:: ::

                           Η Αγάπη της Θεάς Αθηνάς

Χαίρετε, αγαπητοί Έλληνες και Ελληνίδες.

Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας το πώς ήρθα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, σε επαφή με μία Ελληνίδα Θεά. Αυτή είναι μία εμπειρία, την οποία θέλω με όλη μου την καρδιά να σας περιγράψω. Ευελπιστώ, μέσα από το δημοσίευμά μου αυτό, να μπορέσω να σας εξηγήσω τι ακριβώς μου συνέβη, καθώς και τον λόγο για τον οποίο αποφάσισα να γίνω Έλλην στο θρήσκευμα. Επιτρέψατέ μου να αρχίσω με ορισμένες διευκρινήσεις.

Ξεκίνησα αυτήν την ζωή ως σκλάβος, όπως ακριβώς σήμερα ξεκινούν την ζωή πάρα πολλοί Έλληνες αδερφοί μου και πάρα πολλές Ελληνίδες αδερφές μου. Δίχως να έχω την οποιαδήποτε ικανότητα να φέρω αντίσταση, μικρό ακόμα μωράκι, οι βιολογικοί μου γονείς επιχείρησαν να με βυθίσουν μέσα στο απύθμενο ψυχικό και πνευματικό σκότος των - αρχίζοντας την απομάκρυνσή μου από τους Έλληνες Θεούς και τις Ελληνίδες Θεές, μέσω της αποτρόπαιας τελετής της «βάπτισης». Ποτέ δεν εξέφρασαν το παραμικρό αίσθημα ντροπής, ούτε μετάνοια, ως προς αυτό.

Κάθε φορά που συλλογίζομαι πόσοι Έλληνες και πόσες Ελληνίδες έχουν υποστεί αυτήν την εγκληματική πράξη, κάθε φορά κατά την οποία μου έρχεται στην μνήμη η εικόνα του μικρού μου αδερφού και της μικρής μου αδερφής, ως ανυπεράσπιστα βρέφη, να βυθίζονται και να κλαίνε στα χέρια ενός μισέλληνα κίναιδου ο οποίος φοράει φούστα, λυγίζω και τα μάτια μου δακρύζουν. Δεν έχω δακρύσει για οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου.

Η Θεά Τύχη όμως, μου χαμογέλασε από νωρίς: μόλις έγινα επτά ετών, έπεσαν στα χέρια μου (ως δώρα), διάφορα παιδικά βιβλία των εκδόσεων «Α/φοί Στρατίκη». Σταδιακά, απέκτησα όσα πιο πολλά μπορούσα! Θυμάμαι ακόμα τους τίτλους των και τις θαυμάσιες εικόνες των ...Ιλιάδα, Οδύσσεια, Σπάρτη, Αθήνα, Ελληνική Μυθολογία, Ηρακλής και Θησέας, Αργοναυτική Εκστρατεία, Περσικοί Πόλεμοι.

Μαζί με τον αδερφό μου, τα διαβάζαμε ασταμάτητα. Θυμάμαι επίσης, πώς προσπαθούσα να ζωγραφίζω, συνέχεια, ανδρικές και γυναικείες μορφές εμπνευσμένες μέσα από την εικονογράφηση αυτών των παιδικών βιβλίων. Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω κάθε πολεμιστή ολόγυμνο, συχνά με Κορινθιακό κιονόκρανο (το πρόσωπο του κρυμμένο, με ερυθρά, «δαιμονικά» μάτια). Αλλά και τις γυναίκες τις ζωγράφιζα ολόγυμνες, άλλες με «τρελά μαλλιά» (γεμάτα στολίδια) και άλλες με μωρά να τις θηλάζουν.

