:: ::

                   Αμαρτίες και πάθη Ελλήνων και ναζωραίων

                                     Φιλοσοφικό πόνημα

Μέρος Α’ : Θεωρητικόν

Χρέος συνίσταται για την Ελληνική Θρησκεία η αποκατάσταση του σκοτεινού και παρεξηγημένου όρου αμαρτία, αλλά και η παράθεσις της πρακτικής αποκαθάρσεως. Η πραγματική αντίθεση της Εθνικής Θρησκείας με το ναζωραϊκό δόγμα δεν έγκειται στην ύπαρξη ή μη της αμαρτίας. Όσοι Έλληνες χλευάζουν την αμαρτία ως όρο χλευάζουν ανοικτά τις Προγονικές Παραδόσεις και κατ’ επέκτασιν τους ίδιους τους Προγόνους (πρβλ. Κυλώνειο άγος, Ταινάρου άγος κλπ).

Το αυτό όσον αφορά τον όρο «προπατορικό αμάρτημα» ως γνωρίζουμε από την κληρονομική δυστυχία της γενιάς του Λαΐου και των Ατρειδών ή ακόμα την τιμωρία των απογόνων των Βραγχίδων για τo ατόπημα της παράδοσης της Μιλήτου στους Πέρσες.

Η μή έγκαιρη κάθαρσις οδηγεί στην αναπόφευκτη τιμωρία της Αδράστειας Νεμέσεως. Οι φιλάνθρωποι Θεοί μέσω των συγγενών τους Ιερατείων αλλά και προσφιλών εκλεκτών προσώπων (Επιμενίδης ο Κρής, Απολλώνιος ο Τυανεύς, Σόλων κ.α.), διδάσκουν τους τρόπους καθάρσεως απο την αμαρτία. Αμαρτία σημαίνει απουσία μαρτυρίας, ασυνείδητη πράξη. Αμαρτία σημαίνει την ψευδή και απερίσκεπτη συγκατάθεση σε μιά γνώμη ή ιδέα. Αυτή μη αποκαθαιρόμενη, κατακάθεται ως μίασμα στην ψυχή και στο πνεύμα και εκδηλώνεται στο σώμα μεταβιβαζόμενη κληρονομικά! Αποτελεί αίτιο δυστυχίας και συμφοράς για τους φορείς και υλική δυσμενή συνθήκη για τους οικείους τους.

Η εξουσιαστική σκοπιμότητα και ο δόλος που χαρακτηρίζει τους ναζωραίους, τους ώθησε στην αντιγραφή της Περσικής Γενέσεως, δημιουργώντας το παραμύθι του Αδάμ και της Εύας ώστε να πουλήσουν το εβραϊκό προπατορικό αμάρτημα στους Έλληνες. Ένα παραμύθι που βρίθει απο παραλογισμούς και αντιφατικότητες και ανάγκασε τους πρωτοκλασάτους υπερασπιστές του, Φίλωνα, Ωριγένη, Αυγουστίνο αλλά και τον αρχιραββίνο Μαϊμωνίδη, να το χαρακτηρίσουν αλληγορικό μύθο.

Αυτό δεν εμπόδισε τους ναζωραίους να γιορτάζουν την ανάσταση ως ημέρα αίρεσης του αλληγορικού αμαρτήματος στο «ιστορικό» πρόσωπο του τζεσουά! Για χιλιάδες χρόνια οι ναζωραίοι παραμένουν πνιγμένοι στην θεμελιώδη αντίφαση: να δέχωνται το προπατορικό αμάρτημα ως παραμύθι και την σταύρωση ως ιστορικό γεγονός κάθαρσής του!! Ακόμα περισσότερο, όταν η αμαρτία «καθαρίζεται» με ένα μεγαλύτερο αμάρτημα, αυτό της θεοκτονίας!!! Οι ναζωραίοι μάλιστα γιορτάζουν την Κυριακή της Τυρινής, την επιστροφή στον παράδεισο του παραμυθιού πιστοί στην αμαρτία τους!!! Αυτή η θεμελιώδης αντίφαση αποτελεί ψευδή και απερίσκεπτη συγκατάθεση και συνιστά την χριστιανική αμαρτία. Ο Έλληνας έτσι βλέπει την αμαρτία στο πρόσωπο του ναζωραίου γιατί απλά είναι ναζωραίος.

