Ελληνική Θρησκεία. Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα.

:: ::

Συνέντευξη του προέδρου του ΕΔΗΚ στο περιοδικό «Απολλώνειο Φως»

Ποια ανάγκη υπαγόρευσε την ίδρυση του Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος Κύπρου και ποιες είναι ακριβώς οι αρχές και οι πολιτικές θέσεις που εκφράζει, όσον αφορά τα καίρια ζητήματα που αφορούν το ΄Εθνος και την Φυλή;

Η ανάγκη δημιουργίας ενός εθνικιστικού κόμματος στη Κύπρο υπήρχε από πολύ παλιά , από τον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ θα έλεγα. Δυστυχώς οι πολεμιστές της ΕΟΚΑ πίστεψαν ότι μπορεί να εκφραστούν πολιτικά από δυνάμεις της δεξιάς ή της εθναρχεύουσας εκκλησίας. Το αποτέλεσμα αυτής της εμπιστοσύνης ήταν η προδοσία της Ζυρίχης. Το δίδαγμα από αυτό το πάθημα είναι πως δεν είναι δυνατό να διεξάγεις απελευθερωτικό αγώνα χωρίς αυτοδύναμη και αυτόνομη πολιτική οργάνωση.

Μετά την Ζυρίχη έγιναν κάποιες προσπάθειες δημιουργίας αυτόνομου πολιτικού σχήματος οι οποίες πνίγηκαν στο αίμα από την πολύμορφη βία του Μακαριακού παρακράτους. Μετά το 1974 οι διωγμοί συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα να κλειστεί η ενωτική παράταξη στους ψυκτικούς θαλάμους του Δημοκρατικού Συναγερμού. Έκτοτε δεν εμφανίστηκε καμία προσπάθεια χειραφέτησης και πολιτικής αυτονόμησης των ενωτικών και εθνικιστών.

Συνεπώς η δημιουργία του Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος τίθεται μέσα από την ιστορική εμπειρία του κυπριακού αγώνα ειδικά στις τωρινές συνθήκες της κατοχής αφενός και του ενδοτισμού των κρατούντων αφετέρου. Το κόμμα αυτό δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει την κατοχή, την υποχώρηση , τη παρακμή και να σφυρηλατήσει τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν την διεξαγωγή του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα. Οι πολιτικές αρχές του κόμματος μας θα μπορούσαν να συνοψιστούν κάτω από τρεις λέξεις που ανοίγουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις: Απελευθέρωση, αναθέσμιση, εθνικοκοινωνική συνοχή.

Με τον όρο απελευθέρωση αναφερόμαστε στο εθνικό πρόβλημα της Κύπρου και θέτουμε ως σκοπό και αίσια κατάληξη του την απελευθέρωση από την διπλή κατοχή των άγγλων και τούρκων εισβολέων. Καταγγέλλουμε την μακρά υποχώρηση που αρχίζει πριν το 1960 από διάφορους γραικύλους των Αθηνών και της Λευκωσίας, υποχώρηση που πορεύεται πάνω σε προδιαγεγραμμένο σχέδιο για εγκαθίδρυση στη Κύπρο ενός μετα-οθωμανικού και μετα-αποικιακού, νεοκυπριακού μορφώματος.

Η άρχουσα τάξη του τόπου, που συναποτελείται από την πλουτοκρατία, την εκκλησία και τα τζάκια των πολιτικάντηδων βολεύονται σε μια κατάσταση ημικατοχής που δεν θα επιτρέψει ποτέ στον Ελληνισμό να σηκώσει κεφάλι. Μας θέλουν ραγιάδες και υποταγμένους στα ψέματα τους. Τούτο σημαίνει πως η απελευθέρωση περνά μέσα από την συντριβή της πλουτοκρατίας και την ανάληψη της εξουσίας από τις λαϊκές εθνικιστικές δυνάμεις.

Με τον όρο αναθέσμιση εννοούμε το πέρασμα από την παρούσα μορφή της αστικής πλουτοκρατικής δημοκρατίας σε μια λαϊκή εθνική δημοκρατία στα όργανα της οποίας να εκφράζονται οι παραγωγικές δυνάμεις οι λαϊκές παραγωγικές ενώσεις.

