:: ::

                           Κριτική στην διακήρυξη του Ε.Α.Ρ.

Αναγνώσαμε την Διακήρυξη του Ε.Α.Ρ όπως δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του, και ακούσαμε με προσοχή τις ηχογραφημένες ομιλίες του Γ. Γραμματέα κ. Ευάγγελου Μπεξή και Γενικού Γραμματέα Διαφωτισμού κ. Μυτιληναίου θέλοντας να κατανοήσουμε το ιδεολογικό στίγμα και την πολιτική ταυτότητα του νέου πολιτικού φορέα, για να προβούμε σε κάποιες ουσιαστικές παρατηρήσεις αλλά και κριτικές επισημάνσεις.

Όπως αποτυπώνεται στην Διακήρυξη, το Ε.Α.Ρ. αποτελεί την συνέχιση της προδομένης επανάστασης του 1821 με πρότυπο τα κελεύσματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και στόχο την λαϊκή διαχείριση του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, την πρόοδο την ευημερία, την εδαφική κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατία με την δύναμη του ορθού λόγου, την λογική διαχείριση και με κεντρικό μήνυμα «η Ελλάδα να γυρίσει στους Έλληνες».

Είναι πολύ φυσικό στους συντάκτες της αυτή η διακήρυξη να φαντάζει αυτονόητη, και πολύ προσεκτικά δουλεμένη αλλά γεννάει πραγματικά πολλές απορίες που θα λυθούν μόνο όταν έρθουν στα χέρια μας οι προτάσεις για την παιδεία, την υγεία, το εργασιακό, το δημογραφικό κλπ, καθώς και το πολιτικό πρόγραμμα υλοποίησής τους. Παρόλα αυτά επισημαίνουμε ότι η διακήρυξη εξυπηρετεί μια φλογερή ανάγνωση για ενθουσιασμό αλλά ως ανάγνωσμα παρουσιάζει σημαντικά ελλείμματα.

Από την πρώτη παράγραφο σημειώνεται ότι σήμερα η χώρα αυτή στενάζει κάτω από την κυριαρχία των Η.Π.Α. και άρα θα πρέπει να αναμένουμε μια διαφωτιστική πρόταση για την αποτίναξή της, όπως π.χ την αποχώρησή από το ΝΑΤΟ, ή την προσχώρηση δε άλλο συνασπισμό ή μία βιώσιμη αυτοτέλεια εντός της Ευρώπης και εκτός Αμερικής. Επίσης δεν είναι ευκόλως κατανοητή η άρνηση σε αυτήν την πνευματική κυριαρχία από τις χώρες ακριβώς της Δύσης όπου ολοκληρώθηκε και διαδόθηκε ο Διαφωτισμός. Αυτό δηλαδή που το Ε.Α.Ρ προβάλει ως ιδεολογική σημαία. Είναι δύσκολο να κατανοηθεί αν με την εδαφική και πνευματική κυριαρχία των χωρών αυτών τους δύο τελευταίους αιώνες δεν πήραμε κάτι από τον Διαφωτισμό, ή πήραμε αλλά με μεγάλο τίμημα. Θα εξυπηρετούσε μια άλλη διατύπωση όπως οικονομική και πολιτική εξάρτηση.

Δεν είναι επίσης κατανοητό μέσα από την διακήρυξη εάν το Ε.Α.Ρ. θέλει να εισάγει επιτέλους τον διαφωτισμό που σύμφωνα με τον Γ.Γ. Διαφωτισμού Κ. Μυτιληναίο δεν πέρασε στην Ελλάδα όταν έπρεπε, ή θέλει να τον εξάγει δια των  Ελληνικών Οικουμενικών αξιών που εδώ και αιώνες αυτές οι χώρες είναι κοινωνοί του. Δημιουργεί απορία το ότι αν τελικά εάν δεν γίναμε αποδέκτες του Διαφωτισμού πώς θα τον επανεξάγουμε, ή αν γίναμε τί τον χρειαζόμαστε πια αφού ήδη τον αφομοιώσαμε.

