:: ::

Συναξάρια και πατερικά κείμενα: ένας οχετός μίσους εναντίον της Ελλάδος

Ο «άγιος» Ιουλιανός (8 Ιανουαρίου) όχι μόνον δια της προσευχής του έρριξε και συνέτριψε τα είδωλα ενός Ναού, αλλά «ο Ναός εβυθίσθη εντός της γης».

Και ενώ οι παραπάνω «άγιοι» καταστρέφουν τα είδωλα με μόνη την προσευχή τους αυτοί που ακολουθούν το κάνουν μέσω του σεισμού σε διάφορες παραλλαγές.

Ο «άγιος» Κόϊντος (2 Μαρτίου) προσευχήθηκε κι έγινε σεισμός κι από τον σεισμό γκρεμίστηκε ο Ναός και τα είδωλα έπεσαν και οι Έλληνες σκόρπισαν τρομαγμένοι.

Ο «άγιος» Ηλιόδωρος (19 Νοεμβρίου) μπήκε «κρυφίως εις τον Ναόν τον καλούμενον Πάνθεον, επειδή και εκεί ήσαν πάντα τα είδωλα των Θεών. Αφού δε προσευχήθη ο άγιος, ευθύς έγινε σεισμός, από δε τον σεισμόν έπεσαν κάτω τα είδωλα και εσυντρίφθησαν».

Ο «άγιος» Κορνήλιος (13 Σεπτεμβρίου) προσποιήθηκε πως θέλει να θυσιάσει στους Θεούς και μπήκε σ’ ένα Ναό. «Τότε θαύμα μέγα εποίησεν ο του χριστού μαθητής, δια μέσου του οποίου προσείλκυσεν όλους τους εκεί ευρισκομένους εις την πίστιν του χριστού, δια μέσου δηλαδή της προσευχής του αιφνιδίως έγινε μέγας σεισμός από τον οποίον έπεσεν ο Ναός και τα μεν είδωλα εσύντριψε και κατέχωσε, την δε γυναίκα του Δημητρίου (του ηγεμόνα της πόλεως) Ευανθίαν ονόματι, μαζί με τον υιόν της, ζωντανούς υποκάτω εις το χώμα παραδόξως εφύλαξεν».

Όταν έμαθε ο Δημήτριος για τον σεισμό έτρεξε στον τόπο εκείνο πιστεύοντας πως θα βρει την σύζυγο και τον υιό του νεκρούς, όμως «ο άγιος εκβαλών από το χώμα υγιείς την γυναίκα και τον υιόν, εβάπτισεν αυτούς, ομού και τον Δημήτριον και όλους τους ανθρώπους του, έπειτα εβάπτισε και όλην την πόλιν, φωτίσας αυτούς δια της θεογνωσίας» και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Όμως το γεγονός ότι καταστρέφουν τα αγάλματα δεν τους αρκεί, αυτά πρέπει να γίνουν σκόνη:

Η «αγία» Μελετινή (16 Σεπτεμβρίου) δια της προσευχής της κατεκρήμνισεν εις την γην τα είδωλα του Απόλλωνος και του Ηρακλέους και ως κόνιν ταύτα ελέπτυνε».

Ο «άγιος» μάρτυς του χριστού Ανίκητος (12 Αυγούστου) προσευχήθηκε κι έγινε σεισμός «από δε τον σεισμόν έπεσε κάτω το είδωλον του Ηρακλέους και έγινεν ως κονιορτός, αλλά και εν μέρος της πόλεως Νικομηδείας εκρημνίσθη και πολλούς Έλληνας κατεπλάκωσεν».

Ο «άγιος» Ορέστης (10 Νοεμβρίου) απλώς φύσηξε τα είδωλα κι εκείνα «κατέπεσον και έγιναν ως κονιορτός».