Στη τοπική αυτοδιοίκηση επίσης θεωρούμε αναγκαία την εισαγωγή θεσμών που να δίδουν δικαίωμα σε μια αδιάκοπη συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις που θα θέσει τέρμα στην αυτονόμηση των τοπικών αρχόντων και στην αδιαφάνεια των ενεργειών τους. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε πως εμείς εδώ στη Κύπρο αντιμετωπίζουμε και το πρόβλημα ετερονομίας , από το γεγονός της εφαρμογής του Ζυριχικού συντάγματος.

Πρόκειται για ένα σύνταγμα που δεν τέθηκε ποτέ στη κρίση και απόφαση του λαού αλλά επεβλήθη εις αυτόν δια πυρός και σιδήρου υπό το ψευδεπίγραφο όνομα της ανεξαρτησίας .Σήμερα που υποτίθεται ότι είμαστε ένα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι καιρός να διεκδικήσουμε και εμείς το δικαίωμα της αυτοθέσμισης του συντάγματος μας που είναι ισοδύναμο με την αυτονόμηση μας , την ανεξαρτησία μας και την αυτοδιάθεση μας. Πρέπει απαραιτήτως να καταγγελθούν οι συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας και να εκδημοκρατιστεί επιτέλους το σύνταγμα μας ώστε πράγματι να είμαστε ένα ανεξάρτητο και ισότιμο μέλος της Ε.Ε. που απολαμβάνει του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Με τον όρο εθνικοκοινωνική συνοχή, προτάσσουμε το όραμα μιας κοινωνίας που θα προσδιορίζεται πρωτίστως από την αρχή του έθνους ως φυλετικής οντότητας που διατηρήθηκε αλώβητη μέσα στον ιστορικό χρόνο και δημιούργησε τον υψηλό και άφθαστο ελληνικό πολιτισμό .Δεν θέλουμε την κοινωνία της παγκοσμιοποίησης και του πολύ-φυλετικού συνοθυλεύματος που όπως εξελίσσεται θα μας μετατρέψει σε ανίσχυρη μειονότητα στη πατρίδα μας.

Σε αυτή τη πατρίδα που κληρονομήσαμε από τους πατέρες μας με θυσίες και αγώνες έχουν δικαίωμα να κατοικούν οι έλληνες και να προστατεύουν την ταυτότητα, την ελευθερία και τον πολιτισμό τους. Η άλλη όψη του εθνικοκοινωνισμού μας, αφορά στην αντιμετώπιση του οικονομικό-κοινωνικού ζητήματος. Η εθνική κοινότητα δεν αποτελεί ένα παροντικό άθροισμα ατόμων, αλλά στιγμή μιας μακράς πορείας του έθνους με παρελθόν και μέλλον. Ως εκ τούτου το συμφέρον της εθνικής λαϊκής κοινότητας υπερέχει κάθε ατομικού ή φατριαστικού συμφέροντος.

Η αρχή αυτή προσδιορίζει το δίκαιο αλλά και την ουσία του κράτους ως οργάνου επιβολής της λαϊκής θέλησης. Αντίθετα από τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό – φιλελευθερισμό όπου οι άνθρωποι ισοπεδώνονται είτε κάτω από την δικτατορία του προλεταριάτου είτε την δικτατορία του χρήματος, θέλουμε μια κοινωνία που να στηρίζεται στον άνθρωπο και στο σεβασμό της διαφορετικότητας εκάστου στα πλαίσια ενός κράτους που συντονίζει τη κοινή δράση για το κοινό καλό.

Θεωρούμε ότι το κράτος ως όργανο της λαϊκής θέλησης οφείλει να αποτρέπει τη συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια που κατ΄ ανάγκη μετατρέπεται σε εργαλείο καθυπόταξης της κοινωνίας Διαχωρίζουμε το κεφάλαιο σε παρασιτικό και παραγωγικό και στηρίζουμε ανεπιφύλακτα το δεύτερο υπό τον όρο της ανακύκλησης αυτού σε εθνικό χώρο . Προτείνουμε επίσης ένα κρατικό ανταγωνισμό κατά του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου με άμεσο στόχο την ενδυνάμωση της εθνικής παραγωγής και απώτερο στόχο την κατάργηση της δουλείας του τόκου.