Η γονική ανταμοιβή μου για τις ζωγραφιές αυτές, ήταν αμέτρητα χαστούκια. Μέσα σε λίγα έτη, ο αδερφός μου και εγώ απεγκλωβιστήκαμε από τον χριστιανικό βόρβορο. Μάλιστα, λίγο πριν «ενηλικιωθώ» (κατά τους νόμους του νεοβυζαντινού ψευδοκράτους), αποφασίσαμε από κοινού να συμπεριφερόμαστε και να απευθυνόμαστε ο ένας στον άλλο, όπως και οι πολεμιστές των αρχαίων εποχών. Αυτό το -πολύ ευχάριστο για εμάς- τελετουργικό, δεν το σταματήσαμε ποτέ.

Δυστυχώς όμως, άργησε αρκετά να ξυπνήσει μέσα μου η ισχυρή, ατόφια Ελληνική συνείδηση. Με άλλα λόγια, άργησα πολύ να κατανοήσω ότι είμαι Έλλην - και ότι ο Έλλην αποτελεί μοναδικό, ξεχωριστό στολίδι του ποικιλόμορφου κόσμου μας. Mα πώς ήταν δυνατό να αργήσω να καταλάβω αυτήν την ιερή αλήθεια; Αφ’ ενός, το σώμα μου φέρει Ελληνικά γονίδια και από τους δύο γονείς. Αφ’ ετέρου, η Ελληνική είναι η μητρική μου γλώσσα. Επιπλέον, ανέκαθεν θαύμαζα και έτρεφα μεγάλη αγάπη προς τους αρχαίους μας Προγόνους. Επίσης, δεν αποδέχθηκα ποτέ τον χριστιανισμό, σε καμία τερατομορφή του(πόσο μάλλον την «ορθόδοξη»). Δεν θα έπρεπε λοιπόν, να είχα αναπτύξει νωρίτερα ισχυρή εθνική συνείδηση; Τί έλειπε;

Στην διάρκεια της παραμονής μου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μου έκανε πρόταση γάμου μία αλλοεθνής και αλλόθρησκη γυναίκα (πολίτης των Η.Π.Α.). Ήμουν 26 ετών, δίχως να έχω τεκνοποιήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά θέλωντας πάρα πολύ να αποκτήσω παιδιά. Δεν είχα βρει πουθενά, όσο και εάν έψαξα, κάποια αληθινή Ελληνίδα. Ταυτόχρονα, ήμουν αποκομμένος από τα αδέρφια μου για πολλούς μήνες, μακριά από Έλληνες άνδρες και Ελληνίδες γυναίκες, πολύ άπειρος στις ερωτικές σχέσεις. Δεν γνώριζα τίποτα, εκείνον τον καιρό, που να αφορά στα Ελληνικά δόγματα.

Μετά από πολλή προσωπική μελέτη (και ψάξιμο για πληροφορίες, κάτω από δύσκολες συνθήκες), ξύπνησε ο πραγματικός Έλλην άνδρας μέσα μου. Αφ’ ής στιγμής συνειδητοποίησα ότι είμαι Έλλην και φέρω Ελληνικές υποχρεώσεις, άρχισα να βλέπω μία σειρά από εφιάλτες. Κάθε νύχτα, τα όνειρά μου άρχιζαν με μία πελώρια γυναικεία μορφή: τεράστια σαν δένδρο, με κυανά μακριά μαλλιά, και ερυθρές κόρες στα μάτια της. Το φωτεινό πρόσωπό της, η χροιά της φωνής της, η λευκή ενδυμασία της, ήταν αδιαμφισβήτητα αρχαιοπρεπείς. Και ενώ είχα συνηθίσει στο άκουσμα και στην ομιλία της αγγλικής γλώσσης, τόσο ώστε να βλέπω όνειρα «στα αγγλικά», για πρώτη φορά μετά από χρόνια άκουγα - αν και ονειρικά - μία γυναικεία φωνή να μου μιλά στην Ελληνική γλώσσα.