Ο άρχοντας της Βιθυνίας, Ιλαριανός ονόματι, πίεζε την «αγία» Κυριακή (7 Ιουλίου) να απαρνηθεί την πίστη της στον χριστό και γι’ αυτό την έφερε στον Ναό των Θεών. Εκείνη όμως προσευχήθηκε κι έγινε σεισμός μεγάλος από τον οποίο «εκρημνίσθησαν τα είδωλα και έγιναν ως κονιορτός, ηκολούθησε δε και ανεμοστρόβιλος, όστις εσκόρπισεν εις τον αέρα τον κονιορτόν των ειδώλων. Πεσούσα δε και μία αστραπή κατέκαυσε το πρόσωπον του άρχοντος Ιλαριανού, όθεν εκείνος κρημνισθείς από τον θρόνον του εξεψύχησεν».

Οι Έλληνες έφεραν τον «άγιο» Προκόπιο (8 Ιουλίου) στον Ναό των ειδώλων αλλά εκείνος «δια της προσευχής του εσύντριψε τα είδωλα, τα οποία παραδόξως μεταβληθέντα εις νερόν έξω της θύρας εχύθησαν».

Ο «άγιος» Βασιλίσκος (22 Μαΐου) προσευχήθηκε και «ευθύς ήλθε πυρ εξ ουρανού και κατέκαυσε τον Ναόν και τα εν αυτώ είδωλα κατεσύντριψεν εις λεπτά κομμάτια».

Η «αγία» Ερμιόνη (4 Σεπτεμβρίου) μπήκε μέσα στον Ναό του Ηρακλέους και αφού προσευχήθηκε «εις τον αληθή και φιλάνθρωπον θεόν ευθύς έγινε βροντή από τον ουρανόν και μαζί με την βροντήν έπεσαν όλα τα είδωλα όσα ευρίσκοντο εις τον Ναόν και καταθλασθέντα έγιναν ως κονιορτός. Τότε η αγία εξήλθεν από του Ναού και λέγει εις τον βασιλέα, έμβα, ω βασιλεύ εις τον Ναόν και βοήθησον τους Θεούς σου, διότι αυτοί έπεσον και δεν ημπορούν να σηκωθούν».

Τότε ο βασιλεύς διέταξε να αποκεφαλίσουν την «αγία», αλλά ξεράθηκαν τα χέρια των δημίων Θεοτίμου και Θεοδούλου που την άγγιξαν. Όμως προσκύνησαν την «αγία», πίστεψαν στον ιησού και έγιναν πάλι όπως πριν. Τότε ήλθαν κάποιοι άλλοι δήμιοι και τους αποκεφάλισαν και τους τρεις.

Ο «ιερομάρτυρας» Έρασμος (2 Ιουνίου) μόλις αντίκρισε το είδωλον του Διός που ήταν χάλκινο με ύψος δώδεκα πόδια και πλάτος έξι πόδια «είδεν αυτό με βλοσυρόν όμμα και, ω του θαύματος! παρευθύς έπεσε και συνετρίβη εις λεπτά τμήματα, από δε το είδωλον εξήλθε δράκων φοβερός, όστις αφάνισε πολύ πλήθος ανθρώπων. Και ο μεν βασιλεύς επανήλθε εις το παλάτιον με καταισχύνην, οι δε λαοί φοβηθέντες από τον δράκοντα προσέπεσον εις τους πόδας του μάρτυρος και πιστεύσαντες τω χριστώ εβαπτίσθησαν από τον άγιον είκοσι χιλιάδες άνθρωποι». Κατόπιν ο «άγιος» θανάτωσε τον δράκοντα, αλλά ο βασιλιάς (που ήταν ο Μαξιμιανός) θύμωσε τόσο πολύ, που έσφαξε και τους 20.000.

Γρηγορομιχελάκης Γεώργιος

Από το βιβλίο: «Βίοι Αγίων: Πρότυπα προς αποφυγήν»

Για κάθε επικοινωνία: Τηλ.: 6945.638884

2004: Εκδόσεις ΔΑΔΟΥΧΟΣ