Πώς αξιολογείτε την πολιτική Χριστόφια και ποιες οι εκτιμήσεις σας σε σχέση με την πορεία των πραγμάτων, αναφορικά με το εθνικό ζήτημα της Κύπρου;

Ο κύριος Χριστόφιας όπως και ο ίδιος δηλώνει, συνεχίζει το έργο των προκατόχων του. Υπάρχει μια γραμμή που χαράχθηκε από τον Μακάριο από το 1977 και τις προδοτικές εκείνες συμφωνίες κορυφής τις λεγόμενες όπου ετέθησαν οι βάσεις της διζωνικότητας, της δικοινοτικότητας και της ομοσπονδίας.

Πάνω σε εκείνες τις βάσεις, που ήσαν στην ουσία η πρώτη αναγνώριση των πολιτικών στόχων της εισβολής δηλαδή αναγνώριση της συγκέντρωσης των τούρκων σε μια ενιαία εδαφική ζώνη και παραχώρηση δικαιωμάτων αυτονομίας, αυτοδιοίκησης και οικονομικής αυτάρκειας και βιωσιμότητας, εξελίχθηκε το κυπριακό ζήτημα στη σημερινή κατάσταση του αφού πέρασε μέσα από την άκρως μειοδοτική αποδοχή του σχεδίου Ανάν και τέθηκε σε διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων.

Ο κύριος Χριστόφιας προσέθεσε νέες απαράδεκτες προτάσεις όπως η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος που αποτελεί εξίσωση της μειοψηφίας με τη πλειοψηφία, η παραμονή 50.000 εποίκων.

Ο κύριος Χριστόφιας φέρει μεγάλη ευθύνη για την πορεία που ακολουθεί , μια πορεία καταστροφική που αφήνει τη Κύπρο απροστάτευτη χωρίς ισχυρή άμυνα που έπρεπε να είχαμε αναπτύξει στη σχέση μας με την Ελλάδα. Φέρει μεγάλη ευθύνη που ακολουθεί μια πορεία που θα οδηγήσει τη Κύπρο στην τουρκοποίηση, μέσω μιας λύσης που θα παγιώνει την τουρκική διοίκηση στο βορρά και την συνδιοίκηση στο νότο.

Εξίσου συνυπεύθυνοι όμως είναι και όσοι τον στηρίζουν στις επιλογές και κατευθύνσεις του και εννοώ ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο του τόπου που μπορεί να εκφράζει κάποιες διαφωνίες , συμφωνεί όμως στην ουσία της υποχώρησης που είναι το περιεχόμενο της λύσης, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία καθώς και η διαδικασία που οδηγεί στη λύση , δηλαδή οι λεγόμενες απευθείας διαπραγματεύσεις που είτε περάσουν μέσα από διεθνή διάσκεψη και επιδιαιτησία είτε όχι θα καταλήξουν στην επίσης απαράδεκτη διαδικασία του διπλού δημοψηφίσματος με την συμμετοχή των εποίκων.

Είμαστε αντίθετοι και στο περιεχόμενο και στη διαδικασία που ακολουθείται για τη λύση του κυπριακού .Θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής και ότι ένα και μοναδικό σκοπό πρέπει να έχουμε : την απελευθέρωση της πατρίδος από τους κατακτητές της.

Τούτο σημαίνει μια νέα επιθετική απελευθερωτική στρατηγική που διανοίγει ένα πολύμορφο και πολυμέτωπο αγώνα. Πρώτο και κύριο μέλημα μας πρέπει να είναι η διαφύλαξη της κυπριακής δημοκρατίας και η ενίσχυση της άμυνας της μέσα από την αναβάθμιση του ενιαίου αμυντικού δόγματος σε ενιαίο στρατό με την Ελλάδα καθώς επίσης και η άμεση συμπόρευση μας με τις αμυντικές κατευθύνσεις της Ευρώπης.

Ισχυρή λαϊκή οικονομία μέσω της στήριξης της παραγωγής και ανακύκλησης του κεφαλαίου σε εθνικό χώρο, επιστράτευση της επιχειρηματικής εκκλησιαστικής περιουσίας για σκοπούς διεξαγωγής του απελευθερωτικού αγώνα, ειδική φορολόγηση των τραπεζών μέχρι και κρατικοποίηση όπου χρειάζεται, αυστηρή φορολόγηση των παρασιτικών εισοδημάτων, συντριβή της διαφθοράς μέσω της επαναφοράς της ποινής της δήμευσης της περιουσίας και της ισόβιας εξορίας.