Το κύριο μέρος της διακήρυξης περιγράφει την σημερινή πραγματικότητα με τον ίδιο ύφος μίας αριστερής κριτικής, χωρίς να φέρνει μια καινούρια αναλυτική οπτική, ενώ καταλήγει στον επίλογο με πατριωτική νότα ότι με την λογική διαχείριση και την άμεση δημοκρατία θα απαντηθούν τα ανωτέρω βαθιά προβλήματα.

Προκειμένου λοιπόν να κατανοήσουμε καλύτερα την διακήρυξη, ως αποδέκτες της, ακούσαμε και τις ομιλίες στελεχών του Ε.Α.Ρ., ώστε να μπορέσουμε να την ερμηνεύσουμε καλύτερα. Στην ομιλία του κ. Μυτιληναίου είδαμε ένα σαφές αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, για θρησκευτική συνύπαρξη σε καθεστώς ισονομίας με τον χριστιανικό κλήρο, και άρνηση της αποδοχής του όρου πολυθεϊστές ως μομφή. Παράλληλα την υιοθέτηση του όρου Έλληνας ως δημοκράτης και φορέας των ανθρωπιστικών αξιών. Ακούσαμε και την ομιλία του Κ. Μπεξή που ώρισε την Ελληνική ταυτότητα ως αδογμάτιστη, μακριά από οτιδήποτε φυλετικό, και οικουμενική με την έννοια μίας δέσμης αξιών πού όμως πρέπει να επαναπροσδιοριστεί στο σύνολο της κοινωνίας με όχημα το Ε.Α.Ρ.  Ως αντίπαλος ορίζεται η παγκοσμιοποίηση που παραμένει αφηρημένη και υποκειμενική ως προς τα αποτελέσματα και τις επιδράσεις της σε άτομα, κοινωνίες, έθνη αλλά και τομείς πολιτικούς, τεχνολογικούς, οικονομικούς κλπ.

Παρατηρήσαμε ένα κάλεσμα σε ένα αγώνα εναντίον απροσδιόριστων και ακατονόμαστων εχθρών και ενώ βιαστήκαμε να υποθέσουμε το κράτος ή την πολιτεία, ή τον κλήρο, ακούσαμε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε διότι προστατευόμαστε από την πολιτεία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε συνδυασμό με το αίτημα για θρησκευτική συνύπαρξη ανακαλέσαμε και αυτήν την σκέψη.

Έμεινε λοιπόν μόνο ο αγώνας εναντίον κάποιων(ποίων;), και υποθέσαμε την μείωση της δύναμης του κλήρου πιθανώς με αίτημα τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, που θα ήταν ξεκάθαρο αν είχε διατυπωθεί. Αυτό σε συνδυασμό με τον ισχυρισμό των 700.000 πιθανών ψηφοφόρων που οι άλλοι υπολογίζουν, τους ορίζει ως σημαντικό παίκτη στην πολιτική σκακιέρα.

Ακόμα ξεκαθαρίστηκε ότι το Ε.Α.Ρ. δεν αποτελεί θρησκευτική οργάνωση, δεν πιστεύουν στους Θεούς αλλά λατρεύουν τον άνθρωπο, παρόλα αυτά θα υποστηρίξουν πολιτικά την Πατρώα Κοσμοθέαση. Τέλος μας έγινε γνωστή η εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία πολιτικών αποφάσεων όπου ειδικοί μελετούν, αποφαίνονται και κοινοποιούν στις τοπικές νομαρχίες τα πορίσματά τους, ελπίζουμε προς συζήτηση και ψήφισμα.

Θέλοντας να τοποθετηθούμε με σκοπό να ενισχύσουμε ένα κόμμα στα γεννοφάσκια του που θα συμπαρασταθεί πολιτικά στον δικό μας θρησκευτικό αγώνα οφείλουμε να καταθέσουμε τα δικά μας συμπεράσματα και εντυπώσεις σε αυτήν την Διακήρυξη.

