ναούς και αγάλματα Θεών.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Πλάτωνος απολογία Σωκράτους XI.

Του αυτού Ευθύφρων II.

Ξενοφώντος απολογία Σωκράτους 10-11.

Δημοσθένους κατά Μειδίου 55,147,175.

Ανδοκίδου περί των Μυστηρίων 15,17,19,51.

Λυσίου VI,11-12.

Β. Το έγκλημα της ασεβείας διαπράττει όποιος χωρίς δικαίωμα αντιποιείται έργα Ιερατικού λειτουργού και ιερουργεί σε Μυστήρια ή θρησκευτικές τελετές.

Το έγκλημα της ασεβείας διαπράττει όποιος αποκαλύπτει σε αμυήτους τα Άρρητα.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Λυσίου VI, 51.

Aνδοκίδου περί των Μυστηρίων 11,15,16.

Ισοκράτους περί του ζεύγους 6.

Γ. Δράστης του εγκλήματος της ασεβείας είναι όποιος παραβαίνει τις νόμιμες απαγορεύσεις και μετά την εις βάρος του καταδίκη, εισέρχεται σε Ναούς ή συμμετέχει σε δημόσιες θρησκευτικές τελετές. Συνεργός του ασεβούς είναι όποιος συναναστρέφεται τον παραβάτη.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Λυσίου VI, 45, 52.

Δημοσθένους κατά Ανδροτίωνος 2.

Δ. Το αδίκημα της ασεβείας προϋποθέτει δόλο του δράστου. Ενδεχόμενος δόλος αποτελεί αρκετό και ικανό λόγο ώστε να στοιχειοθετηθεί το έγκλημα της ασεβείας. Η Ελληνική Θρησκεία δεν αναγνωρίζει άγνοια νόμου ή νομική πλάνη.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Πλάτωνος απολογία Σωκράτους XIII

Ανδοκίδου περί των Μυστηρίων 113.

Ε. Δράστης του εγκλήματος της ασεβείας είναι κάθε πρόσωπο, ημεδαπός ή αλλοδαπός, άνδρας ή γυναίκα. Η Ελληνική Θρησκεία δεν επιτρέπει ουδεμία διάκριση σε ιδιότητα ή φύλο.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Δημοσθένους προς Ευβουλίδην 8

Λυσίου VI,11,17, 54.

Πλουτάρχου Περικλής XXXII.

ΣΤ. Την δίωξη κατά του παραβάτου μπορεί να την υποβάλλει κάθε ευσεβής θρησκευτής, ημεδαπός ή αλλοδαπός, άνδρας ή γυναίκα, εφόσον γνωρίζει τις συνθήκες δράσεως και ενδιαφέρεται για την τιμωρία του ασεβούς. Αποτελεί έννομο δικαίωμα και η σύλληψη του δράστου και παράδοσή του στις Αρχές.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Πλάτωνος απολογία Σωκράτους III,XIV.

Πλάτωνος Ευθύφρων Ι,ΙΙ.

Ανδοκίδου περί των Μυστηρίων 15,16,17.

Λυσίου VI,11.

Δημοσθένους κατά Ανδροτίωνος 2, 27.

Δημοσθένους κατά Τιμοκράτους 7

Πλουτάρχου Περικλής XXXII.

Ζ. Η μήνυση επί ασεβείας υποβάλλεται στον Άρχοντα Βασιλέα, αρμόδιο της διενέργειας ανακρίσεως επί θρησκευτικών ζητημάτων και την παραπομπή της υποθέσεως σε λαϊκό δικαστήριο.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Δημοσθένους κατά Ανδροτίωνος 27.

Δημοσθένους προς Λάκριτον 48.

Υπερείδου υπέρ Ευξενίππου 6

Λυσίου VI, 11, 54.

Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία 37.

Η. Οι ποινές που προβλέπονται κατά τους Ελληνικούς Νόμους για το αδίκημα της ασεβείας είναι θάνατος, εξορία, στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων λόγω ατιμίας, φυλάκιση ή χρηματική ποινή. Την ποινή ορίζει δια ψήφου Λαϊκό Δικαστήριο, όπου μετά την καταδίκη ο μηνυτής προτείνει την ποινή που θεωρεί δίκαιη και ο κατηγορούμενος αντιτείνει αυτήν που θεωρεί δικαιότερη. Με τον τρόπο αυτό ούτε ο κατήγορος αιτείται υπερβολική ποινή, για να πετύχει την τιμωρία του ασεβούς, ούτε ο κατηγορούμενος αντιπροτείνει υπερβολικά μικρή, ώστε ορίζοντας μια αυστηρή ποινή να δηλώσει την μεταμέλειά του και να κερδίσει επιείκεια.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Ανδοκίδου περί των Μυστηρίων 13,34,51.

Δημοσθένους κατά Μειδίου 176.

Ισοκράτους περί του ζεύγους 8.

Πλάτωνος απολογία Σωκράτους XVIII,XXVI,XXVII.

Θ. Αν η ποινή δεν είναι θάνατος, οι Ελληνικοί Νόμοι προβλέπουν και παρεπόμενες ποινές, όπως δήμευση περιουσίας και τις νόμιμες απαγορεύσεις: απαγόρευση εισόδου σε Ναούς και συμμετοχής σε δημόσιες θρησκευτικές τελετές και θυσίες. Ο ασεβής θεωρείται μιαρός και ανόσιος.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Ανδoκίδου περί των Μυστηρίων 51,71.

Λυσίου VI,15,52.

Ι. Το αδίκημα της ασεβείας δεν παραγράφεται με τα χρόνια. Ο μηνυτής μπορεί να καταγγείλει τον ασεβή οποτεδήποτε.

Aρχείον Ιερατικού Γένους:

Λυσίου VI,20.

Ξενοφώντος Αθηναίων Πολιτεία ΙΙΙ,5.

Eίναι φανερό ότι ουδείς επιτρέπεται να αναλαμβάνει θρησκευτική αρχή άνευ μυήσεως και εκπαιδεύσεως. Ουδείς άλλος πλην των αξιοκρατικώς δια πνευματικών αγώνων και ασκήσεων, εκλεγμένων Ιερέων, μπορεί να εκπαιδεύσει αιρετούς Ιερείς. Είναι φανερό ότι η θρησκευτική αρχή ορίζει τους Νόμους στην βάση των οποίων κρίνουν τα Λαϊκά Δικαστήρια. Ουδεμία διάκριση φύλου ή ιδιότητος γίνεται στον κατήγορο ή στον κατηγορούμενο πέραν του θρησκευτικού κριτηρίου και του αξιοποίνου της πράξεως.

Η προστασία της Θρησκείας αποτελεί πρώτιστο μέλημα της Δημοσίας Αρχής για την προστασία της συνοχής και της πορείας της κοινωνίας στο διηνεκές. Η προστασία της Θρησκείας είναι Θεϊκή και προγονική επιταγή και διαθήκη και ουδείς επιτρέπεται να την διαστρέψει, περιφρονήσει, ή αγνοήσει ατιμωρητί.

Ανασυσταθέν Ιερατικόν Γένος των Ευμολπιδών

7η Μεσούντος μηνός Βοηδρομιώνος, έτους 2780 μετά πρώτην Ολυμπιάδα