Μερικά από αυτά που ζητούμε για έξοδο από την στασιμότητα της κατοχής είναι: να σταματήσουν οι συνομιλίες, να κλείσουν τα οδοφράγματα, να καταγγελθούν οι συνθήκες εγγυήσεων και συμμαχίας, να εφαρμοστεί η αυτοθέσμιση του συντάγματος μας, να ενταχθούμε στο συνεταιρισμό για την ειρήνη, να αναβαθμίσουμε την άμυνα μας σε ενιαίο στρατό με την Ελλάδα, να απαιτήσουμε την μετατροπή των αγγλικών βάσεων σε βάσεις της ευρωπαϊκής αμυντικής συναντίληψης, να ζητήσουμε από την Ε.Ε. την αστυνόμευση των βορείων συνόρων με την Τουρκία προς αποτροπή εισόδου λαθρομεταναστών και εποίκων, να καταθέσουμε στην Ε.Ε και τον ΟΗΕ ολοκληρωμένη πρόταση ορθής ευρωπαϊκής δημοκρατικής λύσης και να απαιτήσουμε από την Ευρώπη να στηρίξει την προσπάθεια μας για επέκταση της κυριαρχίας της κυπριακής δημοκρατίας στο κατεχόμενο τμήμα της, μια προσπάθεια που στο τέρμα των διπλωματικών ενεργειών οφείλει να καταλήξει στον απελευθερωτικό πόλεμο με τη συγκατάθεση ολόκληρου του έθνους.

Ο κ. Χριστόφιας δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όσα οι περιστάσεις απαιτούν. Έδεσε τα χέρια και περιμένει το έλεος των τούρκων , περιμένει, όπως ο ίδιος δηλώνει την «εκλογίκευση» της Τουρκίας , ώστε να αποδεχτεί την οδυνηρή για μας λύση της ομοσπονδίας τη λύση Χριστόφια.

Ο Φάκελος της Κύπρου, προϊόν της περίφημης «Εξεταστικής Επιτροπής», ουδέποτε άνοιξε και τα αληθινά γεγονότα που σχετίζονται με την τραγωδία του 1974, ουδέποτε είδαν το φως της δημοσιότητας, τουλάχιστον επισήμως. Ποια η θέση σας σχετικά με την αποσιώπηση αυτή;

Πέρασαν 36 χρόνια από τότε που έγινε η τουρκική εισβολή και ο φάκελος δυστυχώς παραμένει ακόμα κλειστός. Το βέβαιο είναι πως αυτοί που χειρίζονται το φάκελο της Κύπρου έχουν λόγους να αποκρύβουν την αλήθεια .Εξυπηρετεί πλήρως το σύστημα της μεταπολίτευσης να κρατά το φάκελο της Κύπρου κλειστό , διότι αυτό το κατεστημένο δίκασε και καταδίκασε κάποιους για όσα συνέβησαν. Για αυτό το κατεστημένο , δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί και όσο θα βρίσκονται στην εξουσία δεν θα επιτρέψουν το άνοιγμα του φακέλου.

Στη Κύπρο ομοίως, το πολιτικό κατεστημένο πέτυχε να εκμηδενίσει πολιτικά την ενωτική παράταξη και να στριμώξει ένα μεγάλο μέρος της στους ψυκτικούς θαλάμους του Δημοκρατικού Συναγερμού. Έτσι προχώρησαν ανενόχλητοι στο ανόσιο έργο της υποχώρησης. Γιατί λοιπόν να θέλουν το άνοιγμα του φακέλου;

Το συμπέρασμα είναι πως μόνο οι εθνικές λαϊκές δυνάμεις θα ανοίξουν το φάκελο της Κύπρου όταν θα έχουν την απαιτούμενη δύναμη της εξουσίας στα χέρια τους. Ωστόσο υπάρχει μια σειρά γεγονότων που από μόνα τους και χωρίς τη γνώση του παρασκηνίου που τα δημιούργησε , αποκαλύπτουν πολλά.