Α) Η εικόνα που δίνει το κόμμα ΕΑΡ είναι σαφώς αρχαιολατρική που διαβιεί εντός του Ελληνοκεντρικού χώρου. Οι συχνές αναφορές στον Διαφωτισμό και τους Ευρωπαίους και Έλληνες Διαφωτιστές, σε συνδυασμό με την οργή των εγκλημάτων κατά της γλώσσας, της ιστορίας, της παράδοσης και τις μέχρι σήμερα καταστροφές αρχαιολογικών θησαυρών, αλλά και το αντικληρικό αλλά όχι αντιχριστιανικό μένος, σκιαγραφεί αυτό το προφίλ. Παράλληλα οι αναφορές στην πατρίδα, τους κινδύνους και τις ταπεινώσεις από Αλβανία, Σκόπια και Τουρκία, καθώς και τις μειονότητες που διαβιούν εκτός γεωγραφικών συνόρων αναφέρονται στον ευρύτερο Ελληνοκεντρικό χώρο και τα αιτήματά του.

Στον ίδιο χώρο αυτό των Ελληνοκεντρικών αλιεύει ψήφους το ΛΑ.Ο.Σ. με διαπιστωμένη δύναμη το 4% του εκλογικού σώματος, που αναλογεί σε κάτι παραπάνω από 300.000 ψήφων. Με έμφαση στο λαϊκό κράτος και περισσότερη δημοκρατία, τον κλήρο σύμμαχο και την πατρίδα κορωνίδα, έχει θέσει ήδη γερά μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις τα πόδια του σε αυτόν τον χώρο. Μια προσέγγιση του Ε.Α.Ρ. με λογική και ορθολογισμό θα έπαιρνε ένα μικρό τμήμα μορφωμένων και καλλιεργημένων ανθρώπων που δεν εκφράζονται στον λαϊκισμό του ΛΑ.Ο.Σ.

Από την τοποθέτηση περί άμεσης δημοκρατίας ο περιορισμός αυτός γίνεται εντονώτερος μέσα σε ένα χώρο που κυριαρχούν οι βυζαντινισμοί, και ακολουθούν οι άριστοι, εκτός και αν με τον όρο άμεση δημοκρατία εννοείται κάποια μορφή ρωμαϊκής δημοκρατίας αρίστων οπότε η περιφρόνηση προς την δημοκρατία να απαλύνεται. Πολιτικά τμήματα όπως αναρχοκομμουνιστές και αναρχικοί που επιθυμούν την άμεση δημοκρατία έχουν τεράστια απέχθεια προς τον Ελληνοκεντρικό χώρο ως φιλικώς διακείμενο προς την Μεταξική περίοδο, άρα μια τέτοια πλεύση θα περνούσε από πολλές περιπέτειες μέχρι να ξεχωρίσει το Ε.Α.Ρ. ως διακριτή οντότητα.

Θα συστήναμε στο Ε.Α.Ρ. να κινηθεί σε χώρους, πλουσιότερους σε πληθυσμό και περισσότερο επιδεκτικούς στην δημοκρατική εμβάθυνση όπως το κέντρο των δύο μεγάλων κομμάτων, με λιγότερη έμφαση στην πατρίδα με αιχμή το αίτημα διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας.  

Β) Από τις τοποθετήσεις περί Πατρώας Θρησκείας φαίνεται πως το Ε.Α.Ρ φιλοξενεί Έλληνες στο θρήσκευμα στους κόλπους του αλλά δεν κατέχουν δεσπόζουσα θέση ή μεγάλο αριθμό, αφού το θρησκευτικό ζήτημα για το Ε.Α.Ρ είναι δευτερευούσης σημασίας. Η διακήρυξη δεν πάει πιό πέρα από αντικληρική πολεμική, καμία μνεία για την Πατρώα Θρησκεία ως θρησκεία των Ελλήνων ούτε αναφορά σε επίσημη αναγνώρισή της από την Βουλή. Η Θρησκεία των Ελλήνων θάβεται πίσω από τον Πολιτισμό και την Ελληνική Παιδεία, δηλαδή τα γνήσια παιδιά της!

