:: ::

                                  Δικαιούνται ανοχής οι εχθροί της ανοχής;

Η απάντηση στο ερώτημα εάν δικαιούνται ανοχής οι εχθροί της ανοχής δίδεται από το ίδιο το ερώτημα.

Ο Έλλην θρησκευτής δεν διερωτάται για την ανοχή του σε έτερο πολυθεϊστή διότι την θεωρεί δεδομένη, όμως διερωτάται για τον μονοθεϊστή (ναζωραίο-μουσουλμάνο) που δεν είναι ανεκτικός. Eπανεξετάζει λοιπόν το δικαίωμα του όποιου μη ανεκτικού να υφίσταται ως τέτοιος.

Το δικαίωμα υπάρξεως διαφορετικών θέσεων και απόψεων ορίζεται ως δίκαιο, ενώ ως άδικο ορίζεται το αντίθετο, δηλαδή η απαγόρευση της όποιας ετερότητος.

Αυτό το δίκαιο ορίζει τους κανόνες και τις σχέσεις συμβιώσεως των μερών του συνόλου. Αυτό το δίκαιο ως συμβόλαιο προϋποθέτει συγκατάθεση όλων των μελών ως προς την αποδοχή και τήρησή του.

Εάν ένα μέλος (ναζωραίος-ισλαμιστής) δεν αποδέχεται το συμβόλαιο ως δίκαιο, δηλαδή απορρίπτει εξ ορισμού την όποια διαφορετικότητα, τότε δεν συμβάλλεται, και κατ’ επέκταση δεν υπόκειται στις υποχρεώσεις και δικαιώματα ανοχής.

Ευνόητο είναι λοιπόν ότι αφού τίθεται εκτός συμφωνίας τίθεται και εκτός της συμβεβλημένης κοινωνίας της ανοχής.

Εάν συνέβαινε το αντίθετο στον κόσμο τότε θα αντιμετωπίζαμε την θεμελιώδη αντίφαση να ανεχόμαστε αυτόν που δεν μας ανέχεται(!!), όπως δυστυχώς συμβαίνει στον άμοιρο πλανήτη Γη τα τελευταία 1.700 χρόνια.

Σε αυτόν τον μικρό πλανήτη οι μισαλλόδοξες μονοθεϊστικές θέσεις έχουν επιβάλλει στις ανεκτικές Πολυθεϊστικές Θρησκείες την μονομερή ανοχή, σε βαθμό που η οποιαδήποτε σκέψη μη ανοχής να θεωρείται εκ των προτέρων άδικη και αντιφατική ως προς τις αξίες των Πολυθεϊστικών Θρησκειών!!!

Μάλιστα, σε μια μικρή χώρα αυτού του πλανήτη με το όνομα Ελλάς ο Τούρκος εισβολέας παρέμεινε για 380 χρόνια χωρίς όχληση αφού οι χριστιανοί κάτοικοι της τον θεωρούσαν λυτρωτή αμαρτιών...

Δυστυχώς μετά από 180 χρόνια το ίδιο θέμα αντιμετωπίζεται ως φιλοσοφικό ερώτημα!!!

Το θεμελιώδες σφάλμα είναι η διατήρηση της ανοχής με κάθε κόστος, αφού η άκαμπτη διατήρηση οδηγεί μαθηματικά στην αφαίρεση του αυτεξούσιου των φορέων της αλλά και στην βιολογική τους εξαφάνιση όπως των γηγενών της Αυστραλίας και της Εσπερίας.

Η θεμελιώδης αντίφαση της χωρίς κριτήρια ανοχής είναι το ότι αναγνωρίζει δικαίωμα ύπαρξης στον ορκισμένο εχθρό της!!! Αντιθέτως οι φορείς της μη ανοχής (ναζωραίοι), θα υπέπιπταν σε αντίφαση μόνον αν ανεχόντουσαν το δικαίωμα ύπαρξης σε αυτούς που δεν τους ανέχονται.

Τότε οι μη ανεκτικοί ναζωραίοι θα αυτοαναιρούντο, παύοντες να είναι μη ανεκτικοί, αφού θα έδιναν δικαίωμα ύπαρξης στους όποιους άλλους ετεροθρήσκους.

Εκ των πραγμάτων ο μη ανεκτικός ναζωραίος οφείλει να είναι μη ανεκτικός για να είναι σύμφωνος με τον εαυτό του. Ο ναζωραίος αναγκάζεται να μην ανέχεται αυτούς που τον ανέχονται.

Όσο για τον ανεκτικό Πολυθεϊστή οφείλει να είναι τέτοιος για να είναι σύμφωνος με τον εαυτό του όταν ανέχεται μόνον αυτούς που τον ανέχονται. Να παραμένει ανεκτικός μόνον στα φίλια Έθνη, Λαούς και Πολυθεϊστικές Θρησκείες του Κόσμου.

Σε αντίθετη περίπτωση αμφότεροι ακυρώνουν εαυτούς. Οι νόμοι της Φύσης είναι κοινοί για αμφοτέρους αφού κάθε αντίφαση στη εκφορά τους συνεπάγεται και παύση του Είναι τους.

Ο ανεκτικός Πολυθεϊστής ευδαιμονεί μόνον όταν οι τρίτοι ανέχονται την ιδιοσυστασία του και εκφράζεται ανεκτικά προς τρίτους. Ενώ μαραίνεται όταν στερείται αυτής της δυνατότητος.

Ο μη ανεκτικός ναζωραίος ευτυχεί μόνον όταν οι άλλοι τον ανέχονται και συγχρόνως εκφράζεται μη ανεκτικά ως προς αλλήλους. Ενώ μαραίνεται όταν στερείται αυτής της δυνατότητος.

Η δυναμική και των δυο τύπων είναι φύσει συγκρουσιακή αφού ο ανεκτικός Πολυθεϊστής οφείλει να υπάρξει ως τέτοιος δηλαδή να αναγνωρίζει την διαφορετικότητα. Όμως πρέπει συγχρόνως να του αναγνωρίζεται η διαφορετικότητα.

Επειδή η ανοχή δεν είναι αδυναμία αλλά συνειδησιακό επίπεδο που αντιλαμβάνεται την πολλαπλότητα στην Φύση, η ανοχή δεν συμβιβάζεται με οτιδήποτε ξένο προς τον ορισμός της.

Κάθε οικοσύστημα ανθίσταται σε κάθε βλαβερό παράγοντα επικίνδυνο για την διατήρησή του με συμπτώματα όπως: πυρετό, ρίγος, φαινόμενο θερμοκηπίου, σεισμό. Και αντιδρά δυναμικά για να καταστρέψει τον βλαβερό παράγοντα. Όμως ο οργανισμός που αδυνατεί να αποβάλλει το παθογόνο ιο ασθενεί και πεθαίνει.

Αντιστρόφως τώρα, κάθε αιμοβόρο παράσιτο που αδυνατεί να βρει ανεκτικούς σβέρκους, λιμοκτονεί!

Η αποτίναξη του χριστιανικού παρασίτου θα οδηγήσει μοιραία στην Υγεία των Εθνών και στην λιμοκτονία του παρασίτου.

 Έρρωσθε

 Μεγιστίας