Ενδεικτικά αναφέρω την εμπαθή πρόκληση του Μακαρίου προς την τότε στρατιωτική κυβέρνηση της Ελλάδος την ώρα που δεν χρειαζόταν μια τέτοια ρήξη όντας παντοδύναμος στο εσωτερικό μέτωπο, την διάλυση της ΕΟΚΑ Β και τον έλεγχο αυτής μετά το θάνατο του Διγενή, την εγκληματική προχειρότητα με την οποία διενεργήθηκε το πραξικόπημα χωρίς να λάβει υπόψιν του την προδοσία των τριών αρχηγών των όπλων και τον εκ Τουρκίας κίνδυνο, την ομιλία Μακαρίου στις 19 Ιουλίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας όπου κατηγόρησε την Ελλάδα ότι εισέβαλε στη Κύπρο, την απαράδεκτη μετατόπιση στρατευμάτων προς νότο δεδομένου ότι το πραξικόπημα επεκράτησε ήδη, την άρνηση του Καραμανλή να αποτρέψει την δεύτερη εισβολή, τις μετατοπίσεις των τουρκοκυπρίων στο κατεχόμενο τμήμα και τέλος την συμφωνία κορυφής του 1977 όπου ο Μακάριος ορίζει ως βάση της λύσης την διζωνικότητα, δηλαδή τον ολοκληρωτικό έλεγχο της παραχωρούμενης στους τούρκους περιοχή που σημαίνει τον πλήρη εκτουρκισμό της .

Το ερώτημα που τίθεται μέσα από τα ιστορικά γεγονότα είναι αν ακολουθήθηκε από τους τότε ηγέτες μια μυστική συμφωνία για κλείσιμο του κυπριακού με τον τρόπο που έγινε. Το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου οφείλει να απαντήσει σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα.

Οι Κύπριοι αδελφοί μας, σε καίριες ιστορικά στιγμές, αγωνίσθηκαν στο πλευρό των ελλαδιτών, καθώς επίσης μάτωσαν για την ΄Ενωση με την Ελλάδα. Υπάρχει ακόμη η σπίθα αυτή που θα μπορέσει να φουντώσει και πάλι το φρόνημα, τροφοδοτώντας νέους εθνικούς αγώνες;

Πράγματι η Κύπρος συμμετείχε σε όλους τους εθνικούς αγώνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο αγώνας για την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα αποτελεί ένα προαιώνιο πόθο που κορυφώθηκε στον ένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59.

Όμως η πολιτική διαχείριση του αγώνα ακολούθησε άλλους δρόμους και άλλους σκοπούς, υπηρέτησε ξένα και αντεθνικά συμφέροντα και αντί να φτάσουμε στην Ένωση φτάσαμε στη κατοχή της πατρίδος μας από τους τούρκους και τους άγγλους αλλά και από τους προσκυνημένους που ελέγχουν το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου και επιβάλλουν σταδιακά και δόλια τον αφελληνισμό της. Κοντά σε αυτά προστίθεται και η αδιαφορία του εθνικού κέντρου.

Σήμερα οι γεωπολιτικές συνθήκες είναι κατάλληλες για να προχωρήσουμε σε μια πρώτη φάση ενοποίησης των δύο κρατών του ελληνισμού με την μετεξέλιξη του ενιαίου αμυντικού δόγματος σε ένα ενιαίο ελληνικό στρατό .Χωρίς τη στήριξη του εθνικού κέντρου , περιφερειακές και διάσπαρτες ομάδες και κινήσεις θα έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο για να φτάσουν στον επιδιωκόμενο σκοπό . Απαιτούνται εθνικές κυβερνήσεις και στην Ελλάδα και στη Κύπρο για να διεξάγουμε με επιτυχία αγώνες εθνικούς και απελευθερωτικούς .Τίποτα το μεγάλο δεν μπορεί να παραχθεί όταν υπάρχουν εγκάθετες και ξενόδουλες κυβερνήσεις.

Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν σε πρώτη φάση πριν από την πλήρη ανάληψη της εξουσίας, ισχυρές εθνικιστικές δυνάμεις που να ασκούν ρυθμιστικό πολιτικό ρόλο και στην Ελλάδα και στην Κύπρο .Χωρίς στρατηγική μακράς ορατότητας και ορθή πολιτική πλοήγηση η φλόγα που υπάρχει θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους μικρόνοες, αριβίστες και θορυβοποιούς που θα συσσωρεύουν ήττες και απογοητεύσεις.