Ονειρευόμουν πως διάφορα εφιαλτικά πτηνά πετούσαν, συνεχώς, γύρω από την γιγάντια γυναίκα. Μέσα στην ονειρική μου αίσθηση, μου προκαλούσαν ζάλη όταν τα κοίταζα. Πάντα σκαρφάλωνα στην πελώρια παλάμη της, την οποία η ίδια μου προσέφερε, έτσι ώστε να με πλησιάσει στο πρόσωπό της. Δεν φοβόμουν καθόλου το μέγεθός της, αν και καταλάβαινα (μέσα από το ίδιο το όνειρο) ότι αυτή η γυναικεία μορφή, δεν είναι δυνατό να είναι άνθρωπος.

Ακόμα θυμάμαι τις σκληρές ερωτήσεις που έβγαιναν, με γλυκιά αλλά και θαρραλέα φωνή, από το στόμα της. Δεν μπορώ να τις ξεχάσω, διότι στο άκουσμά τους και μόνο, ένοιωθα ντροπή και οργή: «Γιατί δεν είσαι κοντά στον αδερφό σου;», «Γιατί δεν πλαγιάζεις με Ελληνίδα;», ήταν οι πρώτες δύο ερωτήσεις, στις οποίες ο ονειρικός εαυτός μου - χωρίς να τον ελέγχω εγώ, ο κοιμώμενος, ούτε στιγμή - απαντούσε με την ερώτηση «Γιατί με βοηθάς;». Κάθε νύχτα, τα μυστήρια, εφιαλτικά όνειρά μου έκλειναν με την τελευταία της ερώτηση: «Γιατί ξέχασες τί είσαι;».

Όταν κατάλαβα ότι είμαι Έλλην στο θρήσκευμα, όλη μου η ζωή άλλαξε ριζικά. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της, η (τότε) σύζυγός μου εξέφρασε την επιθυμία να διαζευχθεί από εμένα και να παντρευτεί έναν ομοεθνή της (όπως και τελικά έπραξε, μετά την γέννηση της μικρής μου θυγατρός). Εδώ και δύο έτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με θεωρούν νομίμως διαζευγμένο. Η μητέρα της θυγατρός μου έχει έως σήμερα την κηδεμονία της. Στην ψυχή μου, αυτός ο «γάμος» ήταν εξ αρχής άκυρος.

Τα όνειρά μου ποτέ δεν σταμάτησαν, αν και από την στιγμή που επέστρεψα στην γενέτειρά μου, Αθήνα, η πελώρια γυναικεία μορφή με επισκέπτεται λιγότερο συχνά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την λυπημένη έκφραση του λαμπερού προσώπου της όταν με κοίταζε κατάματα. Νοιώθω πως σήμερα, αισθάνεται αληθινή χαρά με την απόφασή μου να γίνω Έλλην στο θρήσκευμα. Σε κάθε μου λουτρό, σε κάθε μου γεύμα, κάθε φορά που γυμνάζομαι, κάθε νύχτα πριν αποκοιμηθώ, σκέφτομαι έντονα τα λόγια της. Τώρα ξέρω πια, πως αυτή είναι η Θεά Αθηνά.

Πώς μπορεί να με πείσει ένας χριστιανός ή ένας άθεος ότι δεν έρχομαι σε επαφή με την Θεά Αθηνά; Πώς θα μπορούσε ποτέ να ταρακουνήσει την ακλόνητη πίστη μου στους Έλληνες Θεούς και στις Ελληνίδες Θεές, από την στιγμή που τους συναντώ στα όνειρά μου;

Ποιός μπορεί να αψηφήσει τα αμέτρητα άστρα που είδα να αντικατοπτρίζονται στις ερυθρές κόρες της;

Με σεβασμό,

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε.

Αθήναιος Αλέξανδρος Άμβραξ, υιός του Σωτηρίου

9η Ισταμένου μηνός Πυανεψιώνος, έτους 2784 μετά πρώτην Ολυμπιάδα