Το συμπέρασμα που καταλήγουμε με αγανάκτηση είναι η αποκάλυψις μιάς διαχρονικής σκευωρίας. Την απόκρυψη της πηγής της αμαρτίας και της λύσης των συνεπειών της με αποτέλεσμα την διαιώνιση των δεινών. Οι δόλιοι ναζωραίοι μάς αρνούνται την γνώση του καθαρμού και της ανάνηψης αφού μας παρέχουν μόνο δάκρυα, προσευχές και νηστεία με αποτέλεσμα την ψυχική συντριβή, την αυτοταπείνωση και ακολούθως τον απόλυτο έλεγχο της ψυχής από τον αμαθή δημόσιο υπάλληλο της ενορίας.

Κάποιοι Έλληνες, ακόμα χειρότερα, αρνούνται την ύπαρξη της αμαρτίας και την ίδια ώρα ομιλούν για την τιμωρία της Νεμέσεως. Αρνούνται την ύβρι, το αποτέλεσμα της ασυνείδητης πράξεως και αίτιο της θεϊκής τιμωρίας. Ουδείς εκών κακός άρα καθείς ακών κακός αφού απερίσκεπτα, δηλαδή ακούσια αμαρτάνει. Η αμαρτία διαπράττεται από την Άτη, την αφροσύνη, και ο άνθρωπος που δεν ελέγχει τις φρένες του κυριεύεται από φόβο και επιθυμία.

Ο εχέφρων άνθρωπος, ο συνειδητά διαβιών, ελέγχοντας τον θυμό του καθίσταται ανδρείος, ελέγχοντας την επιθυμία του καθίσταται εγκρατής, ελέγχοντας τον λόγο λογικός συνιστώντας τον Δίκαιο άνθρωπο. Ο άφρων άνθρωπος, ο αμαρτωλά διαβιών, μή ελέγχοντας τον θυμό του καθίσταται θρασύδειλος, μη ελέγχοντας την επιθυμία του ακόλαστος, μη ελέγχοντας τον λόγο άλογος, συνιστώντας τον άδικο άνθρωπο.

Το αυτό συμβαίνει με τα πολιτεύματα. Όταν κυβερνήθηκαν με Λογική είχαμε την Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Βασιλεία με την παρουσία και συνδρομή των Θεών. Όταν κυβερνηθήκαν με την λογική και ανδρεία είχαμε την Αριστοκρατία των ηρώων και των ευγενών. Όταν κυβερνήθηκαν με την λογική και την εγκράτεια είχαμε τις πρώιμες δημοκρατίες. Στα σκοτεινά χρόνια του χριστιανισμού είχαμε τα κακέκτυπα πολιτεύματα παράγωγα της αμαρτωλής εποχής. Τότε, οι λαοί κυβερνήθηκαν με τον παραλογισμό των βυζαντινών αυτοκρατόρων και αντί της βασιλείας γεύτηκαν την βυζαντινή τυραννία.

Έπειτα κυβερνήθηκαν με την ανοησία και την δειλία των χριστιανών φεουδαρχών και αντί της Αριστοκρατίας γεύτηκαν την οικονομική Ολιγαρχία. Σήμερα κυβερνώνται με την ανοησία και την ακολασία και αντί της Δημοκρατίας γεύονται την Τιμοκρατία του χρήματος και την Λαοκρατία του όχλου.

Οι «ελληνοκεντρικοί» που επιμένουν να χαρακτηρίζουν ως χριστιανικά κατάλοιπα την αμαρτία και τα πάθη (Άτη), την μετάνοια την παράκληση (Ληταί αδερφές), τον καθαρμό (εναγισμούς), και την Θεία τιμωρία (Νέμεσις), αγνοούν το σύνολο της Ελληνικής θεολογίας και φιλοσοφίας. Αποκόπτουν τους λαούς από την Κλείδα της Πατρώας γνώσης συνεργώντας με τους αλλότριους ναζωραίους. Δεν είναι παρά άθεοι υλιστές με επικάλυψη εθνικής προσωπίδος και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Ελληνική θεώρηση και πρακτική.