Αν επιτύχουμε να συνταιριάσουμε την φλόγα του ενθουσιασμού έστω και αυτή τη περιορισμένη που υπάρχει, με τη γνώση και την πολιτικο-μαχητική οργάνωση και στην Ελλάδα και στη Κύπρο, θα πετύχουμε πολλά. Η φλόγα υπάρχει, αλλά χωρίς ηγεσία και οργάνωση ή θα σβήσει στη πορεία ή θα οδηγηθεί από τους ίδιους τους εχθρούς μας σε περιπέτειες και νέες ήττες.

Διαπιστώνουμε καθημερινά, πώς στο πλαίσιο της ανύπαρκτης «ελληνο-τουρκικής φιλίας», κάποια κέντρα επιβάλλουν την ιστορική παραποίηση και διαστρέβλωση. Από πού κρίνετε ότι εκπορεύονται αυτές οι διεργασίες και που αποσκοπούν;

Η ιστορική παραποίηση και διαστρέβλωση των γεγονότων δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο . Υπάρχει έλλειψη πνευματικής εξουσίας στο έθνος που να μπορεί τουλάχιστον να υπεραμύνεται της ιστορικής αληθείας ενάντια στις επιβουλές των εξουσιαστικών δυνάμεων και εξουσιαστικών δομών.

Από την μειονεκτική θέση που βρίσκεται το έθνος αναφορικά με την υπεράσπιση της ιστορικής του αλήθειας μέσα από ανεξάρτητους εθνικούς θεσμούς όπως θα έπρεπε να είναι το πανεπιστήμιο και η ακαδημία, μεταπίπτουμε στην πνευματική υποτέλεια του έθνους στις αλλότριες εκείνες δυνάμεις που ορίζουν και τις πολιτικές επιλογές της εξουσίας.

Δεν είναι κάτι καινούριο αν πούμε πως πίσω από όλα αυτά , την παραποίηση της ιστορίας αλλά και αυτής της λεγόμενης ελληνοτουρκικής φιλίας , κρύβεται ο σιωνισμός με τα χίλια πλοκάμια του.

Για ποια ελληνοτουρκική φιλία μιλούμε όταν οι απαιτήσεις των τούρκων σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο αυξάνουν ολοένα σε προπέτεια και επιθετικότητα; Μια ισχυρή Ελλάδα χαλά τα σχέδια των σιωνιστών και των αγγλοτούρκων συνεταίρων τους στον ευρύτερο γεωστρατηγικό και γεωπολιτισμικό χώρο.

Για αυτό θα προσπαθούν πάντα να μας πλήξουν στα σημεία εκείνα της δυνάμεως μας. Να μας κτυπούν στη παιδεία, στη έρευνα και τεχνολογική ανάπτυξη, στην πολιτική μας αυτονομία που σημαίνει πραγματική λαϊκή συμμετοχή στην εξουσία, στην οικονομική αυτοδυναμία, στην φυλετική ομοιογένεια της εθνικής λαϊκής κοινότητος , στις ρίζες της δυνάμεως μας που είναι ο αρχαιοελληνικός τρόπος. Μας θέλουν ημιμαθείς, πειναλέους και ραγιάδες.

Θα μπορούσατε να μας εκθέσετε συνοπτικά την δραστηριότητα που επιτελεί το κόμμα σας;

Το κόμμα μας έκανε την εμφάνιση του τον Νοέμβριο του 2009. Από τότε έχει πραγματοποιήσει αρκετές συγκεντρώσεις και ομιλίες με επιτυχία. Έχει κάνει εξορμήσεις σε κοινότητες και ενημέρωσε τον λαό για τα τεκταινόμενα στο εθνικό θέμα αλλά και σε θέματα οικονομικο-κοινωνικά. Παρεμβαίνει επίσης όπου του δίδεται ευκαιρία και δυνατότητα με ανακοινώσεις και συμμετοχή σε ανοικτούς διαλόγους από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως.

Έχει επιπρόσθετα μια πολύ ικανοποιητική διαδυκτιακή δράση. Ανακοινώσαμε επίσης την κάθοδο μας στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές όπου και η δραστηριότητα του κόμματος θα ενταθεί περαιτέρω.