Μόνο στην ομιλία του κ. Μπεξή(προφανώς για την ανάγκη μέρους του ακροατηρίου), διατυπώνεται η θέση πως ενώ το Ε.Α.Ρ δεν είναι θρησκευτικό κόμμα θα υποστηρίξει την Πατρώα Κοσμοαντίληψη πολιτικά. Ο τρόπος και το βάθος της υποστήριξης δίνεται στην ομιλία του κ. Μυτιληναίου με τον όρο «θρησκευτική  ελευθερία» όπως επιτάσσει η δημοκρατία.

Όμως ενώ αυτή η θέση ακούγεται λογική, δεν αντέχει στην λογική κρίση και αποδεικνύεται άστοχη, αφού απονέμει θρησκευτική ελευθερία και στον χριστιανισμό, ο οποίος την αρνείται διαχρονικά στις άλλες θρησκείες. Εξ αυτού και μόνο η απόστασή μας είναι τεράστια. Ένας πολιτικός φορέας που δείχνει να αγνοεί την Ιστορία με την έννοια ότι αγνοεί τα διδάγματά της, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποτελέσει προστάτη των Ελλήνων θρησκευτών, μάλλον θα αποτελέσει επιδιαιτητή διαφορών.

Γ) Γίνεται φανερό από την χρήση ευφημιστικών όρων, όπως ελευθερία, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, όρων που σημαίνουν διαφορετικά πράγματα στον καθένα, μαζί με τις παραπάνω ασάφειες και αντιφάσεις, πως είτε δεν υπάρχει ακόμα πολιτική γραμμή(μάλλον υπάρχει μια συμφωνία πάνω σε γενικά ζητήματα), είτε πως δια της τακτικής αυτής επιχειρείται ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο άνοιγμα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Εδώ θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, όμως έχουμε ήδη κάποιες ενστάσεις. Η πρώτη είναι πως με κάθε υποχρεωτική κομματική τοποθέτηση σε καίρια κοινωνικά ζητήματα, όπως η θέση της άγαμης μητέρας, οι αμβλώσεις, οι γάμοι ομοφυλοφίλων, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μιας εθνότητας, το μεταναστευτικό, το δημογραφικό κλπ, θα δημιουργείται πολιτικό κόστος με πιθανή αποχώρηση διαφωνούντων μελών, που για την ώρα έχουν υπογράψει μόνο γενικές αποδεκτές αρχές. Μετά από κάθε τέτοια απώλεια αντί να εντοπίζεται η αρχική έλλειψη ιδεολογίας, θα γίνονται εκπτώσεις και συμβιβασμοί.

Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Αν η αρχική αυτή ασάφεια φέρει στους κόλπους του Ε.Α.Ρ. χιλιάδες ελληνοκεντρικούς, που δεν νιώθουν φορείς και συνεχιστές του Διαφωτισμού αλλά Άριστοι, πώς θα συμβιβάσει το ΕΑΡ την άμεση δημοκρατία με ένα ελιτίστικο θύλακα διανοουμένων που όπως και στην Αρχαία Ελλάδα τα 2/3 των φιλοσόφων δεν ήταν δημοκράτες; Ανάμεσα στους ελληνοκεντρικούς βρίσκονται και  ελληνοχριστιανοί, τί θα κάνει τότε το ΕΑΡ με το ζήτημα της προστασίας της Πατρώας Κοσμοαντίληψης;

Tί θα κάνει το ΕΑΡ με τους χιλιάδες Έλληνες Θρησκευτές που μιλάνε για σεβασμό στην διαφορετικότητα κάθε Φυλής και την εναντίωση στην επιμιξία που προκύπτει από την παγκοσμιοποίηση; Θα ταχθεί το ΕΑΡ υπέρ της παγκοσμιοποιήσεως που τώρα θέτει απέναντί του γιατί φοβάται το ζήτημα της Φυλής;