Καταστρέφουν και την τελευταία γέφυρα σωτηρίας των λαών αποκόπτωντάς τους από την Παράδοση. Διατηρούν την παραμονή των ψευδοσωτήρων ναζωραίων, των απατεώνων της εξιλέωσης. Παρουσιάζονται έτσι οι ναζωραίοι ως οι μόνοι θεραπευτές της αμαρτίας ενώ αποτελούν την αμαρτία προσωποποιημένη. Σαν ένας υποδηματοποιός (παπάς), να ισχυρίζεται ότι μπορεί να τελέσει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς (εναγισμό-καθαρμό) και απουσία ιατρού (ιερέως) να προστρέχουν όλοι οι ασθενείς σε αυτόν. Και κάποιοι «ελληνοκεντρικοί» να αρνούνται ακόμα και το γεγονός της σωματικής βλάβης (αμαρτία) και ο παπουτσής-παπάς χωρίς αντίλογο και πραγματικό ιατρό (ιερέα) να κομπάζει ανενόχλητος.

Στο δεύτερο συμπέρασμα που καταλήγουμε με αγανάκτηση είναι ότι οι ναζωραίοι τοποπαρατηρητές του θεού των νομάδων της ερήμου, είναι αμαρτωλοί όχι για το παραμύθι του εβραϊκού προπατορικού αμαρτήματος, αλλά γιατί στερούνται τον Ιερό καθαρμό από τα Πατρώα σεπτά Ιερατεία. Διαφορετικά, αφού με την έλευση του, επισκευαστή των αμαρτιών, σωτήρα τους που πήρε πάνω του τις αμαρτίες δεν θα έπρεπε να υπάρχει χριστιανικό ιερατείο αφού δεν υπάρχουν πιά αμαρτωλοί. Ή θα έπρεπε να υπάρχει χριστιανικό ιερατείο για την αμαρτία της σταύρωσης, της θεοκτονίας του σωτήρα τους.

Τότε οι μόνοι αμαρτωλοί θα ήταν αποκλειστικά οι εβραίοι και οι ναζωραϊκές συναγωγές θα έπρεπε να βρίσκονταν όπου αυτοί υπάρχουν! Αν πάλι επιμένουν ότι είναι αμαρτωλοί θα έπρεπε να μην περιμένουν την συντέλεια του κόσμου αλλά μια νέα σταύρωση που θα αναναεώνεται τουλάχιστον κάθε 2000 χρόνια. Όμως ο αναίσχυντος ναζωραϊκός κλήρος διατηρεί το εβραϊκό αμάρτημα, αυτό της «θεοκτονίας», ως άλλοθι για την εξοικονόμηση εξιλεωτικών δωρεών-συνεισφορών και δηλώσεων υποταγής στο ξένο δόγμα.

Σε αντίθεση, η ένθεα στάση που οδηγεί στην συνειδητή ζωή μακριά από την αμαρτία είναι η ενάρετη ζωή που διδάσκουν οι Ιερείς και οι φιλόσοφοί μας. Οι Ιερείς μέσω Μυστηρίων, καθαρμών, χρησμών και οι φιλόσοφοι μέσω νουθεσιών και Δελφικών ηθικών παραγγελμάτων. Η μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας και των Ομηρικών Επών διδάσκει τον πρότυπο ενάρετο βίο: ΑΜΑΡΤΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ και ΠΡΑΤΤΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΣ. Τα δύο αυτά φαινομενικά αντίθετα Δελφικά παραγγέλματα μας λένε να αλλάζουμε τρόπο νόησης όταν αμαρτάνουμε και να πράτουμε συνειδητά ώστε να μην μετανοήσουμε.

ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ, να πράττουμε με επίγνωση. Διότι η πράξη χωρίς επίγνωση οδηγεί στην απερίσκεπτη πράξη, δηλαδή στην αμαρτία. ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΙΣΘΙ, να είσαι ο εαυτός σου. Ειδάλλως αλλοτριώνεσαι από ξένα προς τον εαυτό σου δόγματα και αμαρτάνεις. ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ, να μισείς το αποτέλεσμα που φέρνει η αμαρτία, την ύβρι, γιατί αποτελεί το χείριστο προϊόν ενός ανήθικου βίου. ΚΑΚΙΑΣ ΑΠΕΧΟΥ, να απέχεις από την κακία που είναι η απουσία αρετής δηλαδή ανοησία, δειλία και ακολασία, που συνιστούν την αδικία. ΕΠΑΙΝΕΙΝ ΑΡΕΤΗ, να επαινείς την αρετή δηλαδή την ανδρεία, την εγκράτεια και την λογική, που συνιστούν την δικαιοσύνη. ΘΥΜΟΥ ΚΡΑΤΤΕΙ, να συγκρατείς τον θυμό σου διότι ο φόβος και η επιθυμία σε οδηγούν στο γκρεμό των παθών. ΑΡΧΕ ΣΕΑΥΤΟΥ, να κυριαρχείς στον εαυτό σου, ώστε η έλλογος ψυχή να άρχει του λόγου, του θυμού και της επιθυμίας, και να παράγει φρόνηση, ανδρεία και εγκράτεια. Η αποτυχία κυριαρχίας θα παράξει την αφροσύνη, την δειλία και την ακολασία.

Μέρος Β’ : Πρακτικόν 

Τα αμαρτήματα οφείλονται σε ψευδή και απερίσκεπτη συγκατάθεση, ήτοι ασυνείδητη πράξη, άρα σε λανθασμένη κρίση. Το αποτέλεσμα όπως είδαμε είναι η αφροσύνη και η κατάσταση ανοησίας, ενώ το ευκταίο είναι η φρόνησις και η κατάσταση νόησης. Η αφροσύνη και η ανοησία φέρνουν την φιλαυτία, την αλαζονεία, την φιλοδοξία, το θράσος και την περηφάνεια.

Τα πάθη του θυμικού, δηλαδή ο φόβος και η επιθυμία, οφείλονται σε άλογη ορμή. Το αποτέλεσμα όπως είδαμε είναι η δειλία και η ακολασία. Η δειλία και η ακολασία φέρνουν το θυμό, την οργή, τον φόβο, την λύπη, τον φθόνο, την ηδονοθηρία, το μίσος, την έκλυση, την λαιμαργία, την μέθη.

Ας φέρουμε ένα πρακτικό παράδειγμα για να καταδείξουμε την διαφορά πάθους και αμαρτίας. Όταν κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να ασκούμε το σώμα μας γιατί αυτό είναι υγιεινό αλλά ο ίδιος δεν ασκείται λόγω οκνηρίας ή φιληδονίας αποτυγχάνει λόγω του κυρίαρχου πάθους του. Όταν κάποιος θεωρεί ότι δεν πρέπει να γυμναζόμαστε γιατί δεν είναι απαραίτητο αλλά αδυνατεί να τρέξει χωρίς να λαχανιάσει, ακόμα και όταν κινδυνεύει η ζωή του, αποτυγχάνει λόγω απερίσκεπτης συγκατάθεσης σε μια ιδέα. Αυτό συνιστά την αμαρτία. Οι συνέπειες είναι η δίκαια τιμωρία του. Είναι ξεκάθαρο πιά ότι ούτε η οκνηρία ούτε η φιληδονία στο παράδειγμά μας θεραπεύεται με κλάμα και νηστεία, ούτε οι προσευχές μπορούν να αλλάξουν την σφαλερή κρίση.

Πρώτο μέλημα των Ελλήνων είναι το θεάρεστο μέλημα του εσωτερικού έργου. Πρώτη φροντίδα η θεάρεστη φροντίδα της αυτογνωσίας. Φροντίδα και μέλημα που είναι ισάξια με τον Ιερό Αγώνα που δίνουμε κατά των ναζωραίων εισβολέων. Όπως έχουμε διακρίνει τον ναζωραίο ως εχθρό του Ελληνισμού έτσι πρέπει να διακρίνουμε τις άλογες ορμές των παθών μας. Επειδή είναι διαφορετικές σε δύναμη στον καθένα και όχι οι ίδιες για όλους θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την αναγνώρισή τους.