Ξέρουμε ότι η εθνικιστική δράση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Θέλουμε να κινηθούμε σε πλαίσια πολιτικής νομιμότητος, να πολεμήσουμε το κατεστημένο του ενδοτισμού με τις αξίες της εθνικιστικής ιδεολογίας επί των οποίων στηρίζονται οι πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις.

Αποφεύγουμε κινήσεις εντυπωσιασμού και ακτιβισμού. Θέλουμε να πείσουμε τους νέους ότι υπάρχει ένας πολιτικός χώρος που θα μπορούν να ενταχθούν και να εργασθούν για το καλό της πατρίδος διεκδικώντας πολιτική ισοτιμία και παρρησία και όχι περιθωριοποίηση.

Ποιες προϋποθέσεις θεωρείτε ότι πρέπει να εκπληρωθούν ώστε να επέλθει και πάλι Αναγέννηση του Ελληνισμού;

Άμεση αντιμετώπιση των κινδύνων που διατρέχουμε ως έθνος αφού πρώτα τους περιγράψουμε και ιεραρχήσουμε. Πρώτος και κυριότερος είναι η απώλεια της βούλησης μας. Διάγουμε μια περίοδο παρακμής, δεν αναπτύσσουμε καμία ζωτική βούληση ως εκ τούτου παράγουμε και παρακμιακούς ηγέτες και επιτρέπουμε στις διάφορες εχθρικές ορδές που περιβάλλουν τον εθνικό χώρο να γίνονται πιο επιθετικές και αρπακτικές.

Στο εσωτερικό μέτωπο ο λαός είναι έρμαιο της ολιγαρχίας του πλούτου και των σχέσεων διαφθοράς που η εν λόγω ολιγαρχία αναπτύσσει με το φαύλο πολιτικό κατεστημένο.

Τούτη είναι και η αιτία της κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας που επιδεινώνεται με την εισβολή των λαθρομεταναστών. Πνευματικά επίσης βρισκόμαστε σε κατάσταση σύγχυσης. Οι ξενόφερτες πολιτικές ιδεολογίες του περασμένου αιώνα μας έχουν αποκόψει από τις ρίζες της πνευματικής και πολιτισμικής μας παράδοσης. Επείγει να επιστρέψουμε στις ελληνικές μας ρίζες, να αναβιώσουμε τις αξίες που απάνω τους ορθώθηκε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και να αξιολογήσουμε στη συνέχεια τη πορεία μας μέσα στην ιστορία.

Σήμερα σε αυτή τη χαοτική κατάσταση της γενικής απαξίωσης, του μηδενισμού και του θρησκευτικού φανατισμού που βυθίζεται η ανθρωπότητα, εμείς ως κληρονόμοι του μέγιστου πολιτισμού μπορούμε να ανοίξουμε ένα καινούριο δρόμο επιστρέφοντας στην μεγάλη αρχή της πνευματικής ελευθερίας εντός του πραγματικού που μας περιέχει και μας υπερβαίνει.

Πάνω σε αυτό το πνευματικό αρχαιοελληνικό βάθρο θα ορθωθεί το εθνικοκοινωνικό κράτος ώστε μια Ελλάδα δυνατή να προχωρήσει σε ένα νέο κύκλο υψηλού πολιτισμού, ανθρωπιστικού και φυσιοκρατικού.

Θα θέλατε να απευθύνετε ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες του περιοδικού μας;

Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα ενότητος προς όλες τις εθνικιστικές και πατριωτικές δυνάμεις. Να μη επιτρέψουμε σε διάφορες «μεταφυσικές» αιτιάσεις να διασπούν τις δυνάμεις μας. Ας εστιάσουμε τη προσοχή μας στη ζωτική αλήθεια, στη ζωτική πραγματικότητα της πατρίδος που μας καλεί όλους σε κοινούς αγώνες, ενάντια στην εσωτερική σήψη και παρακμή και ενάντια στους πολλαπλούς εξωτερικούς κινδύνους. Οι καιροί απαιτούν συστράτευση και ανυποχώρητους αγώνες .

Ευχαριστώ το περιοδικό Απολλώνειο φως και τον γενναίο εκδότη του Ιωάννη Χαραλαμπόπουλο.

Λουκάς Γ. Σταύρου