Μήπως στην πρώτη κιόλας διαπραγμάτευση με το πολιτικό κατεστημένο το ΕΑΡ θα αποκηρύξει τους Έλληνες φυλετιστές και θρησκευτές διαχωρίζοντας την θέση του από τους «ακραίους»;

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς αυτά τα ερωτήματα, αλλά ούτε και για πολλά άλλα. Δεν περιμέναμε ποτέ από άλλους να εκπροσωπήσουν τα αιτήματα των Ελλήνων στο θρήσκευμα, ούτε ξεκινήσαμε αυτόν τον Αγώνα ελπίζοντας σε συμμάχους άλλων μακρινών παρατάξεων. Η ταυτότητα Έλληνας ως ορισμός ήταν στην γέννηση και την πορεία του θρησκευτικός και φυλετικός προσδιορισμός. Πώς άλλωστε θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, όπως οι εκπρόσωποι του Ε.Α.Ρ, ότι η Ελληνικότητα είναι φορέας μιάς δέσμης αξιών, όταν αυτές ήταν ανέκαθεν θρησκευτικές; Πώς μπορεί να λέει κάποιος πώς είναι Δημοκράτης αλλά όχι θρησκευτής, όταν μια ματιά στην Αρχαία Δημοκρατία, αποκαλύπτει την Θρησκεία; Πώς μπορεί κάποιος να λέει ότι έχει Ελληνικό ήθος και έθος, όταν αυτό δεν είναι παρά η επαναλαμβανόμενη συνήθεια και το παράγωγο προϊόν αυτής ακριβώς της Κοσμοαντίληψης και Θέασης που είναι θρησκευτική; Να ομιλεί για Αμφικτιονίες, έναν καθαρά θρησκευτικό-πολιτικό θεσμό;

Αυτή η απογύμνωση για μας είναι άλλη μια αφαίρεση παράγωγου πλούτου της Ελληνικής Θρησκείας για σκοπούς άλλους από τους αρχικούς που ήταν η θέωση μέσω του Κοινωνικού έργου και η διάκριση στα μάτια των Θεών. Η μίμηση του Θείου Έργου στο ανθρώπινο επίπεδο με σκοπό την κατάβαση του Θείου Νόμου στα ανθρώπινα για την επίτευξη της υψηλότερης παγκόσμιας αξίας: την Κοινωνική Δικαιοσύνη με τηρητή τον Ύψιστο Δία,. που όμως απουσιάζει από την πολιτική διακήρυξη του ΕΑΡ.  

Δ) Γράψαμε πολλά χρόνια πριν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες αποτελούν τα τέκνα της προδομένης επανάστασης του 1821, και ως εκ τούτου αποκλείσαμε την διευθέτηση της πολιτιστικής κατοχής των Ελλήνων από τους χριστιανούς κατακτητές. Είπαμε πως η πολιτιστική κατοχή δεν είναι παρά σημάδι στρατιωτικής κατοχής. Δεν διαχωρίσαμε τον κλήρο από τον χριστιανισμό όπως δεν διαχωρίζει κανείς τον ναζί από τον εθνικοσοσιαλισμό και τον μπολσεβίκο από τον μαρξισμό-λενινισμό.

Η αναφορά του Ε.Α.Ρ. πως αποτελούν τα τέκνα της προδομένης επανάστασης του `21 για μάς σημαίνει ότι δεν θα αρνηθούν να σηκώσουν ξανά τα όπλα αν χρειαστεί για να την συνεχίσουν. Για αυτούς ίσως σημαίνει τους άκαπνους επαναστάτες των Παρισίων και της Βιέννης.

Αυτοί είναι άλλοι Έλληνες…

Μεγιστίας

3η Ισταμένου μηνός Μουνυχιώνος, έτους 2783 μετά πρώτην Ολυμπιάδα