Το πρώτο βήμα στην αυτογνωσία είναι η επιλογή παιδαγωγού ανάμεσα σε ικανούς και αρίστους ανθρώπους. Η επιλογή πρέπει να γίνει με κριτήρια τον χαρακτήρα και τις πράξεις του παιδαγωγού. Θα πρέπει να του ζητηθεί να είναι αυστηρός κριτής και ειλικρινής ώστε οι διδασκόμενοι να διακρίνουν τα πάθη με την ίδια ευκολία που τα αναγνωρίζουν στους άλλους. Να υπομείνουν την κριτική και να σταθμίζουν τους λόγους του παιδαγωγού. Σε καμμία περίπτωση να μην βρίσκουν ψεγάδια στον παιδαγωγό που επέλεξαν εκτός και αν ο ίδιος το ζητήσει για να διακρίνει τυχόν δικά του πάθη. Διότι είναι ευκολότερο να βλέπουμε τα πάθη των άλλων παρά τα δικά μας. Να θυμούνται ότι ο παιδαγωγός έχει επιλεχθεί για να αποτελεί πρότυπο. Όμως ο κύριος παιδαγωγός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος είναι παρών και όταν είμαστε μόνοι μας, ΕΑΥΤΟΝ ΑΪΔΟΥ.

Το δεύτερο βήμα στο εσωτερικό έργο είναι η αντιμετώπιση του θυμικού. Το θυμικό πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα αφηνιασμένο άλογο ή όποιο άλλο ζώο μπορεί να εξημερωθεί. Σκοπός είναι η ανδρεία που πηγάζει από την ζέψη του αλόγου. Θα πρέπει να υπακούσει στην πειθαρχία, στα κελεύσματα και στην επιμονή μας. Θα παρατηρούμε τα ξεσπάσματα και όπως ένα άλογο αφηνιάζει θα περιμένουμε να καταλαγιάσει προτού το δέσουμε και ποτέ δεν θα ανεβούμε για κανένα λόγο στην ράχη του. Θα παρατηρούμε τα εσωτερικά αίτια των ξεσπασμάτων του και θα το φέρουμε σε προσαρμογή μαζί τους προτού του βάλουμε χαλινό. Η απόφαση της εξημέρωσης θα λαμβάνεται κάθε βράδυ και κάθε πρωί στο κρεβάτι και θα τηρείται με συνέπεια. Το αίσθημα του φόβου και της αδικίας θα ξεχαλινώνει τον άλογο θυμό αλλά η ευπείθεια θα το τιθασεύει με τον χρόνο.

Το τρίτο βήμα είναι ο έλεγχος του επιθυμικού. Εδώ η πρακτική δεν είναι η ίδια με τα ζώα που εξημερώνονται αλλά με τα άγρια. Το επιθυμικό πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας τράγος ή όποιο άλλο αγρίμι. Δεν μπορούμε να το εκπαιδεύσουμε με την ευπείθια και τα κελεύσματα. Υπακούει μόνο στην τιμωρία και την ανδρεία που έχουμε αποκομίσει από την τιθάσευση του άλογου θυμού. Όχι βέβαια με τις ανόητες πρακτικές των ναζωραίων του αυτομαστιγώματος ή του ευνουχισμού. Η τιμωρία είναι η στέρησις αυτού που απολαμβάνει ή επιθυμεί. Είτε είναι έξη σαρκική ή μέθη ή  τροφή ή καπνός ή ύπνος. Όσο το απολαβάνει τόσο δυναμώνει και ισχυροποιείται όσο το στερείται τόσο αποδυναμώνεται και ακολουθεί το έλλογο άρμα της ψυχής από σεβασμό της δύναμης και της ισχυρής θέλησης. Ακολουθεί από αίσθημα ήττας και αδυναμίας και όχι από υπακοή. Η μη τιμωρία δια της στερήσεως είναι η ατιμωρησία που ονομάζουμε ακολασία.

Το τέταρτο και τελευταίο βήμα, με το θυμικό και το επιθυμικό ζεμένο πειθήνια στο έλλογο άρμα της ψυχής, είναι ο έλεγχος του λόγου. Όταν ελεγχθεί μας δίνει την λογική του ηνιόχου, ειδάλλως την ανοησία. Όπως είδαμε η απερίσκεπτη συγκατάθεση οδηγεί στο σφάλμα και την αμαρτία. Η βιαστική απερίσκεπτη συγκατάθεση, ειδικά όταν δεν έχουν νικηθεί τα πάθη, είναι συχνότερη και οδηγεί πάντα στην δυστυχία. Το αίτιό της είναι η απερίσκεπτη ταύτιση με ιδέες, γεγονότα, ανθρώπους, από το χλιαρό αίσθημα της ομοιογένειας και ομόνοιας. Συνιστά την στέρηση του ζωτικού χώρου της αυτονομίας και έχει ως συνέπεια το φαινόμενο της αγέλης.

Η αγέλη δημιουργείται πάντοτε πάνω στην βάση των κοινών παθών. Οι οργίλοι κάνουν συμμορίες, οι αλκοολικοί και οι γυναικάδες παρέες, οι φιλόδοξοι κλίκες, οι δειλοί κοπάδια κ.ο.κ. Η ζέψη των παθών είναι απαραίτητη πριν τον έλεγχο του λόγου από την έλλογη ψυχή. Σκοπός είναι η λογική κρίση. Ερευνούμε αν υπάρχει απόδειξη και ποιά είναι η αποδεικτική μέθοδος. Διακρίνουμε την ψευδή από την ορθή επιχειρηματολογία εκπαιδευόμενοι στην θεωρία της λογικής. Διακρίνουμε τα ψευδή επιχειρήματα που είτε έχουν μια εσφαλμένη βασική πρόταση είτε το συμπέρασμα δεν αληθεύει.

Για παράδειγμα το γυαλί και ο πάγος είναι αμφότερα διαφανή άρα το γυαλί είναι στερεοποιημένο νερό και θραυόμενο πίνεται. Εδώ η βασική πρόταση είναι ορθή-διάφανο-αλλά το συμπέρασμα δεν αληθεύει. Επίσης, η γη κινείται γύρω από τον εαυτό της εξαιτίας της περιστροφής των ανέμων που την αναγκάζουν να περιστρέφεται. Εδώ το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται αλλά η βασική πρόταση δεν αληθεύει. Παρουσιάζουμε την ομοιότητα ανάμεσα στο ψευδές επιχείρημα και το αληθές. Επιζητούμε το κριτήριο της αλήθειας που να είναι αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται απόδειξη και αυτό με την σειρά του νέα απόδειξη κ.ο.κ. Ανάγουμε στο πρωταρχικό αίτιο όλα τα επιμέρους. Εδώ χρειάζονται τα μαθήματα της γεωμετρίας, των μαθηματικών, της φυσικής και της αστρονομίας ώστε να ακονιστεί ο νους. Επιζητούμε την απόδειξη για όσα επιβεβαιώνονται προτού ασχοληθούμε με τα μη οφθαλμοφανή και αφηρημένα.

Τί να περιμένουμε από τους ναζωραίους ζηλωτές που η πραγματικότητα τους διαψεύδει στα οφθαλμοφανή και ασχολούνται με τα σπουδαία θεολογικά ζητήματα;

Στην αρχή το μέτρο σύγκρισής μας θα είναι οι οργίλοι και οι ακόλαστοι, οι δειλοί και οι ηδονοθήρες. Μετά όσοι έχουν ίδιες επιδιώξεις με εμάς που δίνουμε την εσωτερική μάχη και τέλος το ξεπέρασμα του ίδιου του εαυτού μας.

«Διάλεξε τον πιο άριστο τρόπο ζωής και η συνήθεια θα τον κάνει ευχάριστο», μας δίδαξε ο Θείος Πυθαγόρας. 

Υγιαίνετε και ευδαιμονείτε

Μεγιστίας- Δωδωναίος Κήρυξ

2η Λήγοντος μηνός Μουνυχιώνος, έτους 2780 μετά πρώτην Ολυμπιάδα